Το YA-9A, ήταν ένα πρωτότυπο επιθετικό αεροσκάφος εγγύς υποστήριξης, που, αναπτύχθηκε από τη Northrop στα πλαίσια του προγράμματος A-X της Αμερικανικής Αεροπορίας (USAF) κατά τη δεκαετία του 1960 και στις αρχές της δεκαετίας του 1970. Το πρόγραμμα A-X είχε ως στόχο την ανάπτυξη ενός αεροσκάφους που θα αντικαθιστούσε τα υπάρχοντα μοντέλα όπως το A-1 Skyraider και το F-105 Thunderchief σε ρόλους εγγύς υποστήριξης (Close Air Support – CAS) και αντιαρματικής δράσης. Και ήταν το το σχέδιο που ανταγωνίστηκε το φοβερό Α-10Α.
Το YA-9A είχε ιδιαίτερη εμφάνιση, με ένα σχεδόν ορθογώνιο προφίλ πτερύγων και δύο κινητήρες Lycoming YF102-LD-100 τοποθετημένους στις βάσεις τους. Η δομή του ήταν κυρίως από αλουμίνιο, χρησιμοποιώντας κυψελωτή κατασκευή και χημικά επεξεργασμένες επιφάνειες για να ελαχιστοποιήσει το βάρος και να αυξήσει την αντοχή. Η σχεδίαση παρείχε βελτιωμένη ορατότητα στον χειριστή, ενώ το μεγάλο μονό ουραίο προσέφερε σταθερότητα σε χαμηλά ύψη.
Οι κινητήρες Lycoming YF102 , ήταν μια παραλλαγή των γνωστών μας T55 της Avco Lycoming που εξελίχθηκαν από τους κινητήρες των ελικοπτέρων CH-47 Chinook. Παρείχαν περίπου 7.200 λίβρες ώθησης, λιγότερο δηλαδή από ότι οι TF34 που χρησιμοποιήθηκαν στο A-10, αλλά στην περίπτωσή τους, δόθηκε έμφαση στην οικονομία και την αξιοπιστία. Αυτό επέτρεψε στο YA-9A να έχει ικανοποιητική αυτονομία χωρίς να θυσιάζει σημαντικά την αποτελεσματικότητά του σε αποστολές εδάφους. Το αεροσκάφος έφθανε τους 450 κόμβους, ενώ το μέγιστο βάρος απογείωσης ήταν στους 18,5 τόνους.
Το YA-9A σχεδιάστηκε για να φέρει ένα πανίσχυρο πυροβόλο GAU-8 Avenger 30 χιλιοστών, ίδιο με αυτό που όπλισε το Α-10Α, αν και στις δοκιμές αρχικά χρησιμοποιήθηκε ένα μικρότερο, το 20 χιλιοστών M61 Vulcan λόγω καθυστέρησης στην ανάπτυξη του GAU-8. Είχε προβλεφθεί να τοποθετηθεί μεγάλος αριθμός πυλώνων, έως 10, για εξωτερική φόρτωση όπλων, με δυνατότητα να μεταφέρει έως και 16.000 λίβρες φορτίου, συμπεριλαμβανομένων βομβών, πυραύλων αέρος-εδάφους όπως οι Maverick και ρουκετών.
Η θωράκιση ήταν εκτενής, ενώ τα καύσιμα ήταν σε αυτοσφραγιζόμενες δεξαμενές με αφρό για την πρόληψη πυρκαγιάς μετά από πλήγματα. Η επιβιωσιμότητα ήταν μια από τις πρωταρχικές προτεραιότητες της σχεδίασης, όπως και στο Α-10, με χρήση τιτανίου σε πολλές περιοχές της ατράκτου, όπως το κάθισμα του πιλότου, το πιλοτήριο, και τα υδραυλικά συστήματα, ώστε να αντέχει πυρά μικρού διαμετρήματος και θραύσματα αντιαεροπορικών.
Το πρώτο πρωτότυπο πέταξε για πρώτη φορά στις 30 Μαΐου 1972, με το δεύτερο να ακολουθεί στις 23 Αυγούστου του ιδίου έτους. Οι πιλότοι δοκιμών της USAF ανέφεραν ότι το YA-9A είχε απόδοση στον αέρα αντίστοιχη με μαχητικά αεροσκάφη, με καλή απόκριση των πηδαλίων στους ελιγμούς.
Παρά τις θετικές κριτικές για την απόδοση του, η USAF επέλεξε το Fairchild Republic YA-10A στις 18 Ιανουαρίου του 1973. Η απόφαση βασίστηκε σε διάφορα κριτήρια, όπως η μεγαλύτερη δυνατότητα μεταφοράς φορτίου, η ευκολία παραγωγής, και η μεγαλύτερη εμπειρία που υπήρχε σχετικά με τους κινητήρες TF34 που χρησιμοποιήθηκαν στο A-10.
Μετά την ολοκλήρωση των δοκιμών, τα δύο πρωτότυπα YA-9A μεταφέρθηκαν στη NASA για ερευνητικά προγράμματα. Αργότερα, εκτέθηκαν σε μουσεία, το 71-1367 στην βάση Edwards και το 71-1368 στο αεροπορικό μουσείο March Field στην Καλιφόρνια.
Ήταν το Su-25 μια αντιγραφή του YA-9A;
Εδώ και αρκετές δεκαετίες, υπήρχε η φήμη πως το σοβιετικό Sukhoi Su-25 (που τελικά πέρασε σε παραγωγή και υπηρετεί ακόμη) ήταν αντιγραφή του σχεδίου της Northrop. Η σχεδιαστική προσέγγιση των δύο αεροσκαφών, αν και προϊόντα διαφορετικών χωρών και φιλοσοφιών κατασκευής, παρουσιάζει ενδιαφέρουσες ομοιότητες, κυρίως λόγω της ταυτόσημης αποστολής ως επιθετικά αεροσκάφη εγγύς υποστήριξης. Έτσι υπάρχει σχεδόν ταύτιση στην γενική σχεδιαστική φόρμα, στην τοποθέτηση των κινητήρων στη σύνδεση πτέρυγας ατράκτου, στην θωράκιση του πιλοτηρίου, στους πολλούς πυλώνες μεταφοράς φορτίου και στη γενικότερη πρόβλεψη για εύκολη – το δυνατόν- επισκευή και συντήρηση, καθώς προβλέποταν να επιχειρούν σε αεροδρόμια κοντά στην πρώτη γραμμή.
