Banzai! Η Ιαπωνία ενεργοποιεί Δύναμη Πεζοναυτών για πρώτη φορά μετά τον Β΄ ΠΠ

Η Αμφίβια Ταξιαρχία Ταχείας Ανάπτυξης των Ιαπωνικών Δυνάμεων Αυτοάμυνας που ενεργοποιήθηκε στις 7 Απριλίου στο Σάσεμπο, σηματοδοτεί την πρώτη φορά από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο που η Ιαπωνία θέτει σε επιχειρησιακή ετοιμότητα δύναμη Πεζοναυτών. Με δομή που θυμίζει σχηματισμό αντιστοίχου μεγέθους του Σώματος Πεζοναυτών των ΗΠΑ, η ιαπωνική δύναμη αμφιβίων επιχειρήσεων συγκροτήθηκε με μια και μόνο αποστολή: την υπεράσπιση των ιαπωνικών νήσων στις παρυφές της Ανατολικής Σινικής Θάλασσας από ενδεχόμενη κινεζική εισβολή.

«Δεδομένης της ολοένα και πιο δύσκολης κατάστασης που αντιμετωπίζει η Ιαπωνία όσον αφορά την ασφάλεια, η άμυνα των νησιών μας καθίσταται αποστολή ζωτικής σημασίας» δηλώνει ο υφυπουργός Άμυνας Τομόχιρο Γιαμαμότο. Η κίνηση όμως αυτή προκαλεί αντιδράσεις καθώς μια αμφίβια δύναμη μπορεί να γίνει μέσον προβολής στρατιωτικής ισχύος και αυτό περιπλέκει τα πράγματα υπό το πρίσμα του μεταπολεμικού φιλειρηνικού Συντάγματος της Ιαπωνίας.

Συγκροτούμενη ως δύναμη αποτροπής των κινεζικών φιλοδοξιών στην περιοχή του Δυτικού Ειρηνικού, η ιαπωνική Αμφίβια Ταξιαρχία δύναμης 2.100 ανδρών αποτελεί τμήμα των ενισχυόμενων ναυτικών δυνάμεων της χώρας (JMSDF) που περιλαμβάνουν ελικοπτεροφόρα, πλοία αμφιβίων επιχειρήσεων, ταχέα μεταφορικά MV-22 Osprey, αμφίβια τεθωρακισμένα οχήματα AAV-7A1 και αερόστρωμνα LCAC. H δύναμη της Ταξιαρχίας αναμένεται να φθάσει τους 3.000 άνδρες ενώ σύμφωνα με τα σχέδια προβλέπεται η παράδοση 57 αμφιβίων AAV-7A1 RAM/RS. H έμφαση που δίνει το Τόκυο στην δυνατότητα διεξαγωγής αμφιβίων επιχειρήσεων δεν είναι άνευ λόγου.

Η Κίνα κυριαρχεί στην Νότια Σινική Θάλασσα και δεν το κρύβει, διαθέτοντας μια επίφοβη, ικανή δύναμη, η οποία σύντομα θα έχει περισσότερα από ένα αεροπλανοφόρα. Για να υποστηρίξει τις στρατηγικές της επιδιώξεις στην περιοχή, η κυβέρνηση του Πεκίνου δεν φείδεται εξόδων: το 2018 εκτιμάται ότι θα δαπανήσει 1,11 τρισεκατομμύρια Γιουάν (176,56 δις. δολάρια) για τις ένοπλες δυνάμεις της, ποσό τρείς φορές μεγαλύτερο από το αντίστοιχο ιαπωνικό.

Οι Ιάπωνες θεωρούν την συγκρότηση της Αμφίβιας Ταξιαρχίας Ταχείας Ανάπτυξης ένα βήμα πιο κοντά στην δημιουργίας μιας δύναμης αντίστοιχης μιας αμερικανικής MEU (Marine Expeditionary Unit) ικανής και εφοδιασμένης με τα κατάλληλα μέσα για την διεξαγωγή επιχειρήσεων μακριά από την βάση της. Σύμφωνα με τον απόστρατο Συνταγματάρχη των Πεζοναυτών Grant Newsham, ερευνητή τώρα του Japan Forum for Strategic Studies, εάν η Ιαπωνία επικεντρωθεί σε αυτό, μέσα σε ένα, ενάμιση χρόνο θα διαθέτει την εν λόγω δυνατότητα.

Έχοντας υπηρετήσει ως αξιωματικός-σύνδεσμος των Αμερικανών Πεζοναυτών με τους Ιάπωνες συναδέλφους τους κατά την εκπαίδευσή τους, επισημαίνει ότι για να φτάσουν οι Ιαπωνικές Δυνάμεις Αυτοάμυνας σε ένα τέτοιο επίπεδο χρειάζονται απαραιτήτως ένα μικτό Στρατηγείο Στρατού-Ναυτικού για τον συντονισμό των αμφιβίων επιχειρήσεων καθώς και περισσότερα αποβατικά πλοία και εξοπλισμό. Ήδη η Ιαπωνία κάνει βήματα προς αυτήν την κατεύθυνση.

Οι Αεροπορικές Δυνάμεις Αυτοάμυνας (JASDF) θέλουν τα F-35B να μπορούν να επιχειρούν από το ελικοπτεροφόρo Izumo και το παλαιότερο κλάσης Hyūga ελικοπτεροφόρο συνοδείας Ise, ή από νησιά στην Ανατολική Σινική Θάλασσα. Επιπροσθέτως, οι Χερσαίες Δυνάμεις Αυτοάμυνας (JGSDF) ίσως αποκτήσουν έναν αριθμό μικρών πλοίων αμφιβίων επιχειρήσεων με μήκος μέχρι 100 μ. για την μεταφορά ανδρών και εξοπλισμού μεταξύ νησιών αλλά και από μεγαλύτερα σκάφη προς την ξηρά.

Η ιδέα είναι να καταστεί η Οκινάουα «μητρική βάση» απ’ όπου το συγκεντρωθέν προσωπικό και υλικό θα διασπείρεται σε άλλα νησιά με μικρότερα πλοία. Σημειωτέον ότι από τον Β΄ ΠΠ και μετά η Ιαπωνία δεν διέθετε αποβατικά, βασιζόμενη για εκπαίδευση και ασκήσεις στα μέσα των Αμερικανών Πεζοναυτών.

Επί Ψυχρού Πολέμου, η αμυντική στρατηγική της Ιαπωνίας ήταν εστιασμένη στην βόρεια νήσο Ηοκκάιντο, όπου στάθμευε μεγάλος αριθμός Μεραρχιών και τεθωρακισμένων δυνάμεων σε περίπτωση πολέμου με τη Σοβιετική Ένωση. Η αμφισβήτηση της ιαπωνικής κυριαρχίας στα νησιά του συμπλέγματος Σένκακου ή Ντιαογιού, όπως τα αποκαλεί το Πεκίνο, κατέδειξε πως η μεταψυχροπολεμική εποχή διαμορφώνει αναπόφευκτα και διαφορετικές προκλήσεις ασφάλειας.





 
Αλέξανδρος Θεολόγου