Επιτέλεσε διαφορετικούς ρόλους καθ’ όλη τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου (από καταδρομικό εδαφικών στόχων και νυχτερινό μαχητικό ως εκπαιδευτικό), αλλά υπήρξε πιο επιτυχημένο ως αναγνωριστικό μικρής εμβελείας. Εντάχθηκε νωρίς στην υπηρεσία της Luftwaffe – από την εισβολή ακόμα στη Σοβιετική Ένωση – και παρέμεινε σε χρήση έως το καλοκαίρι του 1944.
Το Fw 189 “Uhu” (Μπούφος) σχεδιάστηκε βάσει των προδιαγραφών του Γερμανικού Υπουργείου Αεροπορίας, που εκδόθηκαν τον Φεβρουάριο του 1937, και αφορούσαν ένα τριθέσιο αεροσκάφος με ισχύ 850-900 ίππων και συνολική απόδοση καλύτερη από αυτήν του Henschel Hs 126 (το οποίο πάντως μόλις είχε μπει σε υπηρεσία). Προτάσεις κατατέθηκαν από τις Focke Wulf, Blohm & Voss και Arado. Τρία πρωτότυπα ζητήθηκαν από την κάθε εταιρεία. Το Arado Ar 198, με πτέρυγες στο επάνω τμήμα της ατράκτου, ήταν μεν το πιο κλασικό, γιαυτό κέρδισε σε προτεραιότητα, αλλά τελικώς οι επιδόσεις του δεν ενθουσίασαν. Η Blohm & Voss παρουσιάστηκε με το ασύμμετρο BV 141 (όπου το cockpit, τοποθετημένο δεξιά του κινητήρος, προσέφερε εξαιρετική ορατότητα και είχε γενικώς αποδεκτές επιδόσεις), αλλά το μη ελκυστικό σχήμα του έγειρε αμφιβολίες. Τέλος, το αρκετά τετραγωνισμένο σχέδιο του Kurt Tank, της Focke-Wulf, δεν ήταν τόσο καινοτόμο όσο δείχνει από μια πρώτη ματιά. Θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ένα τυπικό δικινητήριο μονοπλάνο με διχαλωτή ουρά. Η κάπως ασυνήθιστη εμφάνισή του οφείλεται στον ευρύτατο και ευμεγέθες cockpit του που κάλυπτε πλήρως το μπροστινό μέρος της κεντρικής ατράκτου.
Αρχικά το Υπουργείο Αεροπορίας διατηρούσε τις επιφυλάξεις του σχετικά με το Fw 189 V1, όπου έκανε την παρθενική του πτήση – άνευ οπλισμού – μέσα στον Ιούλιο του 1938. Το δεύτερο πρωτότυπο, το V2, έφερε δύο πολυβόλα MG 17 των 7,9 χιλ. στις πτέρυγες και τρία ίδια στην άτρακτο. Ακολούθησε το V3, που διέθετε αυτόματο σύστημα μεταβλητής περιστροφής των διφύλλων ελίκων και κινητήρες αντίστροφης διάταξης V12 Argus As 410Α-1 των 465 ίππων.
Η επιτυχία των τριών πρώτων οδήγησε σε νέα παραγγελία για μια δεύτερη σειρά τεσσάρων ακόμη πρωτοτύπων. Το V4 (με μόνο δύο πολυβόλα και με αλλαγές στα ατρακτίδια κινητήρων και το σύστημα προσγειώσεως), χρησιμοποιήθηκε για δοκιμές με δηλητηριώδη αέρια και χημικά όπλα. Το V5 ήταν καθαρά εκπαιδευτικό και το V6 δοκιμάστηκε για επιθέσεις εναντίον τεθωρακισμένων οχημάτων. Το τελευταίο, το V7, επρόκειτο να κατασκευαστεί ως υδροπλάνο, αλλά έγινε κι αυτό εκπαιδευτικό.
Η επόμενη σειρά περιλέμβανε τριάντα πρωτότυπα (δέκα Α-0 και είκοσι A-1), οπότε και ξεκίνησε η μεγάλη παραγωγή του αεροσκάφους την Άνοιξη του 1940. Ξεκίνησε όμως να αναλαμβάνει τον πρωτεύοντα ρόλο έναντι του Hs 126 μεταξύ του 1942 και 1944. Το μήκος του έφτανε τα 12,3 μέτρα, ενώ το άνοιγμα πτερύγων τα 18,4. Η εμβέλειά του ήταν 580 μίλια, η τελική του ταχύτητα 217 μίλια, ενώ έφτανε σε ανώτατο υψόμετρο 27.550 ποδιών. Μπορούσε επίσης να μεταφέρει ωφέλιμο βάρος 440 λιβρών.
Μεγάλο μερίδιο της επιτυχίας του οφείλετο οπωσδήποτε στην εναέρια επικράτηση άλλων αεροσκαφών, όπως το Ju 87 Stuka, τη στιγμή που άλλα συμμαχικά, όπως το Fairey Battle και το Westland Lysander, υφίσταντο σοβαρές απώλειες. Αργότερα, όταν οι Γερμανοί βρέθηκαν στον αντίποδα, το Fw 189 αναγκάστηκε να επιχειρεί τη νύχτα.
Μέχρι και μετά το ξεκίνημα της επιχείρησης «Μπαρμπαρόσα», οι πιο πολλές αναγνωριστικές αποστολές εκτελούνταν από το Hs 126. Παρά του ότι η παραγωγή των Fw 189 είχα αυξηθεί κατακόρυφα μέσα στο 1941-1942, το Hs 126 θεωρείτο ακόμη το πιο αξιόπιστο του είδους του και συνεπώς περισσότερο προτιμητέο. Είναι δε χαρακτηριστικό το ότι από τις εν συνόλω 31 Μοίρες αναγνωριστικών μικρής εμβέλειας, οι 17, ίσως και λίγο περισσότερες, εξακολουθούσαν να χρησιμοποιούν άλλους τύπους αεροπλάνων.
Το Fw 189 έκανε αίσθηση όταν άρχισε να επιχειρεί πιο επισταμένα στo ανατολικό μέτωπο. Οι αερόψυκτοι κινητήρες αποδείχτηκαν πιο αξιόπιστοι από τους υδρόψυκτους σε βαρύτατες συνθήκες ψύχους, ενώ το ίδιο το αεροσκάφος φαινόταν γενικά ανθεκτικότερο. Τα πράγματα πήραν άλλη τροπή μετά το 1942, όταν τα συνεχώς εξελιγμένα σοβιετικά μαχητικά καθιστούσαν τη δράση του όλο και πιο δύσκολη, ώστε οι αναγνωριστικές αποστολές να πραγματοποιούνται είτε με συνοδευτικά είτε υπό την πλήρη κάλυψη του σκότους. Ωφείλουμε να σημειώσουμε παρενθετικά πως δεν αποτελούσε έναν εύκολο στόχο, διότι διέθετε εκπληκτική ικανότητα ελιγμών σε στενούς κύκλους, όπου τα εχθρικά αεροπλάνα αδυνατούσαν να το ακολουθήσουν.
Εξαίρεση αποτέλεσε το διθέσιο Fw 189C, όπου ήταν και το μόνο που διαμορφώθηκε για επιθετική δράση με προσβολές κινητών στόχων εδάφους. Ο συγκεκριμένος τύπος βγήκε σε δύο πρωτότυπα, αλλά δεν μπήκε ποτέ σε μαζική παραγωγή. Το πρώτο βασίστηκε στο V1 από το οποίο προέκυψε το V1b το 1938. Το νέο cockpit περιόριζε την ορατότητα, τόσο του πιλότου όσο και του πυροβολητού. Η άτρακτος, αν και μικρότερη ήταν βαρύτερη, επιρρεάζοντας την απογείωσή του. Στην πτήση του δοκιμάστηκε συγκριτικά με το Henschel Hs 129, αλλά τελικώς καταστράφηκε κατά την προσγείωση. Το δεύτερο ήταν το V6 στο οποίο προσαρμόστηκαν δύο πυροβόλα MG FF των 20 χιλ. και τέσσερα MG 17. Στην κατάληξη της ατράκτου υπήρχε ακόμη ένα διπλό MG 81Ζ των 7,9 χιλ. Παρά το ότι οι πιλότοι των δοκιμών έδειξαν την προτίμησή τους στο Fw 189C έναντι του Hs 129 (το οποίο πάντως αργότερα εξελίχθηκε σε πολύ αποτελεσματικό αεροσκάφος), τελικώς δεν υπερίσχυσε έναντι του ανταγωνιστού του, καθότι η παραγωγή του ήταν σαφώς ακριβότερη.
Γραμμές παραγωγής του υπήρξαν σε όλη την Ευρώπη με την πρώτη να ξεκινάει στο εργοστάσιο της Focke-Wulf στη Βρέμη. Εκεί κατασκευάστηκαν 167 αεροσκάφη μέχρι το τέλος του 1943, με την κορύφωση της παραγωγής του να καταγράφεται κατά το 1942. Κατόπιν, η κύρια γραμμή μεταφέρθηκε στη Γαλλία, κοντά στο Μπορντό, ενώ το εργοστάσιο της Βρέμης επικεντρώθηκε στο Fw 190. Η δεύτερη κυριότερη γραμμή ήταν αυτή του εργοστασίου της Aero-Avia, στην Πράγα. Σε αυτό κατασκευάστηκαν 337 κομμάτια κατά το ίδιο χρονικό διάστημα. Συνολικά, 864 αεροσκάφη παρήχθησαν έως το τέλος του προγραμματος στις αρχές του 1944.
