Σε μια κομβική στιγμή του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, γαλλικά και αμερικανικά στρατεύματα της Συμμαχικής Δύναμης θεάτρου επιχειρήσεων Ευρώπης, εισέρχονται στο Παρίσι που ήδη οι Γερμανοί έχουν εγκαταλείψει, σηματοδοτώντας την απελευθέρωση της γαλλικής πρωτεύουσας. Την ίδια μέρα, ο εμβληματικός αρχηγός των “Ελεύθερων Γάλλων”, στρατηγός Σαρλ ντε Γκωλ θα φτάσει στην πόλη και θα εξαγγείλει λόγο, εξυμνώντας τον αγώνα του παρισινού και γενικότερα του γαλλικού λαού “που απελευθερώθηκε μόνος του” από τον κατακτητή ξεκινώντας τη διαιώνιση ενός πολιτικού μύθου.
Το καλοκαίρι του 1944, πέρασε με συνεχείς μάχες μεταξύ των γερμανικών στρατευμάτων κατοχής της Γαλλίας και των Συμμάχων. Η απόλυτη υλική και κυρίως αεροπορική υπεροχή των Αμερικανών, Βρετανών, Γάλλων και άλλων και η εμπλοκή των γερμανικών δυνάμεων στο Ανατολικό Μέτωπο, άφηναν μηδενικό περιθώριο γερμανικής επιτυχίας.
Πέρα, όμως από τα αρχικά προβλήματα εφοδιασμού, τον Αύγουστο του 1944 οι συμμαχικές δυνάμεις είχαν κατορθώσει να ελέγξουν το μεγαλύτερο μέρος της βόρειας Γαλλίας και οι δυνάμεις τους πλησίαζαν το μεγάλο έπαθλο: τη γαλλική πρωτεύουσα. Το Παρίσι ήταν πόλη σύμβολο και σημαντικός κόμβος συγκοινωνιών που έπρεπε να παρθεί. Κυρίως αποτελούσε το επιστέγασμα της εκστρατείας: με την ιστορική πρωτεύουσα της Γαλλίας στην κατοχή τους, οι Σύμμαχοι θα αποδείκνυαν στον κόσμο πως η ώρα της ελευθερίας είχε φτάσει.
Παρά τη φιλολογία που επικράτησε μεταπολεμικά, η Γαλλία ήταν μια δύναμη βαθιά διχασμένη πριν το 1940. Υποστηρικτές της ουδετερότητας και αρνητές της Αγγλο-Γαλλικής προσέγγισης υπήρχαν πολλοί και κατά καιρούς είχαν κυριαρχήσει πρόσκαιρα στο γαλλικό κοινοβούλιο ή ως ισχυρή μερίδα της αντιπολίτευσης προξενώντας πολιτική αστάθεια, πτώσεις κυβερνήσεων και συχνά αιματηρές διαδηλώσεις και απεργίες κατά τις δεκαετίες του 1920 και 1930.
Η γερμανική επίθεση τον Μάιο του 1940 προσέφερε μια στιγμή ομοψυχίας, αλλά η ήττα και μάλιστα ο εκκωφαντικός πάταγος της κατάρρευσης του γαλλικού στρατού και του πανάκριβου συστήματος αμύνης που είχε οικοδομηθεί, επανέφεραν τις φωνές αυτές στην επιφάνεια και ενισχυμένες. Η βρετανική στάση στη Δουνκέρκη, όπου δόθηκε η εντύπωση της εγκατάλειψης του γαλλικού στρατού μαζί και η καταστροφή του γαλλικού στόλου της Αφρικής, χρωμάτισαν τους Συμμάχους με πολύ μελανά χρώματα. Ενώ η φωνή του στρατηγού Ντε Γκωλ από το Λονδίνο φάνταζα ως φερέφωνο των Βρετανών για πολλούς.
Για τους Γερμανούς, το Παρίσι παρέμενε εξίσου μια πόλη-σύμβολο. Διακαής πόθος και από ένα σημείο και μετά, στρατηγικός στόχος του γερμανικού Αυτοκρατορικού Στρατού στον Πρώτο Παγκόσμιο, το Παρίσι παρέμεινε θέση στη φαντασία των Γερμανών στρατιωτών και ο Χίτλερ -ένας από αυτούς στα χαρακώματα του Μεγάλου Πολέμου- το θυμόταν καλά. Έτσι η πόλη αποτέλεσε το τέρμα της εκστρατείας του 1940 και καύχημα της ναζιστικής γερμανικής ηγεσίας.
Ο Χίτλερ είχε ζητήσει επίμονα να μην παραδοθεί το Παρίσι άθικτο στους προελαύνοντες Συμμάχους. Αν δεν μπορούσε να το κρατήσει ο ίδιος, θα το παρέδιδε κατεστραμμένο συθέμελα. Η τελευταία εντολή είχε εκφραστεί με τον πλέον επίσημο και κατηγορηματικό τρόπο προς τον στρατηγό Dietrich von Choltitz, διοικητή της πόλης. Η ζοφερή πραγματικότητα, όμως, ήταν αμείλικτη. Ο Γερμανικός στρατός, αποδυναμωμένος και υποστελεχωμένος από τις ανάγκες άλλων μετώπων και από τη διαρκή μάχη φθοράς, είχε καταστεί ανίκανος να κρατήσει την πόλη. Η εγκατάλειψη ήταν αναπόφευκτη και -υπακούοντας στις σκληρές διαταγές άνωθεν- το ίδιο και η καταστροφή της.
Η συνέχεια στο Military History
