Εξέλιξης συνέχεια
Aπό την στιγμή που το αεροσκάφος άρχισε να παράγεται μαζικά, ένα θέμα που απασχόλησε ιδιαίτερα τους σχεδιαστές, ήταν η τοποθέτηση πρόσθετων δεξαμενών καυσίμου χωρητικότητας 235 λίτρων. Αρχικά τοποθετήθηκαν κοντά στα ακροπτερύγια, έξω από τις κοιλότητες των πολυβόλων. Σε μεταγενέστερες τροποποιήσεις υιοθετήθηκε για πρώτη φορά εξωτερική δεξαμενή στον κεντρικό άξονα της ατράκτου κατόπιν κάτω από τη δεξιά ημιπτέρυγα και τέλος κάτω και από την αριστερή.
Vought F4U Corsair: O κουρσάρος του B’ Παγκοσμίου Πολέμου (Β’ Μέρος)
Τα πτερύγια ψύξεως του κινητήρα στο πάνω μέρος της ατράκτου, σφραγίστηκαν σε κλειστή θέση προκειμένου να αποτραπούν οι διαρροές λιπαντικού επάνω στο αλεξινέμιο, ενώ για τον ίδιο λόγο οι αρμοί της δεξαμενής καυσίμου στην άτρακτο εμπρός από το πιλοτήριο, καλύπτονταν συχνά με ταινία. Επίσης για να αποτρέπεται η τάση του αεροσκάφους να βάζει φτερό ένας μικρός φθορέας άντωσης εγκαταστάθηκε στη δεξιά ημιπτέρυγα.
Από το 759ο αεροσκάφος και μετά, η καλύπτρα του F4U-1 με τα πολλαπλά ενισχυτικά πλαίσια, αντικαταστάθηκε από μία μονοκόμματη υπό μορφή φυσαλίδας, ενώ για περαιτέρω αύξηση της ορατότητας προς τα εμπρός, το κάθισμα στο θάλαμο διακυβέρνησης ανυψώθηκε κατά 18 εκατοστά. Μια επίσης σημαντική αλλαγή από το 1550ο αεροσκάφος και μετά, ήταν η υιοθέτηση του κινητήρα R-2800-8W ο οποίος διέθετε σύστημα έγχυσης νερού για ολιγόχρονη αύξηση της ισχύος σε καταστάσεις ανάγκης σε μικρά ύψη. Η έκδοση F4U-1C διέθετε τέσσερα πυροβόλα των 20 χλστών (τα βρετανικά Hispano Mk.II που στις ΗΠΑ λέγονταν Hispano M2) αντί των έξι πολυβόλων των 50 χλστων της ίντσας. Ο τύπος αυτός παρήχθη μόνο σε 200 μονάδες οι οποίες πρωτοχρησιμοποιήθηκαν επιχειρησιακά τον Απρίλιο του 1945.
Στις αρχές 1944 οι μονάδες VMF-222 (πεζοναυτών) και VF-17 (ναυτικού) ανέπτυξαν φορείς βομβών για το αεροσκάφος κάτι που γρήγορα υιοθέτησαν και οι άλλες μονάδες. Το F4U-1D που ακολούθησε, ήταν ένα εργοστασιακό μαχητικό-βομβαρδιστικό με έναν R-2800-8W κινητήρα με έγχυση νερού. Διέθετε τρείς φορείς ανάρτησης οπλισμού, έναν κάτω από την άτρακτο και κάτω από την πτέρυγα, ενώ αργότερα κοντά στα ακροπτερύγια εγκαταστάθηκαν και ράγες εκτόξευσης ρουκετών.
Επίσης στις αρχές 1944 εγκαταστάθηκαν στα κύρια σκέλη προσγείωσης μεγαλύτεροι αποσβεστήρες κραδασμών (αμορτισέρ) που ουσιαστικά εξάλειψαν το πρόβλημα των αναπηδήσεων στις προσγειώσεις, ενώ αυξήθηκε και το ύψος του ουραίου σκέλους βελτιώνοντας και την απόκριση στις εντολές αλλαγής της διεύθυνσης. Οι μικρές σχετικά αυτές τροποποιήσεις, κατέστησαν το αεροσκάφος κατάλληλο για επιχειρήσεις από αεροπλανοφόρα και έτσι δόθηκε η έγκριση για επιχειρησιακή αξιοποίηση από αυτά τον Απρίλιο του 1944.
Στις επιχειρήσεις αυτής της περιόδου χρησιμοποιήθηκε και ο τύπος F4U-1P που είχε προσαρμοσμένη στο εμπρόσθιο μέρος της ατράκτου μια φωτομηχανή τύπου Κ-21. Η συγκεκριμένη έκδοση δεν ήταν εργοστασιακή αλλά προήλθε από την μετατροπή αεροσκαφών της έκδοσης F4U-1Α.
Παρά το γεγονός ότι το F4U Corsair είχε παραχωρηθεί αρχικά στους Πεζοναύτες, οι Μοίρες VF-12 και VF-17 του ναυτικού, απέκτησαν το αεροπλάνο από την άνοιξη του 1943. Τον Νοέμβριο του 1943 αεροσκάφη της VF-17 πραγματοποίησαν άθελα τις πρώτες τους προσνηώσεις… Κατά τη διάρκεια μίας αποστολής παροχής κάλυψης στα αεροπλανοφόρα Essex και Bunker Hill, εξαιτίας της εξάντλησης των καυσίμων τους, πολλά Corsair αναγκάστηκαν να πραγματοποιήσουν προσνηώσεις επάνω στα πρώτα, χωρίς ατυχήματα. Η πρώτη μονάδα Πεζοναυτών που χρησιμοποίησε επίσημα Corsair σε αεροπλανοφόρο ήταν η VMF-124 στο USS Essex, μαζί με την VMF-213. Η ανάγκη για προστασία από τους Καμικάζε κατέληξε στην εγκατάσταση και άλλων μονάδων με Corsair στα διάφορα αεροπλανοφόρα.
Συγκριτικός Πίνακας Τεχνικών Χαρακτηριστικών
F4U-1 Corsair F6F-3 Hellcat P-47D-1-RE Thunderbolt
Κινητήρας P&W R-2800-8 P&W R-2800-10 P&W R-2800-21
Ιπποδύναμη 2.000 ίπποι 2.000 ίπποι 2.000 ίπποι
Εκπέτασμα 12,49 μέτρα 13,08 μέτρα 12,43 μέτρα
Ύψος 4.58 μέτρα 4.40 μέτρα 4.35 μέτρα
Μήκος 9.99 μέτρα 10.17 μέτρα 11.00 μέτρα
Βάρη:
Κενό 4.025 κιλά 4.101 κιλά 4.485 κιλά
Μάχης 5.388 κιλά 5.528 κιλά 6.116 κιλά
Μέγιστο 6.280 κιλά 5.997 κιλά 6.795 κιλά
Ταχύτητα 631 χλμ/ώρα 605 χλμ/ώρα 676 χλμ/ώρα
Επ. οροφή 11.310 μέτρα 10.820 μέτρα 12.800 μέτρα
Ακτίνα Δράσης 1.722 χλμ. 1.746 χλμ. 1.344 χλμ.
Οπλισμός 4 πολυβόλα Μ2 6 πολυβόλα Μ2 8 πολυβόλα Μ2
των 0.50 με 400 β.α.ο των 0.50 με 400 β.α.ο των 0.50 με 300 β.α.ο
ή 2 πολυβόλα Μ2
των 0.50 με 375 β.α.ο
2 βόμβες των 454 κιλών
Συνεχίζεται…
