Η προχθεσινή ομιλία του Βλαντιμίρ Πούτιν, στα στελέχη του υπουργείου Εξωτερικών της Ρωσίας, στην οποία παρουσίασε μια «πρόταση ειρήνης» για την Ουκρανία αξίζει μεγάλου σχολιασμού, καθώς εμπεριέχει μια καινοτομία για τις σύγχρονες διεθνείς σχέσεις, ή πιο σωστά ένα κοίταγμα πολλές δεκαετίες πίσω, ως αναβίωση κρίσιμων μεταπολεμικών διευθετήσεων.
Αρχικά λοιπόν ο Προέδρος της Ρωσίας έθεσε όρους εκεχειρίας, δηλαδή τι πρέπει να συμβεί για να ξεκινήσουν οι διαπραγματεύσεις. Έτσι ζήτησε να αποχωρήσουν τα ουκρανικά στρατεύματα από τις περιφέρειες Λουχάνσκ, Ντονέτσκ, Ζαπορίζιας και Χερσώνας, και ταυτόχρονα να «δηλώσει η Ουκρανία ότι αποκηρύσσει την πρόθεση να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ». Άρα η Ρωσία μόνο και μόνο για να αρχίσει τον διάλογο, ζητά ουσιαστικά από την Ουκρανία σχεδόν να της παραδώσει περισσότερα εδάφη από όσα έχει ήδη κατακτήσει! Καθώς σε όλες τις παραπάνω περιοχές, μικρό ή μεγάλο μέρος τους παραμένει σε ουκρανικά χέρια. Οπότε οποιαδήποτε στιγμή που πιθανά θα αποτύχουν οι διαπραγματεύσεις, τα ρωσικά στρατεύματα θα μπορεί να συνεχίσουν άμεσα την εισβολή εκεί, κατακτώντας τα! Έτσι εδώ έχουμε έναν εξόφθαλμα “απορριπτέο” όρο που υπονομεύει την έναρξη διαπραγματεύσεων, καθώς φέρνει την μια πλευρά σε εξ ορισμού ευάλωτη θέση. Θα μπορούσε να πει κανείς, πως η διατύπωση του, έγινε ακριβώς για να μην υπάρχει περιθώριο έναρξης διαπραγματεύσεων, οπότε η όλη ιστορία είναι μια ακόμη ρωσική ρητορεία.
Σε επόμενο στάδιο τώρα, αυτό της επίλυσης του Ουκρανικού, ο Πούτιν επέμενε ειδικά σε αυτό: Ότι δηλαδή δεν θα δεχθεί κάποια ειδική/παροδική συμφωνία ειρήνευσης αλλά μόνο μια «ολοκληρωτική λύση», με διεθνείς δεσμεύσεις. Άρα η «τακτοποίηση» όπως την οραματίζεται, δεν αφορά μόνο την Ουκρανία ως ανεξάρτητο κράτος (αν και στο λόγο είναι εμφανές πως η Ουκρανία αμφισβητείται συνολικά ως «χώρα»), αλλά προτείνει μια συνολική διευθέτηση ασφαλείας σε ευρωπαϊκό επίπεδο, οπότε και παγκόσμιο.
Τι ζητά λοιπόν ο Πούτιν από την Ουκρανία, στην ουσία δηλαδή των διαπραγματεύσεων; Με φανερή τη διατύπωση πως όλα τα παρακάτω είναι πρακτικά «μη συζητήσιμα» και πως αν συνεχιστούν οι πολεμικές επιχειρήσεις, οι απαιτήσεις θα γίνουν ακόμη περισσότερες:
- Αναγνώριση ότι οι 4 περιφέρειες (oblast), Λουχάνσκ, Ντονέτσκ, Ζαπορίζια, Χερσώνα, ανήκουν πλέον στην Ρωσία στο σύνολο της έκτασης τους. Δηλαδή να δεχθεί η Ουκρανία πως 110.842 τετραγωνικά χιλιόμετρα γης της (18% της έκτασης) είναι ρωσικά, παρότι ακόμη γίνονται μάχες σε όλες αυτές τις περιοχές. Να τονίσουμε εδώ πως ο Πούτιν δεν αναφέρεται στην περιφέρεια της Κριμαίας, αυτή είναι «εκτός διαπραγματεύσεων» και δεδομένα (για τον ίδιο) ρωσική. Άρα η συνολική απώλεια εδάφους για την Ουκρανία θα είναι 136.923 τετραγωνικά χιλιόμετρα, το 22,6% της έκτασης της.
- Να αρθούν όλες οι διεθνείς κυρώσεις κατά της Ρωσίας. Εδώ η απαίτηση εμπλέκει το σύνολο των χωρών που τις έχουν εφαρμόσει, σε μικρό και μεγάλο βαθμό, άρα η διευθέτηση θα είναι διεθνής.
- Η Ουκρανία θα «αποστρατιωτικοποιηθεί», χωρίς να γίνεται μεγαλύτερη αναφορά σε αυτό. Είχε ακουστεί πάντως πως σε προηγούμενες διαπραγματεύσεις στην Κωνσταντινούπολη, υπήρχε αναφορά πως η χώρα «μπορεί να έχει Ένοπλες Δυνάμεις με προσωπικό έως 85.000», δηλαδή ένα ελάχιστο νούμερο που σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να την υπερασπίσει, ακόμη και να γίνει δεκτός ο διαμοιρασμός της.
- Να γίνει «αποναζιστικοποίηση» της Ουκρανίας, χωρίς πάλι να δίνονται λεπτομέρειες τι σημαίνει αυτό και πως θα ερμηνευθεί. Η πιο προσιτή ερμηνεία είναι να απαιτηθεί η Ουκρανία να υιοθετήσει νόμο που να απαγορεύει την πολιτική δραστηριότητα σε συγκεκριμένες ακραίες ιδεολογίες (όπως π.χ. έχει η Γερμανία για τη ναζιστική, οπότε υπάρχει σύγχρονο ιστορικό προηγούμενο). Εδώ όμως υπάρχει φόβος πως μια τέτοια νομοθεσία θα έχει πολύ διασταλτική ερμηνεία, έως και μπλοκάροντας οποιαδήποτε «μη αρεστή» αντίληψη στην Ρωσία. Για παράδειγμα, θα μπορεί να μετέχει στην πολιτική ζωή της Ουκρανίας, ένα φιλελεύθερο κόμμα, που θα ζητά την ένταξη στην Ε.Ε. και την υιοθέτηση «ευρωπαϊκής άμυνας» (εκτός ΝΑΤΟ δηλαδή), ή θα θεωρηθεί και αυτό «παράνομο», γιατί η αντίληψη αυτή θα συγκρούεται με την παρακάτω απαίτηση;
- Η οποία επιβάλλει στην Ουκρανία να μετασχηματιστεί σε κράτος «ουδέτερο, χωρίς συμμετοχή σε οποιαδήποτε συμμαχία, και αποπυρηνικοποιημένο». Εδώ έχουμε τη μεγαλύτερη «καινοτομία» σε απαίτηση, καθώς η Ρωσία ζητά να θεσπιστεί ένα ειδικό καθεστώς «ουδέτερου κράτους», όχι όμως με δική του απόφαση (όπως π.χ. έχει δηλώσει η Ρουάντα, το Μεξικό, η Μάλτα κ.α. ή με καθεστώς «ένοπλης ουδετερότητας», όπως η Ελβετία), αλλά με επιβολή από τον εισβολέα του. Η απαίτηση αυτή θυμίζει έντονα την περίπτωση της Αυστρίας, στην οποία το 1955 επιβλήθηκε ουδετερότητα με σοβιετική παρέμβαση, ώστε να αναγνωρίσει η Μόσχα την αυστριακή ανεξαρτησία, μετά από την πολύχρονη μεταπολεμική κατοχή της χώρας από τους Συμμάχους. Αλλά ακόμη και στην περίπτωση της Αυστρίας, δεν είχε απαιτηθεί η αποστρατιωτικοποίηση και διατηρεί ένοπλες δυνάμεις, είναι ενταγμένη στην Ε.Ε. και σε άλλους διεθνείς οργανισμούς κ.ο.κ.
- Άλλη μια ρωσική απαίτηση είναι να «γίνουν σεβαστά και να τύχουν προστασίας τα δικαιώματα, οι ελευθερίες και τα συμφέροντα των ρωσόφωνων κατοίκων της Ουκρανίας». Αυτό ακούγεται πολύ λογικό, αλλά και πάλι η όποια εφαρμογή του μπορεί έντεχνα να μετουσιωθεί από προστασία μιας μειονότητας (κάτι που ήδη προβλέπεται από την Χάρτα του ΟΗΕ και πολλές διεθνείς συνθήκες), σε νέα διάσπαση της Ουκρανίας όπου οι κατά τόπους κοινότητες ρωσόφωνων θα ζητήσουν αυτονομία.
Να συνοψίσουμε εδώ λίγο τα παραπάνω, όπου η Ρωσική απαίτηση για «ειρήνη» είναι η εξής: Να κατασκευαστεί ένα νέο ουκρανικό κράτος, το οποίο δεν θα έχει εθνική άμυνα (άρα δεν θα μπορεί να υπερασπίζει την εθνική κυριαρχία), δεν θα έχει εξωτερική πολιτική (καθώς θα απαγορεύεται η συμμετοχή του σε συμμαχίες και θα είναι κατ’ απαίτηση ουδέτερο), θα έχει περιορισμό στην έκφραση πολιτικών απόψεων (που μπορεί να είναι από καλοήθης, δηλαδή απαγόρευση ναζιστικών αντιλήψεων, έως κακοήθης με απαγόρευση πληθώρας άλλων πολιτικών πλατφορμών), ενώ πιθανά θα έχει σπέρμα περαιτέρω εθνοτικής διάσπασης, π.χ. με επιβολή ομοσπονδοποίησης ή συνομοσπονδοποίησης. Το καινοφανές αυτό κράτος, αν γίνουν δεκτές οι ρωσικές αιτιάσεις, δεν μπορεί βέβαια να περιγραφεί ως οτιδήποτε άλλο παρά «μαριονέτα». Και βέβαια θα αποτελεί διεθνές παράδοξο, σε ανατροπή των μεταπολεμικών (του Β’ Παγκοσμίου) θεσμίσεων.
Έτσι ευθέως η Ουκρανία ζητείται να υφίσταται ως μια αχανής buffer zone κάπου 450.000 τετραγωνικών χιλιομέτρων, εξυπηρετώντας τις αιτιάσεις ασφαλείας της Μόσχας. Από χιλιετίας δηλαδή, όπου Ουκρανία και Λευκορωσία ήταν η «μεγάλη εδαφική παγίδα για κάθε εχθρό» που θα ήθελε να επιτεθεί στη Μόσχα. Αν μη τι άλλο αναγνωρίζει κανείς εδώ στην Ρωσία πως διατηρεί ιστορική μνήμη και δεν θα δεχθεί ποτέ να μην έχει αυτή την περιφερειακή γεωγραφική ζώνη ως δική της «άμυνα», ανεξάρτητα των προθέσεων των όποιων λαών κατοικούν εκεί. Μια τσαρική/σοβιετική δηλαδή αντίληψη που συνεχίζεται και στον 21ο αιώνα, χωρίς να κωλύεται από οποιαδήποτε διεθνή νομιμότητα, η οποία κατά τα άλλα παραμένει «ιερή» για τη Ρωσία.
Η ιστορία όπως την γράφει η Ρωσία
Στον λόγο του Πούτιν είναι ενδιαφέρον να παρατηρήσει κανείς μερικά ακόμη στοιχεία τα οποία θίγουμε ακροθιγώς:
Α. Τελείως επιλεκτική ιστορική παράθεση. Για παράδειγμα, η Ουκρανική πολιτική ιστορία στην πουτινική αφήγηση, σταματά στο 2014 και τις εκεί μεγάλες ταραχές που κατά τον ίδιο έχουν «απονομιμοποιήσει» την χώρα. Το ότι η Ουκρανία έκτοτε έχει κάνει σειρά εθνικών και προεδρικών εκλογών, με διεθνείς παρατηρητές, που έχουν καταγραφεί ως τίμιες και τις έχει αναγνωρίσει και η ίδια η Ρωσία, και μάλιστα έχει χαιρετίσει το αποτέλεσμα τους, όλα αυτά έχουν διαγραφεί ως «μη γενόμενα». Είναι προφανές πως αυτό γίνεται γιατί πρέπει να κατασκευαστεί το αφήγημα πως η Ουκρανία από το 2014 έως το 2022 δεν είναι «χώρα», αλλά «όμηρος εξτρεμιστών και ξένων». Την ίδια στιγμή βέβαια που σε όλο αυτό το διάστημα η Ρωσία διατηρούσε πολιτικές επαφές στην Ουκρανία, είχε συζητήσεις, εμπορικές σχέσεις, ελεύθερη διακίνηση πολιτών μεταξύ των δύο χώρων, είχε συνεργασία σε διεθνές επίπεδο, είχε πρεσβεία και προξενεία, συμμετείχαν και οι δύο χώρες σε μεταξύ τους επαφές για επίλυση του αποσχιστικού θέματος κ.ο.κ. Αυτά το ξαναλέμε, σήμερα «δεν έχουν συμβεί ποτέ» στη ρωσική μνήμη.
Β. Εθνικιστική και εθνοφυλετική αντίληψη, καθώς γίνονται αναφορές σε «νότια Ουκρανία η οποία είναι ιστορικά ρωσική» και σε «Κριμαία που παρανόμως, εντός ΕΣΣΔ, παραχωρήθηκε στην Ουκρανία». Για τον Πούτιν δηλαδή δεν υπάρχουν κατοχυρωμένα σύνορα, δεν υπάρχει το σύνολο των διεθνών συμφωνιών που η ίδια η Ρωσία υπέγραψε μετά το 1991, αναγνωρίζοντας τα σύνορα της Ουκρανίας όπως και όλων των άλλων τέως σοβιετικών δημοκρατιών, δεν υπάρχει η θέσμιση του ΟΗΕ και των εκεί συμφωνηθέντων περί ανεξαρτησίας και απαραβίαστων συνόρων κάθε χώρας. Όλα αυτά διαγράφονται, γιατί λέγεται σαφώς πως η Ρωσία «διατηρεί ιστορικό φυλετικό δικαίωμα σε γειτονική χώρα» το οποίο της δίνει το δικαίωμα ένοπλης επέμβασης. Ότι δηλαδή ισχυρίζεται και η Τουρκία για την Κύπρο και ότι έμμεσα απειλεί εδώ και δεκαετίες για τη Δυτική Θράκη.
Γ. Απόλυτη μετάθεση ευθύνης στην Ουκρανία και στη Δύση για την έναρξη της εισβολής. Ο Πούτιν επιμένει σε αυτό, η Ρωσία «υποχρεώθηκε να κάνει την ειδική στρατιωτική επιχείρηση», δεν φέρει καμία ευθύνη, δεν έχει κανένα βάρος. Μάλιστα γίνεται επίκληση του ότι «θα έκανε η Ουκρανία επίθεση στο Ντονμπάς το 2022», οπότε για να την προλάβει έγινε η εισβολή. Εντωμεταξύ η ρωσική εισβολή έχει ξεκινήσει το 2014, και απειληθεί σε νέα φάση από το 2021, όταν η Μόσχα έκανε μεγάλη συγκέντρωση στρατευμάτων στα σύνορα της Ουκρανίας.
Δ. Οι συμφωνίες του Μινσκ (δηλαδή της προσπάθειας διευθέτησης το 2014-2015, της απόσχισης στο Ντονμπάς), απέτυχαν αποκλειστικά με ευθύνη των Ουκρανών και της Δύσης. Κατά τον Πούτιν δηλαδή, οι επιθέσεις των ρωσόφωνων αυτονομιστών την επαύριον των συμφωνιών, ώστε να καταλάβουν περισσότερες και στρατηγικές θέσεις έξω από το Ντονέτσκ (σε πλήρη δηλαδή παραβίαση των συμφωνηθέντων) δεν συνέβησαν ποτέ. Επίσης δεν συνέβη ποτέ η διαπιστωμένη είσοδος ρωσικών στρατευμάτων στο Ντονμπάς το 2014, δεν υπήρξε ποτέ τροφοδοσία με όπλα των αυτονομιστών πάλι ως παραβίαση των συμφωνηθέντων κ.ο.κ.
Ε. Ο Πούτιν δήλωσε πως η κατάληψη των περιφερειών Χερσώνας και Ζαπορίζια έγινε για επιχειρησιακή αναγκαιότητα, αλλά εφόσον η Ρωσία έκανε εκεί δημοψήφισμα και οι κάτοικοι δήλωσαν πως ήθελαν να ενταχθούν στην Ρωσία, αυτό έγινε σεβαστό και ανακηρύχθηκαν οι περιοχές αυτές «ρωσικές». Κατά τον ίδιο δηλαδή, ένα «δημοψήφισμα» σε μια περιοχή υπό στρατιωτική εισβολή και κατοχή, όπου οι ντόπιοι ουκρανόφωνοι έχουν φύγει σε μεγάλο βαθμό πρόσφυγες, έχουν σκοτωθεί χιλιάδες άμαχοι και ισοπεδωθεί αστικά κέντρα, και έγινε σε πολλές περιπτώσεις με “περιφερόμενες” κάλπες από Ρώσους στρατιώτες (δηλαδή ο κόσμος ψήφιζε υπό την απειλή κάννης) θεωρείται «τίμιο» και το αποτέλεσμα του είναι «αντιπροσωπευτικό». Κάτι παρόμοιο πάντως δηλώνει η Τουρκία για την ανακήρυξη του κυπριακού ψευδοκράτους, ότι κι αυτό έγινε μετά από “απόφαση του λαού εκεί”. Πάντως ο Πούτιν παραδέχθηκε (αυτοδιαψευδόμενος) πως αν και η κατάληψη της Ζαπορίζια και της Χερσώνας δεν ήταν αρχικά για να ασκηθεί εκεί «ρωσική κυριαρχία», υπήρχε όμως απαίτηση δημιουργίας «διαδρόμου ξηράς προς την Κριμαία», μέσω αυτών.
ΣΤ. Ο Πούτιν στο λόγο του κάνει σαφή διάκριση μεταξύ Ευρώπης και ΗΠΑ. Είναι το τρέχον «αγαπημένο» επιχείρημα της Μόσχας και έχει μεγάλη διάδοση και στην Ελλάδα. Τι λέει αυτό; Πως τα ευρωπαϊκά κράτη σήμερα είναι υποχείρια των ΗΠΑ και της δικής τους εξτρεμιστικής διεθνούς πολιτικής, άρα πρέπει να απεξαρτηθούν. Και μετά, σε συνεργασία με τη Ρωσία και τις χώρες του Καυκάσου (μέσω του Οργανισμού της Συνθήκης Συλλογικής Ασφαλείας που έχει ρωσική πρωτοκαθεδρία), να δημιουργήσουν ένα νέο διεθνές πλαίσιο ασφαλείας προς κοινή ευημερία. Αυτό είναι και το πιο κενό περιεχομένου, όταν διατυπώνεται από τον ηγέτη μιας χώρας που έχει τώρα εισβάλλει σε ευρωπαϊκή χώρα, έχει εμπλέξει στην εισβολή ακόμη μια (την αυταρχική Λευκορωσία, η οποία δρα ως ακόλουθος της Μόσχας), έχει ιστορικά αντίστοιχη διαπιστωμένη μεταπολεμική συμπεριφορά (είτε ως ΕΣΣΔ είτε ως Ρωσία, εισβάλλοντας σε Ουγγαρία, Τσεχοσλοβακία, Γεωργία), έχει εγκαταστήσει πρόσφατα τακτικά πυρηνικά στο Καλiνινγκράντ που απειλούν αποκλειστικά την Ευρώπη, και απαιτεί μια ολόκληρη χώρα ως «ζώνη ασφαλείας» μεταξύ της ίδιας και της ανατολικής-κεντρικής Ευρώπης. Μάλιστα αυτό εμφανίζεται ως «πρόταση διεθνούς ειρήνης», την ίδια στιγμή που η Ρωσία κάνει και διαφημίζει -δια στόματος Πούτιν- ταχεία ανάπτυξη και αναβάθμιση πυρηνικών όπλων και το μεγάλο όγκο τους. Δηλαδή η Ρωσία ασκεί πολεμική επέμβαση στην Ευρώπη, αλλά αυτό γίνεται για το διεθνές καλό και πρέπει τα ευρωπαϊκά κράτη να το εκτιμήσουν…
Ζ. Ο Πρόεδρος της Ρωσίας κάνει και εκτενή αναφορά στην «απονομιμοποίηση» του Ζελένσκι ως Προέδρου της Ουκρανίας, γιατί έχει λήξει η θητεία του και δεν έχουν προκηρυχθεί εκλογές στην χώρα. Αυτό είναι επίσης ενδιαφέρον, ο εισβολέας σε μια χώρα να εκφράζει ευαισθησίες για την εκεί δημοκρατική τάξη (!). Βέβαια ο «παράνομος Ζελένσκι» κατά Πούτιν, αν δεχθεί τις ρωσικές απαιτήσεις για εκεχειρία και μετά «ειρήνευση», υποθέτουμε πως θα γίνει δεκτός από τη Μόσχα ως νόμιμος εκπρόσωπος της χώρας του. Αλλιώς η Ρωσία οφείλει τώρα να θέσει ένα ακόμη όρο εκεχειρίας, την διεξαγωγή προεδρικών και βουλευτικών εκλογών στην Ουκρανία (προφανώς θα εξαιρούνται τα κατεχόμενα και οι εκεί εναπομείναντες πιστοί στο Κίεβο), και μετά να ξεκινήσουν οι διαπραγματεύσεις. Ένα από τα πολλά δηλαδή αντιφατικά των ρωσικών διατυπώσεων.
Επιδίωξη, μια ρωσική ανάδειξη στον 21ο αιώνα;
Να συνοψίσουμε το σχολιασμό μας, με το σοβαρό βέβαια ρίσκο της απλούστευσης: Το Ουκρανικό ζήτημα είναι από τα πιο περίπλοκα σύγχρονα (και πριν ξεσπάσει η ρωσική εισβολή) και οι ευθύνες μοιράζονται σε πάρα πολλούς τοπικά μετέχοντες και εξωτερικούς παράγοντες. Και στην πολιτική σκηνή της χώρας και στην ξένη παρέμβαση, Δύσης-Ανατολής, και στους τοπικούς εθνικισμούς, και στην ιστορική ακολουθία εθνοθρησκευτικών διαμοιρασμών (τουλάχιστον από τον 17ο αιώνα, όταν η τσαρική Ρωσία κατέκτησε μεγάλο μέρος της σημερινής Ουκρανίας, οπότε ξεκίνησε η πολεμική κατά της τοπικής γλώσσας, η απαγόρευση της και ο «εκρωσισμός» των εκεί κοζάκων, και αντίστροφα η συγκρότηση ουκρανικού εθνικισμού). Άρα η Ρωσία να επιμένει σήμερα, πως «δεν φέρει ευθύνη για τίποτα» και το πιο παράδοξο και αυτουπονομευτικό πως «αν και υπερδύναμη σύρθηκε σε εισβολή» είναι έως και αφελές και σαφώς αντιιστορικό.
Στην πράξη η αφήγηση μπορεί να συμπυκνωθεί ως εξής: Η διάλυση της ΕΣΣΔ έφερε την Ρωσία σε δυσμενή θέση, καθώς ναι μεν ήταν το μεγαλύτερο μέρος και το ισχυρότερο της τέως Σοβιετικής Ένωσης, αλλά πλέον με περιορισμένη έκταση και με ανοιχτά ζητήματα ασφαλείας, τουλάχιστον όπως τα ανέλυε η Μόσχα. Σε αυτά η Ουκρανία και η Λευκορωσία αποτελούσαν βασικό στοιχείο περιφερειακής ασφάλειας της, οπότε ο πολιτικός και οικονομικός τους έλεγχος ήταν δεδομένος. Στην περίπτωση της Λευκορωσίας αυτό έχει γίνει κατορθωτό με την 30ετη αυταρχική διακυβέρνηση του Λουκασένκο και την ιδιαίτερη ασθενή εκεί δημοκρατική λειτουργία. Ενώ στην Ουκρανία το ίδιο γινόταν έως το 2014, όσο δηλαδή η χώρα παρέμενε προσδεμένη στο ρωσικό άρμα.
Αυτό που δεν μπόρεσε να ελέγξει η Ρωσία ήταν πως μεγάλη μερίδα του ουκρανικού λαού (η πλειονότητα των ουκρανόφωνων) είχε ήδη κάνει από τις αρχές του 2000 τη «δυτική στροφή», τουλάχιστον ως φαντασίωση ευημερίας και ασφάλειας, βλέποντας την τρομακτική διαφθορά των ρωσόφιλων κυβερνήσεων, την οικονομική στασιμότητα και την πολιτική αναταραχή, ενώ τα ίδια χρόνια εκατομμύρια μετανάστευαν προς τα δυτικά για εύρεση καλύτερης μοίρας.
Την εσωτερική αυτή κοινωνική δυναμική που ήταν πολύ μεγάλη, ευνόησαν καιροσκοπικά ΗΠΑ και δυτική Ευρώπη, και χρόνια αργότερα η Ουκρανία κατέληξε στο σταυροδρόμι του 2014, που έφερε ριζική πολιτική αλλαγή, εν μέσω σοβαρών ταραχών (με την ρωσόφιλη κυβέρνηση Γιανούκοβιτς να προκαλεί αιματοχυσία) και στη συνέχεια εθνοτικές ταραχές μεταξύ ρωσόφωνων και ουκρανόφωνων. Με πολλές θλιβερές και αιματηρές σκηνές -και προβοκάτσιες πιθανά- που δίχασαν την ουκρανική κοινωνία και εκτράχυναν την κατάσταση. Με τη Ρωσία -στη σειρά της και αυτή- να υποστηρίζει την ένοπλη εξέγερση των πρώτων, ενώ ταυτόχρονα καταλάμβανε παρανόμως την Κριμαία.
Με απλά λόγια στο «κορμί» της Ουκρανίας ασκήθηκαν όλοι οι ισχυροί, άλλοι υπόγεια (ΗΠΑ κυρίως) και άλλοι ανοιχτά με όπλα και με εισβολή (Ρωσία). Έκτοτε τα προβλήματα αυτά παραμένουν και η Ρωσία το 2022, διαπιστώνοντας πως η σύγκλιση Ουκρανίας και Δύσης συνεχίζεται (χωρίς όμως ένταξη στο ΝΑΤΟ η οποία εδώ και πολλά χρόνια δεν υλοποιείται), αποφάσισε να κάνει τη «μεγάλη κίνηση», εκτιμώντας πως με μια αστραπιαία εισβολή θα υποχρεώσει την πολιτική κατάρρευση και τον ουκρανικό συμβιβασμό.
Δεν το πέτυχε, καθώς η εισβολή ήταν άθλια οργανωμένη και υπερφιλόδοξη, τα στρατεύματα της τότε αποδείχθηκαν πολύ κατώτερα των προσδοκιών, η διαφθορά και η ανοργανωσιά στον κρατικό μηχανισμό και στις Ένοπλες Δυνάμεις αποδείχθηκαν, καταλήγοντας σε ένα πολεμικό διασυρμό εντός λίγων μηνών και με υποχώρηση, που έντεχνα σήμερα προβάλλεται ως «το κάναμε γιατί θέλαμε να εξυπηρετήσουμε τις διαπραγματεύσεις», όπως είπε ο Πούτιν στο λόγο του.
Στη συνέχεια η πάντα ογκώδης Ρωσία «δια πυρός και σιδήρου μαθητείας» όπως κάθε μακροχρόνιος πόλεμος προσφέρει, αναδιοργανώθηκε, κατάφερε ισχυρή άμυνα πέρυσι, μπήκε σε πολεμική οικονομία για να αντέξει την τεράστια επένδυση στην «καταβόθρα του πολέμου», και πλέον εμφανίζεται να προωθείται δυναμικά (αργά βέβαια και σε αμφίπλευρες εκατόμβες), σε σχεδόν όλα τα μέτωπα. Με την Ουκρανία από την άλλη να δείχνει σημεία καθίζησης και πολεμικής εξάντλησης, παρά τη δυτική βοήθεια.
Ρωσία: Κατέλαβε 800 τετραγωνικά χλμ. ουκρανικού εδάφους από τις αρχές του έτους
Έτσι σήμερα η Ρωσία αισθάνεται πως η νίκη είναι κοντά, άρα μπορεί να απαιτεί την καλύτερη για αυτή διευθέτηση: με εδαφικά κέρδη, με διάλυση της ουκρανικής αυτοδιάθεσης και ανεξαρτησίας, με οικονομική αποκατάσταση από πλευράς Δύσης. Εδώ όμως υπάρχει και ιδεοληπτικός εγκλωβισμός καθώς το παραπάνω αίτημα γίνεται όχι μόνο ως επιβολή του «διαφαινόμενου νικητή» (οπότε θα μιλάγαμε για μια ακόμη κυνική συνθήκη λήξης πολέμου υπέρ του ισχυρότερου), αλλά ως ευρύς ιστορικός αναθεωρητισμός, κρίσιμος μάλιστα για την επιβεβαίωση της ίδιας της Ρωσίας και της κοσμοθεωρίας της.
Δεν περιορίζεται δηλαδή ο Πούτιν και η ρωσική ηγεσία να απαιτούν μια «θετική έκβαση» στην Ουκρανία, αλλά ζητούν την συνολική αποκατάσταση, ή έστω ένα σημαντικό βήμα προς τα εκεί, της κάποτε «τσαρικής/σοβιετικής/ρωσικής θέσης στον κόσμο» σε μια αδιάλειπτη ιστορική συνέχεια.
Και μάλιστα με ένα ιδιότυπο “ξαναδιάβασμα” της διεθνούς νομιμότητας και των συνθηκών, που πλέον οφείλουν να αναγνωστούν προς ρωσικό όφελος. Όπου π.χ. ο Πούτιν στο λόγο του λέει πως “έχουν δικαίωμα οι ρωσόφωνοι της Ουκρανίας σε αυτοδιάθεση όπως λέει η Χάρτα του ΟΗΕ”, οπότε έτσι αιτιολογεί και την ακόλουθη ρωσική εισβολή, ξεχνώντας όμως πως η Χάρτα του ΟΗΕ ορίζει ως κέντρικο, απαραβιάστο και υπεράνω όλων όρο, την ειρηνική διευθέτηση κάθε διαφοράς!
Στο τραπέζι λοιπόν των όποιων διαπραγματεύσεων δεν μπαίνουν μόνο τα ιμάτια της Ουκρανίας, αλλά κάτι πολύ περισσότερο: Μια ρωσική ονείρωξη μεγαλείου, φυλετικής συνέχειας σε ένα μη ακριβώς οριζόμενο γεωγραφικό χώρο που όμως «μας ανήκει 1.000 χρόνια», και η διεθνής αποκατάσταση της Μόσχας σε κύριο πόλο ισχύος, όχι όμως κυρίως στρατιωτικής (που σαφώς είναι, λόγω πυρηνικών). Όπου μάλιστα περιγράφεται «ουτοπία» Ρωσικής πολιτικής πρωτοκαθεδρίας εντός Ευρώπης-Καυκάσου-Κεντρικής Ασίας, ως αντιστάθμισμα της «εκφυλισμένης Αμερικανικής». Ώστε όλοι μαζί, οι… Ευρωασιάτες να βαδίσουν κάποιο yellow brick road ευτυχίας, προς την «Σμαραγδένια Πόλη» (η παραπομπή στο παραμύθι «Ο θαυμάσιος μάγος του Οζ» του 1900 του Frank Baum).
Τα «ζητά όλα» λοιπόν η Ρωσία; Ναι, αλλά στην πράξη όπως φαίνεται θα… συμβιβαστεί με τα δικά της «ελάχιστα», που τα περιέγραψε ο Πούτιν: μια Ουκρανία μοιρασμένη και «φάντασμα του εαυτού της», μια δυτική αποκατάσταση με απελευθέρωση δεσμευμένων ρωσικών κονδυλίων και άρση κυρώσεων, μια επανέναρξη εμπορικών και πολιτικών σχέσεων «σαν να μην συνέβη τίποτα» και μια αμερικανική ήττα κύρους. Την οποία -να το πούμε κι αυτό- ίσως μια τραμπική διακυβέρνηση να είναι έτοιμη να προσφέρει, στο δικό της αντιληπτικό περί αμερικανικού απομονωτισμού και ευρωπαϊκής απόσυρσης.
Πως ο Τραμπ τρομοκρατεί το Κίεβο και μπορεί να «λήξει τον πόλεμο σε 24 ώρες»
Θα δεχθεί η Ουκρανία ένα τέτοιο τραγικό τέλος; Ήδη έχει απορρίψει τους όρους του Πούτιν, όπως είχε κάνει και το 2022 στις διαπραγματεύσεις της Κωνσταντινούπολης όταν είδε πως κατάφερνε την στρατιωτική μεταστροφή. Αλλά σήμερα η εικόνα είναι πολύ δυσχερέστερη για το Κίεβο, αν και έχει ξανανοίξει η δυτική “κάνουλα” όπλων, και πολλές χώρες της Ευρώπης δηλώνουν έτοιμες να συνεχίσουν την στήριξη, που και αυτή όμως είναι στο “πολιτικό τραπέζι” όλων.
Πάντως στο ίδιο παραμύθι για τον «μάγο του Οζ», τελικά ο πανίσχυρος «μάγος» αποκαλύπτεται ως ένας πονηρός, που προβάλλει μια μεγάλη σκιά του πάνω σε ένα παραβάν, τρομάζοντας τους ακολούθους του. Συμβαίνουν και αυτά.
αψογο αρθρο, ευχαριστουμε. ομως αν δεν ειχα παραδωσει οι ουκρανοι τα πυρηνικα τους τιποτα δεν θα ειχε γινει… αποψη μου κακως εμεις δεν αποκτησαμε πυρηνικα οταν μας δωθηκε η ευκαιρια. μηπως να κοιταξουμε στα σοβαρα να αποκτησουμε με τον ενα η τον αλλο τροπο καμια 20αρια?
κ.Κτενα σας ευχαριστούμε για την ανάλυση. Μια ερώτηση λίγο διαφορετική αλλά που ίσως να σχετίζεται. Όλοι μπορούν να σκεφτούν μια Αμερική χωρίς Τραμπ/Μπάιντεν αλλά και μια Ευρώπη χωρίς Μακρόν/Σολτς ως επόμενη μέρα. Στην Ρωσία ποια θα είναι η επόμενη μέρα στην μετά Πούτιν εποχή; Ο Μεντβέντεφ, ο Λαβρόφ; Η τσαρική/σοβιετική αντίληψη τουλάχιστον φρόντιζε για την επόμενη μέρα. Ποιός θα επιβληθεί σε ολιγαρχες και στρατιωτικό κατεστημένο;
Εξαιρετική ανάλυση!
Η έμπνευση της ρωσικής πρότασης είναι καθαρά χιτλερική, και πρότυπό της είναι η συνύπαρξη της κατεχόμενης Γαλλίας (περιλαμβανομένων των Παρισίων) με την “ανεξάρτητη” Γαλλία του Vichy υπό την κυβέρνηση – μαριονέττα του Στρατάρχου Petain, μετά το 1940. Πριν βέβαια και η τελευταία καταλυθεί.
Ακόμη και η “Φινλανδοποίηση” της Φινλανδίας, για την οποία έχουμε γράψει εδώ …
https://flight.com.gr/scandinavian-bloc-against-russia/
… ωχριά μπροστά σε αυτό το τερατούργημα (να θυμίσουμε και την τότε θυσιαστική αυτοεξορία του Φινλανδού Εθνάρχου, ΠτΔ Στρατάρχου Carl Gustav Βαρώνου von Mannerheim στην Ελβετία, για να μη δίνει στόχο και πρόσχημα στον Στάλιν …).
Τα δε δημοψηφίσματα στα Κατεχόμενα από τη Ρωσία θυμίζουν πρωτοβουλίες των Γερμανικών Αρχών Κατοχής στη μαρτυρική Δυτική Μακεδονία μας για “απογραφές” το 1941-44, με σκοπό να προκαταλάβουν την προσάρτησή της στη Βουλγαρία (ματαιώθηκαν με δωροδοκία των Γερμανών φρουράρχων της περιοχής από εύπορες ελληνικές οικογένειες, “γκρεκομάνικες οικογένειες” στη διάλεκτο του αντεθνικού ζαχαριαδικού διεθνισμού …)
Κατά τα λοιπά, ας θυμηθούμε ένα παλαιότερο άρθρο μας, στο οποίο – προ πολέμου ήδη – αποικοδομούσαμε την επιχειρηματολογία της Μόσχας:
https://flight.com.gr/cuban-crisis-and-ukraine-today-a-false-parallel/
Σημειώναμε τότε, μεταξύ άλλων:
“Διαφεύγει συχνά της προσοχής ότι η Ουκρανία είναι μεν τύποις (και ουσία) ανεξάρτητο κράτος από το 1991, ωστόσο είναι ένα από τα. ιδρυτικά μέλη του Ο.Η.Ε. (και μη μόνιμο μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας το 1948-49), όπως και η Λευκορωσία!
Τι είχε συμβεί; Η ΕΣΣΔ είχε αξιώσει από τις ΗΠΑ, για να υπάρχει “ισορροπία” στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, να καταστεί μέλος κάθε μία επιμέρους ομόσπονδη Σοβιετική Σοσιαλιστική Δημοκρατία (σύνολο 15). Προς έκπληξη πολλών, ο συνήθως ενδοτικός Ρούσβελτ απήντησε ότι στην περίπτωση αυτή θα έπρεπε να καταστούν μέλη του ΟΗΕ και οι… 48 (τότε) Πολιτείες των ΗΠΑ. Η ΕΣΣΔ επέμεινε, και απέσπασε τελικώς τρεις έδρες στη Γ.Σ. του ΟΗΕ (αντί μίας μόνο των ΗΠΑ): Της ΕΣΣΔ, της ΣΣΔ Ουκρανίας και της ΣΣΔ Λευκορωσίας (αποδεχόμενη ουσιαστικά ότι η Ρωσική Ομοσπονδία, μέγιστο μεταξύ των μελών της ΕΣΣΔ, ταυτίζεται με την Ένωση).
Δηλαδή η ΕΣΣΔ κατόρθωσε να προσδώσει στην ΣΣΔ Ουκρανίας διεθνή νομική προσωπικότητα, και να την καταστήσει υποκείμενο του δημοσίου διεθνούς δικαίου ήδη προ της λήξεως του Β’ ΠΠ!
Όλα αυτά βέβαια τα λησμονούν η σημερινή Ρωσία και οι ανά τον κόσμο απολογητές της, όταν λέγουν ότι η Κριμαία αποτελούσε ένα ζήτημα, ούτε λίγο ούτε πολύ, διοικητικών ορίων εντός ενός ομοσπονδιακού κράτους.
Διότι δεν είναι συνεπές να ομιλεί η ΕΣΣΔ/Ρωσία για κράτος με διεθνή νομική προσωπικότητα όταν το ζητούμενο είναι να αυγατίσει τις ψήφους σε διεθνή οργανισμό, αλλά για “εσωτερικά θέματα”, όταν πρόκειται να ανακτηθούν “ιστορικές κοιτίδες”.
Αλλοίμονο αν όλα τα έθνη επεδίωκαν να εγκολπωθούν όλες τις ιστορικές τους κοιτίδες εντός των ορίων του εθνικού τους κράτους! Το αποτέλεσμα θα ήταν ένας διηνεκής πόλεμος όλων καθ’ όλων (bellum omnium contra omnes): Εξ όσων γνωρίζουμε, ούτε η Κωνσταντινούπολη ανήκει στην επικράτεια της Ελλάδος, ούτε το Marienburg (έδρα των Τευτόνων Ιπποτών) σε εκείνη της Γερμανίας, ούτε το Κίεβο σε εκείνη της Ρωσίας.
Εξάλλου, κατά τη διάλυση της ΕΣΣΔ το 1991 δεν είδαμε να εγείρεται θέμα επαναχάραξης των εσωτερικών συνόρων των ΣΣΔ ενόψει ανεξαρτησίας τους. Αν κάποιο μέρος (η Ρωσική Ομοσπονδία, εν προκειμένω) είχε τη γνώμη ότι η μέχρι τούδε χάραξη των συνόρων μεταξύ των επιμέρους ΣΣΔ ήταν αυθαίρετη, κατά συνθήκην και – εν πάση περιπτώσει – “διοικητικό όριο επαρχιών”, μπορούσε να εγείρει το θέμα και να αξιώσει διαπραγματεύσεις. Δεν το έπραξε. Τουναντίον συνήψε με την Ουκρανία πολυετή μίσθωση του Ναυστάθμου Σεβαστουπόλεως, αναγνωρίζοντας έτσι πανηγυρικά και expressis verbis την κυριαρχία της Ουκρανίας επί της Κριμαίας.”
Το μείζον πρόβλημα κ.Κτενά, δεν είναι τι ζητάει σήμερα η Ρωσία και πόσο ανεδαφικές ή άδικες είναι οι απαιτήσεις.
Όλα τα παράλογα και άδικα που ζητάει σήμερα η Ρωσία (ο ισχυρός της σύρραξης) είναι απλώς η συνέχεια του παραλογισμού που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια, ειδικά μετά την κατάρρευση του κομμουνιστικού μπλοκ.
Βλέπουμε καταστρατήγηση της διεθνούς νομιμότητας (βομβαρδισμός Σερβίας από μία ολόκληρη συμμαχία), δημιουργία νέων χωρών κατά το δοκούν (Κόσοβο), εισβολή σε χώρες με επίκληση φανταστικών (όπλα μαζικής καταστροφής από το Ιρακ) ή πραγματικών (τρομοκρατία) λόγων και μαζικές δολοφονίες αμάχων από τον κατακτητή (από το Ισραήλ). Βλέπουμε έγχρωμες επαναστάσεις να ανατρέπουν νόμιμες κυβερνήσεις (2014 Ουκρανία – αποκαλυπτικό το βίντεο με τις συνομιλίες των Αμερικανών διπλωματών ως προς τον νέο ηγέτη της Ουκρανίας) και πολλά ακόμα
Να το πω πιο απλά.
Η διεθνής νομιμότητα και τάξη έχει πλέον χαθεί, με ευθύνη εκείνων που σήμερα επικαλούνται την διεθνή νομιμότητα για τον πόλεμο στην Ουκρανία
Και δύο ακόμα παρατηρήσεις σε αυτά που γράφετε.
Όσο παράλογο είναι να αποχωρήσουν οι Ουκρανοί από τις θέσεις που κατέχουν στις επίμαχες 4 επαρχίες ενόψει διαπραγματεύσεων, άλλο τόσο παράλογο είναι να αποχωρήσουν οι Ρώσοι από τις θέσεις που κατέλαβαν μετά από δεκάδες χιλιάδες νεκρούς, σύμφωνα με τις απαιτήσεις του Ζελένσκυ για την εκκίνηση διαπραγματεύσεων.
Τέλος, σε ότι αφορά την ιστορική αλήθεια, θα πρέπει να πούμε ότι οι ίδιοι οι Ουκρανοί προσέφυγαν στον Τσάρο, ζητώντας την προστασία του. Οι ίδιοι έδωσαν όρκο υποταγής και πίστης στον Τσάρο, με δική του βούληση, για να γλυτώσουν από την Κοινοπολιτεία.
Τα ουκρανικά εδάφη που κατέλαβαν με πόλεμο οι Ρώσοι, δεν τα κατέλαβαν από τους Ουκρανούς αλλά από τους εχθρούς των Ουκρανών.
Συνεπώς η ίδια η ύπαρξη των Ουκρανών σήμερα οφείλεται στους Ρώσους
Και βέβαια και η ίδια η Ρωσία κέρδισε από τους Ουκρανούς στους πολέμους που ακολούθησαν
Ο ρωσσικος στρατός να μην ασκείται δυτικά από τα ουράλια για 500 χρονια
Να βυθίσουν μονοι τους όλα τα πυρηνοκίνητα υποβρύχια
Το κουζνετσοφ μπορουν να το κρατησουν αλλά να εχει καρτα καυσαεριων και να περναει ΚΤΕΟ καθε 1 μηνα !!!
Να παραδωσουν ολο το πυρηνικό οπλοστασιο και ο,τι συμβατικό εχει ημερομηνία παραγωγης post 2010
Η περιφερεια της πετρουπολη να αυτονομηθεί και να γινει μελος της ΕΕ
Η κριμαια δε θα επιστραφει στους ουκρανους αλλά θα εκκενωθει απο το ρωσσικο πληθυσμό και θα εποικιστεί από εβραιους ωστε να υπαρχουν 2 ισραηλ σε περιπτωση που πεφτει πολυ ρουκετα στην παλαιστινη. Επιπλεον η ρωσσια θα αναλαβει το babysitting του ισραηλ Νο2
Να μας παρεχουν τζαμπα αεριο κ πετρελαιο κ πρωτες ύλες για 50 χρονια
Ολοι οι ρωσσοι που κατοικουν σε ΕΕ κ ΗΠΑ να εργαζονται αμισθι για 3 γενιές !!
Να παραδωσουν τα ζωακια συντροφιας τους στα ορφανά παιδάκια της ουκρανιας και να τα ταιζουν Hill’s με δικα τους εξοδα για 10 γενιες !!!
Ολοι οι ρωσσοι με αρχηγο τον poo-teen να αυτομαστιγωνονται 1 μερα την εβδομαδα οπως οι σιιτες και να σταυρωνονται 1 φορά το μηνα οπως οι φιλιππινεζοι
Να καθαρισουν ολο τον παγο απο το Β. Πολο και να μην τον πλησιαζουν σε αποσταση μικροτερη των 1000 χλμ για τα επομενα 3000 χρονια !!!
Να διοργανωνουν μοσχα.πράιντ 2 φορες τη βδομαδα κ Asgardsrei καθε μηνα !!!!
Δίνω το λόγο στον “Αρχηγό της Νίκης”:
“Once upon a time all the animals in the Zoo decided that they would disarm, and they arranged to have a conference to arrange the matter.
So the Rhinoceros said when he opened the proceedings that the use of teeth was barbarous and horrible and ought to be strictly prohibited by general consent. Horns, which were mainly defensive weapons, would, of course, have to be allowed. The Buffalo, the Stag, the Porcupine, and even the little Hedgehog all said they would vote with the Rhino, but the Lion and the Tiger took a different view. They defended teeth and even claws, which they described as honourable weapons of immemorial antiquity. The Panther, the Leopard, the Puma, and the whole tribe of small cats all supported the Lion and the Tiger.
Then the Bear spoke. He proposed that both teeth and horns should be banned and never used again for fighting by any animal. It would be quite enough if animals were allowed to give each other a good hug when they quarreled. No one could object to that. It was so fraternal, and that would be a great step towards peace. However, all the other animals were very offended with the Bear, and the Turkey fell into a perfect panic.
The discussion got so hot and angry, and all those animals began thinking so much about horns and teeth and hugging when they argued about the peaceful intentions that had brought them together that they began to look at one another in a very nasty way. Luckily the keepers were able to calm them down and persuade them to go back quietly to their cages, and they began to feel quite friendly with one another again.”
(Winston Churchill, A Disarmament Fable, 1928)
Ουδέποτε κάποιος αποικοδόμησε τόσο δραστικά τον “αφοπλισμό”.
Αυτά για να κάτσει στο τραπέζι, για να σηκωθεί από εκεί τι θα ζητήσει;
Οι δηλώσεις του Πούτιν, που ορθά γράφετε παπαγαλίζουν παρόμοιες του Ερντογάν, θα έκαναν τον Δεκανέα με το μικρό μουστάκι να δακρύσει από υπερηφάνεια.
Μεγάλο λάθος του Πούτιν, που μιλάει με κουτοπόνηρο ύφος, ψάχνοντας να κερδίσει τα πάντα και να επιβάλει τις ορέξεις του σε όλη την Ευρώπη. Κάθε φορά που ανοίγει το στόμα του, κάνει τους πολιτικούς σε Εσθονία, Λετονία, Λιθουανία, Φινλανδία, Πολωνία και Τσεχία να είναι πλήρως δικαιωμένοι σε αυτά που ισχυρίζονται.
Ο Πούτιν δεν θα πείσει ποτέ τους πολέμιους του. Ομοίως, ότι και να πει, οι ανά την υφήλιο Ρωσοπληκτοι, θα το μηρυκάσουν χωρίς δεύτερη σκέψη. Εκεί που θα έπρεπε να απευθύνεται, είναι προς τους μετριοπαθείς. Προς αυτούς που θέλουν ειρήνη. Που ενδεχομένως να αντιπαθούν την Ουκρανία. Που να δικαιολογούν εν μέρει τους Ρώσους. Βασικό πράγμα όμως στις διαπραγματεύσεις είναι πως κάτι δίνεις κάτι χάνεις. Όταν εσύ ζητάς τον ουρανό με τα άστρα κι είσαι απρόθυμος να δώσεις το παραμικρό, δύσκολα ο μετριοπαθής ή ο διαλλακτικός να σε υποστηρίξει.
Ο Trump μπορεί να το επιδιώξει. Μια συμφωνία όπου η Ρωσία παίρνει κάποιες περιοχές της Ουκρανίας και η Ουκρανία Φιλανδοποιείται.
Ουσιαστικά η κατηρορία του Πούτιν απέναντι στη Δύση αυτό λέει. Γιατί αποτυχατε να τους φέρετε στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων?
Αλλά το θέμα δεν αφορά τις ΗΠΑ. Αφορά την Ευρώπη. Αν η Ευρώπη παρέμβει γιατί παίζεται η δικιά της ασφάλεια ο κάθε Trump δεν μπορεί (αλλά ούτε και θα θέλει) να κάνει κάτι.
Το ζουμί δεν είναι οι όροι του Πούτιν για την Ουκρανία. Οπως σωστά λέει το άρθρο είναι η συνολική διευθέτηση ασφάλειας που λέει. Δηλαδή η ανατολική Ευρώπη. Εκεί ήταν το θέμα από την αρχή. Γι αυτό και ο Μακρόν και ο Σολτς έφυγαν όπως έφυγαν από τη Μόσχα στα τέλη του 2021. Γι αυτό και η Πολωνία εξοπλίζεται όπως εξοπλίζεται. Γιατί (και) για αυτήν χτυπάει η καμπάνα.
Και εδώ είναι το πραγματικό πρόβλημα. Η Ρωσία δεν μπορεί να κάνει την υπέρβαση και να βρεθεί στον 15ο αιώνα. Δεν κατάλαβε τι ήταν η Βενετία. Η Ολλανδία. Δεν κατάλαβε καν τι ήταν το ΗΒ. Η μεγαλύτερη αυτοκρατορία στην Ιστορία. Ηταν η East Indian Company!
Μια εμπορική αυτοκρατορία. Γιατί από τον ύστερο Μεσαίωνα και μετά σημασία έχει το εμπόριο. Οι θαλάσσιες οδοί. Οι τράπεζες. Η βιομηχανία αργότερα. Ο αυτοματισμός στα τέλη του 20ου αιώνα. Το ΑΙ σήμερα.
Δεν έχουν τόση σημασία οι εκτάσεις, οι πρώτες ύλες. Φυσικά και είναι απαραίτητες.
Δεν γίνεται κάτι χωρίς τρόφιμα πχ. Αλλά όλες αυτές οι εξελίξεις έχουν αλλάξει τις παραμέτρους. Επιτρέπουν σε κάτι τύπους που μενουν σε μια σταλιά στεριά που ήταν θάλασσα πιο πριν να είναι γεωργική και κτηνοτροφική υπερδύναμη.
15 εκ Ολλανδοί έχουν το μισό ΑΕΠ από τα 150 εκ Ρώσους. Μια χώρα που κινδυνεύει να την πάρει το κύμα το μισό από την μεγαλύτερη με διαφορά σε έκταση χώρα του πλανήτη.
Η Ρωσία εκεί! Λες και είναι η εποχή του Βυζαντίου, της Ρωμαικής συτοκρατορίας ή της Οθωμανικής. Εκτάσεις, υπέδαφος, εξόρυξη πρώτων υλών και πώλησή τους.
Το ίδιο τροπάρι συνέχεια. Η ξυλεία έγινε κάρβουνο, αυτό πετρέλαιο κι αυτό ΦΑ.
Μπηκαν στο Αφγανιστάν, η ΣΑ αυξησε την παραγωγή πετρελαίου με αποτέλεσμα την πτώση της τιμής του, η ΕΣΣΔ τινάχθηκε στον αέρα (η μεγαλύτερη τραγωδία κατά τον Πούτιν) και δεν κατάλαβαν τίποτα.Το ίδιο βιολί.
Αυτό είναι το πρόβλημά μας. Μια ιστορική ανορθογραφία με πυρηνικά.
Μπορεις να βγαλεις τον ανθρωπο απο το Κομμουνισμο αλλα οχι τον Κομμουνισμο απο τον ανθρωπο.Ρε ουστ!
Άλλο ένα άρθρο του κυρίου Κτενά που προσπαθεί μεν να δείξει αντικειμενικότητα αλλά φυσικά αποφεύγει να δείξει στους αναγνώστες το φταίξιμο της άλλης πλευράς πέρα από το τελείως επιφανειακό
“ασκήθηκαν όλοι οι ισχυροί, άλλοι υπόγεια ΗΠΑ κυρίως” διαστρεβλώνοντας την όλη ιστορία.
Χωρίς καμία αναφορά σε ιστορικά γεγονότα όπως η επιρροή Βικτώρια Νουλαντ, τα email του William Burns πρώην πρέσβης και ο σήμερα διευθυντής της CIA που ακόμα το 2008 έγραφε ότι η συνεχόμενη εμπλοκή των ΗΠΑ στην Ουκρανία θα επιφέρει είτε εμφύλιο στην Ουκρανία είτε ρωσική εισβολή. Ούτε την γεωπολιτική στρατηγική των νέοσυντηρητικών, τα think tanks των οποίων ξεκάθαρα λένε πως θα χρησιμοποιηθούν οι χώρες που συνορεύουν με την Ρωσία από την Αμερική για να δημιουργήσουν προβλήματα και να αποκόψουν την τυχόν ανάδειξη της μελλοντικά ως παγκόσμια δύναμη.
Όποιος ενδιαφέρεται να ψάξει στο Google
“Extending Russia
Competing from Advantageous Ground”
Του 2019, τρία χρόνια πριν την ρωσική εισβολή, και μέσα γράφει πως θα χρησιμοποιηθούν και η Ουκρανία, Γεωργία Αρμενία κτλ εναντίον της Ρωσίας. Τα λένε ευθέως. Αυτά και πολλά άλλα δεν παρουσιάζονται στον αναγνώστη, με συμπέρασμα του άρθρου ότι ο Πούτιν δεν έιχε τι να κάνει, ξύπνησε μια μέρα και λέει θα ξαναφτιάξω την ρωσική αυτοκρατορία. Σχεδόν μηδενική και η αναφορά στους Ουκρανούς Ναζί οι οποίοι ανοιχτά φοράνε στολές Waffen SS στις εκδηλώσεις τους και άτομα όπως ο πρώην Ουκρανός αρχιστράτηγος Ζαλουζνι να βγαίνει φωτό με φωτογραφία του Στεπάν Μπαντερα ο οποίος έσφαζε δεκάδες χιλιάδες Εβραίους και Πολωνούς με αποκρουστικές φωτογραφίες των εγκλημάτων να υπάρχουν για όποιον ενδιαφέρεται να τις ψάξει. Υπάρχουν και πολλά άρθρα από δυτικά μέσα που μιλούσαν για την άνοδο και την κρατική νομιμοποίηση του ναζισμού στην Ουκρανία (μέχρι και το 2021 εννοείτε) Δεν πειράζει, ο σκοπός αγιάζει τα μεσα.
“Δεν το πέτυχε, καθώς η εισβολή ήταν άθλια οργανωμένη και υπερφιλόδοξη, τα στρατεύματα της τότε αποδείχθηκαν πολύ κατώτερα των προσδοκιών”
Οι Γερμανοί χρειάστηκαν 1.5 εκατομμύρια στρατιώτες για να εισβάλουν στην Πολωνία. Οι Αμερικάνοι χρειάστηκαν συμμαχία σχεδόν 600 χιλιάδων στρατιωτών (460 χιλιάδες Αμερικάνοι+ σύμμαχοι) για να εισβάλουν στο Ιράκ το 2003. 950 χιλιάδες στον πόλεμο του 1991. Και το Ιράκ είναι μικρότερη χώρα, σχεδόν κατά ήμισυ από την Ουκρανία. Πολύ φτωχή η ανάλυση εάν νομίζετε ότι η Ρωσία ήθελε να κατακτήσει την Ουκρανία την μεγάλη χώρα της Ευρώπης μετά την ίδια, με μια δύναμη 190 χιλιάδων στρατιωτών πόσο περισσότερο να πάρει το Κίεβο των τριών εκατομμυρίων με 40 χιλιάδες άτομα. Η Ρωσία επιδιώκε το ίδιο αποτέλεσμα με την Γεωργία του 2008. Μια γρήγορη επίθεση που θα έφερνε την άλλη πλευρά στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων και να τελειώσει το ζήτημα σε μια βδομάδα, όπως ακριβώς έγινε στην Γεωργία. Επίσης καμία αναφορά στον Ναφταλι Μπένετ πρώην πρωθυπουργός του Ισραήλ ο οποίος ήταν παρών στην Κωνσταντινούπολη και είπε πως οι Ουκρανοί ήταν έτοιμοι να υπογράψουν το τέλος του πολέμου αλλά οι Αμερικάνοι και Άγγλοι δεν τους το επέτρεψαν.
“Θα δεχθεί η Ουκρανία ένα τέτοιο τραγικό τέλος;”
Για ποια Ουκρανία μιλάμε? Την υπερχρεωμένη που έχει ξεπουλήσει ότι μπορεί σε ξένες εταιρείες? Μήπως μιλάμε για την ουκρανική κυβέρνηση η οποία έχει εξαφανίσει οτιδήποτε θεωρεί αντιπολίτευση και βασίζεται η επιβίωση της στη μηνιαία ένεση χρημάτων για να μην καταρρεύσει? Η μήπως τον πρόεδρο Ζελενσκι που πάει από αφεντικό σε αφεντικό και όταν γυρνάει στην πρωτεύουσα του, στοιχεία όπως ο Δεξιός Τομέας τον απειλούν ότι αν μιλήσει με τους Ρώσους θα τον κρεμάσουν στην πλατεία? Η, τέλος μήπως μιλάμε για τον ίδιο τον ουκρανικό λαό? Που αν έχεις τις λάθος εικόνες στο κινητό σου κάνουν επίσκεψη στο σπίτι οι SBU (ντοκιμαντέρ Associated Press στο YouTube) η που σε αρπάζουν στην μέση του δρόμου σε χώνουν σε ένα βανακι και σε στέλνουν στο μέτωπο σε τοσο μεγάλο βαθμό που ακόμα και δυτικά μέσα το καταγγέλλουν? (People Snatchers’: Ukraine’s Recruiters Use Harsh Tactics to Fill Ranks NYT)?
Τι μπορεί να πει ακριβώς αυτή η Ουκρανία?
Και εγώ αν ήμουν ο Πουτιν και είχα απέναντι μου τον παππού της Αμερικής τον Μακρόν και τον Σολτς τα ίδια θα ζήταγα ίσως και περισσότερα..
Αγοράζουμε ακόμα ρωσικό αέριο? Ναι… Μεταφέρουν ακόμα πλοία της Δύσης ορυκτά της Ρωσίας? Ναι… Υπάρχουν χώρες-εταιρίες του ΝΑΤΟ και της Δύσης που βοηθάνε να σπάει της κυρώσεις? Ναι… Ελαβε σοβαρά μέτρα ώστε χώρες όπως η Κίνα Ινδία να μην την βοηθάνε στον πόλεμο? όχι. Οι ηγέτες της Δύσης αφήνουν της εταιρίες – χορηγούς τους να βγάζουν χρήμα και μετά η ίδιοι δίνουν κρατικά χρήματα στην Ουκρανία και απλά μας δουλεύουν όλοι μαζί.. Είναι οι ζωές τον ανθρώπων σημαντικές!! Εννοείται πως όχι μπροστά στο χρήμα για καμιά από της δυο πλευρές…
Μετά από δύο χρόνια + κ Κτενα δεν χρειάζεται κανένα άρθρο για τον Χίτλερ της γενιάς, στην τελική άμα δεν είχε αυτές της απαιτήσεις δεν θα θυσίαζε και χιλιάδες Ρώσους… Τα λάθη της Δύσης τα βλέπουμε? Τα λάθη του κόσμου και των άρρωστων ανθρώπων που κυβερνάνε τα βλέπουμε? Ο πρωθυπουργός του Ισραήλ είναι καλύτερος? Εμείς σαν άνθρωποι βγήκαμε στους δρόμους να σταματήσει αυτή η τρέλα? Σε όποιο μέρος της γης και αν γίνετε πόλεμος είτε αυτό λέγεται Γάζα είτε Σερβία είτε Ουκρανία…
Μακάρι να ήταν μόνο ο Πουτιν ο κακός της ιστορίας αλλά δυστυχώς υπάρχουν πολλοί σαν τον Πουτιν και χειρότεροι..
Ας μιλήσουμε με όρους Χρηματιστηρίου.
Οι Αμερικάνοι για το Χρηματιστήριό τους έχουν δύο συμβολισμούς:
Τον Ταύρο όταν οι δείκτες του Χρηματιστηρίου πάνε τρένο.
Την Αρκούδα όταν το Χρηματιστήριο πέφτει.
Η Ουκρανία Χρηματιστηριακά βρίσκεται σε φάση «Ρωσική Αρκούδα» (Bear Market).
Όλα της πάνε στραβά.
Και όταν το Χρηματιστήριο πέφτει, το πόσο θα χάσεις έχει να κάνει με το πόσο έγκαιρα θα πουλήσεις και θα βγεις από αυτό, δηλαδή στο κατά πόσο θα αποδεχτείς κάποια προσφορά από κάποιον άλλον επενδυτή, που μπορεί να μη σε κάνει πλούσιο, αλλά και δεν θα χάσεις και τα πάντα.
Μπορείς βέβαια να κρατήσεις τις μετοχές, ελπίζοντας κάποια στιγμή σε Bull Market, ότι στο τέλος θα ανέβουν οι μετοχές σου και θα βγεις κερδισμένος.
Εδώ θα πρέπει να είσαι βέβαιος ότι οι άλλοι επενδυτές, εκτός αυτού που σου έκανε την προσφορά, είναι αποφασισμένοι να επενδύσουν σε εσένα και δεν θα στραφούν σε άλλες επενδυτικές ευκαιρίες, όταν ο αρχικός επενδυτής αποφασίσει να επιμείνει και να ανεβάζει και να ξανανεβάζει συνεχώς, μέχρι όσο παίρνει την αξία άρα και το κόστος απόκτησης των μετοχών σου, άρα και την ιδιοκτησία σου, από αυτούς.
Ολόκληρο κείμενο για να μας πείτε ότι ο Πούτιν ζητάει να κάνει στην Ουκρανία , ότι έκανε η Δύση στην Σερβία και στην Κύπρο.
Άθλιοι όροι, που ταιριάζουν στους αθλίους ηγέτες των εμπολέμων.
Ένας παρανοϊκός τσάρος χωρίς αυτοκρατορία, εναντίον ενός κωμικού επαίτη – μαριονέτα των Αμερικανών σε έναν πόλεμο δια αντιπροσώπων, που τελικά δεν πάει πουθενά.
Και εμείς, οι συναισθηματικοί Έλληνες, που έχουμε όλα μας τα προβλήματα λυμένα, να κοπτόμεθα για το μέλλον της Ουκρανίας ή να είμαστε με το μέρος των σκατό – Ρώσων, που από την εποχή του Κεμάλ, μας κλείνουν συστηματικά το σπίτι και, παραλίγο, το 45, να μας μετατρέψουν σε μια ακόμη Ρουμανία.
Τι ντροπή αλήθεια, να διαβάζω άρθρα υποστήριξης των αθλίων Ρώσων και Ουκρανών, τη στιγμή που συστηματικά ξεχνάμε το έγκλημα της Κύπρου.
Χέ….α για την τύχη των Ουκρανών, όσο η μισή Κύπρος βρίσκεται υπό τουρκική κατοχή. Χέ…α για την Ρωσία και τον Πούτιν. Έχουμε τα δικά μας προβλήματα, στα οποία κανένα από τα δύο ταγάρια δεν βοήθησε ποτέ, για να μην πω πως ήταν και είναι κώλος και βρακί με τους Αχμέτηδες.
Άριστος, λοιπόν ο κ. Κτενάς, αλλά τραγικά αδιάφορο για μένα το άρθρο του. Η δε συμπάθεια προς τους επαίτες ακατανόητη και τουλάχιστον αυτή η τελευταία παράγραφος να περάσει.
Αναλυτικότατο και κατατοπιστικό άρθρο, το οποίο όμως αγνοεί πολλές λεπτομέρειες ρίχνοντας στην ουσία το μεγαλύτερο φταίξιμο της σημερινής κατάστασης στην Ρωσία, κάτι το οποίο κατα την άποψη μου δεν ευσταθεί.
Ο Πούτιν, ήδη απο το 2008 στον περίφημο λόγο του στο Μόναχο, είχε μιλήσει για την επέκταση του ΝΑΤΟ στα ανατολικά ΠΑΡΑ τις διαβεβαιώσεις που είχαν δοθεί οτι αυτό δεν θα γινόταν “ούτε ιντσα μπροστά” (link ), την διεθνή ασφάλεια η οποία καταστρατηγούνταν μετά τα γεγονότα του βομβαρδισμού της Σερβίας, την εισβολή στο Ιράκ κλπ. Και είχε θέσει σαφή κόκκινη γραμμή στην Ουκρανία. Η Ουκρανία εκτός του οτι είναι ιστορικά συνδεδεμένη με την Ρωσία, σε σημείο που πολλοί λένε οτι πρακτικά δεν υφίστανται Ουκρανική “εθνικότητα”, είναι πολύ σημαντική για την ασφάλεια της Ρωσίας όπως σωστά αναφέρετε στο άρθρο, καθώς όλες σχεδόν οι εισβολές στην Ρωσία έγιναν μέσω του εδάφους της Ουκρανίας και είναι το κλειδί στο να διατηρήσει η Ρωσία την πυρηνική της αποτροπή, η Μόσχα βρίσκεται 200 χλμ. απο το κοντινότερο σύνορο της Ουκρανίας, μια Ουκρανία στο ΝΑΤΟ με την τοποθέτηση Αμερικανικών πυρηνικών πυραύλων εκεί, ακόμα και κρυφά μπορεί να χτυπήσει όλα τα κέντρα διοίκησης γύρω απο την Μόσχα και πυρηνικές εγκαταστάσεις σε λιγότερο απο 2 λεπτά(μη δίνοντας στην ουσία περιθώρια αντίδρασης), εδώ πρέπει να τονίσω οτι το ΝΑΤΟ έχει ως μέρος του πυρηνικού του δόγματος το πρώτο χτύπημα (first strike plicy), οι ΗΠΑ κόντεψαν να ξεκινήσουν πυρηνικό πόλεμο για πυρηνικούς πυραύλους στην Κούβα, πολλά περισσότερα χιλιόμετρα μακριά. Αυτό είναι ένα εφιαλτικό σενάριο που οι Ρώσοι δεν μπορούν να το επιτρέψουν με τίποτα.
Τι έγινε λοιπόν μετά τον λόγο του Πούτιν το 2008? Η Δύση συνέχισε να χρηματοδοτεί την “Δημοκρατία” στην Ουκρανία όπως είπε και η Βικτόρια Νούλαντ σε συνέντευξη της το 2013( 5 δις δολάρια ήδη απο το ’91) και κατα παράβαση του Μνημονίου της Βουδαπέστης, συνέχισαν να προμοτάρουν τον Ουκρανικό εθνικισμό και εν δυνάμει νεοναζισμό(γιατί βόλευε) και φτάνουμε στο 2014, ένα γεγονός όπου έχουμε αδιάσειστα στοιχεία οτι πρόκειται για ένα πραξικόπημα (κατατοπιστικότατο άρθρο εδώ με πηγές), με το τηλεφώνημα της Νούλαντ και του Πάiατ όπου συζητάνε την οργάνωση της νέας Ουκρανικής κυβέρνησης η οποία είναι ξεκάθαρα φιλοδυτική, με τον Ζελένσκι να μιλά για ένταξη στο ΝΑΤΟ και απόκτηση πυρηνικών όπλων…..Ενώ ο τότε Αμερικανός πρέσβης στην Ρωσία William Burns το 2008 είχε εκφράσει φόβους οτι μια ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ θα άναβε έναν εμφύλιο πόλεμο, και οτι η Ρωσία θα αναγκαζόταν να επέμβει.
https://pbs.twimg.com/media/F01KByHWAAEn-xJ?format=jpg&name=small
Για εμένα, όλες αυτές οι κινήσεις μετά τις προειδοποιήσεις του Πούτιν δείχνουν οτι κάποιοι ήθελαν να αναγκάσουν την Ρωσία να εισβάλει και να χρησιμοποιήσει βια, γιατί φαντάζονταν οτι θα την συντρίψουν στρατιωτικά με την έμμεση εμπλοκή και παροχή χρημάτων στο Ουκρανικό καθεστώς καθώς και να την συντρίψουν οικονομικά(με τις κυρώσεις) οδηγώντας σε μια αλλαγή καθεστώτος που είναι και ο κύριος στόχος. Το πρόβλημα των Δυτικών, δηλαδή των ΗΠΑ, δεν είναι τόσο η Ρωσία άλλα ο Πούτιν, γι αυτό και η δυτική προπαγάνδα επικεντρώνεται γύρω απο αυτόν με φράσεις του τύπου “Putins war”, “Putins full scale invasion”, “Putins army”. Ο Πούτιν ασκεί ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική, έβγαλε την Ρωσία απο την ξεφτίλα των 90’ς όπου ο πλούτος της λεηλατούνταν απο τους δυτικούς και δεν συμμερίζεται τις δυτικές “αξίες” τύπου LGBTQ, γάμοι ομοφυλόφιλων κλπ κλπ. Αυτό, για όσους θέλουν τις ΗΠΑ τον ηγεμόνα του πλανήτη(οι λεγόμενη neocons), είναι πρόβλημα και πρέπει να λυθεί. Αυτό που συμβαίνει στην Ουκρανία 2 χρόνια τώρα είναι πολύ μεγαλύτερο απο όσο νομίζουν οι περισσότεροι και η έκβαση θα έχει μεγάλες επιπτώσεις παγκοσμίως. Είναι ένας πόλεμος για το αν η Ρωσία θα διατηρήσει την ανεξαρτησία της σαν χώρα ή οι ΗΠΑ την ηγεμονία τους. Η πρόταση ειρήνης του Πούτιν είναι οτι καλύτερο μπορεί να πάρει αυτήν την στιγμή η Ουκρανία με βάση τα δεδομένα στο έδαφος.
Η ουσία είναι ότι από τη κατάρευση της ΕΣΣΔ μέχρι και της αρχές των 00’ς, η σωστή πλευρά της ιστορίας, έκανε ότι γουσταρε χωρίς να δίνει εξηγήσεις και χωρίς να σέβεται κανένα. Από εκεί και μετά που άρχισε η κατρακύλα της σωστής πλευράς (όντας και εξαιτίας εφησυχασμού και αλαζονείας), οι πρώην ηττημένοι (πρώην κομμουνιστικά κράτη κλπ) άρχισαν τη διαδικασία ανάσχεσης ή/και περιορισμού της επιρροής της Δύσης στις δικές τους ‘αυλές’. Η Ρωσία εν προκειμένω, αισθάνθηκε αρκετά δυνατή ώστε να αρχίσει να επαναφέρει την ισορροπία που είχε χαθεί με την άφρονα(αγαπημένη λέξη γνωστού χαρογιακά εδώ) επέκταση του ΝΑΤΟ και της ΕΕ. Η Δύση απλά δεν πήρε μυρωδιά ότι όσο αυτή διοργάνωνε prides και εποικισμό της Ευρώπης, κάποιοι άλλοι έκαναν τα ακριβώς αντίθετα, με σκοπό να ενισχύσουν αντί να διαλύσουν τις χώρες τους. Τα ξεμωραμένα δυτικά κέντρα αποφάσεων, θεώρησαν ότι όπως πήραν υπό τη ‘προστασία’ τους τόσες και τόσες χώρες από τη Ρωσία, θα έκαναν το ίδιο με την Ουκρανία (και το γνωστό τρόπο της εξαγοράς…). Κάποιοι θεώρησαν λανθασμένα, ότι η Ρωσία θα κάτσει και θα κοιτάει… Ούτε φανφάρες ούτε φοβερές αναλύσεις… Κατά Θουκυδίδη, ο αδύναμος της ιστορίας εδώ, σταμάτησε να υποχωρεί όσο τον ανάγκαζε η αδυναμία του (και δεν έκανε τίποτα ουσιαστικό από τη διάλυση της ΕΣΣΔ, που κάποιοι αναρωτιούνται στα σοβαρά το γιατί δεν ήγειρε αξιώσεις επαναχαραξης συνόρων τότε που δεν ήξερε ούτε καν πόσα πυρηνικά είχε…) και ο ισχυρός σταμάτησε (ή τον σταμάτησαν…) να προχωράει επειδή δεν του το επιτρέπει η δύναμη του… Τελευταίοι σπασμοί για ένα σύστημα που ήρθε η σειρά του να διαλυθεί όπως κάθε προηγούμενο…
Ευχαριστούμε πολύ. Αυτό που μας ετοιμάζουν σιγά σιγά και για μάς όλες οι νεότερες κυβερνήσεις, να έρθει η Ελλάδα δηλαδή στα σύνορα της συνθήκης της Κωνσταντινούπολης του 1881. Μέχρι τότε, καλό ύπνο. Μια μέρα θα ξυπνήσουμε και εμείς όπως και οι Ουκρανοί, απλά εμείς θα είμαστε εντελώς μόνοι μας.
Σε όλη αυτή την ανάλυσή σας, κύριε Κτενά, απουσιάζει η παράθεση γεγονότων κρίσιμων για την κατανόηση του “πώς φθάσαμε ως εδώ”. Απουσιάζει η παράθεση των γεγονότων του Μαινταν, όπου η αμερικανική εξωτερική πολιτική ανέδειξε τάγματα νεοναζί ως βασικούς πολέμιους νομίμως εκλεγμένης κυβέρνησης. Να θυμίσω το καταγεγραμμένο “f**k the EU” της κας Νούλαντ; Απουσιάζει η παράθεση των γεγονότων του ολοκαυτώματος στο κτήριο των συνδικάτων της Οδησού, όπου τάγματα νεοναζί ουκρανών καθεστωτικών έκαψαν ζωντανούς ρωσόφωνους. Απουσιάζει η παράθεση της καταγεγραμμένης πραγματικότητας των βομβαρδισμών πόλεων της Αν. Ουκρανίας απο τον επίσημο Ουκρανικό στρατό, πριν την απάράδεκτη εισβολή των Ρώσων. Απουσιάζει η παράθεση της πραγματικότητας που θέλει το επίσημο ουκρανικό κράτος των ολιγαρχών να “αποστατεί” απο τη ρωσία προσεταιριζόμενο τη δύση μέσω της εργαλειοποίησης-εγκόλπωσης νεοναζιστικών παραστρατιωτικών ομάδων. Στην Ουκρανία, κύριε Κτενά, αναβίωσε η απεχθής αμερικανική πολιτική σύμφωνα με την οποία εργαλειοποιείται το ναζιστικό μίασμα, προκειμένου αυτό να προβεί σε σειρά εγκληματικών ενεργειών και σε άσκηση ψυχολογικής βίας σε τμήμα της κοινωνίας που χρίζει “νουθέτησης”. Εν προκειμένω, οι ρωσόφωνοι (Ουκρανοί και αυτοί θυμίζω) έτυχαν της ίδιας μεταχείρισης που έτυχαν μετεμφυλιακά στην Ελλάδα και αλλού οι αντιστασιακοί και μέλη του ΕΑΜ απο συνεργάτες των γερμανών. Για να στηρίξουν την πολιτική τους, οι ΗΠΑ αναβίωσαν και επέβαλαν τη ναζιστική πυγμή. Γι’ αυτό και ΚΑΝΕΝΑΣ δοσίλογος καταδότης της κατοχής δεν τιμωρήθηκε απο το επίσημο ελληνικό μετεμφυλιακό κράτος. Η Ουκρανική σύγκρουση έχει και στοιχεία εμφύλιας σύρραξης και αυτό δεν πρέπει ποτέ να το ξεχνάμε. Πρέπει να μας το θυμίζουν οι διωγμοί που υπέστησαν οι έλληνες ομογενείς απο τα νεοναζιστικά ουκρανικά τάγματα στην περιοχή της αζοφικής. Πάμε τώρα και στη δικαιϊκική προσέγγιση. Ποιός αλήθεια πιστεύει οτι η βοήθεια δισ. προερχόμενη απο ΗΠΑ και ΕΕ, αποσκοπεί στην “αποκατάσταση της διεθνούς νομιμότητας”; Kαι αν κάποιος αυτό υποστηρίζει, τότε πώς εξηγεί οτι η Κύπρος ουδέποτε έτυχε κλάσματος παρόμοιας βοήθειας για τον ίδιο σκοπό, δηλαδή την αποκατάσταση της διεθνούς νομιμότητας και της εξάλειψης του εισβολέα; Δεν υπάρχει δίκαιο ή νομιμότητα σε αυτό τον πόλεμο. Το φωνάζει ο ίδιος ο Ουκρανικός λαός με την άρνησή του να στρατευθεί σε ένα πόλεμο ξένο προς τα συμφέροντά του. Οι εικόνες συλλήψεων και απαγωγών Ουκρανών νέων σε στρατεύσιμη ηλικία που δε νιώθουν απολύτως καμία ταύτιση με το κράτος των ουκρανών ολιγαρχών και του εκλεκτού τους κου Ζελένσκι, αυτό καταμαρτυρούν και γι’ αυτό αποσιωπούνται. Το τραγικό της όλης υπόθεσης -και άκρως ειρωνικό- είναι οτι δεν γίνεται καμία προσπάθεια ανακωχής και διεξαγωγής εκλογών στην Ουκρανία που ενδεχόμενα θα έθετε βάσεις ειρήνευσης σύμφωνα με τα κριτήρια των Ουκρανών! Στους Ουκρανούς δε δίδεται κανένα δικαίωμα επιλογής. Αποφασίζουν άλλοι για αυτούς, χωρίς αυτούς. Και αυτό είναι το απολύτως απαράδεκτο, το οποίο όμως αποτελεί προυπόθεση για τη συνέχιση του πολέμου όπως επιτάσσουν τα συμφέροντα που αυτή τη στιγμή κυριαρχούν στη λεγόμενη “Δύση”.
Και κλείνοντας, να επισημάνω οτι δίκιο η ρωσία ψάχνει να βρει στα πεπραγμένα των ΗΠΑ και της ΕΕ σε προγενέστερες συγκυρίες, τις οποίες δυστυχώς επιλέγουμε να ξεχνάμε. Για να δικαιολογήσει αυτή την παράνομη εισβολή, θυμίζει τις περιπτώσεις της Γιουγκοσλαβίας και του Ιρακ, όπου οι ΗΠΑ χωρίς έγκριση του ΣΑ του ΟΗΕ πραγματοποίησαν επεμβάσεις και εισβολές επιβάλλοντας και αλλαγές συνόρων! Οι βάσεις λοιπόν της ουσιαστικής κατάργησης του Διεθνούς Δικαίου δεν ετέθησαν τώρα, αλλα εδώ και δεκαετίες απο τις ΗΠΑ και τους συμμάχους τους. Σας το έχω γράψει ξανά, και το υπενθυμίζω. Ο ναζι είναι εγκληματίας. Δίκιο του εγκληματία ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ. Το πρώτο λοιπόν πράγμα που οφείλει να κάνει η Ουκρανία, είναι να στείλει τα κατακάθια του Αζοφ στο χρονοντούλαπο της ιστορίας για να κερδίσει και αυτή το μερίδιο συμπάθειας που δικαιωματικά της αναλογεί.
Ο προσεκτικός αναγνώστης όμως για όλο αυτό το τεράστιο άρθρο θα δει το εξής :
Το όλο ρωσικό επιχείρημα είναι στο 150% των τουρκικών επιχειρημάτων στην εισβολή της Κύπρου πριν 50 χρόνια
Τι έκανε ακριβώς η Δυση γι αυτό ;
Τίποτα
Τι έκανε η χώρα μας γι αυτό ;
Τίποτα
Τι έκανε η Τουρκία γι αυτό ;
Σχεδόν τα πάντα ….
Ας κοιτάξουμε τα του οίκου μας και μετά αν μας περισσεύει λογική ,σθένος και αποφασιστικότητα ,ας δούμε και την Ουκρανία ….
Ως τότε το καλύτερο που θα έπρεπε να κάνουμε είναι ή να μείνουμε αυστηρά ουδέτεροι ή ,αν θα συμβάλλουμε με οποιονδήποτε τρόπο ,να αναγκάσουμε τη Δυση και το ΝΑΤΟ να τελειώνει με τα παιχνίδια της Τουρκίας σε Ελλάδα και Κύπρο …
Αλλιώς ,όχι ….
“Με απλά λόγια στο «κορμί» της Ουκρανίας ασκήθηκαν όλοι οι ισχυροί, άλλοι υπόγεια (ΗΠΑ κυρίως) και άλλοι ανοιχτά με όπλα και με εισβολή (Ρωσία).”
Λυρικό. Εύστοχο. Ουσιώδες.
Εύγε
Putin said…
Well…
How cares?
Here’s some trims
A Chinese Siberia
B American kamtsatka; Bering straight all the way to magadan (Alaska needs expansion)
C Chinese northern Sakhalin
D Japanese Kurils and southern Sakhalin.
E independend cacasus
F finish fingarelia
G Norwegian Karelia
H Canadian nobaya zemblia and arctic
I ukranian Rostov on done
J independend karabalkash
K Kazan republic
L independend kenixbergh
M independend Belarus
N war repairs starting by frozen Russian assets.
O abolish of the nuclear arsenal
P FREE elections
Q abolish the military and replaced by a national guard
That’s for starters.
Putin probably forgot the Russian signature together with the US and the UK (ukranian independence act)
And how Russia recognised the entire modern day ukrane as independent (Crimea and dombas included)
In return
Russia resived 600 nuclear warheads; some blackjack bomber’s and leached Sevastopol s port.
Also Russia must stop to use that stolen name (by Pieter the great)
And start to use it’s real name:
Grand duchess of Moscow
(Moscowhites)
Russia refering to Kevian Russ.
Russia started by Novgorod.