To Horten Ho IX (ή Horten Ho 229) υπήρξε ένα γερμανικό τεχνολογικό θαύμα της κατηγορίας των επωνομαζομένων «ιπταμένων πτερύγων» όπου στερείτο καθέτου ουραίου, κάτι που συνέβαλε στη μείωση του μεγέθους του και την αύξηση της αεροδυναμικής του, ενώ το σχήμα του εμπόδιζε τον εντοπισμό του από εχθρικά ραντάρ. Επειδή ελάχιστα πρωτότυπα κατασκευάστηκαν πριν τη λήξη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, το απολύτως καινοτόμο αεροσκάφος, που βρισκόταν αρκετές δεκαετίες μπροστά από την εποχή του, δεν ανέλαβε αποστολές ώστε να αλλάξει τις τύχες της ναζιστικής Γερμανίας, αφήνοντας κάθε φαντασία ελεύθερη ως προς το τι θα μπορούσε να επιτελέσει κατά την επιχειρησιακή του δράση.
Το συγκεκριμένο αεροπλάνο δεν ήταν η μοναδική προσπάθεια των αδελφών Horten, αλλά προηγήθηκαν αρκετές άλλες με τις οποίες απέκτησαν την ανάλογη εμπειρία, που τους οδήγησε στην κατασκευή του εξαιρέτου Horten Ho IX και αυτές θα καλύψουμε με το παρόν άρθρο.
Ένας από τους πρώτους που ασχολήθηκαν με αυτήν την κατηγορία αεροσκαφών ήταν ο Αμερικανός Jack Northrop, ο οποίος προχωρούσε στη σχεδιαστική υλοποίηση των εμπνεύσεών του. Ταυτοχρόνως, οι αδελφοί Reimar, Walter και Wolfram Horten (ο τελευταίος σκοτώθηκε αργότερα, όταν το βομβαρδιστικό που επέβαινε καταρρίφθηκε στη Δουνκέρκη), εντρυφούσαν στις κατασκευαστικές δυνατότητες ανεμοπλάνων αναλόγου σχήματος, καθώς η Συνθήκη των Βερσαλλιών απαγόρευε στη χώρα τους την εκτέλεση οποιουδήποτε πολεμικού προγράμματος. Τα ανεμοπλάνα παρέκαμπταν τους περιορισμούς της συνθήκης, εκπαιδεύοντας νεαρούς πιλότους υπό το πέπλον άκρας μυστικότητας. Η επικρατούσα κατάσταση όμως δεν εμπόδισε τους αδελφούς Horten να καταστούν έμπειροι πιλότοι και, πριν ακόμη από την ηλικία των είκοσι ετών (συγκεκριμένως το 1933), να πετάξουν το πρώτο δικό τους ανεμοπλάνο.
Το 1934, δημιούργησαν το Ηο Ι με ευθείες πτέρυγες και άνευ καθέτου ουραίου. Αν και πτητικώς αποδείχτηκε ικανοποιητικό, οι αδελφοί Horten δεν επαναπαύθηκαν στην επιτυχία τους, αλλά προχώρησαν στην περαιτέρω εξέλιξή του με το Ηο ΙΙ σε τέσσερα πρωτότυπα. Tουλάχιστον σε ένα εξ αυτών τοποθετήθηκε κινητήρας Hirth των 80 ίππων πίσω από το κεντρικό τμήμα της ατράκτου. Πέταξε για πρώτη φορά κάποια στιγμή το 1938 στο Darmstadt, με τη διάσημη πιλότο δοκιμών Hanna Reitsch στο κόκπιτ.
Ο διευθύνων σύμβουλος του τεχνικού τμήματος του Υπουργείου Αεροπορίας του Ράϊχ (RLM), Ernst Udet, επέδειξε ζωηρό ενδιαφέρον για τη δουλειά των Horten, γι’αυτό και φρόντισε να τους εξασφαλίσει οικονομική υποστήριξη για τη συνέχιση των προσπαθειών τους. Τα αδέλφια μεταφέρθηκαν σε καλύτερο εργασιακό περιβάλλον, στο αεροδρόμιο Τempelhof, όπου σύντομα ξεκίνησαν να εργάζονται επάνω στο Ηο ΙΙΙ, το οποίο ήταν στην ουσία ο προκάτοχός του μεγεθυμένος. Κατασκευάστηκε και αυτό σε τέσσερα πρωτότυπα όπου το ένα δοκιμάστηκε με κινητήρα.
Το επόμενο, το Ηο ΙV, δεν αποτέλεσε κάτι απολύτως καινούριο. Δημιουργήθηκε για την επαλήθευση θεωριών και δυνατοτήτων αεροσκαφών άνευ ουραίου. To ένα από τα δύο πρωτότυπα πάντως διαλύθηκε ολοσχερώς μετά από εναέριο στροβιλισμό και πτώση του.
Η προσπάθεια δεν σταμάτησε εκεί, αλλά συνεχίστηκε με το Ηο V, μεταξύ του 1936 και 1938. Σε αυτό πέρασαν νέα στοιχεία, όπως τη χρήση πλαστικού υλικού. Σκοπός των αδελφών Horten ήταν ο πειραματισμός τους επάνω σε νέες δομές κατασκευής. Τα δύο πρώτα πρωτότυπα φτιάχτηκαν αρχικώς με διθέσιο πιλοτήριο, όπου το 1942 μετατράπηκε σε μονό. Αυτό διέθετε ατσάλινο σκελετό και δύο κινητήρες Hirth των 80 ίππων.
To Ηο VΙ κατασκευάστηκε σε ένα και μοναδικό πρωτότυπο, υιοθετώντας τις γραμμές του Ηο ΙV αλλά με μεγαλύτερο άνοιγμα πτερύγων. Παρόμοιο υπήρξε και το Ηο VΙΙ, στο οποίο προσετέθησαν και δύο κινητήρες Αrgus As 10C, των 240 ίππων έκαστος. Κατόπιν, το Μάρτιο του 1945, μεταφέρθηκε στο Oranienburg όπου υπεβλήθη σε αξιολόγηση.
Το πιο φιλόδοξο project υπήρξε το επόμενο, το εξακινητήριο Ηο VΙΙΙ με BMW των 600 ίππων έκαστος, σχεδιασμένο για δυνατότητα μεταφοράς 60 επιβατών. Η έκταση των πτερύγων του (262,5 πόδια) το καθιστούσαν ως το μεγαλύτερο που είχαν σχεδιάσει οι αδελφοί Horten. Οι σχετικοί υπολογισμοί έδειχναν εμβέλεια 3.725 μιλίων με ταχύτητα επάνω από 200 μίλια την ώρα. Δεν μπόρεσε όμως ποτέ να υλοποιηθεί. Βάσει του προγράμματος, το πρωτότυπο θα ολοκληρωνόταν το Νοέμβριο του 1945.
To συγκεκριμένο θα αποτελούσε τη βάση του Ηο ΧVΙΙΙ το οποίο ήταν το υπερφιλόδοξο σχέδιο ενός βομβαρδιστικού εξαιρετικά μακράς εμβελείας με δυνατότητα πτήσεως έως την Αμερική και επιστροφής άνευ ανεφοδιασμού. Στις ανακοινωθείσες προδιαγραφές του Υπουργείου Αεροπορίας το 1944, ανταποκρίθηκαν πρωτίστως άλλες εταιρείες (Junkers, Messerschmitt, Heinkel και Focke Wulf), αλλά καμία από τις προτάσεις δεν ενθουσίασαν το τεχνικό επιτελείο. Μετά τα Χριστούγεννα του 1944, οι αδελφοί Horten υπέβαλαν το δικό τους σχέδιο, ενώ το Horten Ho IX βρισκόταν ακόμη στη διαδικασία των βελτιώσεων.
Το Ηο ΧVΙΙΙ ήταν και το τελευταίο project των Horten το οποίο ενεκρίθη στις 12 Μαρτίου του 1945. Οι κατασκευές του ξεκίνησαν κοντά στη Βαϊμάρη τον Απρίλιο του ιδίου έτους σε εξαιρετικά προφυλαγμένο καταφύγιο, αλλά ασφαλώς δεν προχώρησε, αφού το τέλος του πολέμου σήμανε και το τέλος της όλης προσπάθειας.
