Τα τελευταία δευτερόλεπτα στο πιλοτήριο και το απέραντο γαλάζιο…
Ήμουνα κρεμασμένος από τις ζώνες και περιστρεφόμενος ένοιωθα τα ρυθμικά χτυπήματα του SHAKER και του KICKER και με ύστατη προσπάθεια με τα άκρα των δακτύλων μου τράβηξα το «D RING» (χειρολαβή σχήματος D για εκτόξευση του καθίσματος που βρίσκεται ανάμεσα στα πόδια)». Στη συνέχεια οι ενέργειες έγιναν αυτόματα και με την σειρά τους δηλαδή, ασφαλίστηκαν οι ζώνες, τα σπηρούνια μάζεψαν τα πόδια, τα δίχτυα των φρουρών βραχιόνων (LEG GUARDS) μάζεψαν τα χέρια μου, εκτοξεύθηκε η καλύπτρα, εκτοξεύθηκε το κάθισμα (ευτυχώς προς τα επάνω με το αεροπλάνο περιστρεφόμενο), ο κόφτης (μπαλντάς) διαχώρισε τα σπηρούνια από τα συρματόσχοινα, στο μέγιστο ύψος του καταπέλτη έφυγε το κάθισμα, παρέσυρε την λαβή του αλεξιπτώτου και άνοιξε μόνο του σε ελάχιστο ύψος από την θάλασσα του Θερμαϊκού.
Μόλις είδα την θάλασσα να πλησιάζει αστραπιαία τράβηξα τα κορδονάκια και φούσκωσε το σωσίβιο. Τότε ήλθε στη μνήμη μου η παράσταση ενός πιλότου που έπεφτε στη θάλασσα και τον ακολουθούσε η βάρκα φουσκωμένη με τα μέσα του κυτίου επιβίωσης. Την φωτογραφία αυτή την είχε αναρτήσει στον ειδικό πίνακα της ασφαλείας πτήσεων κάποιο χέρι συναδέλφου που γνώριζε ότι τέτοιες εικόνες τις είχαμε ανάγκη όσοι είμαστε οπτικοί τύποι. Αστραπιαία τράβηξα τον κίτρινο μοχλό που έγραφε “RELEASE ME ” (απελευθέρωσέ με) και αμέσως προσθαλασσώθηκα. Βυθίστηκα στη θάλασσα ένα έως δύο μέτρα και το σωσίβιο εκτελώντας την αποστολή του με έβγαλε στην επιφάνεια. Η βρεγμένη φόρμα, οι ιμάντες του αλεξιπτώτου και τα άρβυλα πτήσεων είχαν αρκετό βάρος και η διαδρομή μου φάνηκε αιώνας. Φυσούσε άνεμος που βοήθησε να μην με σκεπάσει ο θόλος του αλεξιπτώτου. Κοντά μου επέπλεε η βάρκα φουσκωμένη, δεν είχε απομακρυνθεί γιατί ήταν συνδεδεμένη με κορδονάκι από το κυτίο επιβιώσεως. Την έφερα κοντά μου και στηρίχθηκα επάνω της για να πάρω την πρώτη ανάσα.
Λένε ότι σε τέτοιες περιπτώσεις το πιο δύσκολο είναι η λήψη αποφάσεως για εγκατάλειψη και είναι φυσιολογικό γιατί όταν κάθεται ο οργανισμός νοιώθει αδυναμία να εκτεθεί σε μια νέα και άγνωστη κατάσταση. Ο οργανισμός μου ήταν σε μεγάλη υπερένταση, είχε ξεπεράσει τα όρια του ανθρώπου και υπάκουε μόνο στο ένστικτο της αυτοσυντηρήσεως. Λένε ότι τα ένστικτα της αυτοσυντήρησης και της αναδημιουργίας δεν νικιόνται από καμμιά δύναμη.
Όταν στηρίχθηκα στη βάρκα και ο εγκέφαλος άρχιζε να ταξινομεί τις άλλες σκέψεις και την διαμορφωθείσα κατάσταση, αισθάνθηκα ισχυρό πόνο στο αριστερό μου πόδι και οι κινήσεις του άρχισαν να περιορίζονται όσο πάγωνε. Κατάλαβα, το αριστερό LEG GUARD το είχε μαζέψει πριν από την εκτόξευση, για να μην κοπεί κατά την έξοδο, επειδή βρισκόταν έξω από το επίπεδο του καθίσματος. Είχε εκτελέσει και αυτό θαυμάσια την αποστολή του.
Μετά από αρκετή ώρα κατόρθωσα να ανεβώ στη βάρκα που ήταν γεμάτη νερό. Παρατήρησα την θάλασσα γύρω μου που είχε κιτρινίσει καθώς διαλύθηκε το σακουλάκι με την ειδική σκόνη για τους καρχαρίες. Θυμήθηκα ότι δεν πρέπει να αφαιρέσω την βρεγμένη φόρμα και τα άρβυλα πτήσεων, αυτοί που μας το δίδαξαν ξέρουν. Ένοιωσα καυστικό πόνο στη βουβωνική χώρα και στο λαιμό. Κατά το άνοιγμα του αλεξιπτώτου η μεγάλη ταχύτητα και οι χαλαροί ιμάντες του αλεξιπτώτου με τίναξαν σαν τα λουλουδάκια του κάμπου που τα χτυπά ο ισχυρός άνεμος και μου δημιούργησαν εκδορές με ελαφρά αιμορραγία στο λαιμό και τα πόδια και το θαλασσινό νερό άρχισε να τις ψήνει.
Πρόσεξα καλλίτερα. Η φόρμα ήταν χιλιοτρυπημένη, το φερμουάρ είχε ανοίξει προς τα επάνω και η λαβή του μου προκάλεσε σοβαρή εκδορά στο λαιμό. Η κάσκα και η μάσκα έφυγαν όταν εκτέθηκα στο ελεύθερο ρεύμα αέρα των 400 μιλίων και είχαν αφήσει και αυτές τα σημάδια τους. Ρίχνω ματιά στην απέραντη θάλασσα και μια σκέψη, που έφθασε στο μέγιστο βεληνεκές της, καρφώθηκε στο μυαλό μου: Τι ήταν πολυτιμότερο εκείνη την στιγμή η ζωή μου ή όλα τα χρυσάφια του κόσμου; Nα γιατί διαφέρει η νοοτροπία των αεροπόρων και δεν πρόκειται να τους καταλάβουν ποτέ οι άλλοι άνθρωποι.
Στο σημείο αυτό πρέπει να σημειώσουμε την παράλειψη της Πολεμικής Αεροπορίας να εφοδιάσει με ειδικές φόρμες χρώματος πορτοκαλί τους πιλότους, αντιγράφοντας έτσι αεροπορίες προηγμένων χωρών. Πιο επιτακτικό κρίνεται τούτο για την Ελλάδα όταν υπολογίσου με ότι τα 2/3 της χώρας μας καλύπτονται από θάλασσες και οι προαναφερόμενες φόρμες είναι εύκολα σημάδι για εντοπισμό.
Η αιμορραγία δεν ήταν σοβαρή. Ηρέμησα περισσότερο και έριξα μια ματιά στο ρολόι μου, έδειχνε 09.15. Άλλη μια ματιά στο βάθος του ορίζοντα που μέσα από το πέλαγος ξεφύτρωνε η κορυφή του Άθω, με ένα συννεφάκι επάνω της. Κάποιοι μυστήριοι συνειρμοί συνδύασαν τον Άθω με τα μοναστήρια, τους καλόγηρους, τις εκκλησίες, την θρησκεία, την ανωτέρα δύναμη, και το χέρι μου κινήθηκε μηχανικά για να φτιάξει το σημείο του σταυρού. Συλλογίστηκα ότι πολλά χρόνια είχα να θυμηθώ τον Θεό και να πάω στην εκκλησία και έκοψα το σταυροκόπημα. Πίστεψα ότι έτσι ήμουνα πιο ειλικρινής μαζί του. Ρίχνω γρήγορη ματιά στο ρολόι και βλέπω 09.15. Νόμισα ότι, είχε σταματήσει. Όλα όσα περιέγραψα έλαβαν χώρα σε λίγα δευτερόλεπτα που μου φάνηκαν ώρες. Το ρολόι, εργαζόταν κανονικά και, συνεχίζει, και τώρα να με ενημερώνει, σωστά.
Το κύμα ωκεάνιο αλλά ομαλό με οδηγούσε νοτιοανατολικά με μεγάλη ταχύτητα, γιατί παρατήρησα ότι απομακρυνόταν δυτικά μου η ανατολική ακτή της Μαγνησίας και το Πήλιο φαινόταν μικρότερο. Οι ώρες περνούσαν και η βοήθεια δεν ερχόταν από πουθενά.
Στις 11 περίπου είδα ένα ζευγάρι αεροπλάνα F-5 που είχαν απογειωθεί από την Αγχίαλο, πετούσαν χαμηλά και πέρασαν 4-5 μίλια βορειότερα. Μετά από ημέρες έμαθα ότι ένας ήταν ο συμμαθητής μου στη Σχολή Ικάρων Κώστας Δαφνάς που είχε πληροφορηθεί την απώλεια μου και απογειώθηκαν για να με εντοπίσουν. Δεν γνωρίζω πόσο κόστισε στο Δημόσιο εκείνη η πτήση, όμως το κουράγιο που μου έδωσαν ήταν πολυτιμότερο από τα καύσιμα που απαιτήθηκαν για την αποστολή εκείνη. Πλησίαζε το μεσημέρι, η σκέψη γρηγορότερη από το φώς έφθασε στις αλυκές της Κάτω Αχαΐας και θυμήθηκα ότι είχα ραντεβού για μεσημεριανό φαγητό. Μέσα στα βάσανά μου το φαγητό μου έλειπε. Μετά από μερικές ώρες είχα κουραστεί πολύ. Παρατήρησα το δέρμα μου που είχε ασπρίσει και μαλακώσει και τα χέρια μου είχαν γίνει σαν σφουγγάρι όπως όταν πλένουν στη σκάφη για πολλές ώρες. Οι τρίχες είχαν αγριέψει και ρίγη άρχισαν να διαπερνούν το κορμί μου.
Όσο έβλεπα τον ήλιο να κρατάει την ημέρα ήταν και το ηθικό ακμαίο, στη σκέψη όμως ότι θα νύχτωνε κατέρρευσα. Παρατήρησα βόρεια, περίπου στο ύψος της Κασσάνδρας και είδα ένα C-47 (DACOTA) που έκανε στροφές. Πήρα κουράγιο πίστεψα ότι έψαχνε για μένα, σε λίγα λεπτά θα έφθανε επάνω μου και οπωσδήποτε θα με εντόπιζε γιατί το αλεξίπτωτο, η βάρκα, σωσίβιο και η σκόνη που επέπλεε είχαν χαρακτηριστικά χρώματα. Όπως είχα καρφωμένα τα μάτια μου επάνω του, το είδα να απομακρύνεται, βόρεια και χάθηκε στον ορίζοντα. Μετά από ημέρες έμαθα ότι το είχαν στείλει από το Σέδες να ερευνήσει την θάλασσα μήπως με εντοπίσει.
Όμως σε λίγο η σωτηρία ήλθε από Νότια καθώς είδα ένα καράβι να έχει βάλει την πλώρη του επάνω μου. Καινούργιες ελπίδες γεννήθηκαν ότι θα με εντοπίσουν και θα με περισυλλέγουν. Σκέφτηκα το ειδικό καθρεφτάκι, τα καπνογόνα, τον ασύρματο, κ.λπ. που βρίσκονταν μέσα στο κυτίο επιβιώσεως. Θέλησα να τα χρησιμοποιήσω όμως διαπίστωσα ότι είχε χαθεί ολόκληρο το SURVIVAL KIT. Έτριψα τα μάτια μου μήπως αυτό που έβλεπα ήταν οπτασία. Όχι, ήταν καράβι και πλησίαζε. Ήταν αληθινό γιατί σε λίγο ο ήχος από τις ισχυρότατες σειρήνες του έφθασε στα αυτιά μου, που με προειδοποιούσαν και μου έδιναν κουράγιο ότι με έχουν εντοπίσει και ότι η σωτηρία μου είναι γεγονός. Ο χρόνος που πέρασε μέχρι να έλθει δίπλα μου δεν είχε πλέον σημασία.
Ήταν ένα φορτηγό από το ΜΑΛΤΣΟΟΥ της Ανατολ. Γερμανίας. Παρακολουθούσα τις κινήσεις των ναυτών καθώς φορούσαν τα σωσίβια τους και ένας γερανός τους κατέβασε μέσα σε μια εξάκωπη, λέμβο στη θάλασσα. Μέχρι να προσθαλασσωθεί η βάρκα τους το ρεύμα με είχε απομακρύνει αρκετά. Υπολόγισα ότι πρέπει να είχα φθάσει περισσότερα από 30 μίλια από το σημείο που έπεσα με το αλεξίπτωτο το πρωί. Σε λίγα λεπτά ήμουνα μέσα στη βάρκα και στη συνέχεια μέσα στο καράβι…
Συνεχίζεται
