Lockheed Model 14 «Super Electra»: o πολιτικός πρόδρομος του στρατιωτικού Hudson

Στις αρχές του 1937 ξεκίνησαν οι εργασίες ενός επιβατικού, έως δεκατεσσάρων θέσεων, που είχε να ανταγωνιστεί τα καλύτερα του είδους της εποχής, το Douglas DC-2 και το Boeing Model 247. Αυτό ήταν το Model 14 «Super Electra». Για την επίτευξη του στόχου, η Lockheed όφειλε να εστιάσει στην ταχύτητα πορείας και την αεροδυναμική. Έτσι το νέο αεροσκάφος σχεδιάστηκε για να φέρει κοντές πτέρυγες και ισχυρούς κινητήρες Pratt & Whitney Hornet S1E-G. Στις πτέρυγες τοποθετήθηκαν Fowler flaps για τη μείωση της ταχύτητας κατά την προσγείωση, ενώ προς διευκόλυνση των επιβατών, μεγάλωσαν οι διαστάσεις της καμπίνας εν συγκρίσει με τα προηγούμενα μοντέλα της εταιρείας (10 και 12 Electra). Αυτό οδήγησε σε αύξηση του μήκους και της διαμέτρου της ατράκτου.

Ούτε το περιορισμένο budget, ούτε το φόρτο εργασίας της Lockheed (που απασχολείτο ταυτοχρόνως με άλλα projects, όπως το μαχητικό P-38 «Lightning») επηρέασαν το ρυθμό και την πορεία των εργασιών. Το πρωτότυπο βρέθηκε για πρώτη φορά στον αέρα στις 29 Ιουλίου του 1937 με τον πιλότο δοκιμών Marshall Headle στα πηδάλια. Η πρώτη πτήση ολοκληρώθηκε χωρίς προβλήματα. Τα μόνα αρνητικά που διέγνωσαν οι αξιολογητές ήταν η απότομη απογείωση και η προσγείωση (βάσει πάντα με τα δεδομένα της εποχής). Στις 15 Νοεμβρίου του 1937, το αεροσκάφος έλαβε επίσημη έγκριση ώστε να περάσει σε μαζική παραγωγή.

Ήταν πλήρως μεταλλικό με λεία επιφάνεια και ανασυρόμενο σύστημα προσγειώσεως. Η άτρακτος ήταν στρογγυλής διατομής, κατασκευασμένη από ελαφρά κράματα αλουμινίου. Υπήρχε ένα κλειστό διπλό πιλοτήριο και πίσω από αυτό ήταν η καμπίνα χωρητικότητας 10 έως 14 επιβατών. Σε κάθε σειρά υπήρχαν δύο καθίσματα κατά μήκος των πλευρών, με διάδρομο να περνάει ανάμεσά τους.

Ο πρώτος αγοραστής του L14 ήταν η Northwest Airlines με τις παραδόσεις να ξεκινούν τον Οκτώβριο του 1937. Το αεροσκάφος κατέστη πιο δημοφιλές από τον εκκεντρικό μεγιστάνα Howard Hughes, όπου μεταξύ της 10^ης και 14^ης Ιουλίου του 1938 (3 ημέρες, 19 ώρες και 8 λεπτά), διέσχισε μια απόσταση 23.799 χιλιομέτρων με μέση ταχύτητα 331,45 χλμ/ώρα. Περιελάμβανε τη διαδρομή Νέα Υόρκη, Παρίσι, Μόσχα, Ομσκ, Γιακούτσκ (Σιβηρία), Φάϊρμπανκς (Αλάσκα), Μινεάπολη και πάλι Νέα Υόρκη.

Υπήρξαν ωστόσο και τρια ατυχήματα που συνέβησαν εκείνο το έτος και φόβισαν διαφόρους πιθανούς εγχωρίους πελάτες. Όμως, στην Αυστραλία, τον Καναδά, την Ιαπωνία, την Ευρώπη και τη Νότια Αμερική, το L14 παρουσίασε μεγάλη ζήτηση όπου παραγγέλθηκαν 81 αεροσκάφη από μεγάλες αεροπορικές εταιρείες.

Το Super Electra ήταν αισθητά ανώτερο από τα L10 και L12 από τεχνικής και οικονομικής απόψεως. Από τον Ιούλιο του 1937 έως τον Ιούνιο του 1940, κατασκευάστηκαν 112 κομμάτια. Ακολούθησαν περισσότερες εκδόσεις, όπου διέφεραν βασικά ως προς τους τύπους των κινητήρων.

Το αεροσκάφος ξεκίνησε να κατασκευάζεται, κατόπιν αδείας, και στην Ιαπωνία. Κάποια στελέχωσαν την πολιτική αεροπορία, ενώ τα υπόλοιπα παραδόθηκαν στον στρατό με την ονομασία Ki-56. Αυτά τροφοδοτούνταν με κινητήρες Mitsubishi Ha-26-I, ισχύος 900 περίπου ίππων έκαστος.

Ο αριθμός παραγωγής των Super Electra δεν κατάφερε να ξεπεράσει τον αντίστοιχο των ανταγωνιστών του για δύο κυρίους λόγους. Ο πρώτος είναι πως υστερούσε στις επιδόσεις, αφού η μεγαλύτερη ταχύτητα που επιζητείτο αρχικώς από τους δημιουργούς του, δεν επετεύχθη ποτέ. Ήταν επίσης κατώτερο και από άποψη ανέσεως. Ο δεύτερος λόγος έχει να κάνει με το ότι οι πωλήσεις του ξεκίνησαν ένα χρόνο αργότερα. Γι’αυτό πολλοί αγοραστές, κυρίως μέσα στις ΗΠΑ, είχαν ήδη έρθει σε συμφωνία με την Douglas. Υπήρχε επιπροσθέτως και φόβος πιθανών ατυχημάτων, ειδικά κατά την πρώτη περίοδο της λειτουργίας τους.

Ωστόσο, το L14 ήταν εν γένει μια εμπορική αποτυχία. Εκτός από εγχώριες αεροπορικές εταιρείες, ενδιαφέρον έδειξαν και πολλές ξένες, με πρώτες τις βρετανικές. Το 1938, η RAF ζήτησε μια τροποποιημένη έκδοση, η οποία ονομάστηκε Hudson. Εκτός από τη μεταφορά προσωπικού ή φορτίου, το αεροσκάφος εκτελούσε και χρέη βομβαρδιστικού, αναγνωριστικού και ανθυποβρυχιακού. Συνολικά, 2.941 Hudsons κατασκευάστηκαν για να ενσωματωθούν σε στρατιωτικές μονάδες κάποιων χωρών. Στο τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ένας αριθμός Lockheed Hudsons που διατηρήθηκαν, πωλήθηκαν σε άλλες αεροπορικές εταιρείες.

Συνολικά παρήχθησαν 354 αεροσκάφη σε 12 εκδόσεις – συμπεριλαμβανομένων και των ιαπωνικών – όπου διέφεραν σε διαστάσεις, εξοπλισμό και ρόλους.

Χαρακτηριστικά