Το 1942 ήταν μια δύσκολη χρονιά για του συμμάχους στο μέτωπο του Ειρηνικού. Μετά από την Ιαπωνική επίθεση στο Περλ Χάρμπορ το Δεκέμβριο του 1941, ο αυτοκρατορικός στρατός και το ναυτικό της Ιαπωνίας εξαπέλυσαν σειρά από επιθέσεις και εκστρατείες σε όλο το εύρος της νοτιοανατολικής Ασίας και των νησιών του δυτικού Ειρηνικού. Προκειμένου να εκμεταλλευτούν όσο το δυνατόν περισσότερο την νίκη τους και να καταβάλουν τις απομονωμένες δυνάμεις των Συμμάχων.
Στο μυαλό του ιαπωνικού επιτελείου δεν υπήρχε μάλλον αμφιβολία πως οι ΗΠΑ θα ανέκαμπταν από το Περλ Χάρμπορ. Αυτό ήταν θέμα χρόνου. Έτσι, στόχος των εκστρατειών ήταν να κυριαρχήσουν στις περισσότερες περιοχές θέτοντας την Αυστραλία και την Ινδία εντός βεληνεκούς και καταλαμβάνοντας τα στρατηγικά περάσματα και τις πηγές πρώτων υλών μέχρι να ανακτήσουν οι Αμερικανοί τις δυνάμεις τους.
Τον Ιανουάριο του 1942, σε μια σειρά από επιτυχημένες εκστρατείες στη Μαλαισία, στην Ταϋλάνδη, στις Φιλιππίνες, στις Ολλανδικές Ανατολικές Ινδίες, στη Σιγκαπούρη, στο Γκουάμ, στα νησιά του Σολομώντα και στο Χονγκ Κονγκ, οι Ιάπωνες εισέβαλαν και στα νησιά της Παπούα-Νέα Γουινέα. Αν αυτά καταλαμβάνονταν, θα αποτελούσαν ιδανική βάση για εισβολή στην Αυστραλία. Το τελευταίο, ήταν ο φόβος των Αυστραλών αλλά όχι σκοπός των Ιαπώνων. Έχοντας αναλύσει το σενάριο, οι Ιάπωνες είχαν κρίνει την κατάκτηση της Αυστραλιανής ηπείρου πέρα από τις δυνατότητές τους και είχαν περιοριστεί στο να την απομονώσουν από τις ΗΠΑ.
Η συνέχεια στο Military History
