Μετά την Κατοχή καταρτίσθηκε σύμφωνα με τις συντακτικές πράξεις 73 και 90/1945 το Ειδικό Στρατοδικείο Εγκληματιών Πολέμου στην χώρα μας, με αποστολή να δικάσει τους υπαίτιους Γερμανούς, Αυστριακούς, Ιταλούς, Βούλγαρους και Αλβανούς της Τσαμουριάς εγκληματίες πολέμου. Στο πλαίσιο αυτό ζητήθηκε από την αρμόδια συμμαχική Επιτροπή να εκδοθούν όσοι εγκλημάτησαν σε βάρος του ελληνικού λαού. Παρά το γεγονός ότι είχαν διεξαχθεί ανακρίσεις από τις οποίες προέκυψε σημαντικό υλικό για τους εξακριβωμένους εγκληματίες πολέμου που έδρασαν στην Ελλάδα, τελικά οι σύμμαχοι δεν το έλαβαν σοβαρά υπόψη και παρέδωσαν ελάχιστους στις ελληνικές αρχές.
Ειδικότερα σε ότι αφορά τους Γερμανούς, τον Οκτώβριο του 1946, το συμβούλιο του ελληνικού γραφείου εγκληματιών πολέμου συσκέφθηκε σχετικά με τους Γερμανούς στρατιωτικούς που διετέλεσαν διοικητές των γερμανικών στρατευμάτων κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής. Οι τέσσερις διοικητές (Στούντεντ, Αντρέ, Μπρόγιερ, Μύλλερ) παραπέμφθηκαν με βάση τις δικογραφίες που είχαν σχηματισθεί, σε δικαστήρια με την προβλεπόμενη από τις διεθνείς συμφωνίες περί εγκληματιών πολέμου σύνθεση. Με το ίδιο βούλευμα οριζόταν η δίκη των στρατηγών Μπρούνο Όσβαλντ Μπρόγιερ (General der Fallschirmtruppe Bruno Bräuer), και Φρειδερίκου Γουλιέλμου Μύλλερ (General Friedrich Wilhelm Müller) οι οποίοι βρισκόταν ήδη στα χέρια της ελληνικής δικαιοσύνης, ενώ για τους υπόλοιπους διαβιβάσθηκαν στην κεντρική υπηρεσία που χειριζόταν τα ζητήματα εγκληματιών πολέμου και έδρευε στο Λονδίνο τα απαιτούμενα έγγραφα για την έκδοσή τους στην Ελλάδα.
Λίγους μήνες αργότερα παραδόθηκε στις ελληνικές αρχές ο στρατηγός Αλεξάντερ Αντρέ (General der Flieger Alexander Andrae), ενώ απορρίφθηκε το αίτημα για τον πτέραρχο Κουρτ Στούντεντ (Generaloberst-Luftwaffe Kurt Arthur Benno Student) με το επιχείρημα ότι το ταξίδι στην Ελλάδα θα επιδείνωνε την κατάσταση της υγείας του. Παρόλα αυτά ο Στούντεντ ήδη είχε δικαστεί στο Βρετανικό Στρατοδικείο στο Λίνεμπουργκ. Ωστόσο ένας από τους πλέον διαβόητους εγκληματίες πολέμου σε ότι αφορά την χώρας ήταν ο επιλοχίας των Ες Ες (SS: Schutzstaffel, ελληνιστί Μοίρα Ασφαλείας) Φριτς Σούμπερτ που υπηρέτησε με τις γερμανικές δυνάμεις κατοχής στην Κρήτη και τη Μακεδονία από τον Αύγουστο 1941 έως τον Σεπτέμβριο 1944 και ήταν υπαίτιος για εκτελέσεις εκατοντάδων Ελλήνων. Ο Σούμπερτ συνελήφθη με πραγματικά μυθιστορηματικό τρόπο χάρη στην οξυδέρκεια των αστυνομικών που υπηρετούσαν στο Κέντρο Αλλοδαπών. Ας ξετυλίξουμε το κουβάρι αυτής της πραγματικά μεγάλη επιτυχίας της τότε Αστυνομίας Πόλεων ξεκινώντας από το ποιός ήταν ο επιλοχίας Σούμπερτ.
Ο Φριτς Σούμπερτ ήταν Γερμανός και γεννήθηκε στις 21 Φεβρουαρίου του 1897 στο Ντόρτμουντ, ήταν παντρεμένος αλλά άτεκνος και η σύζυγός είχε χάσει τα ίχνη έως και το 1950 που απευθύνθηκε στις γερμανικές αρχές όπου και πληροφορήθηκε ότι συνελήφθη στις Ελλάδα και δικάσθηκε ως εγκληματίας πολέμου. Σύμφωνα με αρχεία της εποχής ο Σούμπερτ το 1934 είχε εγγραφεί ως μέλος του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος NSDAP (National Socialist German Workers Party) με αριθμό μητρώου 3397778, ενώ στα γερμανικά αρχεία της Βέρμαχτ βρέθηκε το στρατιωτικό του μητρώο σχετικά με την υπηρεσία του στην Ελλάδα, στο οποίο δεν αναφέρεται ότι ήταν μέλος της Γκεστάπο (Geheime Staatpolizei, ελληνιστή μυστικής αστυνομίας), όπως έχει αναφερθεί στο παρελθόν σε διάφορα δημοσιεύματα του τύπου. Ο Σούμπερτ είχε υπηρετήσει στην SD (Sicherheitsdienst) την υπηρεσία ασφαλείας και κατασκοπείας των Ες Ες και συγκεκριμένα στο κλιμάκιο που ασχολούνταν με τα Βαλκάνια στην διάρκεια του μεσοπολέμου.
Με την έναρξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου επιστρατεύθηκε για να λάβει μέρος στην μάχη της Κρήτης το 1941 με το βαθμό του λοχία (Scharführer) του ενόπλου τμήματος των Ες Ες (Waffen SS). Με την μετάβαση του στην Κρήτη τα ίχνη του εντοπίζονται το καλοκαίρι του 1941 στο Ρέθυμνο, όπου έχει αναλάβει καθήκοντα διερμηνέα του Γερμανού φρούραρχου της πόλης. Το γεγονός ότι ο Σούμπερτ γνώριζε ελληνικά ήταν η αιτία να δημιουργηθούν κάποιες φήμες που έκαναν λόγο περί ελληνικής του καταγωγής. Ελέγετο ότι ο Σούμπερτ εκτός από ελληνικά μιλούσε και τουρκικά και συνομιλούσε σε αυτή την γλώσσα με ηλικιωμένους Μικρασιάτες που ζούσαν στο Ρέθυμνο. Επίσης κυκλοφορούσαν και κάποιες άλλες φήμες που έλεγαν ότι ο ίδιος εκμυστηρεύθηκε σε Έλληνες ότι το πραγματικό του όνομα ήταν Πέτρος Κωνσταντινίδης, το οποίο το άλλαξε όταν ήταν νέος και υπό την προστασία του Γερμανού προξένου στη Σμύρνη και μετέβη με την βοήθεια του πρόξενου στην Γερμανία για να σπουδάσει. Επιπλέον είχε ακουστεί ότι μετά το τέλος των σπουδών επέστρεψε στη Σμύρνη και υπηρέτησε στον Τουρκικό στρατό το οποίο μάλλον είναι μάλλον ανακριβές και οφείλεται στο γεγονός ότι η φυσιογνωμία του θύμιζε ανατολίτη, οι ντόπιοι του κόλλησαν το προσωνύμιο ο «Τούρκος».
Μέχρι τα μέσα του 1942 ο Σούμπερτ σταδιακά αφήνει στην άκρη τα καθήκοντα της διερμηνείας και παρότι χαμηλόβαθμός υπαξιωματικός τοποθετήθηκε επικεφαλής ομάδας της οποίας η βάση ήταν στο χωριό Αυγενική (στο νομό Ηρακλείου) και είχε ως αποστολή την «επιβολή» της τάξης στους υπόδουλους έλληνες. Με απλά λόγια η ομάδα του Σουμπέρτ κατέστη πολύ σύντομα ο φόβος και ο τρόμος της περιοχής διότι προέβαιναν σε ακρότητες (εκτελέσεις, βασανιστήρια, λεηλασίες) σε τέτοιο βαθμό που προκάλεσε την έντονη διαμαρτυρία των κατοίκων προς τις γερμανικές αρχές του Ηρακλείου με αποτέλεσμα ο φρούραρχος, στρατηγός Φρίντριχ-Βίλχελμ Μύλλερ να διατάξει τη σύλληψη του ανεξέλεγκτου γερμανού λοχία.
Έργα και ημέρες… του Σούμπερτ στην Ελλάδα
Η απόφαση του στρατηγού Μύλλερ να φυλακίσει τον Σούμπερτ ικανοποίησε για λίγο την τοπική κοινωνία του Ηρακλείου, αλλά ο Σούμπερτ αποφυλακίσθηκε μόλις ένα μήνα μετά, το φθινόπωρο του 1943, με έμμεση παρέμβαση του στρατιωτικού διοικητή Κρήτης στρατηγού Μπρούνο Μπρόιερ. Η συμπάθεια του Μπρόιερ στο πρόσωπο του Σούμπερτ ήταν εμφανής από την στιγμή που όχι μόνο μεθόδευσε την αποφυλάκισή του, αλλά τον προήγαγε και στο βαθμό του επιλοχία (Oberscharführer). Παράλληλα ο Μπρόιερ έδωσε το πράσινο φως στον Φριτς Σούμπερτ να συγκροτήσει μια ειδική ομάδα καταστολής γνωστή ως Jagdkommando Schubert (ελληνιστί Καταδιωκτική Ομάδα Σούμπερτ) η οποία είχε ως αποστολή την καταδίωξη ανταρτών.
Στην ομάδα αυτή συμμετείχαν γύρω περίπου 100 άτομα μεταξύ αυτών και κρητικοί κατάδικοι που αποφυλακίστηκαν ως αντάλλαγμα για τη συμμετοχή τους στην ομάδα του Σούμπερτ. Η ομάδα των «Κυνηγών Σούμπερτ» που αποκαλούνταν από τον κρητικό λαό περιφρονητικά «Σουμπερίτες» έκαναν απίστευτες θηριωδίες. Συνολικά υπολογίζεται ότι κατά την διάρκεια του πολέμου ο Σούμπερτ είναι υπεύθυνος για τον θάνατο περισσοτέρων από 270 αμάχων τους οποίους είτε εκτέλεσε ο ίδιο είτε διέταξε την εκτέλεση τους.
Ως πρώτο θύμα του Σούμπερτ έχει καταγραφεί ο Π. Παπαδάκης ο οποίος εφονεύθη στις 27 Αυγούστου 1941 στο Όρος Ρεθύμνης με την κατηγορία ότι έκρυβε Άγγλους. Τον Ιούνιο 1942, ξαναχτύπησε εκ νέου για να εκδικηθεί τις εκτελέσεις ελλήνων δοσίλογων από τους άνδρες κρητικού οπλαρχηγού Μπαντουβά.
Ειδικότερα ο Σούμπερτ εκτέλεσε τους Ι. Μανουσάκη και Μ. Γρυπάρη με την κατηγορία υπόθαλψης Άγγλων, τον Εμμ. Μακράκη επειδή έκρυβε όπλα, και τον Μ. Μαυρουδή. Στις 26 Ιουνίου 1942 εκτέλεσε στο χωριό Αυγενική τους Α. Τζιράκη, Ι. Ξυλούρη, Μ. Λυδάκη και Ελ. Λυδάκη με την «κατηγορία» ότι ήταν συγγενείς ανταρτών. Τον Ιούλιο του 1942 στην περιοχή Άγιος Σύλλας βασάνισε τον Ε. Καραγιωργάκη και στην συνέχεια διέταξε την εκτέλεση του μαζί με άλλος κατοίκους του χωρίου και στην συνέχεια οι άνδρες του για να τρομοκρατήσουν τους κατοίκους έβαλαν φωτιά σε σπίτια.
Στις 9 Ιουλίου, ο Σούμπερτ επικεφαλής ομάδας κρούσης επιτέθηκε στο λημέρι της ομάδας του καπετάν Πετρακογιώργη, στη θέση Παπά-Πέραμα στην περιοχή Τεμενένι ο οποίος διέφυγε διότι ο υπενωμοτάρχης Σ. Περάκης τον άφησε να περάσει απαρατήρητος από του άνδρες του Σούμπερτ. Ωστόσο δοσίλογοι πρόδωσαν τον Περάκη τον οποίο βασάνισε σκληρά ο Σούμπερτ και στην συνέχεια τον φυλάκισε. Στην περίοδο Αύγουστος 1941 – Ιούνιος 1942 που ουσιαστικά χάνονται τα ίχνη του από την ενεργό δράση και πιθανολογείται ότι χρησιμοποιώντας ψευδώνυμα και αλλάζοντας περιοχές συνέλεγε πληροφορίες για τις ομάδες των ανταρτών (συνδέσμους, κρησφύγετα, πιθανούς στόχους κ.α.). Τον Αύγουστο 1943 αναλαμβάνει επανέρχεται και πάλι στο προσκήνιο και πραγματοποιεί ειδεχθή εγκλήματα στο χωριό Ροδάκινο.
Ειδικότερα έκαψε δώδεκα σπίτια που ανήκαν σε υπόπτους ως αντάρτες, εκτέλεσε τους γέροντες Χ. Λουκογιάννη, Ν. Λουκογιάννη και Σ. Φρόνιμο και έκαψε ζωντανή μέσα σε φούρνο την Σ. Καπετανάκη. Την παραμονή του δεκαπενταύγουστου του1943 σκότωσε τους Ν. και Η. Μπομπολάκη στις Βουκολιές διότι άκουγαν στο ραδιόφωνο ελληνικές πατριωτικές εκπομπές από το εξωτερικό, ενώ στις 23 του ίδιου μήνα έβγαλε από τις φυλακές των Χανίων και σκότωσε τρεις έλληνες, υπόδικους για φόνους δοσίλογων. Στις 13 Σεπτεμβρίου επέστρεψε στις Βουκολιές και εκτέλεσε τον Μ. Χριστοδουλάκη με την κατηγορία ότι έκρυβε όπλα, ενώ στις 25 Σεπτεμβρίου από τις φυλακές Ηρακλείου παρέλαβε τέσσερις υπόδικους που κρατούνταν διότι είχαν εκτελέσει δοσίλογους…
Η συνέχεια στο Military History
Οι αριθμοί είναι εντυπωσιακοί αν σκεφτούμε ότι η Ουκρανία δεν ανήκει σε Ε. Ε και ΝΑΤΟ και καμία χώρα δεν είναι υποχρεωμένη να βοηθήσει.
Ο πόλεμος αυτός είναι πολύ διδακτικός για εμάς. Πραγματικά τι θα σήμαινε ένας πόλεμος ενός μήνα ανάμεσα στην φτωχή Ελλάδα με την βιομηχανική, αυτάρκη σε οπλισμό και 10πλάσια σε πληθυσμό Τουρκία;
Συμφωνα με τον Ορυξ οι Ουκρανοι εχουν επιβεβαιωμενες απωλειες 500 αρματων μαχης. Οι πραγματικες απωλειες ειναι μαλλον περι τα 700-800 αρματα μαχης. Στην αρχη του πολεμου οι Ουκρανοι ειχαν περιπου 1000 αρματα μαχης. Κατελαβαν ως λαφυρα περι τα 500 ρωσικα T-72/T-80 ενω ελαβαν περι τα 400-500 Τ-72 απο Πολωνια, Τσεχια, Σλοβακια κλπ. Αν προσθεσει και τα δυτικα αρματα μαχης κανεις η Ουκρανια πρακτικα εχει πιο πολλα και μαλλον πιο ποιοτικα αρματα μαχης τωρα παρα στην αρχη του πολεμου.
Ενα βασικο ερωτημα ειναι κατα ποσον Πολωνια και Τσεχια μπορουν να συνεχισουν να επιδιορθωνουν/aναβαθμιζουν T-72/T-80 για τους Ουκρανους με ταχυ ρυθμο. Η Πολωνια η οποια εχει βαθυ μισος απεναντι στους…”απελευθερωτες” φαινεται οτι θελει να τα δωσε ολα για ολα. Εχουν περι τα 250 PT-91 τα οποια ειναι αναβαθμσμενα T-72 που θα μπορουσαν να δωσουν στους Ουκρανους. Ηδη εστειλαν τα πρωτα 30…
Αργα η γρηγορα οι Αγγλοι θα θυμηθουν τα 400 Challenger-1 που ειναι σε αποθηκευση σε καποια ερημο της Ιορδανιας…
Και να μην ξεχναμε οτι οι Βουλγαροι εχουν περι τα 250 Τ-72 παρατημενα στις αποθηκες τους.
Γενικα αρματα μαχης υπαρχουν!
Σαφώς και μπορούν να αλλάξουν την ισορροπία. Ο Πούτιν είναι διατεθειμένος να πολεμήσει μέχρι τον τελευταίο Ρώσο για τις αυτοκρατορικές του φιλοδοξίες. Ο Ρωσικός λαός όμως δεν μοιράζεται αυτό το όραμα. Μια μεγάλης κλίμακας Ουκρανική επίθεση που θα επιφέρει Ρωσική συντριβή ή μαζική Ρωσική υποχώρηση, θα αλλάξει τον ρου του πολέμου.
Οι Ουκρανοί έδειξαν μέχρι στιγμής πως αντέχουν στην Ρωσική πλημμυρίδα και πλέον είναι έτοιμοι να τους πετάξουν έξω από την χώρα τους.
Προσωπική εκτίμηση, η πιο λογική επίθεση θα ήταν από το Οριχίβ, προς Τοκμάκ και Μπερντιάντσκ κόβοντας τον νότο στην μέση. Προφανώς όμως κι οι Ρώσοι το ίδιο σκέφτονται. Μια άλλη πιθανότητα είναι να επιτεθούν από το Βούχλενταρ στον άξονα προς Μαριούπολη. Φαντάζομαι πως οποιασδήποτε επίθεσης, θα προηγηθεί βροχή GLSDB και HIMARS στο Ρωσική μετόπισθεν.
Την μεγαλύτερη συνεισφορά για την Ουκρανία σε βαρύ οπλισμό κάνουν από την αρχή τα συστήματα που εγκαταλείπουν άθικτα οι ανεκπαίδευτοι Ρώσοι.
Χιλιάδες λειτουργικά οχήματα κάθε τύπου που άφησαν οι Ρώσοι στις προηγούμενες υποχωρήσεις μαζί με βοηθητικό εξοπλισμό.
Τα τακτικά εγκλήματα του Πούτιν που μας παρουσίαζαν σαν μεγάλες εμπνεύσεις τόσους μήνες κάνουν την διαφορά όχι τα Leopard που θα φτάσουν μετά το Πάσχα.
Αναρωτιέμαι αν η πολυτυπία δημιουργήσει προβλήματα στην αλυσίδα ανταλλακτικών και στις συντηρήσεις (εκπαίδευση προσωπικού).
Καλησπέρα
Εάν μου επιτρέπεται, μερικές μικρές διορθώσεις-παρατηρήσεις στους αριθμούς και τα οπλικά συστήματα που μνημονεύετε, με όσο σημασία μπορεί να έχουν.
Τα PT-91 είναι 60 αντί 30, με σύνολο 232 στη διάθεση του Πολωνικού Στρατού.
Μαζί με τα ανωτέρω, ανακοινώθηκε και η παραχώρηση 100 τεμαχίων Πολωνικών εκδόσεων των BMP-1/2.
Τα Challenger 2 διπλασιάστηκαν σε 28 και τα AS90 αυξήθηκαν σε 33, κατά την πρόσφατη επίσκεψη Σουνάκ στο Κίεβο.
Σύμφωνα με τα τελευταία δημοσιεύματα, τα Abrams, μάλλον δεν θα πολεμήσουν σε αυτό τον πόλεμο. Άγνωστα τα πραγματικά αίτια, αλλά αναφέρεται χρόνος παράδοσης μετά το 2024, πάντως σε καμία περίπτωση εντός του 2023.
Στις Ιταλικές πρόσφατες παραχωρήσεις, θα πρέπει να προστεθούν και 20-30 Μ109L (κατασκευής Oto Melara).
Τα Γερμανικά RCH δεν αναμένονται γρήγορα, πάντως όχι τους επόμενους μήνες. Πιο σημαντική για τους Ουκρανούς είναι η μηνιαία παράδοση τεσσάρων Krab, από τη γραμμή παραγωγής (παραγγελία 54 τεμαχίων εδώ και πολλούς μήνες), η δυναμικότητα της οποίας προσφάτως ανακοινώθηκε πως θα αυξηθεί σε οκτώ στο τέλος του χρόνου.
Τα Τ-72ΕΑ είναι 120 (90 από Τσέχικα αποθέματα και τα 30 Μαροκινά).
Να σημειωθεί πως οι Αμερικανοί έχουν υποστεί δριμύτατη κριτική, σχετικά με την πρόταση παραχώρησης των 300 M2A2 στη Χώρα μας, στη λογική ότι οι δεσμεύσεις για Bradley προς την Ουκρανία έχουν ΄ σταματήσει ΄ στα 113 που αναφέρετε, ενώ εκεί εντοπίζεται η άμεση ανάγκη εξυπηρέτησης των Αμερικανικών συμφερόντων.
Όπως και να έχει, μία σύντομη προσωπική και βεβαίως ταπεινή άποψη στο ερώτημα που τίθεται είναι πως όχι, οι ποσότητες των οπλικών συστημάτων που προσφάτως έχουν παραχωρηθεί δεν επαρκούν για να ανατρέψουν την κατάσταση σε όφελος των Ουκρανών, ιδιαίτερα εάν συνυπολογίσει κάποιος τα τεράστια λάθη/καθυστερήσεις που έχουν λάβει χώρα και συγκεκριμένα:
1) Οι Ουκρανοί ξέμειναν από υλικό όταν το είχαν περισσότερο ανάγκη και αναφέρομαι στη συγκυρία του περυσινού φθινοπώρου, όπου εάν είχαν προχωρήσει μερικές δεκάδες χιλιόμετρα στο Λουχάνσκ (άξονας Σβάτοβε- Κρεμίνα), πριν καρποφορήσει η Ρωσική επιστράτευση, θα μιλούσαμε για εντελώς διαφορετική τακτική κατάσταση. Με άλλα λόγια το υλικό στο οποίο αναφέρεστε θα έπρεπε να είχε δοθεί πολλούς μήνες πριν.
2) Το πρόβλημα της έλλειψης πυρομαχικών πυροβολικού είχε εντοπιστεί/αναλυθεί πολλούς μήνες πριν. όμως μόλις σήμερα οι Ευρωπαϊκές Χώρες υπέγραψαν συμφωνία αύξησης της παραγωγής. Δεν το λες και έγκαιρο προγραμματισμό. Με την Ρωσική επίθεση, σε πλήρη εξέλιξη, είναι ήδη εμφανής η αδυναμία από Ουκρανικής πλευράς να καταφέρει τον μέγιστο δυνατό αριθμό απωλειών στους επιτιθέμενους. Ούτε το Μπακχμούτ θα απειλούνταν, με επάρκεια πυρομαχικών. Αλλά αυτό είναι μία άλλη ιστορία.
Αυτά τα ολίγα για την ώρα.
Καλό βράδυ σε όλους
Βλέπω ότι… “σφουγγίζουν”, τις αναχορηγίες τους σε αρματικό υλικό και ανησυχώ ότι αν παραστεί ανάγκη για εμάς δεν θα υπάρχει… “σάλιο”, για υποστήριξη.
Όλο αυτό το υλικό απλώς θα επιμηκύνει την διάρκεια του πολέμου
Τίποτε περισσότερο
Εκτός και εάν 376 άρματα μάχης, ηλικίας 20-60 ετών αρκούν για να υποτάξουν το μεγαλύτερο αρματικό δυναμικό στον κόσμο.
Πόσο μάλλον, όταν τα άρματα μάχης αλλά και τα ΤΟΜΑ/ΤΟΜΠ έχουν να αντιμετωπίσουν ένα πυροβολικό 10 φορές ισχυρότερο από εκείνο της Ουκρανίας, εκατοντάδες drone (κάθε εβδομάδα κυκλοφορούν νέα βίντεο με 5-10 καταστροφές ουκρανικού εξοπλισμού) και μία μακράν ισχυρότερη πολεμική αεροπορία και πλέον, μετά από ένα χρόνο, και έναν ισχυρό πεζικό.
Αν δε προσθέσουμε το ζήτημα της ποικιλομορφίας, της ανεπαρκούς εκπαίδευσης και την τμηματική παράδοση του εξοπλισμού που αναμένουν οι Ουκρανοί, τότε εύκολα καταλαβαίνει κάποιος ότι το κρέας για την μηχανή του κιμά θα είναι ουκρανικό και όχι ρωσικό, όπως άλλωστε σιγά σιγά το ομολογούν όλο και περισσότεροι δημοσιογράφοι στη δύση.
Κοντός ψαλμός αλληλούια…..
Μου κάνουν εντύπωση οι πολλοί μικροί αριθμοί για το μέγεθος του μετώπου.
Στη συνέχεια, έχουν οι Ουκρανοί αρκετό πεζικό;
Δεν ξέρω, ελπίζω να τα καταφέρουν.
Αν πάντως καταφέρουν κάποια χτυπήματα δυνατά να ταρακουνήσουν επιπλέον του φυσιολογικού το ηθικό των Ρώσων, κάτι μπορεί να γίνει.
Δεν μπορώ να πω περισσότερεα γιατί απλά δεν γνωρίζω τι γίνεται πραγματικά και τι είναι απλά λόγια του αέρα.
Νομίζω ότι θα μπορούσαμε να προσθέσουμε και τουλάχιστον 18 Μ109 από τις ΗΠΑ.
Αναρωτιέμαι αν έστω και τώρα «στο και πέντε» θα υπήρχε η δυνατότητα για την Ελλάδα να μπει «σφήνα» στις παραδόσεις προσφέροντας άμεσα το σύνολο από τα ΒΜΡ του ΕΣ (νομίζω γύρω στα 100 ακόμα) με σκοπό να μαζέψει περισσότερα Marder έστω και με καθυστέρηση κάποιων μηνών Είναι άραγε η άμεση παράδοση και η εξοικείωση στον τύπο επαρκές κίνητρο για να παραλάβουν ένα πολύ κατώτερο όχημα;
Σίγουρα δεν φτάνουν ,οι άλλοι πλευρά έχει τεράστιο απόθεμα και κάποια στιγμή θα καταφέρει να το φέρει σε κατάσταση μάχης και θα το εμπλέξει στην σύγκρουση
Τώρα το θέμα είναι τι θέλει και τι μπορεί να κάνει η Ουκρανία,θέλει να κρατήσει το μέτωπο; Θέλει να ανακαταλαβη τα χαμένα εδάφη ; Το δεύτερο το βλέπω πολύ δύσκολο θα χρειαστεί τεράστια δύναμη και μάλλον δεν την έχει και δεν τις την δίνουν
Όσο για κάποιους που λένε να δώσουμε τα υπόλοιπα bmp ,ναι να τα δώσουμε με το κατάλληλο αντίτιμο δηλαδή αντικατάσταση τους με κάτι σύγχρονο
Η συγκρουση του Γιομ Κιπουρ αφησε ενα στιγμα στους ισραηλινους:
Οι Αραβες ιστορικοι επιχειρηματολογουν οτι χωρις την αμερικανικη αερογεφυρα απο την Δυτικη Γερμανια και τις δεκαδες αφιξεις πλοιων που μετεφεραν περι τα 500 Μ60,και 50-60 Α-4/Φ4 μαχητικα αεροσκαφη, το Αραβικο μετωπο και κυριως οι Ιορδανικες δυναμεις θα εςκοβαν στα δυο το Ισραηλ και θα εφθαναν στην θαλασσα. Αναχαιτιστηκαν τελικα 14 χλμ προ αυτου.
Η Ουκρανια με τις τωρικες δεσμευσεις αλλα και τις προηγουμενες παραχωρησεις υλικου εχει ουσιαστικα λαβει τον εξοπλισμο ενος νεου στρατου.
Σε προηγουμενο χρονο ελαβε ολα τα Τ72Μ1R/Τ72Μ1 της Πολωνιας,Μ55 απο Σλοβενια και εκατονταδες τσεχικα,βουλγαρικα και αλλης προελευσης Τ72.
Η “απαλλοτριωση” 30 Τ72Β του μαροκου που βρισκοταν στην τσεχια για εκσυγχρονισμο δειχνει οτι η δεξαμενη αυτη στερευει.
Εαν η Ουκρανια δεν δεχοταν αυτην την τεραστια βοηθεια ο πολεμος θα ειχε τελεωσει.
Ο ουκρανικος προυπολογισμος εκτελειται κατα το συνολο του απο την ΕΕ,το ΔΝΤ και τις ΗΠΑ, οι επισκευες στις ενεργειακες εγκαταστασεις απο το εξωτερικο ενω η Ουκρανια μαχεται εχοντας στην διαθεση της το συνολο των αμερικανικων δορυφορων,real time inteligence με UAV και AWACS.Ενω η διοικηση του στρατου και επεξεργασια γινεται στο Ramstein της Γερμανιας.
Τους τελευταιους μηνες τα διαδεδομενα Τ64ΒV εχουν σχεδον εκλειψει οπως και οποιοςδηποτε τυπος Τ64.Υπενθυμιζεται προπολεμικα το αποθεμα 800+500 Τ64Β/Α μοναδων.
ενω οι οποιες επιθετικες ενεργειες του ουκρανικου στρατου γινονται με Μ113 και πολιτικα οχηματα.
Συμπερασματικα ο πρωτος Ουκρανικος στρατος με σοβιετικο υλικο,ο πραγματικος διαδοχος σε ποσοτητα και ποιοτητα της ΕΣΣΔ ,εχει καταστραφει. Πλεον απομενουν δεκαδες συστοιχιες Σ300 και καποια 2Σ1 πυροβολα.
Ο δευτερος στρατος με δυτικοποιηθεν σοβιετικο υλικο εχει καταστραφει σχεδον και αυτος ,και ο τριτος με δυτικο υλικο θα καταστραφει και αυτος.
Οι δυναμεις της Ρωσικης Ομοσπονδιας συστηματικα καταστρεφουν τις δυτικες δυναμεις με πρωτοφανη αποτελεσματικοτητα και merge τακτικων .
εκατονταδες υπερσυγχρονα Τ72Β3Μ και Τ90Μ περιμενουν την ουκρανικη αντεπιθεση προς μελιτοπολη που θα κρινει τον πολεμο.
Τα Τσαλεντζερ και ειμπραμς θα παρουν μια γευση του 1991 ,απο την αναποδη.
Οι δυναμεις της Τριτης Ρωμης θα επικρατησουν.
Το πρόβλημα όπως αναφέρει και το άρθρο είναι ότι όλα αυτά τα συστήματα δεν μπορούν να διατεθούν με μιας ωστε να χρησιμοποιηθούν μαζικά.Αν ειμασταν σοβαρή χώρα με σοβαρούς πολιτικούς θα έπρεπε να είχαμε προτείνει ήδη την παραχώρηση 200 η ακόμα και 300 Leopard 1 που είναι άμεσα λειτουργικά με την αντίστοιχη παραχώρηση δυτικών αρμάτων πχ 200-300 Μ1.Μεχρι να έρθουν τα Μ1 εκπαιδευουμε τους ουκρανούς στην Ελλάδα και με την άφιξη των Μ1 άμεσα στέλνουμε τα Leopard 1 έτσι ώστε να έχουν μια σημαντική μάζα αρμάτων για κάποια πιθανή επίθεση τους.Αυτη θα ήταν μια κατάσταση win win για όλους.
Η διάρκεια και η οικονομία θα κρίνουν αυτόν τον πόλεμο. Όχι μια αντεπίθεση. Τα όπλα που παραλαμβάνει η Ουκρανία μπορούν να της επιτρέψουν να παρατείνει την αποδιοργάνωση της βασισμένης στους υδρογονάνθρακες Ρωσική οικονομία. Εάν και εφόσον η Ουκρανική κοινωνία συνεχίσει να ανθίσταται.
Η αναμενόμενη τρίτη φάση του πολέμου θα μετατραπεί σε έναν πόλεμο φθοράς και θέλησης. Εμείς μπορούμε να προσφέρουμε τα μέσα και οι Ουκρανοί πρέπει να διατηρήσουν την θέληση να τα χρησιμοποιήσουν. Εφόσον εξελιχθούν έτσι τα πράγματα όπως και να μετακινηθούν οι γραμμές στο μέτωπο, η Ρωσία θα χάσει. Δεν μπορούν να πετύχουν τον ΑΝΣΚ τους ούτε και να συντηρήσουν τα πιθανά κέρδη τους. Μόνος τρόπος να ξεφύγουν από τον βούρκο που μπήκαν μόνοι τους είναι να τους αποδεχθούν οι Ουκρανοί.
Μου φαίνεται απολύτως απίθανο.
Εχουμε φτάσει στην περιοχή των εκατοντάδων χιλιάδων απωλειών εκατέρωθεν ,και τους
12 μήνες διάρκειας. Υπάρχει μια σχετική σταθεροποίηση του μετώπου ,Εγώ δεν πιστεύω ότι οι Ρώσοι θα πάρουν ρίσκα σε αυτή τη φάση ,ούτε οι Ουκρανοί έχουν την ισχύ στο πεδίο να τους σαρώσουν ..Οι δύο κοινωνίες εσωτερικά δείχνουν συμπαγείς και δεν υπάρχουν σοβαρές αντιπολεμικές εκδηλώσεις ,ή καταπνίγονται σε πολύ πρώιμο στάδιο. Η Ρωσία έχει κέρδη και η Ουκρανία έχει απώλειες…Η Ουκρανία δέχεται πολύ σοβαρή βοήθεια απο τις δυτικές δημοκρατίες .Η Ρωσία δεν έχει απομονωθεί, έχει στενές οικονομικές σχέσεις με χώρες που αντιπροσωπεύουν το 60-70% του πληθυσμού και το 60% του παγκόσμιου (GDP) .μόνο τοι άθροισμα (Κίνας ,Ινδίας, και Σαουδικής Αραβίας έχουν το 36% για παράδειγμα. Το συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ έχει δύο βέτο. εξ ορισμού.Αν σοβαρέψουν τα πράγματα θα πάρει βοήθεια απο την Κίνα η οποία δουλεύει πολύ στο παρασκήνιο σε αρκετές περιοχές του πλανήτη. Η βοήθεια δεν είναι αναγκαία να είναι στρατιωτική ,αλλά αρκεί να προκαλέσεις διαδοχικές εντάσεις στην Ταιβαν χωρίς να φτάσει στην απόβαση για παραδειγμα.Επίσης θα κατεβάσει μια ειρηνευτική πρόταση με σκοπό να εκθέσει το δυτικό μέτωπο με στόχο να το διεμβολίσει και πιθανώς να το διασπάσει .¨Όταν τα παίγνια περάσουν στη φάση του Παγκόσμιου πόλεμου( ο οποίος μπορεί να γίνει ) το τελευταίο που θα κοιτάξουν οι μεγάλοι παίχτες είναι η τύχη του Ουκρανικού έθνους. Αυτό δεν σημαίνει ότι οι Ουκρανοί κακώς πολεμούν για τη χώρα τους και το δικαίωμα να ορίζουν τις τύχες τους. Άλλα οι πιθανότητες είναι εναντίον τους..Απο την αρχή ήταν έτσι για μια σειρά ακόμη λόγους .Οπού επικρατεί ο ακραίος εθνικισμός τα κράτη διαλύονται,,Έτσι χάσαμε και την μισή Κύπρο .
Τα ελάχιστα δυτικά άρματα είναι απάντηση στα vintage ρωσικά άρματα. Από Τ-72 μέχρι Τ-55 (η “φοβερή” αρματική δυναμη του Ψυχρού πολέμου που τάχα μου μπορεί να έχει τύχη τον 21ο αιώνα και που πια την ψάχνουμε στις μάντρες της Σιβηρίας)
Θα αναγκαστεί έτσι η Ρωσία να φέρει στο πεδίο τα T-90. Που τα φυλάει μια και είναι ότι πιο σύγχρονο έχει. Και που δικαίως ήλπιζε ότι δεν θα χρειαστεί να τα εμπλέξει σε μεγάλους αριθμούς μια και από την άλλη μεριά μία από τα ίδια ήταν.
Οι Ουκρανοί θα σχηματίσουν λίγες ταξιαρχίες με τα δυτικά άρματα και υα επιτεθούν. Οι Ρώσοι αναγκαστικά θα απαντήσουν με τα T-90. Και εκεί θα ξεκινήσει το πανηγύρι.
Ουσιαστικά ο στόχος είναι να μην υπάρχει άξιο λόγου αρματικό ρωσικό δυναμικό σε ένα χρόνο μετά την αριθμητική καταστροφή που υπέστη τον προηγούμενο.
Ολα θα εξαρτηθούν από τη Ρώσικη βιομηχανία. Από το αν θα μπορέσει να αναπληρώνει τα T-90 που θα καταστρέφονται.