Γυναίκες του Σουλίου αποκλείονται από ισχυρή τουρκοαλβανική δύναμη στην απόκρημνη περιοχή του Ζαλόγγου κατά την εκκένωση του οικισμού τους και αυτοκτονούν, πέφτοντας από την κορυφή του γκρεμού.
Ο Αλή πασάς Τεπελενλί των Ιωαννίνων προσπάθησε πολλές φορές να ελέγξει ή και να καταστρέψει το Σούλι, το συγκρότημα χωριών στις απόκρημνες κορυφές των βραχωδών ορέων της Κεντρικής Ηπείρου, αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Το Σούλι κατοικείτο από ικανούς στον πόλεμο και ολιγάρκεις κατοίκους και κατείχε θέση φύσει οχυρή πάνω σε βουνά γεμάτα από στενά περάσματα και χαράδρες, ιδανικές για ενέδρα. Η περιοχή όμως είχε ένα μειονέκτημα: τη δυσκολία ανεφοδιασμού.
Το 1802, ο Αλή εκμεταλλεύτηκε τη διαμάχη των οικογενειών των Τζαβελαίων και των Μποτσαραίων για την πρωτοκαθεδρία στο Σούλι, προσεγγίζοντας τον Κίτσο Μπότσαρη υποσχόμενος τη θέση του Φώτου Τζαβέλα. Αποτέλεσμα ήταν να φύγουν κι οι δυο χολωμένοι από το Σούλι αφήνοντάς το ακέφαλο την κρίσιμη ώρα. Καταλαμβάνοντας οι Τούρκοι και το χωριό Αβαρίκο, έκλεισαν τον κλοιό γύρω από τα χωριά, οπότε η πείνα ανάγκασε το Δεκέμβριο του 1803 τους Σουλιώτες σε διαπραγματεύσεις.
Η συμφωνία με τον Αλή ήταν να παραδοθούν, εγκαταλείποντας τις πατρογονικές εστίες τους, με όρο να μην τους πειράξει. Το Σούλι δεν έπρεπε να κατοικηθεί ποτέ ξανά για να μην αποτελέσει εστία αντίστασης κατά της εξουσίας του Αλή. Αρκετοί Σουλιώτες διάλεξαν τη φυγή χωρίς να θέσουν την τύχη τους στη διάθεση του Τεπελενλί. Άλλοι ακολούθησαν το γράμμα της συμφωνίας φεύγοντας με τα όπλα τους, υπό την επιτήρηση των στρατιωτών του Αλή. Μια μικρή ομάδα υπό τον καλόγερο Σαμουήλ κλείστηκε στο Κούγκι και ανατινάχτηκαν μαζί με τους Τούρκους διώκτες τους. Ο Αλή θεώρησε το γεγονός ως μέγιστη πράξη περιφρόνησης και χρησιμοποιώντας το ως πάτημα, διέταξε τους άνδρες του να επιτεθούν και να εξοντώσουν τους ειρηνικά πορευόμενους προς Πάργα και Ζάλογγο.
Η συνέχεια στο Military History
