Με αφορμή τις πρόσφατες και συνεχιζόμενες επιθέσεις με ρουκέτες κατά του Ισραήλ μοιράζομαι με την αγαπημένη Πτήση μια προσωπική εμπειρία, υπενθυμίζοντας την αυταξία της Ειρήνης. Δεν έχομε όλοι την τύχη της ρουτίνας στη δουλειά – κάποιοι αντιμετωπίζουν συχνά ή και καθημερινά καταστάσεις όπως η παρακάτω.
Οι φωτογραφίες είναι του Νικόλα Κυρίτζη, πλην της White City
Η συζήτηση έληξε με την αφοπλιστική πρόταση: «Αύριο να πάμε στη Σντερότ και στη Μπερ-Σέβα και θα δούμε το πρόβλημα ιδίοις όμμασι»!
Από τις 08:00 το πρωί, έξι μηχανικοί στο Τελ Αβίβ – πέντε Ισραηλινοί και ένας Έλληνας, ο “yours truly” – διαφωνούσαν έντονα, «μεσογειακά». Τα αγγλικά διακόπτονταν από έντονες συζητήσεις στα Εβραϊκά, το – πανάκριβο – τηλέφωνο με Αθήνα είχε πάρει φωτιά, οι επικλήσεις στον – ίδιο – Θεό (που δεν έπαιρνε το μέρος κανενός) πύκνωναν και λύση δεν διαφαινόταν. Διακυβευόταν βέβαια ένα κάπως σοβαρό ποσό, οπότε η λύση δεν θα βρισκόταν εύκολα – το παιχνίδι ήταν μηδενικού αθροίσματος. Αλλά και ο εγωισμός ήταν παρών: από και ως που να έχει δίκιο και να μας πουλάει καινοτομία ο Έλληνας – αυτοί είναι καλοί μόνο για τουρισμό!
Κανονίστηκε λοιπόν η – καθόλου δυσάρεστη – παράταση της παραμονής του θείου Νικόλα στο παράξενο και δυναμικό αυτό κράτος, οργανώθηκε και η, ευκαιριακή, πολλοστή και ποτέ αρκετή επίσκεψη του στη White City του Τελ Αβίβ, με τα 4000 Bauhaus κτίρια για το απόγευμα όταν, κατά τη διάρκεια του γεύματος, ο Μπαράκ ρώτησε με πονηρό ύφος:
- Ξέρεις που πάμε αύριο;
- Μα έχω ξαναπάει στη Νεγκέβ, δεν θυμάσαι που είχαμε πάει μαζί στο Πολυτεχνείο Σαμούν της Μπερ-Σέβα, αυτό με τον ιπτάμενο δίσκο απ’ έξω;
- Η Σντερότ ξέρεις που είναι;
- Όχι, αλλά μου είπατε ότι είναι στο δρόμο
- Ναι, αλλά ποιό δρόμο! Θα πάμε από τον παραλιακό, Ασντόντ, Ασκελών και μετά θα μπούμε στη Νεγκέβ!
- Ωραία, θα βλέπουμε και θάλασσα!
Το πονηρό γελάκι του Μπαράκ κάτι σήμαινε – πάντα κάτι σήμαινε η έκφραση του Μπαράκ, ενός από τους εξυπνότερους αλλά και ταπεινότερους ανθρώπους που είχε γνωρίσει ο θείος Νικόλας στη ζωή του.
Την επόμενη, μια συνηθισμένη ανοιξιάτικη μέρα του Μαρτίου του 2012, στις 07:00, τα δύο Subaru ξεκίνησαν: Τελ Αβίβ, Ασντόντ, Ασκελών και ξαφνικά η διασταύρωση: αριστερά προς Νεγκέβ, ευθεία …Γάζα! Το Ισραήλ στην καλύτερη εποχή του χρόνου, ανθισμένο, λίγο πριν η θερινή ξηρασία το μετατρέψει σε καμίνι.
- Γυρίζοντας μπορούμε να πάμε στη Γάζα;
- Όχι, είσαι τρελός. Αλλά θα σε πάμε σε ένα πολύ κοντινό λόφο να τη δεις από ψηλά.
Πράγματι, φάγαμε τα σάντουιτς μελιτζάνας στο λοφάκι: η Γάζα από μακριά έδειχνε μια συνηθισμένη, παραλιακή πόλη της Μεσογείου. Τίποτε δεν έδειχνε πολεμική ατμόσφαιρα – αντίθετα, από την πλευρά του Ισραήλ ακουγόταν, σε μεγάλο ύψος, ήχος στροφείων ελικοπτέρων ενώ κάποια στιγμή φάνηκαν πιο ψηλά να στρίβουν δύο μαχητικά, μάλλον F-16. Οι Ισραηλινοί χαμογελούσαν:
- Νομίζεις ότι είναι ειρηνική η κατάσταση. Κι όμως, αυτή τη στιγμή σκάβουν λαγούμια και ετοιμάζουν χειροποίητους Κασσάμ στις κουζίνες τους
- Μήπως υπερβάλλετε; Εγώ λέω ότι μαγειρεύουν Κίντρα που είναι και πολύ νόστιμο πιάτο!
Το διάλειμμα τελείωσε και σε λίγο μας υποδέχθηκαν οι συνεργάτες, κάπου έξω από τη Σντερότ – η τελευταία είναι πραγματικά κοντά στη Γάζα, κάτι που έδινε εξήγηση στο πονηρό χαμόγελο του Μπαράκ. Η βιομηχανική εγκατάσταση περιβαλλόταν από διπλά συρματοπλέγματα στρατιωτικού τύπου ενώ μπορούσες να διακρίνεις προετοιμασμένες θέσης μάχης. Πολύ γρήγορα επιθεωρήθηκε η καινοτομία, έγινε η απαραίτητη ρύθμιση και ακολούθησε το απαραίτητο μήτινγκ: χρυσοί, καλοί οι Εβραίοι, αλλά στην κουβέντα δεν κάνουν οικονομία! Το μήτινγκ κρατούσε ήδη μια ώρα, είχαν έρθει καφέδες και κουλούρια, το κλίμα ήταν πλέον άριστο, όταν…
Μπαμ ηκούσθη στον αέρα, ενώ είχε προηγηθεί ένα ανατριχιαστικό σφύριγμα. Οι Ισραηλινοί, όλοι με πολεμική εμπειρία, πετάχτηκαν έξω και ανεζήτησαν κάλυψη. Σε χρόνο ρεκόρ, οι δύο βρέθηκαν με πιστόλια στα χέρια ενώ τρεις εργάτες έσπευσαν σε ορύγματα κρατώντας τυφέκια εφόδου. Τίποτε άλλο δεν ακούστηκε – για λίγο επικράτησε απόλυτη ησυχία μέχρι τη στιγμή που ο ιδιοκτήτης της εγκατάστασης τηλεφώνησε στο γείτονα: καπνός έβγαινε από το θερμοκήπιο του τελευταίου.
- Έπεσε ένας, μάλλον Κασσάμ, στο γείτονα. Όλοι είναι καλά
…………………………………………………………………………………………………………………………………………….
Ένα χρόνος έχει περάσει, είμαστε πάλι στο Τελ-Αβίβ αλλά το κλίμα είναι φιλικότατο: η καινοτομία «δουλεύει» μια χαρά, τα οικονομικά έχουν κανονιστεί με τον καλύτερο τρόπο, η επίσκεψη είναι ημιτουριστική: ο θείος Νικόλας βιάζεται να τελειώσουν τα θορυβώδη μήτινγκ για να πάει στο Χατζερίμ να φωτογραφήσει μαχητικά.
Ο Μπαράκ έχει αντίρρηση:
- Θα πάς στο Χατζερίμ, με τον Ούρι αυτή τη φορά, αλλά πρώτα θέλω να σου δείξω κάτι στη Σντερότ
- Πάλι προβλήματα, είσαστε αδιόρθωτοι. Και το μέρος δεν είναι ακριβώς ότι ονειρεύομαι
- Όχι, σε περιμένουν
Πάλι τα, δημοφιλέστατα στο Ισραήλ, Subaru σε σχηματισμό, πάλι στη γνωστή εγκατάσταση. Αλλά αυτή τη φορά ο Χαΐμ, ο ιδιοκτήτης, ούτε που ασχολείται με τη Μονάδα: μας οδηγεί αμέσως στο γείτονα. Ο Κασάμ – ή όπως λέγεται – έχει γίνει αναμνηστικό!
- Και αφού έζησες μαζί μας την εμπειρία και παρ’ ολίγον να φας τη ρουκέτα στο κεφάλι είσαι καλεσμένος μας!
