Η κατανοητή άγνοια πολλών για το πως ακριβώς λειτουργεί η Πολεμική μας Αεροπορία, για τις μεγάλες επιχειρησιακές και τεχνικές δυσκολίες που αντιμετωπίζει όταν έχει συνεχείς ημέρες σκληρών αποστολών, όπως αυτές της πυρόσβεσης έχει οδηγήσει και σε αυστηρή κριτική. Η αλήθεια όμως είναι πιο σύνθετη. Ένας αεροπορικός πυροσβεστικός στόλος που εδώ και μια εβδομάδα «τρέχει» συνεχώς, σε όλη την Ελλάδα, για 14-15 ώρες τη μέρα κάθε μέρα και ζημιές θα βγάλει και συντήρηση θα χρειαστεί και όλα πρέπει να διορθωθούν σε ελάχιστο χρόνο. Με την ψυχή στο στόμα αλλά και με μεγάλη προσοχή και τήρηση των πρωτοκόλλων ασφαλείας γιατί κανένα αεροσκάφος δεν σηκώνει «μαστορέματα» και βιασύνες.
Η προσπάθεια λοιπόν αυτή πληρωμάτων και τεχνικών δεν μπορεί να αμαυρώνεται. Αν έχουν γίνει λάθη και άστοχες επιλογές στη διασπορά των μέσων, αν έχουν αντιμετωπίσει ξαφνικά πολύ καπνό, έντονες τοπικές ριπές ανέμων, αν έχουν κληθεί να κάνουν πυρόσβεση σε πολύ δύσκολα σημεία να προσεγγίσει ακόμη και το πιο έμπειρο πλήρωμα, όλα αυτά είναι, δυστυχώς, μέρος των επιχειρήσεων σε πραγματικές συνθήκες.
Ιδεατά, ναι, όλοι θα θέλαμε να πετάνε ταυτόχρονα και όλη μέρα 50 και 60 και 70 ιπτάμενα μέσα συν τα 9-10 που ήρθαν από το εξωτερικό, να είναι σε όλη τη χώρα, να μην χρειάζονται συντήρηση, να μην βγάζουν βλάβες, να μην πρέπει να ανεφοδιαστούν, να μετακινούνται αστραπιαία από το ένα πύρινο μέτωπο στο άλλο, να είναι κάθε ρίψη τους τέλεια κ.ο.κ. Στην πράξη αυτό που συμβαίνει είναι πως μια μικρή ομάδα λίγων εκατοντάδων ανθρώπων της Πολεμικής Αεροπορίας εργάζεται και επιχειρεί στα όρια της, με σαφή κίνδυνο της ζωής τους, έχοντας στα χέρια τους υλικό πολλών ετών, με δεδομένους τεχνικούς και λειτουργικούς περιορισμούς, τους οποίους όμως καταφέρνουν να ξεπερνούν πολλές φορές στη μέρα. Αυτή είναι η ζωή τους και η προσφορά τους και τους αξίζει σεβασμός.
