[Σημείωση από την αρχισυνταξία] Χτες, γράψαμε ένα άρθρο που σαν στόχο είχε να αποδείξει τη μονόπλευρη ενημέρωση στη χώρα μας, σχετικά με τις επιθέσεις που δέχεται το Ισραήλ. Επίσης, δείξαμε, ελπίζουμε, πως οι τυφλές επιθέσεις εναντίον του Ισραήλ είναι καθαρή τρομοκρατία, επιθετικές πολεμικές πράξεις, που χρήζουν ανάλογης αντιμετώπισης. Το άρθρο είχε πολλές και ποικίλες αντιδράσεις, θετικές και αρνητικές. Όπως το προβλέψαμε, εμφανίστηκαν κάποιοι οι οποίοι απλά παπαγάλισαν τις ναζιστικές θεωρίες και ξέπλυναν τα εγκλήματα του Ναζισμού. Τα σχόλια αυτά φυσικά και δεν τα είδατε ποτέ, κόπηκαν, και μάλιστα είχαμε και απενεργοποιήσεις λογαριασμών.
Άλλοι, ορμώμενοι από την αντιισραηλινή ρητορεία της δεκαετίας του ’80, προσπάθησαν να ξεπλύνουν τις πολύνεκρες τρομοκρατικές επιθέσεις της εποχής. Και φυσικά, να ξεπλύνουν και τις σημερινές τρομοκρατικές επιθέσεις. Πολλοί μάλιστα δεν έδωσαν καν σημασία στο ενδεχόμενο οι ταραχές στην Ιερουσαλήμ να ήταν προμελετημένες. Ποτέ δεν είπαμε πως οι Ισραηλινοί έχουν 100% δίκιο, αλλά δεν μπορούμε να δώσουμε και δίκιο σε όσους τους λένε “να φύγετε, να πάτε αλλού”. Εγκρίναμε έως και σχόλια που θεωρούν πως οι Ισραηλινοί δεν έχουν καν δικαίωμα να βρίσκονται στην περιοχή, καθώς, κατά τους σχολιαστές, τους έχει αφαιρεθεί το δικαίωμα (έτσι γενικά και αόριστα).
Το χειρότερο, για εμάς, είναι πως κάποιοι θέλησαν να συνδέσουν Ισραήλ και Τουρκία, με το θέμα της Κύπρου. Δεν έχει καμία σχέση το ένα με το άλλο, και είναι λάθος, αν όχι ντροπή, να προσπαθούμε να βάλουμε στο ίδιο καλάθι τη δημιουργία ενός κράτους, με την σισβολή της Κύπρου. Δεν θα κάτσουμε καν να το αναλύσουμε. Διαπιστώνουμε όμως πως υπάρχει μεγάλη παραπληροφόρηση για το θέμα του Ισραήλ. Χτες, ένας πολύ καλός φίλος της σελίδας, έκανε ένα σχόλιο για τον αντισημιτισμό στη χώρα μας, που κρίναμε πως χρήζει αναδημοσίευσης.
του Nikolaos
Δυστυχώς, ο αντισημιτισμός στην Ελλάδα δεν “λανθάνει από τη δεκαετία του ’80”. Ήταν πάντα παρών. Μια μαύρη σκιά να μας θυμίζει το χειρότερο εαυτό μας ως έθνος.
Στους δρόμους της Θεσσαλονίκης του Μεσοπολέμου, όταν λαϊκιστές του ελεεινού είδους (και, προσοχή, όχι μόνο των άκρων…) φανάτιζαν άτυχους Έλληνες πρόσφυγες κατά βιοπαλαιστών Εβραίων.
Στα λογής “κινήματα” της Μεταπολίτευσης που λίγο διέφεραν από την ομάδα Μπάαντερ – Μάινχοφ, και στον κανταφικής μορφής εξτρεμισμό του Κινήματος με κεφαλαίο κάπα, από τα σπλάχνα της υστερικής, αμιγώς κανταφικής πτέρυγας του οποίου ξεπήδησαν και σημερινές κεντρικές φιγούρες λαϊκιστικών παραφυάδων της Δεξιάς, με έφεση σε ατάκες παρά σε ιδέες και προγράμματα.
Στα αρρωστημένα κηρύγματα των λογής παπά-Ξηρών και των συνεχιστών τους (ασφαλώς και δεν είναι τυχαίο το παράδειγμα), με τους ΗΠΑ/κεφάλαιο/Σημίτη/χρηματιστήριο/Εβραίους να αφαιμάζουν τους πτωχούς πλην τιμίους Έλληνες Ορθοδόξους.
Στις επαίσχυντες πράξεις τοπικών παραγόντων (π.χ. προέδρων Δικηγορικών Συλλόγων) να αρνούνται να παραστούν σε τελετές για το Ολοκαύτωμα επειδή με την παρουσία τους “θα νομιμοποιήσουν τον Πρέσβη του τεχνητού κράτους” (χωρίς σχόλια).
Στον επίδοξο εθνάρχη αρχιερέα, που χάριν της Μόσχας ανιστόρητα και αγνωμόνως “εκκίνησε την πτέρναν” κατά της Μητέρας Εκκλησίας της Κωνσταντινούπολης και του μαρτυρικού Οικουμενικού Θρόνου, ο οποίος θρηνολογούσε ότι “πηγαίνουμε κατά Ισραήλ” (“κατά διαόλου”, θα πει αυτό, για τους μη “μύστες” του ιδιώματος….).
Στη mainstream Αριστερά, με τον μακαρίτη Περικλή Κοροβέση, τότε βουλευτή (από τον οποίο θα ανέμενε κάποιος μια ευαισθησία λόγω βιωμάτων επί Δικτατορίας) να γράφει πύρινο άρθρο σε ευρείας κυκλοφορίας εφημερίδα για το “τεχνητό κράτος του Ισραήλ”.
Πόσο χυδαίο ρατσισμό μπορεί να κρύβει αυτή η έκφραση; Η σκοτεινή ιδέα ότι όλα τα έθνη του κόσμου έχουν δικαίωμα σε μια πατρίδα που, λίγο ή πολύ, ευρίσκεται στην ιστορική τους κοιτίδα, εκτός ενός! Λες και είναι καταραμένο!
Πόσο διαφέρουν όλα αυτά (που είναι ψωμοτύρι στις αριστερές πολιτικές νεολαίες στα Πανεπιστήμια) από τις εμετικές συζητήσεις του 19ου αιώνα στη Μεσευρώπη περί του “Εβραϊκού ζητήματος”, δηλαδή του ερωτήματος “Πού να τους στείλουμε; Στην Αργεντινή; Ή μήπως στη Μαδαγασκάρη;” Και δεν είναι σχήμα λόγου, και τα δύο προτάθηκαν με κάθε σοβαρότητα…
Αλλά γιατί να ερευνούμε “μαύρα υπόγεια ρεύματα” της κοινής γνώμης και να μη δούμε κατάματα την αλήθεια;
Τι εμπόδιζε την Ελλάδα να αναγνωρίσει διπλωματικώς το κράτος του Ισραήλ από το 1948, όταν και συγκροτήθηκε (και την ημέρα της σύστασής του δέχθηκε ταυτόχρονη επίθεση από τους γείτονές του για να το εξαφανίσουν), μέχρι το 1990, όταν η τότε κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη αντάλλαξε πρεσβευτές με το κράτος του αρχαίου αυτού ανατολικού λαού;
Δεν είναι όλα ρόδινα, και οι εμπειρίες του νέου κράτους το έκαναν καχύποπτο για τις προθέσεις των γειτόνων του. Και δεν υπάρχει αμφιβολία ότι υπάρχουν εν ισχύι ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας, και ότι ο εποικισμός είναι έγκλημα, πάντα ήταν, όποιος και αν τον επιχειρούσε.
Αλλά ήρθε η ώρα να μιλήσουμε σοβαρά για τον αντισημιτισμό στην Ελλάδα. Όσο τον αφήνουμε να διάγει βίο φαντάσματος, δεν εκλείπει.
