Το Ro.58 ήταν ένα μαχητικό πολλαπλών ρόλων που κατασκευάστηκε από την Industrie Meccaniche Aeronautiche Meridionali. Οι επικεφαλής Giovanni Galasso, Pietro Calerio και Manglio Fiore ανέλαβαν, με την ευρύτερη ομάδα σχεδιασμού της εταιρείας, να δημιουργήσουν έναν νέο κυνηγό-μαχητή που θα βασιζόταν κατά πολύ στο IMAM Ro.57, για το οποίο έχουμε ήδη μιλήσει.
I.M.A.M. Ro.57: Ένα ιταλικό δικινήτηριο μαχητικό που δεν κατάφερε να προσφέρει
Τεχνικά χαρακτηριστικά
Βάσει του προτεινόμενου σχεδίου, το νέο αεροσκάφος θα ήταν μεταλλικό από ντουραλουμίνιο, συμπεριλαμβανομένων και των πτερύγων, με λινό περίβλημα στις επιφάνειες εκτροπής. Θα έφερε ισχυρότατο οπλισμό και θα διέθετε χαρακτηριστικά που θα προσέφεραν μέγιστη ταχύτητα 600 χιλιομέτρων την ώρα, αυτονομία πτήσεως 1.500 χιλιομέτρων και ύψος ανόδου έως και δέκα χιλιόμετρα. Θα τροφοδοτείτο από δύο γερμανικούς δωδεκακύλινδρους υδρόψυκτους Daimler-Benz DB 601 που θα περιέστρεφαν τρίφυλλες έλικες Alfa Romeo μεταβλητού βήματος.
Εμφανισιακώς, παρουσίαζε ομοιότητες με το Messerschimitt Bf.110. Το σύστημα προσγείωσης ήταν πλήρως ανασυρόμενο. Εκτός από τη κύρια δεξαμενή καυσίμων στην άτρακτο, υπήρχαν δύο ακόμη στις πτέρυγες. Διακρινόταν ευκόλως από τον μονοθέσιο προκάτοχό του λόγω του επιμήκους ύβου στην κορυφή της ατράκτου που φιλοξενούσε το διμελές πλήρωμα σε ξεχωριστές καμπίνες και κατέληγε σε διπλό κάθετο ουραίο, εν αντιθέσει με το μονό του Ro.57.
Για τον οπλισμό του είχαν αποφασισθεί πέντε εμπρόσθια γερμανικά πυροβόλα MG 151 των 20 χιλιοστών, με τα τρία τοποθετημένα στο ρύγχος και τα δύο στην κοιλιακή χώρα της ατράκτου (να σημειώσουμε παρενθετικά πως τα δύο τελευταία δεν υπήρχαν στις δοκιμαστικές πτήσεις). Για την άμυνά του, είχε προβλεφθεί η τοποθέτηση ενός ιταλικού πολυβόλου Breda-SAFAT των 12,7 χιλιοστών στο οπίσθιο τμήμα. Επιπλέον, θα είχε τη δυνατότητα μεταφοράς ελαφρών βομβών κάτω από τις πτέρυγες. Το μήκος του ήταν 9,89 μέτρα, το ύψος 3,39, ενώ το άνοιγμα πτερύγων έφτανε τα 13,4 μέτρα.
Η πρώτη πτήση και τα προβλήματα
Η παρθενική πτήση του πρωτοτύπου, με τον κωδικό ΜΜ 431, έλαβε χώρα τον Μάϊο του 1942, κατά την οποία συνέβη πολύ γρήγορα και το πρώτο δυσοίωνο περιστατικό. Λίγο μετά την απογείωσή=η, και ενόσω ήταν ακόμη επάνω από το αεροδρόμιο, οι κινητήρες υπερθερμάνθηκαν επικίνδυνα, αλλά το αεροσκάφος γλύτωσε την πτώση και τη συντριβή χάρη στους σωτηρίους χειρισμούς του πεπειραμένου πιλότου Adriano Mantelli. Ταχέως αποφασίστηκαν σημαντικότατες μηχανολογικές και σχεδιαστικές αλλαγές: οι ψύκτες νερού ήρθαν τώρα κάτω από τους κινητήρες, οι ψύκτες λαδιού εγκαταστάθηκαν στην αριστερή πλευρά των ατρακτιδίων, ενώ το ουραίο τμήμα τροποποιήθηκε ριζικά.
Πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα
Κάποιες δοκιμές πραγματοποιήθηκαν παράλληλα με το Messerschimitt Me.410 «Hornisse», όπου στις οριζόντιες πτήσεις ταχύτητας το γερμανικό μαχητικό έμεινε πίσω κατά ένα χιλιόμετρο. Στα συγκριτικά υψομετρικά τεστ, το Ro.58 έδειξε και εκεί την υπεροχή του καθ’ όλη την πορεία αναρρίχησης, με σταθερό ρυθμό ανόδου 1.000 μέτρων ανά λεπτό. Τα πλεονεκτήματά του φάνηκαν επίσης και στους εναερίους ελιγμούς. Το ιταλικό πρωτότυπο είχε τις προδιαγραφές ενός πολλά υποσχόμενου μαχητικού, αλλά δεν ήταν καθόλου εύκολο στο χειρισμό του, ειδικά φορτωμένο.
Συμπεράσματα
Το Ro.58 ήταν γενικά αποτελεσματικό για τους ρόλους που επρόκειτο να επιτελέσει και σαφώς καλύτερο από το προγενέστερο Ro.57. Οι κυριότεροι λόγοι ήταν η αντικατάσταση των κινητήρων Fiat A.74 RC 38 με τους πιο αξιόπιστους DB 601, καθώς και η εξαιρετική ισχύς πυρός του. Το βασικό πρόβλημα ήταν ο δύσκολος χειρισμός του, ο οποίος απαιτούσε πολύπειρους πιλότους για να αξιοποιήσουν στο έπακρο τις θαυμάσιες δυνατότητές του. Την εποχή όμως εκείνη, δεν υπήρχε η δυνατότητα σχηματισμού μιας νέας μονάδας επιλέκτων, καθότι οι Μοίρες άλλων μαχητικών είχαν πολλή περισσότερη ανάγκη την εμπειρία και τις ικανότητές τους. Αυτό το θέμα καθόρισε σε μεγάλο βαθμό και την τύχη του, όπως και οι καθυστερήσεις του προγράμματος λόγω των ποικίλων τροποποιήσεων. Με την παράδοση της Ιταλίας στους Συμμάχους να πλησιάζει, δεν υπήρχε πλέον ο χρόνος ούτε για την παραγωγή του, ούτε για την ειδική εκπαίδευση προσωπικού αποκλειστικά για το συγκεκριμένο αεροπλάνο.
