Η συγκεκριμένη εταιρεία είχε προχωρήσει σε αρκετά φουτουριστικά σχέδια για το Υπουργείο Αεροπορίας του Ράϊχ κατά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά λίγα εξ αυτών τελικώς υλοποιήθηκαν. Τέτοια ήταν και η περίπτωση του P.188, το οποίο θα αντικαθιστούσε τον αναξιόπιστο «γρύφονα» Heinkel He 177. Η Luftwaffe, με μοναδική εξαίρεση τον τετρακινητήριο «κόνδορα» Focke Wulf Fw 200, στερείτο βαρέων βομβαρδιστικών, όπως τα βρετανικά Avro Lancasters και Short Stirlings ή τα αμερικανικά B-24 Liberators και Boeing B-17 flying fortresses.
Η όλη σχεδίασή του έγινε με σκοπό τη μεταφορά μεγάλου αριθμού βομβών και μεγάλου φορτίου καυσίμων, ενώ στα μπροστινά και οπίσθια τμήματα της ατράκτου – κοντά στο κέντρο βάρους του – θα έφερε ένα νέο σύστημα προσγείωσης με δύο ζεύγη τροχών. Αξιοπρόσεκτο είναι και το καινοτόμο σχήμα διέδρων πτερύγων, με είκοσι μοίρες αρνητικής και είκοσι θετικής κλίσης για την απορρόφηση των υπερηχητικών κραδασμών και τη μείωση στρεπτικών δονήσεων, που θα του εξασφάλιζαν μια καλύτερη απόδοση τόσο σε χαμηλές όσο και υψηλές πτήσεις. Το μόνο μειονέκτημα ήταν η υπερβολική πίεση αέρα στις άκρες των πτερύγων, το οποίο διορθώθηκε αργότερα με ένα σύστημα μεταβλητής συχνότητας ρυθμιζόμενο στις δώδεκα μοίρες.
Συμπιεζόμενο cockpit δύο ατόμων προσωπικού και ευρείας οπτικής γωνίας θα προσαρμοζόταν στην κυλινδρική άτρακτο χωρίς να εξείχε από αυτήν, ενώ στις πτέρυγες θα υπήρχαν τέσσερις turbojet κινητήρες Jumo 004C. Το αεροσκάφος θα διέθετε και βοηθητικά στυλίδια προσγείωσης – αρκετά έξω από τα τέσσερα ατρακτίδια κινητήρων – τα οποία θα εξυπηρετούσαν τη σταθεροποίησή του, χωρίς όμως οι τροχοί του να αγγίζουν το έδαφος. Το ουραίο τμήμα της ατράκτου, με μονό κάθετο πηδάλιο ελέγχου, θα έφερε νέο τύπο κώνου εφοδιασμένου με πλέγμα αερόφρενων που θα άνοιγαν σαν oμπρέλα για τη μείωση ταχύτητας κατά τις κάθετες βυθίσεις.
Tο πρώτο πρωτότυπο (P.188.01) θα δοκιμαζόταν χωρίς οπλισμό. Το P.188.02 θα ήταν ελαφρώς μικρότερο με διπλά ουραία κάθετα πηδάλια ελέγχου προς αντικατάσταση του μονού. Επίσης, το cockpit θα ήταν υπερυψωμένο για καλύτερη ορατότητα. Το τελευταίο P.188.04 ήταν σχεδιασμένο με λεπτότερη άτρακτο και διπλά ατρακτίδια κινητήρων. Τα πτερύγια θα έφεραν βοηθητικές δεξαμενές καυσίμων, όπου το μεσαίο τμήμα τους θα ήταν χαλύβδινο, ενώ το υπόλοιπο θα κατασκευαζόταν από ντουραλουμίνιο. Οι δε επιφάνειες ελέγχου θα ήταν από ξύλο. Αυτή η έκδοση θα έφερε δύο διπλά ουραία πυροβόλα MG131 των 30 χιλιοστών ενεργοποιούμενα από το θάλαμο διακυβέρνησης. Η μέγιστη ταχύτητα υπολογιζόταν στα 820 χλμ/ω, και θα μετέφερε ανώτατο φορτίο ενός τόνου βομβών. Το μήκος του θα ήταν 17,45, ενώ το άνοιγμα πτερύγων θα έφτανε τα 27 μέτρα. Τελικά το σχέδιο δεν επελέγη από το Υπουργείο Αεροπορίας για περαιτέρω δοκιμές και το όλο project έμεινε μόνο στα χαρτιά. Το δεύτερο μοντέλο, P.188.02, παράγεται σε κλίμακα 1/72 από τη Unicraft Models.
