Κρίνοντας από τα σχόλια των εκλεκτών φίλων της ιστοσελίδας μας, διαπιστώνουμε πως οι πρόσφατες σημαντικές αγορές οπλικών συστημάτων, έχουν προκαλέσει ένα δικαιολογημένο κλίμα ευφορίας και υπερηφάνειας. Και δικαιολογημένα. Μετά από τόσα χρόνια εξοπλιστικής ανομβρίας, και με τις τουρκικές προκλήσεις σε Αιγαίο και Ανατολική Μεσόγειο να αυξάνονται σε αριθμό και ένταση, η Ελλάδα αποφάσισε να εφαρμόσει τη δικιά της “διπλωματία των κανονιοφόρων”, για να δείξει ότι δε σκοπεύει να κάνει βήμα πίσω.
Αγοράσαμε Rafale, FDI HN, MH-60R και αποκτήσαμε διάφορα υλικά που είναι άκρως απαραίτητα. Φτάνουν όμως; Η απάντηση είναι όχι. Ακόμη και supercarrier να αποκτήσουμε, δε μπορεί να κάνει βήμα δίχως το κατάλληλο προσωπικό που θα το επανδρώσει.
Συνηθίζουμε να κοιτάμε πάντα τον αριθμό και την ποιότητα των οπλικών συστημάτων που διαθέτουμε. Σπανίως όμως υπολογίζουμε τον ανθρώπινο παράγοντα. Δηλαδή τα 100.000+ στελέχη και στρατεύσιμους που διαθέτουμε.
Ας πούμε μερικές αλήθειες που δε θα αρέσουν
Απολαβές
Τα στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων και ειδικά οι ευρισκόμενοι σε χαμηλούς βαθμούς, παίρνουν μισθούς πείνας. Ένας νεαρός υπαξιωματικός, με περίπου 5 χρόνια υπηρεσίας, “καθαρίζει” γύρω στα 1.000-1.200 ευρώ, αναλόγως μονάδας που υπηρετεί, προελεύσεως κτλ. Αυτός λοιπόν ο υπαξιωματικός, θα βρεθεί συνήθως μακριά από το σπίτι του και εννοείται πως πρέπει να νοικιάσει σπίτι και να καλύψει διάφορα άλλα έξοδα, που χονδρικά αναλογούν στο 1/3 των απολαβών του. Αν είναι παντρεμένος με παιδιά, ζήτω που κάηκε, ειδικά αν πρέπει να μετατίθεται κάθε 2-3 χρόνια. Δεν είναι δυνατόν λοιπόν αυτό το στέλεχος να ζήσει αξιοπρεπώς. Υπάρχουν φυσικά οικήματα σε διάφορες Μονάδες, αλλά δεν επαρκούν για όλους.
Ηλικία
Σήμερα έχουμε στελέχη να εκτελούν υπηρεσίες που κανονικά θα έκαναν άτομα με τα μισά τους χρόνια. Ο λόγος είναι πως νέες προσλήψεις μεγάλων αριθμών ΕΠΟΠ, έχουν πάψει από το 2007. Υπάρχουν προσλήψεις μόνο σε μικρούς αριθμούς που συμπληρώνονται από αριθμό ΟΒΑ. Οι Ένοπλες Δυνάμεις, χρειάζονται άμεσα “φρεσκάρισμα” προσωπικού, με αυστηρή εξειδίκευση σε συγκεκριμένο οπλικό σύστημα και όχι γενικών καθηκόντων (σκοπάνθρωποι).
Στρατεύσιμοι
Η θητεία είναι πλέον 12 μήνες και όπως πάντα, οι νέοι τη βλέπουν ως βραχνά και αγγαρεία. Εν μέρει έχουν δίκιο, διότι δεν αποκομίζουν τίποτα από αυτή. Μισθός έστω υποτυπώδης; Ανύπαρκτος. Εξειδίκευση; Ανύπαρκτη. Εκπαίδευση; Ανύπαρκτη. Αξιοκρατία; Ανύπαρκτη. Όλοι ξέρουν πως όποιος έχει “βύσμα”, θα περάσει καλά. Οι υπόλοιποι απλά υπομένουν αυτούς τους 12 μήνες. Πριν μιλήσουμε για απολαβές, εξειδίκευση κτλ, ας φροντίσουνε οι αρμόδιοι να κοπούν οι μεταθέσεις στην “παραμεθόριο” της Μεσογείων και μετά επιβάλλεται να διορθώσουν την ποιότητα της θητείας, που θα πρέπει να είναι ανταποδοτική, δίνοντας τα κατάλληλα κίνητρα.
Ας πάμε στα πιο δύσκολα
Το “βύσμα” ισχύει και για τα στελέχη. Όποιος το διαθέτει, υπηρετεί στα “σύνορα” Μεσογείων και Κατεχάκη. Μπορεί επίσης να υπηρετήσει σε ΝΑΤΟϊκή θέση, αλλά μόνο με δυνατό πολιτικό “μέσον”. Εγγυάται αυτό αξιοκρατία και ίση μεταχείριση; Το ερώτημα είναι ρητορικό. Όλοι το γνωρίζουν αυτό το “σύστημα”, αλλά ουδείς μπορεί να κάνει κάτι, διότι θα τον “φάει” το κατεστημένο. Η ατομική πρωτοβουλία είναι επίσης εντελώς ανεπιθύμητη, σε σημείο που τα επιτελεία είτε να δυσφορούν, είτε ακόμη και να φοβούνται αν κάποιο στέλεχος σκεφτεί (πόσο μάλλον να τολμήσει) κάτι πρωτοποριακό. “Εγώ θα πάρω την ευθύνη; Άσε με να έχω το κεφάλι μου ήσυχο”, σκέφτονται οι οπαδοί της μονολιθικότητας του στρατεύματος, αλλιώς γνωστοί και ως “δεινόσαυροι”.
Ρεαλιστική εκπαίδευση και πειθαρχεία
Οι Ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις, έχουν να πολεμήσουν ουσιαστικά από τον Εμφύλιο Πόλεμο, με μικρές εξαιρέσεις την Κορέα και τα γεγονότα του 1974 στη μαρτυρική Κύπρο.
Η Ελλάδα έχει λάβει μέρος σε ειρηνευτικές αποστολές στη Σομαλία, στο Κόσοβο και το Αφγανιστάν, εσχάτως έχει αποστείλει μια Μοίρα Patriot στη Σαουδική Αραβία, ενώ υπό συζήτηση είναι το θέμα αποστολής στελεχών στην υποσαχάρια Αφρική.
Ένας στρατός όμως οφείλει να βρίσκεται σε συνεχή επαγρύπνηση και αυτό επιτυγχάνεται μέσω διαρκούς, προσαρμοσμένης στα σύγχρονα πρότυπα εκπαίδευσης και φυσικά πειθαρχίας. Οι εποχές του “πυρ και κίνηση” έχουν περάσει ανεπιστρεπτί και παρά τις ελλείψεις σε πολλά μέσα (βλέπε, σύγχρονα ΤΟΜΠ/ΤΟΜΑ), είναι απαραίτητο να εφαρμοστεί το κατάλληλο ρεαλιστικό δόγμα εκπαίδευσης και ασκήσεων, με έμφαση σε επιχειρήσεις και όχι επί χάρτου, ακόμη και αν κάποιοι που βαριούνται, γκρινιάζουν.
Μια σχετική, συνοπτική αναφορά μας σε σύγχρονα πολεμικά δόγματα, στο παρακάτω άρθρο μας:
Θέλουμε να λέμε αλήθειες; Ναι, και πρέπει να τις λέμε δίχως φόβο και πάθος. Αλλιώς, ας φάμε παντεσπάνι (που δεν υπάρχει). Λύσεις υπάρχουν. Δύσκολες; Ναι, αλλά αν δεν αλλάξουμε μυαλά, ενισχύοντας στελέχη και στρατεύσιμους, με ανταλλάγματα, αλλά ΚΑΙ απαιτήσεις, δουλειά δε γίνεται…
ΦΩΤΟ ΑΡΧΕΙΟΥ
