Το Ka-50-2 Erdogan (Γεννημένος Μαχητής) ήταν ένα επιθετικό ελικόπτερο που αναπτύχθηκε από την ρωσική εταιρεία Kamov σε συνεργασία με την ισραηλινή IAI (Israel Aerospace Industries) με σκοπό να συμμετάσχει στον διαγωνισμό ATAK της Τουρκίας το 1999. Η χώρα είχε από το 1997 ανακοινώσει την απαίτηση για απόκτηση 145 μονάδων, με όρο όμως την εγχώρια κατασκευή τους από την Turkish Aerospace Industries (TAI/TUSAS).
H Kamov προσέφερε το σχέδιο της Ka-50 Black Shark, αλλά με σημαντικές τροποποιήσεις που έγιναν από τη Lahav Division της IAI. Η ισραηλινή εταιρεία θα προμήθευε τον ηλεκτρονικό εξοπλισμό, αξιοποιώντας την εμπειρία της στον τομέα της αναβάθμισης αεροσκαφών, συμπεριλαμβανομένων και των τουρκικών F-4E. Η συνεργασία ήταν σημαντική και από οικονομικής άποψης, καθώς η IAI ανέλαβε μέρος της χρηματοδότησης. Ήταν άλλωστε εποχές που η ρωσική αμυντική βιομηχανία είχε μεγάλο πρόβλημα εύρεσης κεφαλαίων, ενώ οι ρωσικές ένοπλες δυνάμεις δεν αγόραζαν παρά ελάχιστα οπλικά συστήματα, οπότε ήταν απαραίτητο για τους κατασκευαστές να κερδίσουν εξαγωγικά συμβόλαια.
Οι αρχικές δοκιμές έγιναν σε αντίξοες συνθήκες στην Τουρκία με υψηλές θερμοκρασίες και το ελικόπτερο αποδείχτηκε αρκετά αποτελεσματικό, λαμβάνοντας θετικά σχόλια. Στο δεύτερο στάδιο, το οποίο περιλάμβανε δοκιμές νυχτερινών πτήσεων και πυρών, το Ka-52 (που χρησιμοποιήθηκε για την επίδειξη), επιβεβαίωσε τις δυνατότητές του με την επιτυχημένη καταστροφή όλων των στόχων, χρησιμοποιώντας τους αντιαρματικούς πυραύλους Vikhr, το ενσωματωμένο πυροβόλο και μη κατευθυνόμενες ρωσικές ρουκέτες.
Ωστόσο, ο διαγωνισμός δεν εξελίχθηκε όπως αναμενόταν. Η Τουρκία, υπό αμερικανική πίεση (όπως τουλάχιστον λένε ρωσικές πηγές), έθεσε νέες απαιτήσεις για το ελικόπτερο προσπαθώντας έμμεσα να οδηγήσει σε αδιέξοδο την επιλογή του. Έτσι οι Τούρκοι ζήτησαν νέα σχεδίαση της καμπίνας του διθέσιου πληρώματος σε tandem διάταξη, αντικατάσταση του ρωσικού πυροβόλου 30 mm με γαλλικό 20 mm σε περιστρεφόμενο πύργο, αλλαγή των ρωσικών ρουκετών των 80 mm με 70 mm, συμβατές με τους στάνταρ εκτοξευτές του NATO, και άλλες δευτερεύουσες αλλαγές. Η Kamov ανταποκρίθηκε γρήγορα σε αυτές τις απαιτήσεις, και το τροποποιημένο Ka-50-2, με το όνομα “Erdogan” (καμμία σχέση με τον μετέπειτα πρόεδρο της Τουρκίας), παρουσιάστηκε στην έκθεση IDEF στην Άγκυρα το 1999.
Το ελικόπτερο είχε πλέον την καμπίνα του σχεδιασμένη έτσι για να φιλοξενεί τον πιλότο μπροστά και τον χειριστή όπλων πίσω και πιο ψηλά, με μεγάλη καλύπτρα για καλύτερη ορατότητα. Το αυτόματο πυροβόλο 20 mm της GIAT τοποθετήθηκε στη μέση της δεξιάς πλευράς της ατράκτου. Επίσης, προβλεπόταν η χρήση 16 δυτικού τύπου αντιαρματικών πυραύλων (πιθανά Hellfire), έως 76 ρουκετών των 70 χιλιοστών σε 4 καλάθους μεταφοράς, και προστέθηκαν 4 πύραυλοι Stinger για αντιαεροπορική άμυνα.
O ισραηλινός ηλεκτρονικός εξοπλισμός ήταν ανοικτής αρχιτεκτονικής με δύο κεντρικούς υπολογιστές. Είχε επίσης προηγμένα συστήματα παρατήρησης και στόχευσης, αποστασιόμετρο λέιζερ, σύστημα κατεύθυνσης των αντιαρματικών πυραύλων, όπως και ενσωματωμένα στην κάσκα συστημάτων προβολής δεδομένων και στοχοποίησης.
Το 2000, η Τουρκία ανακοίνωσε ότι ο νικητής του διαγωνισμού ήταν το αμερικανικό AH-1Z King Cobra, αλλά άφησε ανοιχτό το ενδεχόμενο αγοράς του Ka-50-2, αν οι ΗΠΑ δεν συμμορφώνονταν με ορισμένες απαιτήσεις, κυρίως σχετικά με την εγχώρια κατασκευή. Η αμερικανική άρνηση να παραχωρήσει τεχνολογία οδήγησε σε διπλωματική ένταση, αλλά τελικά, λόγω οικονομικών δυσκολιών, η Τουρκία δεν μπόρεσε να προχωρήσει με το πρόγραμμα ATAK όπως είχε αρχικά σχεδιαστεί. Έτσι η αγορά των ΑΗ-1Ζ ακυρώθηκε προσωρινά.
Τελικά τον διαγωνισμό κέρδισε η ιταλική Agusta (σημερινή Leonardo) με το επιθετικό ελικόπτερο T129 ATAK (μια παραλλαγή του A129 Mangusta). Οι Ιταλοί δεν δίστασα να παραχωρήσουν κυριολεκτικά τα πάντα στους Τούρκους για να κερδίσουν το διαγωνισμό. Το αποτέλεσμα; T129 παράγεται και σήμερα στην Τουρκία και έχει πετύχει και εξαγωγές, ενώ με την τεχνογνωσία που αποκτήθηκε, οι Τούρκοι σχεδιάζουν την επόμενη γενιά επιθετικών ελικοπτέρων, την 929, χωρίς πια ιταλική βοήθεια.
Μετά το 2001, η Kamov συνέχισε την ανάπτυξη μιας νέας διθέσιας έκδοσης του ελικοπτέρου, γνωστή ως “Endragon” ή Ka-54, με βελτιωμένη θωράκιση, νέα οπλικά συστήματα και ίσως ισραηλινό εξοπλισμό. Τελικά δεν βρέθηκε κάποιος πελάτης για τον τύπο.
Έτσι το Ka-50-2 Erdogan αποτέλεσε μια ενδιαφέρουσα προσπάθεια “παντρέματος” μεταξύ ανατολικών και δυτικών τεχνολογιών, αλλά οι πολιτικές και οικονομικές πραγματικότητες της εποχής δεν επέτρεψαν την υλοποίηση του για την Τουρκία.
