Η μεγάλη πίεση που δέχεται το Αμερικανικό Ναυτικό να αυξήσει τόσο τον αριθμό των πλοίων του (ως αντίβαρο της Κινεζικής ναυπηγικής πλημμύρας) αλλά και να βελτιώσει τη μαχητικότητα του, έχει οδηγήσει σε αντιφατικούς δρόμους. Έτσι από τη μια συντηρούνται και αναβαθμίζονται παλαιά καταδρομικά Ticonderoga (που διαθέτουν αυτή τη στιγμή τον μεγαλύτερο αριθμό κελιών εκτόξευσης στο Αμερικανικό Ναυτικό, οπότε προσφέρουν την «ισχύ» πολλών όπλων). Από την άλλη χτίζονται νέα Arleigh Burke, δηλαδή το τρέχον αντιτορπιλικό-καταδρομικό, κι αυτό παλαιά πλέον σχεδίαση αλλά ώριμη και γνωστή, στην τελευταία του έκδοση, τη Flight III. Τέλος, σχεδιάζεται η επόμενη γενιά σκαφών της ίδιας κατηγορίας, το DDG(X).
(Το “Χ” στην ονομασία σημαίνει πως το σχέδιο είναι ακόμη σε εξέλιξη).
Το τελευταίο παρουσιάστηκε πρόσφατα ως πιο αναλυτικό σχέδιο και προδιαγραφή, αν και η έναρξη κατασκευής του απέχει ακόμη, και τοποθετείται το 2028 στην καλύτερη περίπτωση. Η παρουσίαση έγινε στο ετήσιο συμπόσιο της Ένωσης Σκαφών Επιφανείας (SNA), η οποία δρα ως φόρουμ επικοινωνίας εταιριών, ακαδημαϊκών, στελεχών του Ναυτικού, αποστράτων κ.ο.κ. που σχετίζονται με την υπηρεσία, κατασκευή, σχεδίαση, εξέλιξη σκαφών επιφανείας και της σχετικής φιλοσοφίας ναυτικής ισχύος (πρωτοβουλίες σαν και αυτή δυστυχώς λείπουν από την Ευρώπη και προφανώς την Ελλάδα).
Τι θα είναι λοιπόν το νέο αμερικανικό αντιτορπιλικό DDG(X); Η προσπάθεια όπως φαίνεται είναι αυτή της «γέφυρας», δηλαδή ένα σκάφος νέας σχεδίασης, το οποίο θα έχει τη δυνατότητα να «φορέσει» άμεσα τα τρέχοντα οπλικά συστήματα του Αμερικανικού Ναυτικού, αλλά και να διαθέτει τις υποδομές, σε χώρους, σε παροχή ενέργειας, ως σχεδίαση, ως υπολογιστή ισχύ, κ.λπ. για να ενσωματώνει τις αναμενόμενες εξελίξεις σε όπλα και αισθητήρες.
Έτσι το σκάφος χτίζεται μεν με βάση το σημερινό πακέτο όπλων-ραντάρ, που ήδη υπηρετεί στα αμερικανικά αντιτορπιλικά. Δηλαδή το ραντάρ AESA SPY-6 με το σύστημα μάχης Aegis στην έκδοση Baseline 10, με αφθονία κελίων κάθετης εκτόξευσης ΜΚ41, συνολικά 96 διαθέσιμα για κάθε είδους όπλο. Το σχέδιο που παρουσιάστηκε (χωρίς να είναι οριστικό) δείχνει δύο συγκροτήματα ΜΚ41, ένα στην πλώρη πίσω από το κύριο πυροβόλο, με 32 κελιά, και ένα στο μεσόστεγο με 64. Η διαφορά εδώ είναι πως το πλώριο συγκρότημα προορίζεται στο μέλλον να αντικατασταθεί με 12 κελιά μεγάλης διαμέτρου (τα οποία είναι υπό σχεδίαση). Αυτά είναι σημαντικά λιγότερα αλλά επίσης πολύ μεγαλύτερης χωρητικότητας, ώστε να φιλοξενούν όλα τα υπάρχοντα όπλα (αντιαεροπορικούς πυραύλους, ανθυποβρυχιακούς, cruise) αλλά και τα υπό σχεδίαση πολυηχητικά βαθιάς κρούσης με εμβέλεια πολλών χιλιάδων χιλιομέτρων.
Ταυτόχρονα και το συγκρότημα κελιών στο μεσόστεγο θα έχει modular φιλοσοφία, ώστε να μπορεί να αντικατασταθεί (όλο ή εν μέρει) με ειδικευμένες υποδομές, π.χ. ανθυποβρυχιακού πολέμου, αντιαεροπορικού-αντιβληματικού κ.λπ.
Και πάλι ως βήμα εξέλιξης ενώ η αρχική άμυνα σημείου θα παρέχεται από δύο εκτοξευτές RAM στα πλευρά του σκάφους, αυτά θα μπορούν να αντικατασταθούν μελλοντικά από δύο laser των 600 kW συν ακόμη ένα των 150 kW στην πλώρη, μπροστά από τη γέφυρα.
Έχει προβλεφθεί ακόμη, η αλλαγή των πάνελ του ραντάρ με ακόμη μεγαλύτερα, για αύξηση της διακριτικής ικανότητας, της αντιβαλλιστικής λειτουργίας για πολυηχητικούς στόχους και της ισχύος εκπομπής, όπως και η ενσωμάτωση στον κεντρικό ιστό νέων συστημάτων τηλεπικοινωνιών.
Έτσι η απαίτηση για όπλα laser, για ακόμη ισχυρότερο ραντάρ οδηγεί σε ένα κυρίως «ηλεκτρικό» σκάφος, όπου κεντρικό στοιχείο του θα είναι η μεγάλη παράγωγη ηλεκτρικής ενέργειας. Βελτιώσεις σημαντικές προβλέπονται και στο γενικό ίχνος (ηλεκτρομαγνητικό-θερμικό), που προβλέπεται να είναι μειωμένο κατά τουλάχιστον 50% σε σχέση με το Arleigh Burke. Ενώ σημαντική θα είναι η διαφορά στην εσωτερική σχεδίαση όπου θα κυριαρχούν αυτοματοποιημένα συστήματα, μικρότερου μεγέθους υποσυστήματα με μεγάλη απόδοση, ενώ η υπολογιστική ισχύς θα κάνει μεγάλο άλμα.
Τίτλοι τέλους για το ηλεκτρομαγνητικό πυροβόλο του Αμερικανικού Ναυτικού. Και τώρα τι;
Συνολικά το σκάφος προβλέπεται να είναι μεγαλύτερο από τα σημερινά Arleigh Burke, δηλαδή να κινηθεί στο εύρος 10-15.000 τόνων με πιο πιθανό ένα τονάζ γύρω στους 12.000. Η σχεδίαση πάντως του κύτους είναι ακόμη υπο μελέτη…
Η συνέχεια στο Naval Defence
