Το FOAS (Future Offensive Air System) ήταν μια πρωτοβουλία της Βρετανικής κυβέρνησης, με στόχο την συνολική αντικατάσταση των δυνατοτήτων των αεροσκαφών Tornado GR4, όχι με ένα άλλο αεροσκάφος, αλλά με ένα πλέγμα αμυντικών συστημάτων. Αυτό το πρόγραμμα είχε ενταχθεί στην γενική στρατηγική αναθεώρηση άμυνας που πραγματοποιήθηκε το 1998, όπου έγινε κατανοητό ότι η Βρετανία αντιμετωπίζει ένα πολύ διαφορετικό περιβάλλον ασφαλείας από αυτό του Ψυχρού Πολέμου.
Η αναθεώρηση, γνωστή ως Strategic Defence Review (SDR), τόνιζε ότι οι κίνδυνοι για την βρετανική ασφάλεια παραμένουν, καθώς παράμενε ισχυρή η πιθανότητα η διεθνή αστάθεια να εξελιχθεί ακόμη περισσότερο (κάτι που αποδεικνύεται σήμερα). Και τονιζόταν πως η στρατιωτική ισχύς επιθετικών καθεστώτων ήταν αυξανόμενη σε επικινδυνότητα, καθώς οι δημοκρατικές χώρες μειώνουν τα οπλικά τους συστήματα, ενώ υπάρχει σοβαρό θέμα διάδοσης τεχνολογιών όπλων μαζικής καταστροφής.
Η SDR αναγνώρισε ότι για να είναι αποτελεσματικές οι βρετανικές δυνάμεις σε αυτό το αβέβαιο μέλλον, πρέπει να είναι δομημένες και εξοπλισμένες ώστε να μπορούν να διεξάγουν προβολή ισχύος και πόλεμο μακριά από τα βρετανικά νησιά, με μεγάλη ευελιξία ανάπτυξης σε πολλά μέρη του κόσμου, ικανές να λειτουργούν αποτελεσματικά και παράλληλα με δυνάμεις άλλων χωρών. Και τα παραπάνω θα ισχύουν και στις περιπτώσεις όπου η Βρετανία θα χρειαζόταν να δράσει ανεξάρτητα.
Μέρος της διαδικασίας της SDR ήταν η μελέτη των μελλοντικών απαιτήσεων για αεροπορική δυνατότητα κρούσης σε μεγάλες αποστάσεις, τόσο ως επιχειρησιακή ανάγκη, όσο και ως πολιτικό επιχείρημα (ως προβολή ισχύος).
Το FOAS λοιπόν που σχεδιαζόταν, έπρεπε να είναι ευέλικτο, ικανό για επιχειρήσεις κάθε ώρα της μέρας και καιρό και να μπορεί να επιβιώσει σε περιβάλλον υψηλού κινδύνου. Ενώ η ανάγκη για διεθνείς αποστολές καθιστούσε σημαντική την ευκολία υποστήριξης, χωρίς μαζική ανάπτυξη προσωπικού στην περιοχή επιχειρήσεων, όπου κι αν ήταν αυτές στον πλανήτη.
Η απαίτηση λοιπόν για το μελλοντικό FOAS φάνηκε ότι δεν μπορούσε να εκπληρωθεί μόνο με ένα “σύστημα”, π.χ. με ένα “καλύτερο Tornado”. Οπότε θα χρειαζόταν ένα μείγμα με επανδρωμένα αεροσκάφη, UAV και αεροεκτοξευόμενους πυραύλους cruise (Conventional Air-Launched Cruise Missiles, CALCM). Ενώ η μεικτή αυτή επίλυση προβλεπόταν να μπει σε υπηρεσία σε περίπου 20 χρόνια, οπότε τα Tornado GR4 θα είχαν συμπληρώσει σχεδόν 40 χρόνια και θα είχαν πετάξει περισσότερες ώρες από ό,τι ήταν ο αρχικός τους σχεδιασμός.
Ωστόσο, το πρόγραμμα FOAS δεν προχώρησε στη φάση αξιολόγησης του και εγκαταλείφθηκε το 2005. Αντ’ αυτού, το πρόγραμμα Future Combat Air Capability άρχισε να εξετάζει το μείγμα δυνάμεων που ήταν ήδη υπό προμήθεια, και το πρόγραμμα SUAVE ερευνούσε τεχνολογίες UAV.
Το FOAS, λοιπόν, αποτέλεσε μία απόπειρα της Βρετανίας να προσαρμοστεί σε ένα νέο περιβάλλον ασφαλείας, εξετάζοντας ένα ευρύ φάσμα τεχνολογιών και λύσεων κυρίως σε αεροπορική ισχύ, αλλά η εξέλιξη των στρατηγικών και τεχνολογικών αλλαγών οδήγησε σε διαφορετικές κατευθύνσεις. Τελικά η Μεγάλη Βρετανία επένδυσε κυριολεκτικά “τα ρέστα της” στην αγορά F-35B και στα δύο σύγχρονα αεροπλανοφόρα που έχει κατασκευάσει, διαπιστώνοντας όμως σήμερα πως η στρατιωτική της ισχύ παραμένει υποτονική και με μεγάλη ανάγκη εκ νέου αναθεώρησης και επαύξησης της.
