Το Meteor «Mk.III (G-41C)» ήταν ο πρώτος τύπος που τέθηκε σε πλήρη παραγωγή. Κατασκευάστηκαν 210 μονάδες, με τις παραδόσεις να ξεκινούν τον Δεκέμβριο του 1944 και να ολοκληρώνονται το 1947. Συντόμως, όλα τα Mk.I αντικαταστάθηκαν από το Mk.III το οποίο είχε μεγαλύτερη χωρητικότητα καυσίμων. Τα πρώτα δεκαπέντε διέθεταν κινητήρες Rolls-Royce W.2B/Welland I, ενώ τα υπόλοιπα εφοδιάστηκαν με Rolls-Royce Derwent I. Οι βαρύτεροι κινητήρες όξυναν το παλαιότερο πρόβλημα της ισορροπίας, το οποίο επιλύθηκε πιο μετά με την αύξηση του έρματος.
Οι πιλότοι εξετίμησαν την πρόσθετη ισχύ του Mk.III, καθώς και τη βελτιωμένη ορατότητα με τη νέα καλύπτρα. Ωστόσο, τα πηδάλια κλίσεως είχαν βαρύνει για την αποτροπή της υπερβολικής πιέσεως στις πτέρυγες κατά τους ελιγμούς. Αυτό έκανε την πτήση του αεροσκάφους αρκετά κουραστική. Το συγκεκριμένο πρόβλημα δεν υφίστατο στο Mk.I, αλλά σε γενικές γραμμές το αεροπλάνο άφησε τους χειριστές λίαν ικανοποιημένους.
Τέσσερα εξ αυτών εστάλησαν τον Ιανουάριο του 1945 στη 2η Τακτική Πολεμική Αεροπορία, όπου συμμετείχαν σε αποστολές έως τις αρχές Μαΐου του 1945. Το κύριο καθήκον τους ήταν η προστασία του αεροδρομίου του Melsbroek στο Βέλγιο, από όπου επιχειρούσαν. Σε δεύτερο ρόλο, εφορμούσαν εναντίον χερσαίων στόχων, χωρίς όμως ποτέ να λάβουν μέρος σε αερομαχίες. Συνολικά, κατέστρεψαν 46 γερμανικά αεροσκάφη, όλα στο έδαφος. Οι ίδιοι οι πιλότοι επιθυμούσαν διακαώς να αντιμετωπίσουν τα Messerschmitt Me 262, αλλά είχαν σαφείς εντολές να μην ίπτανται πέρα από τις εχθρικές γραμμές, υπό το φόβο πιθανής καταρρίψεώς τους. Η RAF δεν ήθελε κανένα από τα αεριωθούμενά της να γίνει αντικείμενο ερεύνης και εξετάσεως από τους Γερμανούς. Καθώς το πέρας του πολέμου πλησίαζε και τα γερμανικά αποθέματα καυσίμων τέλειωναν, οι πτήσεις της Luftwaffe περιορίστηκαν σημαντικά, οπότε μειώθηκαν στο ελάχιστο και οι πιθανότητες αερομαχιών μεταξύ των δύο νεοεμφανιζομένων jet αεροσκαφών.
Κάποια Meteors βάφτηκαν λευκά κατά τη διάρκεια του χειμώνα 1944-1945, όχι μόνο ως καμουφλάζ, αλλά και για την αποφυγή του ενδεχομένου να δεχθούν φίλια αντιαεροπορικά πυρά, αφού οι πυροβολητές θα μπορούσαν να τα θεωρήσουν γερμανικά jets. Εχθρικά πυρά δέχτηκαν μεν, αλλά δεν υπήρξε καμία κατάρριψη. Παρ’όλα αυτά, υπήρξαν Meteors που απωλέσθησαν σε αεροπορικά ατυχήματα, και κάποια εξ αυτών ήταν θανατηφόρα.
Αμέσως μετά τον πόλεμο στην Ευρώπη, εξετάσθηκε η μετατροπή μερικών Mk.III σε φωτοαναγνωριστικά, αλλά ακόμη η συνολική απόδοσή τους δεν ήταν ανώτερη από αυτήν των Spitfire PR.XIX, ενώ η εμβέλειά τους ήταν σίγουρα μικρότερη. Η ιδέα δεν ευόδωσε, αλλά ούτε και ξεχάστηκε.
Δύο Mk.III διετέθησαν για δοκιμές απονηώσεως και προσνηώσεως στα HMS Illustrious και HMS Implacable. Το Βασιλικό Ναυτικό δεν απογοητεύτηκε από τα αποτελέσματα, αλλά θεώρησε πως δεν ήταν ακόμη καιρός να προχωρήσει σε σχετική παραγγελία, στρεφόμενο τελικά στον εξοπλισμό του με Supermarine Attackers.
H συνέχεια στο Military History.
