Η κρίση των Ιμίων 23 μετά: Τι έγραψαν τότε και γράφουν σήμερα οι αναγνώστες μας

Με την αφορμή της επερχόμενης θλιβερής επετείου της κρίσης των Ιμίων τον Ιανουάριο του 1996, αναδημοσιεύουμε από την στήλη της αλληλογραφίας τέσσερεις επιστολές με μηνύματα αναγνωστών του περιοδικού μας και συγκεκριμένα του τεύχους 132 που κυκλοφόρησε τον Φεβρουάριο του ίδιου έτους, δηλαδή του πρώτου τέυχους μετά την εν λόγω κρίση.
Τα μηνύματα εν ολίγοις αποτυπώνουν το κλίμα που επικρατούσε εκείνες τις ημέρες, αναμφίβολα ένα κλίμα απογοήτευσης και αγανάκτησης, αφού η κοινή αίσθηση ήταν ότι τόσο η πολιτική όσο κι η στρατιωτική ηγεσία δεν στάθηκαν στο ύψος των τότε περιστάσεων.
23 χρόνια μετά, δυστυχώς λίγα πράγματα έχουν αλλάξει κι αυτά προς το χειρότερο. Η εσωτερική κρίση και οι υπό διάλυση -όσον αφορά το θέμα προσωπικού – τουρκικές Ένοπλες Δυνάμεις αυτόν τον καιρό έχουν αποσωβήσει ένα νέο θερμό επεισόδιο αντίστοιχης κλίμακας, ωστόσο τίποτα δεν είναι βέβαιο και εξασφαλισμένο.
Στο θέμα από ιστορικής πλευράς θα επανέλθουμε.

IMIA (1)
Είμαι αναγνώστης του περιοδικού σας εδώ και αρκετά χρόνια, σας διαβάζω από το τεύχος νούμερο 42, αλλά δυστυχώς πιστεύω ότι ήρθε η στιγμή να βάλω τέλος σε αυτή μας την επικοινωνία, όχι γιατί δεν με εκφράζει η ύλη του περιοδικού σας, το αντίθετο μάλιστα, αλλά γιατί πιστεύω πως αυτές οι φωνές που ακούγονταν όλα αυτά τα χρόνια δεν απευθύνονταν σε ανθρώπους που απλά κώφευαν, γιατί υπήρχαν σοβαρότερα θέματα που ζητούσαν λύση, αλλά γιατί τελικά είχε προαποφασισθεί η τύχη ενός έθνους το οποίο όπως αποδεικνύεται δεν είναι κυρίαρχο. Ζητώ λοιπόν πρώτη και τελευταία φορά τη φιλοξενία σας. Γίναμε όλοι μας θεατές μιας οπερέτας που θέλαμε να την ονομάσουμε κρίση στο Αιγαίο. Ποιοι είναι αυτοί οι εγκέφαλοι, αναφέρομαι και στις δύο πλευρές του πελάγους, οι οποίοι έχουν αποφοιτήσει από τις καλύτερες σχολές πολέμου του κόσμου, σχολεία του NATO, και αθροίζουν μεγάλο αριθμό σύγχρονων πλοίων σε ένα στενό λίγων χιλιομέτρων, για να μην πω μέτρων, καταδικάζοντάς τα να δώσουν μάχη με παραμέτρους που ανάγονται στην περίοδο του 1912, όταν τα όπλα τους έχουν υπερδεκαπλάσια ακτίνα πλήγματος και να γίνουν θύματα ενός αεροπορικού βομβαρδισμού; Εμένα μου φάνηκε περισσότερο ένας πόλεμος επίδειξης σημαίας τον οποίο τελικά και χάσαμε. Γιατί αφού δεν ήμασταν έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε μια τέτοια κρίση, τελικά την αφήσαμε και διογκώθηκε, τη στιγμή που μήνες τώρα γνωρίζαμε πού ουσιαστικά θα οδηγηθούμε. Τι έκανε το υπουργείο Εξωτερικών, Αμυνας και η Εθνική Υπηρεσία Πληροφοριών; Μάλλον ανεβοκατέβαζαν σημαιούλες. Γιατί οι διοικούντες αυτού του τόπου έβγαζαν εθνικιστικές κορώνες και γέμιζαν από υπερηφάνεια την αποφράδα εκείνη νύχτα και λίγες ώρες αργότερα μάζευαν στρατό, στόλο και σημαία;
Γιατί η αξιωματική αντιπολίτευση μιλά τόσο εύκολα για προδοσία όταν και η ίδια έχει κατηγορηθεί πολλάκις στο παρελθόν για τον ίδιο λόγο κύρια από το σημερινό κόμμα που κυβερνά; Είναι η κατάλληλη εποχή για ψηφοθηρία; Επιτέλους ας επιδειχθεί λίγη ντροπή και σοβαρότητα. Είναι δυνατόν να είμαστε εθνικά κυρίαρχο κράτος και να δεχόμαστε απόβαση Eνόπλου τμήματος στο έδαφός μας και όχι να μην λαμβάνουμε άμεση δράση, αλλά η καλύτερη δυνατή λύση είναι να προστρέχουμε στους πέραν του Ατλαντικού «συμμάχους» μας και να αποχωρούμε υποστέλοντας και τη σημαία μας, για να τους αναγκάσουμε, λέει, να αποχωρήσουν; Αν είναι ποτέ δυνατό! Είναι ποτέ δυνατόν ο υπουργός Εξωτερικών την ώρα της κρίσης να βρίσκεται σε ανοιχτή συζήτηση σε ιδιωτικό κανάλι και να ενημερώνεται από το τηλέφωνο από τον υπουργό Αμυνας για το κυβερνητικό συμβούλιο το οποίο γίνεται για μια επερχόμενη σύρραξη; Πώς είναι δυνατόν ο πρωθυπουργός να παραδέχεται ότι το κράτος δεν είναι ικανό να αντεπεξέλθει σε ένα πόλεμο; Αυτό είναι διπλωματία;
Είναι ποτέ δυνατόν ο αρχηγός των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων και ναύαρχος, ενώ είναι ακόμα εν ενεργεία αξιωματικός, να λέει δημόσια τι ελέγχθη μεταξύ αυτού και του πρωθυπουργού τις ώρες της κρίσης για τη διαχείριση στρατιωτικών θεμάτων, αποκαλύπτοντας άμεσα τους τρόπους και χρόνους αντίδρασής μας; Πώς μπορεί η πολιτική μας ηγεσία να μαθαίνει από τα M.M.E. την απόβαση σε εθνικό έδαφος τη στιγμή που στη συγκεκριμένη περιοχή υπάρχει στενή επιτήρηση από τις ένοπλές μας δυνάμεις; Αραγε τι συμβαίνει; Γιατί στέλνεται ελικόπτερο για να το επιβεβαιώσει κάτω από τέτοιες καιρικές συνθήκες; Αυτό δεν είναι καθαρή δολοφονία αυτών των αξιωματικών που εκτέλεσαν αυτή τη διαταγή και οι οποίοι ήταν ήρωες πριν καν έλθει η μοιραία πτώση; Τι θα πει τώρα η πατρίδα στις οικογένειές τους; Πώς είναι δυνατό να μιλάμε για ενιαίο αμυντικό χώρο με την Κύπρο όταν δεν μπορούμε να διαχειριστούμε κρίσεις που άπτοναι της εθνικής μας κυριαρχίας μέσα στην επικράτειά μας και με την πολεμικη μας μηχανή παρούσα; Μήπως κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας και τη διεθνή κοινή γνώμη; Πού ήταν όλοι αυτοί οι οποίοι δείχνουν όψιμο ενδιαφέρον για την υποστολή του εθνικού μας συμβόλου από εχθρούς όταν το ίδιο αυτό σύμβολο καιγόταν από εμάς τους ίδιους πριν από λίγους μήνες; Δικαιούται κάποιος που απέφυγε τη στράτευση να μιλά για στρατιωτικά θέματα και να κατακρίνει, όταν μάλιστα έχει πληρώσει μερικές χιλιάδες δολάρια για να προβάλει στον ελληνικό λαό την τουρική προπαγάνδα;
Τέλος θα ήθελα να ρωτήσω τους κρατούντες σε αυτόν τον τόπο, χωρίς να περιμένω απάντηση βέβαια. Έχουμε, κύριοι, ένοπλες δυνάμεις ικανές, πράγμα που μέχρι τώρα θεωρούσαμε δεδομένο, και αν ναι, γιατί δεν χρησιμοποιούνται για το λόγο για τον οποίο υπάρχουν; Αν όχι τι θα μπορέσει να γίνει για να καταστούν αξιόμαχες; Πρέπει να γνωρίζουν αυτοί οι κύριοι κάτι πολύ απλό. Ακόμα και αν έχεις το καλύτερο όπλο, αν δεν έχεις τη θέληση και την ικανότητα να το χρησιμοποιήσεις, τότε με μαθηματική ακρίβεια είσαι εκ προϊμίου νεκρός. Είμαι 23 ετών και σε λίγους μήνες θα υπηρετήσω αυτό που θέλω να πιστεύω ότι είναι ακόμα πατρίδα μου. Αν ακρίτας φρουρός σε κάποιο νησί δω κάποιους να αποβιβάζονται λίγα μέτρα από τη σκοπιά μου και οπλοφορούν να αμυνθώ ή να ειδοποιήσω την Αθήνα με το κοντινότερο τηλέφωνο για να μου πουν τι θα κάνω; Μήπως για μένα θα είναι πλέον πολύ αργά; Τελειώνω την παράθεση των ερωτηματικών που με βασανίζουν εδώ και αρκετές μέρες τώρα με αισθήματα απογοήτευσης, αγωνίας και πίκρας. Τουλάχιστον δεν ένιωσα έκπληξη με τα πεπραγμένα στο χώρο μας, γιατί η ενημέρωση που είχα όλα αυτά τα χρόνια με έκαναν να περιμένω το χειρότερο, το οποίο τολμώ να πω δεν έχει έρθει ακόμα και θέλω να πιστεύω ότι μπορούμε να το αποτρέψουμε.
Γιάννης Κόκκος
Πειραιάς
IMIA (2)
Οι «κομάντο» της τουρκικής τηλεόρασης ανδραγάθησαν στην Ίμια, ελέω της νέας ελληνικής κυβέρνησης… Αλήθεια αν κάποιοι δικοί μας «δημοσιογράφοι» κατέρριπταν με ένα «Στίγκερ» το τουρκικό ελικόπτερο θα κατηγορείτο η ελληνική κυβέρνηση για το συμβάν;…
Χάρης Κουτσοσπύρος
Γιάννενα (30-1-96)
IMIA (3)
Τα τελευταία γεγονότα στο Αιγαίο ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι της αγανάκτησης και της οργής για όλους όσοι αυτοαποκαλούνται ηγέτες της Ελλάδας τα τελευταία είκοσι τρία χρόνια. Πάρα πολλές φορές ανεχθήκαμε τη δικαιολογία ότι ορθά έπραξαν και δεν ακολούθησαν το δρόμο της ένοπλης σύγκρουσης με το λαό που μένει στα τέως ελληνικά παράλια της Μικράς Ασίας. Αυτή τη φορά όμως δεν αποφύγαμε απλώς το δρόμο αυτόν αλλά με την τακτική που ακολουθήσαμε, υποστήκαμε μια εθνική ταπείνωση στα μάτια ολόκληρου του κόσμου. Ας μην ξεχνάμε τα σχόλια ξένου ειδησεογραφικού πρακτορείου: «Η Ελλάδα μάζεψε τη χαμένη της υπερηφάνεια και υποχώρησε στις διεκδικήσεις των Τούρκων…», αλλά και άλλα πολλά υποτιμητικά σχόλια από τους δήθεν συμμάχους μας που δεν έχουν πάψει ούτε μια στιγμή να δείχνουν τη συμπάθεια αλλά και την υποστήριξή τους στους προς ανατολάς γείτονές μας…
Σπύρος Μαμμωνάς
Φοιτητής τμήματος Χημείας Πανεπιστημίου Ιωαννίνων
IMIA (4)
Ζητώ από την ελληνική πολιτεία να κηρύξει ημέρα πένθους την ημέρα του άδικου χαμού των πιλότων του ελικοπτέρου που έπεσε. Αλλά και να χτιστεί μνημείο προς τιμή τους πάνω στη βραχονησίδα Ίμια.
Παπαδάκης Μανόλης
Χανιά Κρήτης
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Καλούμε όσους από τους αναγνώστες μας ήταν τότε σε ηλικία ώστε να θυμούνται τα γεγονότα της κρίσης από οποιοδήποτε πόστο κι αν τα έζησαν, να συνεισφέρετε αντίστοιχα τις δικές σας αναμνήσεις κι εντυπώσεις.