Σε συνέντευξη που έδωσε στο Newsweek o υπουργός Εξωτερικών της Ρωσίας, Σεργκέι Λαβρόφ, περιέγραψε τα βασικά στοιχεία μιας πρότασης “ειρήνευσης” που θα μπορούσε να κάνει αποδεκτή η χώρα του. Σύμφωνα με τον ίδιο, κύρια στοιχεία είναι να αποδεχθεί η Ουκρανία την ρωσική κατοχή και ενσωμάτωση των 4 επαρχιών, Ντονέτσκ, Λουχάνσκ, Ζαπορίζια, και Χερσώνας. Και βέβαια να δηλώσει το Κίεβο πως δεν θα ενταχθεί στο ΝΑΤΟ, όπως και να υποχωρήσει σε “άλλα ζητήματα”, που περιλαμβάνουν τις προηγούμενες ρωσικές θέσεις, για μικρές ένοπλες δυνάμεις και για “κράτος ουδέτερο που δεν θα ανήκε σε κανένα συνασπισμό”. Επίσης ζήτησε την “αποναζιστικοποίηση” της Ουκρανίας, την “αποστρατιωτικοποίηση” της, την διασφάλιση των δικαιωμάτων των ρωσόφωνων στα εδάφη της και την κατάργηση όλων των κυρώσεων κατά της Ρωσίας.
Σημειώνουμε εδώ πως η Ρωσία σήμερα δεν ελέγχει καμμία από τις 4 παραπάνω περιοχές στην πλήρη έκταση τους, οπότε ζητά ακόμη μεγαλύτερη έκταση από ότι έως τώρα κατέχει.
Ο Λαβρόφ είπε ακόμη πως η διεθνής τάξη σήμερα “πρέπει να ρυθμιστεί ώστε να απεικονίζει τις τρέχουσες πραγματικότητες, της πολυπολικότητας…η Δύση καθυστέρησε να το αποδεχθεί αυτό σε σχέση με άλλες χώρες, αλλά πλέον έχει αρχίσει να αντιλαμβάνεται πως αυτή η διαδικασία είναι μη αναστρέψιμη”. Ο ίδιος περιέγραψε κάποιους νέους πόλους ισχύος, όπως τις περιφερειακές συνεργασίες του ASEAΝ, των BRICS, της Συνεργασίας της Σαγκάης, της Ευρασιατικής Οικονομικής Ένωσης και άλλων, ενώ είπε πως “οι Κινέζοι έχουν την ίδια αντίληψη…και πως όσο η Δύση επιμένει να αναζητά την παγκόσμια κυριαρχία, τα ιδεώδη της ειρήνης που περιγράφονται στην Χάρτα του ΟΗΕ θα παραμένουν κενό γράμμα”.
Ο Λαβρόφ κατηγόρησε ακόμη τον Ζελένσκι πως “δεν έχει ως σχέδιο την αποκατάσταση της ειρήνης….και όσο η Ουάσιγκτον όπως και οι νατοϊκοί της σύμμαχοι προσφέρουν πολιτική, στρατιωτική και οικονομική βοήθεια στο Κίεβο, τόσο ο πόλεμος θα συνεχίζεται”.
Έτσι οι διατυπώσεις του Λαβρόφ περιγράφουν το γνωστό τρέχον πλαίσιο ρωσικών απαιτήσεων: που ζητά η Ουκρανία να αποδεχθεί την μεγάλη απώλεια εδαφών (ακόμη μεγαλύτερη από σήμερα), να μην έχει αυτοδύναμη εξωτερική πολιτική, να διαθέτει ελάχιστες ένοπλες δυνάμεις, να αλλάξει το Σύνταγμα της και να ασκήσει μια πολιτική στο εσωτερικό της σύμφωνα με τις επιταγές της Μόσχας, δηλαδή ως “πλήρη μαριονέτα” της.
