Επίμετρο στην ανάρτηση του εκλεκτού αναγνώστη
Από τον Berserker, κατά κόσμον Νικόλα Κυρίτζη.
Τι σχέση μπορεί να έχουν τα ταυροκαθάψια των Αρχαίων Κρητών – αλλά και Τιρυνθίων και Πυλίων και συγχρόνων Γασκόνων και Ισπανών recortadores – με τις αεροπορικές προτιμήσεις ενός ρέκτη της σύγχρονης τεχνολογίας; Γιατί η Alfa Romeo παρουσίασε εμφατικά την Giulia Quadrifoglio των 510 ίππων και όχι μία 2,2 Diesel (που θα πουλήσει πολύ περισσότερο) όταν έκανε την ιστορική κίνηση της αναβίωσης της πίσω κίνησης; Γιατί όταν οι γνωστοί σου, όταν μαθαίνουν ότι υπηρέτησες στις Καταδρομές, σε ρωτούν αν «έπεφτες με αλεξίπτωτο» και όχι αν έκανες ορεινό αγώνα ή θαλασσία; Γιατί το παράξενο αισθητικά, τεράστιο και πανίσχυρο F-4 είναι «το Φάντομ» ανάμεσα σε τόσα μαχητικά; Γιατί η τρομερά επικίνδυνη Formula 1 των πρώτων δεκαετιών και ιδίως των δολοφονικών Golden Years των 60’s και 70’s μας γοητεύει πολύ περισσότερο από τη σημερινή εποχή των «κινητήρων πλυντηρίου»; Γιατί τα νέα αγόρια γοητεύονται από τις – στατιστικά αποδεδειγμένα – επικίνδυνες μοτοσυκλέτες (ποιός μιλάει…); Γιατί στα 61 μου οδηγώ μία Agusta 140 ίππων μέσα στην Αθήνα ενώ θα μου έφθαναν και περίσσευαν 40; Και τέλος πάντων γιατί μιά Ferrari είναι πιο σέξυ από ένα Prius;
Είναι πολύ απλό και ψυχολογικά εξηγήσιμο: το κοινό στοιχείο σε όλα τα παραπάνω είναι το παιχνίδι με τον κίνδυνο του θανάτου. Το F-104 ήταν ένα επικίνδυνο μαχητικό και γι’ αυτό περισσότερο γοητευτικό από οποιοδήποτε άλλο: ήμουν παιδί όταν διάβαζα για τα ιπτάμενα φέρετρα Starfighter της Luftwaffe στη Βραδυνή και Τα Νέα του πατέρα μου και θυμάμαι πολύ καλά να ξεχειλίζει η επιθυμία μέσα μου να δω το τέρας και «όταν μεγαλώσω» να το εξημερώσω. Δεν καταλάβαινα γιατί η πανέξυπνη Lotus 49 κέρδιζε την πανέμορφή και δυνατότερη Ferrari 312Β, ούτε γιατί η τρικύλινδρη MV Agusta ήταν καλύτερη από την θηριώδη, ασταθή Honda RC181 που είχε επιστρατεύσει τον κορυφαίο όλων των εποχών Mike “the Bike” Hailwood για να την τιθασεύσει. Ακριβώς σε αυτό το «τιθασεύσει» παιζόταν όλο το παιχνίδι: ο Homo sapiens και δη ο αρσενικός είναι ένας control freak που έχει εξελιχθεί επί δεκάδες χιλιάδες χρόνια μέσα σε ένα τρομερά επικίνδυνο και ανταγωνιστικό περιβάλλον και έχει μάθει να αντιμετωπίζει τον Θάνατο με τον Έλεγχο.
Επιζητούμε τον κίνδυνο και είμαστε φτιαγμένοι να νοιώθουμε επιτυχημένοι όταν τον ελέγχουμε. Έχομε μάλιστα μοιράσει τους ρόλους με τα θήλεα του είδους μας: εκείνες μας επισημαίνουν τον κίνδυνο ταχύτερα ενώ εμείς κάνουμε τις κυβιστήσεις με τον ταύρο ενώπιον τους και ενίοτε διεκδικώντας τις με την επίδειξη των ελεγκτικών δυνατοτήτων μας. Οι κονταρομαχίες του Μεσαίωνα το απεικονίζουν παραστατικά – όσο και τα κορίτσια της Φόρμουλα 1 παρατεταγμένα δίπλα στα θηριώδη μονοθέσια. Θέλουμε δυνατά μηχανήματα, άλογα, όπλα για να τα ελέγξουμε ξορκίζοντας το θάνατο και μάλιστα να μας βλέπουν τα κορίτσια να το κάνουμε – αυτό είναι όλο!
Για να γυρίσουμε στον εκλεκτό φίλο Νικόλαο και το όντως μοναδικό F-104, θα θυμίσω τον Κώστα Καββαθά που έγραφε χρόνια πριν για το επικίνδυνο μαχητικό ότι ξεχώριζε τους άνδρες από τα παιδιά. Η επικινδυνότητα, η ταχύτητα, η δυσκολία ελιγμών, τα ελάχιστα βοηθήματα και η υψηλών καρδιακών παλμών προσγείωση ήταν τα συστατικά στοιχεία της γοητείας του ανδρικού αυτού, ημιάχρηστου αεροσκάφους. Ένα μαχητικό. πραγματικός ταύρος σε στύση και ένας πιλότος – παλληκάρι που κάνει ακροβατικά στην πλάτη του όπως ακριβώς στην περίφημη τοιχογραφία της Κνωσσού – ίσως απουσιάζουν οι δύο κοπέλες της τελετουργίας αλλά να είσθε βέβαιοι ότι υπάρχουν και αυτές γύρω από το σύγχρονο παλληκάρι.
Ευχαριστούμε λοιπόν τον καλό φίλο που μας υπενθύμισε τι γοητεύει τον αρχέγονο κυνηγό και πολεμιστή που κάθε άνδρας κρύβει μέσα του!
