ΑΠΟΨΕΙΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΩΝ: Μια άλλη προσέγγιση για το F-14 Tomcat!

 

Οι λάτρεις των εξισώσεων energy/maneuverability θα ισχυρισθούν, εύλογα κατ’ αρχήν, ότι το α/φ ήταν στην πραγματικότητα 2,5 γενεάς, δεν ήταν στην κλάση επιδόσεων των F-15, F-16, F-18, MiG-29, Su-27. Και πράγματι, ο λόγος ώσης προς βάρος ήταν πολύ χαμηλός, και η πτερυγική φόρτιση μεγάλη (λόγω του τεραστίου κενού βάρους μεταξύ 18 και 19 τόννων, λόγω πρώτης γενιάς turbofan, οπλοσυστήματος AN/AWG-9, μηχανισμών μεταβλητής γεωμετρίας (αναγκαίας για τεράστιες υπερηχητικές επιδόσεις και ταυτόχρονα πολύ χαμηλή ταχύτητα προσέγγισης σε αεροπλανοφόρο) και βέβαια βαρύτατης κατασκευής για να αντέχει προσνηώσεις).
Το F-14Α είχε 42.000 λίμπρες εγκατεστημένη ώση, και κενό βάρος 18,5 τόννων, συγκριτικά το – προηγούμενης γενιάς – εγγλέζικο Φάντομ με τους Ρολς κινητήρες είχε ίδια ώση αλλά κενό 13,5 τόννους! Το F-16A 7,5 τόννους κενό, 24.000 λίμπρες ώση. Το F-15A, ο μεγάλος ανταγωνιστής, είχε 12,2 τόννους κενό, αλλά 48.000 λίμπρες εγκατεστημένη ώση, τελείως άλλη κλάση … Ή όχι;

Μόνο για «σκληρούς» οπαδούς του F-14 Tomcat: Εκπαιδευτικό βίντεο ελιγμών μάχης

Στην πραγματικότητα, το F-14 ήταν πολύ καλύτερο σε αερομαχία από ότι στα χαρτιά, και όχι μόνο λόγω της υπέρτερης επίγνωσης τακτικής κατάστασης από ραντάρ (είχε και διαμορφώσεις αερομαχίας) και δύο ζεύγη μάτια στο κόκπιτ: Η επιφάνεια μεταξύ των κινητήρων, το πεπλατυσμένο τμήμα της ατράκτου που καλείται στην αργκό του Ναυτικού pancake, παράγει σημαντική άντωση, και “προσαυξάνει” εν τοις πράγμασιν την πτερυγική επιφάνεια, ρίχνοντας τον πτερυγικό φόρτο, η όλη διάταξη επιτρέπει τεράστιες γωνίες προσβολής (εντάξει, Su-27 ή F/A-18 δεν είναι …), ενώ η κίνηση των πτερύγων προς το μέγιστο εκπέτασμα (ελάχιστη οπισθόκλιση) επιτρέπει δραματική επιβράδυνση.
Σημειωτέον ότι μπορεί να τραβά 6,5G με 2 Μαχ, με ότι αυτό σημαίνει για δυνατότητες βελτιστοποίησης ή μεταβολής της γεωμετρίας εμπλοκής σε αναχαιτίσεις στόχων τεράστιας ταχύτητας και ύψους … Το απόλυτο αναχαιτιστικό … Πάντως ο αρχικός κινητήρας είχε ζωηρή τάση να περιπίπτει σε απώλεια στήριξης των πτερυγίων του σε υψηλές γωνίες προσβολής, και δεν επέτρεπε ξένοιαστους ελιγμούς, αν συνέβαινε δε το παραπάνω, το αεροσκάφος περιέπιπτε σε επίπεδη περιδίνηση, από την οποία ακόμη και η εγκατάλειψη ήταν δύσκολη.

F-14 vs MiG-23: Αερομαχία μεταξύ μαχητικών μεταβλητής γεωμετρίας

Από την αιτία αυτή και τις πυρκαϊές κινητήρων απωλέσθηκαν πολύ πάνω από 100 Τόμκατ σε συνολική παραγωγή 712 (περιλαμβανομένων 80 του Ιράν). Κακό για αεροσκάφη 60-65 εκ $ … Ο νέος κινητήρας GE F110 ήταν πρακτικά ίδιος με των δικών μας F-16C/D Block 30/50, απολύτως αξιόπιστος, αδιάφορος για τη διατάραξη της ροής του αέρα, και η εγκατεστημένη ώση έκανε άλμα στις 56.000 λίμπρες (από 42.000) για ίδιο βάρος. Αυτό ήταν πραγματικό α/φ τρίτης γενιάς!
Κατά το 1984 αποφασίστηκε να αναβαθμιστούν με το νέο κινητήρα (σε συνδυασμό με την εγκατάστασή του σε νέες κατασκευές, που συνεχίζονταν με ρυθμό 24 – ήτοι δύο μοιρών ναυτικού – το χρόνο) αρκετά α/φ για ένα άθροισμα 400 F-14D ως τις αρχές της δεκαετίας του ’90.

Το -D θα έφερε, πέραν του νέου κινητήρα, οπτικό αισθητήρα ικανό να εντοπίσει επιβατικό σε πολύ πάνω από 100 χλμ ΚΑΙ IRST, προηγμένο παρεμβολέα, νέο RWR, νέο κόκπιτ, αλλά προπάντων το υπέρτατο ραντάρ Hughes AN/APG-71, που συνδύαζε την τεράστια κεραία και ισχύ εκπομπής του υφιστάμενου AN/AWG-9 (= τεράστια εμβέλεια και αδυναμία παρεμβολής λόγω τεράστιας ισχύος εκπομπής) με τις προηγμένες διαμορφώσεις του Hughes AN/APG-70 του όψιμου F-15C & F-15E Strike Eagle (δηλαδή προηγμένα ECCM με αναπήδηση συχνοτήτων, LPI mode για ιχνηλάτηση στόχων με ελάχιστους παλμούς και μετά παύση εκπομπής προς αποφυγή εντόπισης από εχθρικά ESM/RWR, και προπάντων εξαιρετικά εξεζητημένη ψηφιακή επεξεργασία σήματος, που επέτρεπε τη διαβόητη μη-συνεργατική αναγνώριση στόχων.

Grumman F-14 Tomcat, o γάτος των θαλασσών (48 χρόνια μετά)

Το ραντάρ μπορούσε να αναγνωρίσει τον τύπο του στόχου “μετρώντας” τα … πτερύγια του συμπιεστή του κινητήρα του από μπρος ή τα “πέταλα”της εξαγωγής του από πίσω, με άλλα λόγια εντοπίζοντας – ενώ το ίδιο ήταν κάπου μεταξύ Αιγύπτου και Κρήτης – νύχτα ένα F-16 πάνω από το Καστελόριζο, μπορούσε να πει αν είναι ελληνικό 52+ ή τουρκικό -50!!!).

Αλλά, το τέλος του Ψυχρού Πολέμου σήμανε (εύλογα) την ώρα του “μερίσματος της ειρήνης”, με δραματική περικοπή μονάδων και προμηθειών. Αν το -Α κόστιζε 65 εκατομμύρια, φανταζόμαστε το -D. Όπως λέει και το άρθρο, τελικώς μόνο 32 -Α αναβαθμίστηκαν σε F-14A+/B (Α με τους νέους κινητήρες μόνο), και άλλα 38 νέα Α+/Β κατασκευάστηκαν.
Το μυθικό υπεραεροπλάνο F-14D κατασκευάστηκε σε μόλις 37 κομμάτια, με αναβάθμιση σε επίπεδο D άλλων 18 -Α. Αυτά τα 55 D, 70 B και γύρω στα 60 -Α, όλα με πιστοποίηση LANTIRN και κατευθυνομένων βομβών GBU-10/24 & JDAM έγιναν Bombcat και διακρίθηκαν στο ρόλο αυτό ιδίως στο Β’ Πόλεμο του Ιράκ το 2003. Και οι τρεις παραλλαγές διατηρήθηκαν μέχρι τέλους. Αλλά η εξέλιξή του ως όπλου αεροπορικής υπεροχής εγκαταλείφθηκε ουσιαστικά ήδη πριν μπουν σε υπηρεσία τα φανταστικά B/D με το νέο κινητήρα, όταν τα F-15/16 της USAF λάμβαναν τον AIM-120 AMRAAM το 1991, τα Τόμκατ κοίταζαν με φθόνο …

Ενόψει της απόσυρσης, δεν πιστοποιήθηκε ποτέ για ΑΙΜ-120, ενώ στις αρχές της δεκαετίας του 2000 αποσύρθηκε και ο θρυλικός ΑΙΜ-54C, καθώς η επαναπιστοποίησή του δεν δικαιολογείτο (ο μοναδικός φορέας θα αποσυρόταν προσεχώς …) και είχε επανειλημμένες αστοχίες έναντι ιρακινών MiG-23/25 (χάρη σε γαλλικούς παρεμβολείς REMORA/BARAX της Τhomson, όπως θρυλείται, πριν από τους οποίους σε ιρανικά χέρια είχε σαρώσει κυριολεκτικά την αεροπορία του Ιράκ …).
Πιο προχωρημένες μετατροπές προτάθηκαν (βλ. άρθρο), αλλά δεν προχώρησαν. Το χάος στο Αμερικανικό Ναυτικό μετά το 1988, με τις απανωτές ακυρώσεις όλων των αεροσκαφών κρούσεως (A-6F, A-12, A-6G κλπ) οδήγησε στην απόσυρση των άξιων Α-6Ε και στην έλλειψη α/φ κρούσης μεγάλης εμβέλειας, ρόλος που ανατέθηκε στα Τόμκατ.

Στο μεταξύ, στα καταστρώματα υπήρχαν τρεις μοίρες Χόρνετ με συνολικά 36 υπερευέλικτα μαχητικά με ΑΙΜ-120, που υπερεπαρκούσαν τόσο για ελαφρά κρούση όσο και για αεροπορική υπεροχή. Οι ακραίες υπερηχητικές επιδόσεις και τα 6 βλήματα ΑΙΜ-54 δεν έπαιζαν ρόλο σε έναν κόσμο όπου τα Blinder & Backfire, με τα θανάσιμα υπερηχητικά πυρηνικά βλήματά τους κατά πλοίων, που κάποτε θα εφορμούσαν κατά δεκάδες στα αεροπλανοφόρα των ΗΠΑ, τώρα σκούριαζαν στο ρωσικό χιόνι.
Και για τη διάρκεια ζωής: Ήταν γύρω στις 6000 ώρες. Με ρυθμούς Ναυτικού (πολύ περισσότερες ώρες πτήσεως το χρόνο για τους πιλότους λόγω εκπαιδευτικών αναγκών, πολύ πάνω από 250 δηλαδή, χωρίς να υπολογίζονται ενδεχόμενες επιχειρήσεις …) αυτές είναι 15-20 χρόνια. Τα “κλασικά” Χόρνετ που έχουν φτάσει τα 30 χρόνια στις μέρες μας, παρά τις εντατικές πολεμικές επιχειρήσεις όλης της ζωής τους, έχουν υποστεί αντικατάσταση όλης της κεντρικής ατράκτου με νέα, είναι στην πραγματικότητα νέα σκαριά!

Αυτό δεν μπορούσε να γίνει σε αεροσκάφος της περιπλοκότητας του Τόμκατ, με πτέρυγες που στρέφονται γύρω από μια τεράστια βίδα τιτανίου, είναι άγνωστο αν υπήρχαν καν πλέον οι τόρνοι και οι εργαλειομηχανές της αρχικής παραγωγής, αλλά και τεχνικώς εφικτό να ήταν, θα κόστιζε όσο ένα … νέο Σούπερ Χόρνετ ….
Ένα F-14D σήμερα, με 2 AIM-9X & 6 AIM-120D και κάσκα JHMCS θα μπορούσε να σαρώσει ό,τι κινείται στους αιθέρες. Δεν έχει την ευελιξία ενός Σούπερ Χόρνετ/κλάσικ Χόρνετ/F-16/Su-27/30 ιδίως σε χαμηλά ύψη και ταχύτητες, αλλά με έναν άσσο του Τοπ Γκαν στα χειριστήρια παραβγαίνει και με αυτά σε κλειστή αερομαχία … Αλλά σε υπερηχητική επιτάχυνση και ακτίνα όπλων δεν θα το έπιαναν με τίποτε … Σίγουρος απέναντί του θα ήταν μόνο κάποιος σε Typhoon με Meteor, και βέβαια σε F-22 … Το πολύ ένα Su-35 με εξελικτικά παράγωγα μεγάλης εμβέλειας των R-77 …

Πριν 26 χρόνια, η διάσωση του πληρώματος ενός Tomcat

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Το άρθρο αυτό δεν είναι κάτι άλλο από ένα σχόλιο ενός εξαίρετου αναγνώστη μας, σχόλια του οποίου έχουμε φιλοξενήσει και παλαιότερα. Θεωρήσαμε πως άξιζε ειδική θέση ανάμεσα στα άρθρα μας, και συνέχεια στην συζήτηση που ξεκίνησε με αφορμή το παρακάτω άρθρο. Δεν αλλάξαμε τίποτε από το αρχικό σχόλιο, θα προσπαθήσουμε να συνεχίσουμε τον σχολιασμό μετά τα περαιτέρω σχόλια των αναγνωστών μας

Το αμερικανικό Ναυτικό παραμένει χωρίς μαχητικό αεροπορικής υπεροχής