Η ταχύτητα ήταν το παν στις «ηρωικές εποχές» των πτήσεων προς το Άγνωστο. Τα αεροπλάνα έπρεπε να είναι πιο γρήγορα και να ενσωματώνουν ό,τι πιο επαναστατικό υπήρχε τότε. Σύντομα, η ανάγκη για ταχύτητα και γνώση γέννησε μερικά από τα πιο εξωτικά αεροσκάφη δοκιμών που πέταξαν ποτέ. To Skystreak, η κατακόκκινη βολίδα της Douglas, ήταν ένα από αυτά.
Αν και σύγχρονο του πυραυλοκίνητου Χ-1, αντίθετα με τα ερευνητικά αεροσκάφη της USAF που έπαιρναν το πρόθεμα ‘Χ’ το D-558-I του Ναυτικού διατήρησε τον κωδικό της κατασκευάστριας εταιρίας. Τα τρία αεροσκάφη που πέταξαν στο πλαίσιο του κοινού ερευνητικού προγράμματος της NACA, του Ναυτικού και του Σώματος Πεζοναυτών για την εξερεύνηση της διηχητικής περιοχής προσέφεραν πολύτιμες υπηρεσίες από το 1947 ως το 1953, μέχρι η NACA να αναπτύξει καλύτερες αεροσήραγγες. Βαμμένα στην αρχή βαθυκόκκινα, αργότερα τα Skystreaks ξαναβάφτηκαν λευκά για να διακρίνονται καλύτερα κατά την παρακολούθηση και φωτογράφισή τους.
Τα ερευνητικά αεροσκάφη και οι τολμηροί πιλότοι δοκιμών που τα πετούσαν στα όριά τους ήταν τα μόνα μέσα πρόσκτησης δεδομένων για την πτήση σε διηχητικές ταχύτητες –και μια ευκαιρία για ρεκόρ. Άλλωστε την εποχή του Ψυχρού Πολέμου, εκτός από κύρος τα διεθνή αεροναυτικά ρεκόρ περνούσαν κι ένα μήνυμα στους «Κόκκινους».
Οι test pilots της χρυσής εποχής των δοκιμών ήταν κλάση από μόνοι τους. Στην βάση Muroc (μετέπειτα Εdwards) βετεράνοι του πολέμου ή πολίτες με τεράστια πτητική εμπειρία ήταν οι πρωτοπόροι που έγραψαν τα manuals και έκαναν νέα ρεκόρ. Ο Ταγματάρχης Μάριον Ε. Καρλ, άσσος των Πεζοναυτών στον Ειρηνικό, στις 25 Αυγούστου 1947 έθεσε παγκόσμιο ρεκόρ ταχύτητας για απόσταση 3 χλμ με το δεύτερο D-558-I (BuNo 37971) πετώντας χαμηλά πάνω από την αποξηραμένη λίμνη Muroc με 650,797 μίλια/ώρα (1.047,356 χλμ/ώρα).
Η πτήση του έσπασε το ρεκόρ των 640,744 μιλίων/ώρα (1.031,178 χλμ/ώρα) που είχε θέσει μόλις πέντε ημέρες νωρίτερα ο Αντιπλοίαρχος Τέρνερ Κάλντγουελ με το πρώτο D-558-I (BuNo 37970) της φάσης δοκιμών (Phase I). Υπ’ όψιν ότι τα D-558-I έφεραν πολυπληθή, για την εποχή, όργανα καταμέτρησης δεδομένων –μόνο οι πτέρυγες είχαν 400 οπές για τους αισθητήρες μέτρησης της πίεσης του αέρα.
Αυτό δεν εμπόδισε τον δοκιμαστή πιλότο της Douglas Γιουτζήν Μέϋ να σπάσει στις 29 Σεπτεμβρίου 1948 το φράγμα του ήχου με το αεροσκάφος Νο 1 κατά την έξοδό του από βύθιση 35ο στα 29.000 πόδια. Εάν το Skystreak συνέχιζε την βύθιση και τα οριζόντια σταθερά είχαν αντισταθμιστεί κατάλληλα, εκτιμάται ότι θα μπορούσε να επιτευχθεί ταχύτητα άνω του 1,01 Μαχ.
Επίσης αξίζει να σημειωθεί ότι τα Skystreaks απογειώνονταν κανονικά αντί να ρίπτονται από αεροσκάφος-φορέα (mothership) όπως επέλεξε να κάνει η Αεροπορία στο πρόγραμμα του Χ-1. Τα μεταφερόμενα αεροσκάφη έπιαναν για βραχύ χρονικό διάστημα μεγαλύτερες ταχύτητες αλλά το D-558-I μπορούσε να πετά για παρατεταμένες περιόδους στην διηχητική περιοχή συγκεντρώνοντας πλήθος ανεκτίμητων δεδομένων.
Οι κακές γλώσσες μιλάνε για έντονο παρασκήνιο από πλευράς USAF η οποία θεωρούσε το φράγμα του ήχου «υπόθεση της Αεροπορίας» και δεν ήθελε το Ναυτικό ως ανταγωνιστή. Η διερεύνηση της σταθερότητας στην περιοχή 0,82–0,99 Μαχ δεν ήταν ο αποκλειστικός σκοπός του προγράμματος του D-558-I, αλλά το Ναυτικό και η Douglas τελικά… «προσαρμόστηκαν» αποκομίζοντας πολύτιμη γνώση. Τα ρεκόρ που έθεσαν τα αεροπλάνα τους ήταν η παρηγοριά.
Ο «βαθυκόκκινος δοκιμαστικός σωλήνας» (‘the crimson test tube’) όπως αποκαλούσαν το D-558-Ι, ήταν ένα χαμηλοπτέρυγο αεροπλάνο με δομή από αλουμίνιο και επικάλυψη μαγνησίου, διέθετε πτέρυγες και ουραίο πτέρωμα από κράματα αλουμινίου και ήταν σχεδιασμένο για αεροδυναμικά φορτία μέχρι 18 g. Είχε μήκος 10,70 μέτρα, εκπέτασμα 7,62 μ και ύψος 3,69 μ και το μικτό του βάρος έφθανε τους 4,5 τόννους. Στις πτέρυγες έκρυβε 230 γαλλόνια (871 λίτρα) κηροζίνης για την τροφοδοσία ενός τουρμποτζέτ J-35-A-11 της Allison, ισχύος 5.000 λιβρών ώσης, ο οποίος έδινε μεγίστη ταχύτητα 650 μιλίων/ώρα (1.050 χλμ/ώρα) στο επίπεδο της θάλασσας.
Ολόκληρο το πρόσθιο τμήμα, συμπεριλαμβανομένου του κόκπιτ, μπορούσε να εκτιναχθεί σε περίπτωση ανάγκης. Το δε κόκπιτ ήταν τόσο στενό που οι πιλότοι έστρεφαν το κεφάλι με δυσκολία. Γι’ αυτό και φρόντιζαν –όταν δεν τους κοιτούσαν– να πετούν χωρίς κάσκα. Η πρώτη πτήση του Skystreak πραγματοποιήθηκε στις 14 Απριλίου 1947 με τον αρχικό δακρυόσχημο τύπο καλύπτρας. Αργότερα η καλύπτρα άλλαξε σε ένα πιο αεροδυναμικό σχήμα (high-speed canopy).
Σύμφωνα με τον Τζην Μέϋ, το Skystreak ήταν ευχάριστο στην πτήση αλλά και πρόκληση. Σε πολλούς τομείς απεδείχθη κατώτερο των προσδοκιών και το πρόγραμμα σημαδεύτηκε από την συντριβή του Νο 2 αεροσκάφους και την απώλεια του χειριστή του. Το καλοκαίρι του ’47 τα ημερολόγια πτήσεων δείχνουν μια στροφή του προγράμματος σε δοκιμές με ταχύτητες γύρω στο 0,85 Μαχ σε προοδευτικά όλο και χαμηλότερα ύψη. Τα ρεκόρ ταχύτητας των Κάλντγουελ και Καρλ ήταν μια ανταμοιβή.
Μετά την ολοκλήρωση των δοκιμών, το αεροσκάφος Νο 1 παραδόθηκε στην NACA όπου χαρακτηρίσθηκε ως ‘NACA 140’. Επειδή δεν διέθετε τόσα όργανα καταγραφής όσο τα άλλα δύο αεροσκάφη, χρησιμοποιήθηκε ως πηγή ανταλλακτικών για την υποστήριξή τους. Σήμερα σώζεται με μουσείο μόνο το BuNo 37970. Μπορεί το Skystreak μην έχει την φήμη του Χ-1 όμως στις μέρες του ήταν σίγουρα ένα από τα αεροπλάνα που έβαλαν φωτιά στον ουρανό.
Αλέξανδρος Θεολόγου
