Η Ισραηλινή Αεροπορία, παρά το γεγονός ότι επιχειρεί σχεδόν 1.500 χιλιόμετρα μακριά από τα σύνορα της χώρας, έχει καταφέρει να εντοπίσει και να εξουδετερώσει ιρανικούς βαλλιστικούς πυραύλους όσο αυτοί είναι σε φάση προετοιμασίας.
Τα F-35I “Adir”, τα οποία αποτελούν τον κορμό της ισραηλινής αεροπορικής δύναμης για βαθιά κρούση με χαρακτηριστικά stealth, σε συνδυασμό με δορυφορικό δίκτυο παρακολούθησης υψηλής ακρίβειας, ήταν το βασικό εργαλείο αυτής της δράσης. Επίσης, θεωρείται σίγουρο πως εντός Ιράν δρουν και μονάδες ειδικών δυνάμεων του Ισραηλινού Στρατού που προσφέρουν έγκαιρη προειδοποίηση.
חיל האוויר ממשיך לתקוף עשרות משגרי טילי קרקע-קרקע באיראן pic.twitter.com/c4n0lLsz1L
— צבא ההגנה לישראל (@idfonline) June 14, 2025
Η επιχείρηση θυμίζει τις προσπάθειες της συμμαχίας που είχε σχηματιστεί κατά του Ιράκ, στον Πρώτο πόλεμο του Κόλπου το 1991, όταν επιχείρησε να εντοπίσει και να εξουδετερώσει τους ιρακινούς βαλλιστικούς πυραύλους Scud πριν την εκτόξευσή τους, είτε προς το Ισραήλ, είτε προς τη Σαουδική Αραβία που είχε συγκεντρωθεί η συμμαχική δύναμη. Τότε τα μαχητικά F-15E Strike Eagle των ΗΠΑ, έπαιξαν κρίσιμο ρόλο στο κυνήγι των ιρακινών εκτοξευτών. Οι Scud, αν και παλαιού τύπου, αποτελούσαν σημαντική απειλή λόγω της δυσκολίας εντοπισμού των κινητών εκτοξευτών τους, ενώ παρέμενε έντονος ο φόβος ότι μπορεί να ήταν οπλισμένοι με κεφαλές χημικών ή βιολογικών όπλων.
Τα F-15E, τα οποία είχαν μόλις τεθεί σε υπηρεσία, ήταν εξοπλισμένα με τα προηγμένα για την εποχή τους, συστήματα, όπως το LANTIRN (Low Altitude Navigation and Targeting Infrared for Night), το οποίο επέτρεπε στους πιλότους να επιχειρούν σε χαμηλό ύψος τη νύχτα, αποφεύγοντας τα συστήματα αντιαεροπορικής άμυνας του Ιράκ. Οι αεροπορικές αποστολές επικεντρώθηκαν στην ιρακινή έρημο, όπου οι εκτοξευτές ήταν διεσπαρμένοι, καμουφλαρισμένοι και δύσκολο να εντοπιστούν. Ενώ και εκεί υπήρξε βοήθεια από μικρές ομάδες ειδικών δυνάμεων, που έκαναν μακρινές περιπολίες στα μετόπισθεν αναζητώντας τους στόχους.
Οι επιχειρήσεις αυτές ήταν εξαιρετικά δύσκολες, καθώς οι ιρακινές δυνάμεις άλλαζαν συχνά θέση και χρησιμοποιούσαν τεχνικές αποφυγής. Παρά τις δυσκολίες, τα F-15E κατόρθωσαν να καταστρέψουν δεκάδες εκτοξευτές. Ωστόσο, η επιτυχία δεν ήταν πλήρης, καθώς αρκετοί Scud κατάφεραν να εκτοξευθούν, προκαλώντας σχετικά μικρές ζημιές και απώλειες στο Ισραήλ.
Σε αντίθεση με εκείνες τις επιχειρήσεις, η Ισραηλινή Αεροπορία σήμερα διαθέτει πολύ πιο προηγμένα μέσα, όπως τα F-35I “Adir”, τα οποία προσφέρουν stealth ικανότητες οπότε το επίπεδο ασφαλείας τους είναι υψηλό, έχουν ακόμη πιο εξελιγμένα όπλα σε ακρίβεια, και μπορούν να επιχειρούν σε μεγάλες αποστάσεις λόγω του μεγάλου όγκου μεταφερόμενου καυσίμου. Επιπλέον, οι δορυφόροι του Ισραήλ παρέχουν υψηλής ανάλυσης εικόνες και δεδομένα σε πραγματικό χρόνο, επιτρέποντας στην Ισραηλινή Αεροπορία να εντοπίζει στόχους με ακρίβεια, ενώ τα F-35I λαμβάνουν τα σχετικά δεδομένα με μεγάλη ταχύτητα μετάδοσης και σε υψηλό “όγκο” με ποικιλία πληροφοριών.
Η ισραηλινή αεροπορική δράση περιλάμβανε φυσικά όχι μόνο την εξουδετέρωση βαλλιστικών πυραύλων, αλλά και την επίθεση σε άλλους στρατηγικούς στόχους, όπως εγκαταστάσεις αντιαεροπορικών και αεροπορικές βάσεις, και βέβαια τις υποδομές πυρηνικών ερευνών και παραγωγής εμπλουτισμένου ουρανίου.
Τέλος, η ιρανική αντιαεροπορική άμυνα, παρά τις επενδύσεις που έχει κάνει, φάνηκε ανίκανη να ανταποκριθεί στην ισραηλινή υπεροχή, γεγονός που θέτει υπό αμφισβήτηση την αποτελεσματικότητα των ρωσικών και ιρανικών αντιαεροπορικών συστημάτων, τόσο ως αυτόνομα συστήματα όσο και ως δομημένο δίκτυο.
