Κατά το Β’ Παγκόσμιιο Πόλεμο, μονάδες του Βρετανικού Στόλου απομονώνουν και καταναυμαχούν το γερμανικό θωρηκτό “Scharnhorst” στον Αρκτικό Ωκεανό, βυθίζοντάς το.
Στα τέλη του 1943, η κακή κατάσταση στο Ανατολικό Μέτωπο έκανε το Γερμανικό Επιτελείο να αναζητήσει βιαστικά λύσεις για να ανατρέψει τις εξελίξεις. Με το Γερμανικό Στρατό σε πλήρη υποχώρηση μετά τις τρομακτικές ήττες στο Στάλινγκραντ, στη Βόρειο Αφρική και στην Ιταλία, o Χίτλερ απαίτησε τη σημαντική συμβολή του ναυτικού στον πόλεμο. Μετά από συνάντηση με τον αρχηγό του γερμανικού Ναυτικού, Ναύαρχο Ντάινιτς, αποφασίστηκε πως καθώς το όπλο των υποβρυχίων δεχόταν μεγάλη πίεση λόγω της τελειοποίησης των ανθυποβρυχιακών τακτικών των Συμμάχων, η ανάπτυξη μεγάλων πολεμικών πλοίων που θα δρούσαν επιδρομικά κομματιάζοντας τις συμμαχικές νηοπομπές καθώς κατευθύνονταν προς τη Ρωσία, ήταν η ενδεδειγμένη λύση.
Ο κλήρος έπεσε στο θωρηκτό “Scharnhorst”, ένα μεγάλο πολεμικό της ομώνυμης κλάσης που είχε λάβει μέρος σε μερικές από τις σημαντικότερες επιχειρήσεις του πολέμου. Ατυχώς, το “Scharnhorst” θα ήταν μόνο του σε αυτήν την αποστολή καθώς την εποχή εκείνη, το μεγάλο θωρηκτό “Tirpitz” είχε δεχθεί μεγάλες ζημιές από αεροπορικούς βομβαρδισμούς, ενώ πέντε ελαφρύτερα καταδρομικά ήταν απασχολημένα στη Βαλτική.
Το γερμανικό θωρηκτό των 32.000 τόνων είχε ξεκινήσει με τη συνοδεία 5 αντιτορπιλικών από το αγκυροβόλιό του στο νορβηγικό Altafjord με στόχο την παρεμπόδιση των συμμαχικών νηοπομπών. Η κίνηση έγινε μετά τον εντοπισμό από γερμανικά αεροπλάνα της νηοπομπής JW-55B, ενός σχηματισμού 19 πλοίων που μετέφεραν εφόδια προς τη Ρωσία. Αμέσως, ο γερμανός ναύαρχος Έριχ Μπέϋ (Erich Bey) έλαβε οδηγίες αναχαίτισης της σε μια αποστολή που ονομάστηκε επιχείρηση Ostfront. Τα γερμανικά αεροπλάνα, όμως, απέτυχαν να εντοπίσουν και μια ισχυρή δύναμη του Βρετανού ναυάρχου Μπρούς Φρέηζερ (Bruce Fraser) αποτελούμενη από το θωρηκτό HMS Duke of York, τα καταδρομικά HMS Jamaica, HMS Belfast, HMS Norfolk και HMS Sheffield καθώς και 9 αντιτορπιλικά.
Η συνέχεια στο Military History
