Τουρκικό παραλήρημα: Με τους S-400 η Τουρκία… προστατεύει τα σύνορα της Ε.Ε και του ΝΑΤΟ!  

Βαλλόμενοι πανταχόθεν για την εμμονή τους στην απόκτηση των ρωσικών αντιαεροπορικών συστημάτων S-400, οι Τούρκοι έχουν επιδοθεί σε έναν επικοινωνιακό πόλεμο προσπαθώντας να πείσουν όσους τους κατηγορούν ότι δεν υπάρχει πρόβλημα. Στην συγκινητική αυτή προσπάθειά τους όμως συχνά… ξεφεύγουν. Οι πρόσφατες δηλώσεις του υπουργού Ευρωπαϊκών Υποθέσεων και εκπροσώπου του κυβερνώντος κόμματος ΑΚΡ, Ομέρ Τσελίκ, είναι ενδεικτικές. Ούτε λίγο ούτε πολύ, ο Τούρκος αξιωματούχος υποστήριξε ότι «η προστασία των τουρκικών συνόρων από τους S-400 σημαίνει προστασία του ΝΑΤΟ και της Ευρώπης».
Το να μιλά η Τουρκία για «προστασία της Ευρώπης» την ώρα που παραβιάζει ωμά και σε καθημερινή βάση τον εναέριο χώρο μιας χώρας-μέλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης απειλώντας την με πόλεμο, διατηρεί τον 21^ο αιώνα στρατό κατοχής σε μια άλλη χώρα-μέλος της Ε.Ε και ασκεί «διπλωματία» βασισμένη σε εκβιασμούς και τεχνητές εντάσεις διά συστηματικών προκλήσεων με το σκεπτικό του ανατολίτικου παζαριού –ζητώ πολλά και υποχωρώ για να πάρω αυτά που πραγματικά με ενδιαφέρουν να πάρω– δεν είναι απλώς προσβολή στην νοημοσύνη. Είναι ο ορισμός του θράσους για λεξικό.

Από πότε τα σύνορα της Ευρώπης είναι σύνορα της Τουρκίας; Μιλάμε για τα ίδια σύνορα που Άγκυρα περιφρονεί εμπράκτως; Και πώς ακριβώς «πουλάει προστασία» σε Ευρώπη και ΝΑΤΟ; Προστατεύοντας μας από την εισβολή Σύρων, Ιρακινών ή… Ρώσων από τους οποίους προμηθεύεται τους S-400;
Είναι κατανοητό ότι ο Πρόεδρος Έρντογαν επιχειρεί «ηρωική έξοδο» με κάθε τρόπο από τον κλοιό απομόνωσης στον οποίο έχει περιέλθει εξαιτίας του φλερτ με την Μόσχα. Η ένταση με τις Ηνωμένες Πολιτείες δεν οφείλεται μόνο στην απόφαση της Άγκυρας να ψωνίσει ρωσικούς πυραύλους –αφού όπως ισχυρίζονται οι Τούρκοι δεν τους έδινε Patriot η κυβέρνηση Ομπάμα. Τα βαθύτερα αίτια της κρίσης στις σχέσεις τους θα πρέπει να αναζητηθούν στην μεγαλομανή πολιτική που έχει αποφασίσει να ακολουθήσει ο Ρετζέπ Ταγίπ Έρντογαν σε διάφορα θέματα, συχνά διαφοροποιούμενος από την συμμαχική γραμμή, αλλά κυρίως στην προσέγγιση των Αμερικανών με τους Κούρδους «τρομοκράτες» όπως αποκαλεί η Άγκυρα τους μαχητές του YPG στην Συρία.
Οι τουρκικές αντιδράσεις θα πρέπει να ιδωθούν υπό το πρίσμα των βαθέων τουρκικών συμφερόντων. Συμφερόντων που στην περίπτωση των Κούρδων –και στο ενδεχόμενο δημιουργίας κουρδικού κράτους ή έστω κρατικής οντότητας– αποκτούν πλέον σαφώς υπαρξιακή διάσταση. Οπότε οι Τούρκοι, κατά την προσφιλή τακτική τους, βάζουν διαρκώς θέματα στο τραπέζι. Όσο περισσότερα, τόσο μεγαλύτερα και τα περιθώρια ελιγμών.
Οι S-400, δρόμος χωρίς επιστροφή κατά την τουρκική ηγεσία, αναμένονται οσονούπω. Και είναι πολύ πιθανό να χρησιμοποιηθούν ως «διπλωματικό εργαλείο» κατά το δοκούν, όπως το συνηθίζουν οι Τούρκοι. Ωστόσο το πρόβλημα δεν είναι τόσο αν θα πάρει τους S-400 ο Έρντογαν ή όχι. Άλλωστε… κάποιους πυραύλους θα πάρει.

Το πρόβλημα είναι ότι η Τουρκία ποντάρει στην ενδοτικότητα Ευρωπαίων και Αμερικανών απέναντι στην προβαλλόμενη γεωστρατηγική της σημαντικότητα. Αυτό, πιστεύει η Άγκυρα, είναι αρκετό για να της συγχωρούνται τα πάντα –ακόμη και όταν συνεργάζεται απροκάλυπτα με οργανώσεις τζιχαντιστών όπως π.χ την συνεργαζόμενη με την Αλ Κάιντα Ha’yat Tahrir al-Sham (πρώην Jabhat al-Nusra) στην οποία πρόσφατα ο τουρκικός Στρατός έδωσε στρατιωτικό υλικό και βαρύ οπλισμό, συμπεριλαμβανομένων εκτοξευτών πυραύλων, για να χτυπήσει τις δυνάμεις του Άσσαντ στα βόρεια της επαρχίας Χάμα. Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ότι οι απίστευτες παρτίδες θράσους που παίζει η Τουρκία της βγαίνουν. Μέχρι στιγμής, τουλάχιστον.
Η επικείμενη άφιξη των S-400 «για την προστασία της Avrupa» (Ευρώπης) θα δρομολογήσει αναμφίβολα ενδιαφέρουσες εξελίξεις, είτε με ενδεχόμενες κυρώσεις ή με οριστικό (;) αποκλεισμό από τα F-35. Πάντως όσοι επιχαίρουν πιστεύοντας ότι ο Έρντογαν παρασύρει με την προσωποπαγή πολιτική του την χώρα σε έναν ιδιαίτερα ολισθηρό δρόμο, ας το ξανασκεφτούν. Η Τουρκία, ο Μέγας Επιτήδειος, έχει αποδείξει ιστορικά πως είναι αρκετά πονηρή (και οι ξένοι αρκούντως ηλίθιοι) για να προσγειώνεται πάντα στα τέσσερα, ακόμη και μετά από μεγάλη πτώση. Βεβαίως, υπάρχει και το προηγούμενο της ιστορίας με εκείνη την στάμνα…
Αλέξανδρος Θεολόγου