Στην ιστορία της σοβιετικής Aεροπορίας, το Lavochkin La-250 Anakonda αποτελεί ένα τόσο άγνωστο, όσο και ενδιαφέρον κεφάλαιο της ανάπτυξης αναχαιτιστικών κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου.
Εξελίχθηκε τη δεκαετία του 1950 από το Γραφείο Σχεδιασμού Lavochkin, ως υψηλής απόδοσης αναχαιτιστικό για να αντιμετωπίσει την απειλή των νέων δυτικών στρατηγικών βομβαρδιστικών αεροσκαφών. Ήταν η εποχή που οι ΗΠΑ σχεδίαζαν να βάλουν σε υπηρεσία βομβαρδιστικά όπως το Β-52 και η Μεγάλη Βρετανία σχεδίαζε τα προηγμένα V-bombers.
Η ανάγκη για ένα αναχαιτιστικό όπως το La-250 προέκυψε από την αδυναμία των τοτε σοβιετικών μαχητικών όπως το Yakovlev Yak-25, να αναχαιτίσουν υψηλά και γρήγορα ιπτάμενους στόχους.
Τον Νοέμβριο του 1952, η σοβιετική κυβέρνηση διέταξε την ανάπτυξη του Kompleks K-15, ως “σύστημα όπλων” δηλαδή συνδυασμό δικινητήριου αεροσκάφους αναχαίτισης, με προηγμένο υπολογιστή πυρός, ραντάρ και πυραύλους αέρος-αέρος. Το K-15 θα αποτελούνταν από έναν “Αναχαιτιστή 250” (το La-250) που θα έφερε τους πυραύλους Τype 275. Αυτό θα έπρεπε να μπορεί να αναχαιτίσει στόχους που πετούσαν με 1.250 χιλιόμετρα την ώρα σε υψόμετρο 20.000 μέτρων και μέχρι σε απόσταση 500 χιλιομέτρων από τη βάση του.
Η αρχική καθοδήγηση θα γινόταν από το σύστημα επιγείων ραντάρ Vozdukh-1, που θα κατεύθυνε το υπερηχητικό αεροσκάφος προς τα εχθρικά βομβαρδιστικά, όπου μετά το ίδιο θα τα εντόπιζε με ακρίβεια με το δικό του ραντάρ (σε απόσταση 30 χιλιομέτρων), με αυτόματη εκτόξευση πυραύλου από το σύστημα ελέγχου πυρός. Ο πύραυλος 275 προβλεπόταν να έχει βάρος βάρος 870 κιλών, με κινητήρα υγρών καυσίμων που θα επιτύγχανε ταχύτητα κοντά στα 4 Mach. Το La-250 θα μετέφερε μόνο δύο τέτοιους (χωρίς άλλο οπλισμό), υποτίθεται αρκετούς για την κατάρριψη ενός αμερικανικού βομβαρδιστικού.
Το μήκος του μεγάλου αεροσκάφους ήταν 26,8 μέτρα, το εκπέτασμα 13,9, το μέγιστο βάρος απογείωσης έφθανε τους 24 τόνους, ενώ μπορούσε να πετύχει ταχύτητα κάπου 1,34 Mach με το φορτίο των δύο πυραύλων.
Προβλήματα όμως διαπιστώθηκαν γρήγορα με το ραντάρ K-15U και τους κινητήρες Klimov, VK-9, κι έτσι ανάγκασαν το Γραφείο σε ριζική επανασχεδίαση, χρησιμοποιώντας αυτή τη φορά το ραντάρ K-15M και τους λιγότερο ισχυρούς κινητήρες Lyulka AL-7F. Αυτό οδήγησε στην ανάγκη αλλαγής των πυραύλων με τους ελαφρύτερους Type 275A. Η νέα σχεδίαση είχε μικρότερη άτρακτο και δέλτα πτέρυγα αντί της προηγούμενης με οπισθόκλιση, κι ονομάστηκε La-250A. Οι πύραυλοι τοποθετήθηκαν σε πυλώνες κάτω από τις πτέρυγες (πριν ήταν κάτω από την άτρακτο), ενώ αργότερα το γραφείο Lavochkin δημιούργησε και παραλλαγές τους, μια από αυτές και με πυρηνική κεφαλή!
Η ελαφρύτερη κατασκευή δεν ήταν όμως αρκετή για να αντισταθμίσει την αδυναμία των κινητήρων, και η προβλεπόμενη απόδοση ήταν σημαντικά μειωμένη. Το πρώτο πρωτότυπο του La-250A ολοκληρώθηκε στις 16 Ιουνίου 1956 και το παρατσούκλι “Anaconda”, του δόθηκε από τους πιλότους και μηχανικούς που το δοκίμαζαν, με αναφορά στο ιδιαίτερο μακρόστενο σχήμα του όσο και στις ιδιαιτερότητες του κατά την πτήση.
Οι δοκιμαστικές πτήσεις των συνολικά πέντε πρωτοτύπων ήταν προβληματικές, με συντριβές λόγω αστοχιών στα υδραυλικά και στo σύστημα προσγείωσης, καθώς και λόγω της πολύ κακής ορατότητας προς τα εμπρός (αυτό το τελευταίο διορθώθηκε με την τοποθέτηση ενός νέου, ελαφρώς κατεβασμένου ρύγχους). Το La-250A πραγματοποίησε μία μόνο δοκιμαστική πτήση το 1956, έξι το 1957 και δεκατέσσερις το 1958.
Απογοητευμένη από την έλλειψη προόδου, η Σοβιετική Πολεμική Αεροπορία διέκοψε τις περαιτέρω δοκιμές στο σύστημα K-15 το 1959. Η εμπειρία όμως από το K-15 αξιοποιήθηκε για την ανάπτυξη του Tupolev Tu-28. Σήμερα σώζεται μόνο ένα πρωτότυπο του Lavochkin La-250A, το οποίο εκτίθεται στο Μουσείο της Αεροπορίας στο Monino, έξω από τη Μόσχα.
