Του Π.Τ., έφεδρου Δεκανέα (ΚΔ)
Το κύριο θέμα στις συζητήσεις που αφορούν τον αμυντικό χώρο έχει να κάνει με την αγορά εξοπλισμών και την ανάγκη δημιουργίας εγχωρίας αμυντικής βιομηχανίας, που και πάλι αφορά τους εξοπλισμούς. Ο «ελέφαντας στο δωμάτιο» όμως, που όλοι αποφεύγουν να μιλήσουν για αυτόν, είναι ότι οι εξοπλισμοί δεν είναι το παν, δεν είναι καν ο πιο σημαντικός παράγοντας. Ο πιο σημαντικός είναι η εκπαίδευση, που στον Ελληνικό Στρατό είναι απογοητευτική. Από την εκπαίδευση απορρέει το πνεύμα μονάδας, η αυτοπεποίθηση, το ηθικό και πολλά αλλά. Νομίζω ότι ήρθε η ώρα να θίξουμε αυτό το πολύ σημαντικό θέμα και να πούμε τα πράγματα ως έχουν.
Όλοι στο αμυντικό χώρο λένε για τα F-35 και της φρεγάτες αλλά ούτε μια συζήτηση δεν γίνεται για το γεγονός ότι ο μέσος στρατιώτης, ακόμη και στις Ειδικές Δυνάμεις, ρίχνει ελάχιστες σφαίρες στη θητεία του. Έχω υπηρετήσει σε μονάδα καταδρομών που θεωρείται από τις πιο μάχιμες σε όλη την ελληνική επικράτεια, όπου και οι αξιωματικοί παραδέχονται την τραγελαφικότητα της κατάστασης. Ακόμα και πιλότοι παραιτούνται διότι δεν κάνουν αρκετές πτήσεις, φανταστείτε μία μέση διμοιρία Πεζικού… είναι διμοιρία μόνο κατ’ όνομα και σε ένα οργανόγραμμα στο Πεντάγωνο. Δεν είναι μια δομημένη μονάδα μάχης που θα φέρει τον θάνατο στον εχθρό. Και ο πόλεμος στην Ουκρανία έχει αναδείξει ξανά την αξία των μικρών μονάδων.
Ο Πλάτωνας μας έμαθε ότι η Πολιτεία είναι οι πολίτες της, νομίζω ότι λίγοι θα διαφωνήσουν ότι ένα στράτευμα είναι ο μέσος στρατιώτης του. Οι στρατιώτες όμως περνάνε το 95% της ημέρας τους φυλάγοντας σκοπιά, σε αναφορές, κάνοντας αγγαρείες και καπνίζοντας ακατάπαυτα τσιγάρα στο ΚΨΜ. Οι σπάνιες ασκήσεις που κάνουμε από την πιο μικρή στην πιο μεγάλη, είναι χορογραφημένες, σαν show… Πολλά στελέχη είναι υπέρβαρα, και η νοοτροπία για εκπαίδευση και γυμναστική είναι: «να μην πάθουν τίποτα τα παιδιά, για να μην πάρει τηλέφωνο κανένα βύσμα ή μας αρρωστήσει κανένας και πάρουμε μετάθεση…»
Ο μέσος νέος μπαίνει στο στρατό με ενθουσιασμό και μεράκι να κάνει εκπαίδευση. Όμως τον καταντάμε να γίνει ένας «αγγαρειομάχος zombie», που βλέπει τα στελέχη ως δημόσιους υπαλλήλους που τον εκμεταλλεύονται και τους συνάδερφους του που είναι βύσματα να τον εμπαίζουν, λες και είναι πολίτης δεύτερης κατηγορίας. Όταν φεύγει, δεν θέλει να έχει να κάνει τίποτα με αυτή την κατάσταση. Και κάπως έτσι ξεκινάει η σχέση αυτού του νέου πολίτη με το κράτος και την Πατρίδα του.
Πρέπει να δούμε την θητεία σαν ένα Εθνικό Σχολείο ηθικής, ομαδικότητας, πειθαρχίας, αριστείας και φιλοπατρίας. Γιατί εν τέλει αυτό είναι. Πολύ περισσότερο από ότι μια τεχνική εκπαίδευση επάνω σε εξοπλισμούς. Και η πικρή αλήθεια είναι ότι αυτό δεν κοστίζει. Δεν κοστίζει να μάθεις πρώτες βοήθειες και μεταφορά τραυματία, με ένα τουρνικέ και μια γάζα, δεν κοστίζει να κάνεις πυρ και κίνηση χωρίς πυρά, να χτίζεις θέσεις μάχης, να μαθαίνεις να μεταδίδεις διαταγές σύντομα και κοφτά, να φτιάξεις φυσική κατάσταση, να εκπαιδεύεσαι σε τακτικές αναγνωριστικών περιπόλων. Είναι θέμα νοοτροπίας.
Εντάξει με όλες τις συζητήσεις υψηλής στρατηγικής. Καλές είναι και αυτές. Μήπως ήρθε η ώρα να αρχίσουμε να ρωτάμε την άποψη αποστρατευμένων υπαξιωματικών; Αυτοί είναι η ραχοκοκαλιά του στρατού και ξέρουν καλύτερα από τον καθένα την πραγματική κατάσταση διότι μένουν στις μονάδες όλη τους την καριέρα, και λένε τα πράγματα ως έχουν, αφού δεν περιμένουν μια προαγωγή κάθε 2-3 χρόνια.
Όσο για την εγχώρια αμυντική βιομηχανία: Με νέες μεθοδολογίες και σχετικά απλές τεχνολογίες που πολλές ελληνικές εταιρείες ήδη χρησιμοποιούν, μπορούμε να λύσουμε πολλές από αυτές τις γραφειοκρατικές, απαρχαιωμένες παθογένειες που μας στερούν στρατιώτες και χρόνο από την εκπαίδευση. Ενδεικτικά θα μπορούσαμε να δημιουργήσουμε ολοκληρωμένα συστήματα με αισθητήρες και κάμερες και μικρά αυτόνομα οχήματα να φυλάσσουν τις μονάδες, με μόνο ένα- δύο ένοπλα περίπολα σε επιφυλακή. Με χρήση υφιστάμενων τεχνολογιών αποθήκευσής και logistics όπως RFID, μπορούμε να τελειώνουμε με τις χρονοβόρες διαδικασίες αποθήκευσης και καταμέτρησης πυρομαχικών και όπλων. Οι πρωινές και απογευματινές αναφορές, όπως και οι αναφορές μονάδας και φρουράς, είναι και αυτές γραφειοκρατικό χάσιμο χρόνου.
Τέλος, με την τεχνητή νοημοσύνη και τη μηχανοργάνωση, μπορούν χιλιάδες θέσεις γραφείου να απελευθερωθούν για τις μάχιμες μονάδες. Και να σταματήσει και αυτό το ανέκδοτο, να παίρνουμε τους πιο έξυπνους και ικανούς κληρωτούς για να γίνονται γραφιάδες.
