Στην αποκάλυψη μιας μέχρι σήμερα ”μυστικής” έκδοσης του γνωστού βαλλιστικού βλήματος LORA (LOng Range Artillery), προχώρησε το Ισραήλ, με την παρουσίαση της στην αεροπορική έκθεση ILA24 που πραγματοποιείται αυτές τις μέρες στο Βερολίνο. Το αεροεκτοξευόμενο λοιπόν Air LORA, όπως ονομάζεται, έρχεται να συμπληρώσει το ήδη εντυπωσιακό οπλοστάσιο αέρος-εδάφους της Ισραηλινής Αεροπορίας, προσδίδοντας νέες δυνατότητες προσβολής, ειδικά κατά δύσκολων και προστατευμένων στόχων, όπως υπόγειες εγκαταστάσεις, κέντρα διοίκησης κ.τ.λ.
Η κατασκευάστρια εταιρεία IAI το περιγράφει ως ένα υπερηχητικό όπλο ακριβείας και μακράς εμβέλειας, και επί της ουσίας είναι ένας βαλλιστικός πύραυλος μικρού βεληνεκούς (Short Range Ballistic Missile, SRBM), με Circular Error Probability μικρότερο των 10 μέτρων. To βεληνεκές πάντως δεν αποκαλύπτεται, αλλά πρέπει να υπολογίζεται αρκετά πάνω των 500 χιλιομέτρων. Άλλωστε η επίγεια έκδοση δηλώνεται από την IAI με εμβέλεια έως 430 χιλιόμετρα, οπότε η εξαπόλυση από μαχητικό σε μεγάλο υψόμετρο, δίνει εξ ορισμού περισσότερες δυνατότητες.
Ακόμη, η δυνατότητά του για κάθετη προσβολή του στόχου με υπερηχητικές ταχύτητες στην τερματική φάση, το καθιστά αν όχι μη ανασχέσιμο, σίγουρα όμως πολύ δύσκολα αντιμετωπίσιμο από τις αντίπαλες αεράμυνες.
ΕΞΕΛΙΞΗ: Κάτι «ψήνεται» γύρω από τον βαλλιστικό πύραυλο LORA στον Ελληνικό Στρατό!
Ομοιότητες αλλά και διαφορές με το επίγειο μοντέλο
Αν και η γενική διαμόρφωση του βλήματος είναι ίδια, υπάρχουν ορισμένα σημεία που το διαφοροποιούν από τη επίγεια εκτοξευόμενη έκδοση. Σύμφωνα λοιπόν με την παρουσίαση της IAI, το Air LORA μπορεί να εμπλέξει στόχους ευκαιρίας, δηλαδή που ενδέχεται να προκύψουν κατά τη διάρκεια μιας αποστολής. Αυτό σημαίνει πως το βλήμα δέχεται δεδομένα στοχοποίησης όσο είναι προσαρτημένο στον πυλώνα του αεροσκάφους. Μάλιστα η ακριβής διατύπωση ”Targets flexibility – can be defined during flight”, ίσως δείχνει πως η μετάδοση δεδομένων μπορεί να γίνει και μετά την εξαπόλυση από αεροσκάφος.
Επίσης πλέον υπάρχει η δυνατότητα επιλογής μεταξύ διαφορετικών τύπων κεφαλής όπως διατρητικής, γενικής χρήσης και εκτόνωσης θραυσμάτων, ώστε να ανταποκρίνεται σε μια σειρά διαφορετικών επιχειρησιακών απαιτήσεων. Η κατεύθυση του βλήματος γίνεται μέσω GPS/INS, οπότε μπορεί να δράσει ακόμη και σε περιβάλλον έντονων παρεμβολών.
Tο Air LORA μπορεί να χρησιμοποιηθεί τόσο ως stand-alone φορτίο με τα στοιχεία πτήσης φορτωμένα από πριν, μη απαιτώντας διασύνδεση με τον υπολογιστή αποστολής του αεροσκάφους, όσο και πλήρως διασυνδεδεμένο, οπότε είναι συμβατό και με δυτικά και με “ανατολικά” αεροσκάφη.
Αυτό θυμίζει την διαδικασία που ακολούθησε και το αντίστοιχο αλλά σαφώς μικρότερο βλήμα της Rafael, το Rampage, που πλέον είναι πιστοποιημένο για χρήση από τα Mig-29k του Ινδικού Ναυτικού. Αυτό έχει επαναληφθεί όπως έχουμε δει και στον πόλεμο της Ουκρανίας, με δυτικού τύπου βλήματα να εξαπολύονται, υπό προϋποθέσεις βέβαια, από αεροσκάφη σοβιετικής τεχνολογίας. Η IAI πάντως στο διαφημιστικό της βίντεο, εμφανίζει ήδη τρία αεροσκάφη ως φορείς του όπλου, το ναυτικής συνεργασίας P-8 Poseidon (επίσης σε υπηρεσία με τα Ινδικά χρώματα), το F-15 και εδώ είναι κατά την προσωπική μας άποψη η έκπληξη, το F-16, που κάνει μάλιστα και τις δοκιμαστικές αφέσεις.
Η έκπληξη έγκειται στο γεγονός πως πριν από 27 χρόνια, η Τουρκική Αεροπορία επέλεγε το κατασκευής Rafael, βλήμα πλεύσης Popeye (AGM-142 Have Nap κατά USAF), σε μια συμφωνία συμπαραγωγής ύψους 500 εκατομμυρίων δολαρίων, για να εξοπλίσει τα μαχητικά της αεροσκάφη. Tότε είχε δηλωθεί αδυναμία πιστοποίησης στα τουρκικά F-16 λόγω όγκου και βάρους του βλήματος (4,82 μέτρα μήκος, 533 χιλιοστά διάμετρος και 1,36 τόνους βάρος), κάτι που δεν επέτρεπε να φορτωθεί στις θέσεις ανάρτησης 4 και 6 (μπορούσε όμως να αναρτηθεί το ελαφρύτερο Popeye II, των 1.125 κιλών).
Το LORA λοιπόν, στην επίγεια έκδοσή του με 5,2 μέτρα μήκος, 624 χιλ. διάμετρο και 1,6 τόνους βάρος (εκ των οποίων τα 600 κιλά αφορούν την πολεμική κεφαλή), είναι σημαντικά μεγαλύτερο, επομένως η τοποθέτησή του στα ισραηλινά F-16, ενδεχομένως αφορά όντως τις θέσεις 4 και 6 που όμως πλέον είναι πιστοποιημένες για τις ισραηλινής κατασκευής εξωτερικές δεξαμενές μεγάλης χωρητικότητας καυσίμου 600 γαλονιών, συνολικού βάρους 2,04 τόνων περίπου.
Δεν είναι γνωστό αν απαιτήθηκαν δομικές ενισχύσεις γι’ αυτή τη διαδικασία ή και αλλαγές στο φάκελο πτήσης. Θυμίζουμε πάντως, πως τα ελληνικά αεροσκάφη της έκδοσης Block 52+ και Advanced, είναι πιστοποιημένα για τη μεταφορά των δεξαμενών αυτών. Οπότε αμέσως εμφανίζεται και συμβατότητα με τον ελληνικό αεροπορικό στόλο κάτι που θα συζητήσουμε στη συνέχεια.
Λύση για τις Ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις
Είναι γεγονός πως το οπλοστάσιο προσβολής στόχων εδάφους της Ελληνικής Αεροπορίας, αλλά και των άλλων Κλάδων, έχει δραματική ανάγκη βελτίωσης και εμπλουτισμού με νέες δυνατότητες, ειδικά δε με τις αεράμυνες πλέον να εξελίσσονται πλέον και να επιτυγχάνουν υψηλούς βαθμούς ολοκλήρωσης σε όλα τα επίπεδα. Ειδικά δε για την Τουρκική αεράμυνα, όπου η προσθήκη των συστημάτων S-400, όσο και των εγχώρια κατασκευασμένων αντιαεροπορικών συστημάτων Hisar/Siper, απαιτεί εξεύρεση νέων βλημάτων, ικανών να τη διαπεράσουν.
Έτσι το LORA σε όλες τις παραλλαγές του, θα μπορούσε να αποτελέσει μια πολύτιμη προσθήκη για εμάς και μάλιστα σε διακλαδική βάση, με την υιοθέτησή του τόσο από τον Ε.Σ και την Π.Α. όσο και από το Π.Ν. Άλλωστε έχουν ήδη γίνει σχετικές δοκιμές εξαπόλυσης του από θαλάσσια πλατφόρμα, αποδεικνύοντας το εφικτό της διαδικασίας.
Σε μια τέτοια περίπτωση, πέραν των οικονομιών κλίμακας, θα μπορούσαν να ζητηθούν και βιομηχανικής φύσεως συνεργασίες, ώστε το LORA να αποτελέσει τη βάση για ένα λεγόμενο ”εθνικό” βλήμα. Το οποίο θα έχει μεγάλη εμβέλεια, θα μπορεί να εξαπολυθεί από “κάθε μέσο και σημείο” και να πλήξει σε μεγάλο βάθος, με σημαντική ακρίβεια και καταστροφικότητα.
Το εφικτό της φιλοσοφίας αυτής, δηλαδή μια υιοθέτηση σχεδίου και μετά να ακολουθεί εγχώρια παραγωγή και διακλαδική ανάπτυξη, μας το θυμίζει καθημερινά η Τουρκία τα τελευταία 30 χρόνια: απολαμβάνοντας πλέον σημαντική αυτονομία στον σχεδιασμό και την παραγωγή βλημάτων κάθε είδους, όχι μόνο για τις δικές της ανάγκες, αλλά και για εξαγωγές.
