Δεν έχουμε κουραστεί να το λέμε, κι ας μας έχουν αποκαλέσει με κάθε είδους χαρακτηρισμούς. Αν θέλουμε να διατηρήσουμε την Πατρίδα μας στα σημερινά της μεγέθη, αν θέλουμε ΑΟΖ, και εκμετάλλευση των πιθανών κοιτασμάτων υδρογονανθράκων (κι ουχί υδατανθράκων), τότε δεν έχουμε άλλη λύση από την υλοποίηση ενός τεράστιου, φιλόδοξου, μακροχρόνιου εξοπλιστικού προγράμματος.
Ναι, είμαστε εμείς οι Άθλιοι, που ζητάμε το … ανήκουστο. ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΝΙΣΧΥΣΟΥΜΕ ΤΙΣ ΕΝΟΠΛΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ. Τελεία, παύλα κα θαυμαστικό.
Γνωρίζουμε πως αυτό το άρθρο μας θα διακινηθεί στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης, με πηχαίους “σχολιασμούς”, “να, η ΠΤΗΣΗ πουλάει ΟΠΛΑ“. Εντάξει, κάποιοι κάποτε προσπαθούσαν να μας πείσουν πως τετραγωνίζεται ο κύκλος, κάποιοι άλλοι πως τα λεφτά βγαίνουν από λεφτόδεντρα, είναι απείρως ευκολότερο να πειστούν κάποιοι πως δεν χρειαζόμαστε αμυντικές δαπάνες.
Τώρα, ας θυμηθούμε λίγο την πρόσφατη ιστορία των αμυντικών εξοπλισμών της χώρας. Μετά τα ΕΜΠΑΕ των τελών της προηγούμενης χιλιετίας και των αρχών της τρέχουσας, δηλαδή τα εξοπλιστικά προγράμματα που μεταξύ 1996 και 2003, ελάχιστες μεγάλες προμήθειες υλικού είχαν γίνει. Μετά το 2004, αν εξαιρεθεί η αγορά των 30 F-16C/D Block 52+Adv, τίποτε άλλο δεν προχώρησε, παρά το γεγονός ότι υπήρχε έντονη ανάγκη για νέες φρεγάτες αλλά και για ΤΟΜΑ. Εντούτοις έγινε μια τεράστια προσπάθεια για να αξιοποιηθούν όλα τα παραγγελθένα συστήματα από παλιά. Προσπάθεια που εμείς τουλάχιστον την κρίνουμε ανεπιτυχή. Δεν θα επεκταθούμε όμως περισσότερο στο θέμα…
Από το 2010 μέχρι το 2013, την πρώτη εποχή των Μνημονίων, τα πάντα πάγωσαν. Κανείς δεν ενδιαφέρθηκε με την Άμυνα, καθώς οι περικοπές σε μισθούς, συντάξεις, επιδόματα είχαν εξαγριώσει τόσο αυτό που λέμε τον “Κόσμο”, που κανείς δεν θα τολμούσε να αγοράσει ούτε σφαίρα. Παρόλαυτά την περίδο 2010-2014 έγιναν μερικές κομβικές προμήθειες και κυρίως FOS για τα F-16, κάτι που βοήθησε αρκετά στα αμέσως επόμενα χρόνια.
Το 2014, με την χώρα τότε προ της εξόδου από τα Μνημόνια, και ενόψει της πρώτης δειλής εξόδου στις αγορές (θυμίζουμε πως το Ελληνικό Κράτος έβγαλε ομόλογα τότε), δημιουργήθηκε μια λίστα 42 απολύτως απαραιτήτων εξοπλιστικών προγραμμάτων. Προϋπολογίστηκαν επίσης περίπου 600 εκ. ευρώ ετησίως, έτσι ώστε τα επόμενα χρόνια οι Ένοπλες Δυνάμεις να μπορέσουν να συνεχίσουν να έχουν αποτρεπτική ικανότητα.
Το 2015, με την αλλαγή της Κυβέρνησης, τα πράγματα άλλαξαν. Η χώρα επέστρεψε στην ύφεση, και ένα νέο Μνημόνιο υπεγράφη. Οι περικοπές που έπρεπε να γίνουν, ανάμεσα σε όλα τα άλλα, αφορούσαν εκ νέου τις αμυντικές δαπάνες. Αν και στοιχεία εκτέλεσης του Π/Υ δεν είναι απολύτως γνωστά, πιστεύουμε πως οι περικοπές των εξοπλιστικών δαπανώ την διετία 2015-2016 ξεπέρασαν τα 600 με 800 εκ. ευρώ.
Όλοι άλλωστε θυμόμαστε πως το μόνο πρόγραμμα που προχώρησε την περίοδο αυτή ήταν ο εκσυγχρονισμός των Ρ-3Β Orion. To πρόγραμμα μάλιστα αποφασίστηκε τον Απρίλιο του 2015, όταν ακόμη οι διαπραγματεύσεις με τους δανειστές ήταν σε εξέλιξη, και ακόμη προφανώς δεν είχε γίνει γνωστό το μέγεθος του προβλήματος της Οικονομίας από τις διαπραγματεύσεις του πρώτου εξαμήνου του 2015.
Μετά το περίφημο Δημοψήφισμα του 2015, και τις εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2015, οι εξοπλιστικές δαπάνες, μαζί με τα προϋπολογισθέντα κονδύλια, ουσιαστικά εξανεμίστηκαν. Ναι μεν υπήρχαν θεωρητικά στους προϋπολογισμούς, απλά τα χρήματα δεν ξοδεύονταν. Έτσι έκλειναν διάφορες “τρύπες”, ή καλύτερα, όπως αναφέρονται εκείνη την περίοδο “αποκλίσεις στην εκτέλεση του προϋπολογισμού”, που αφορούσαν είτε κοινωνικά επιδόματα, είτε ενίσχυση του Δημοσίου Τομέα με νέους υπαλλήλους.
ΑΠΟΨΗ: Βυθίζοντας τον “Πορθητή” (στον ύπνο μας, ή πως καταρρίπτουμε Εθνικούς Μύθους)
Η χώρα μετά την εκτεταμμένη φοροεπιδρομή, από το 2017 πέρασε σε καθεστώς πλεονασμάτων. Τα Επιτελεία, που περίμεναν καρτερικά ενίσχυση ουσιαστικά από το 2008, άρχισαν να γίνονται πιο πιεστικά. Η αρχή έγινε με το ταξίδι Τσίπρα στις ΗΠΑ τον Οκτώβριο του 2017, όταν πλέον ανακοινώθηκε ο εκσυγχρονισμός των F-16. Μετά, αργά αλλά σταθερά, διάφορες άλλες ανάγκες άρχισαν πλέον να μην μπορούν να κρυφτούν, και προέκυψε ενδιαφέρον για αρκετά αμυντικά προγράμματα. Μόνο στο ενδιαφέρον έχουμε μείνει όμως, γιατί υπογραφές δεν έχουμε δει πουθενά.
Πριν συνεχίσουμε, θα πρέπει να πούμε και για την φαρσοκωμωδία της ενίσχυσης του Πολεμικού Ναυτικού, πρώτα με το φιάσκο των δυο FREMM, που ΘΑ παραλαμβάναμε πέρσι, και μετά με τις Adelaide. Για τις Adelaide, “τις θέλαμε, αλλά με, δεν μας έδιναν, αλλά ζητήσαμε, είπαν όχι, αλλά μετά ναι χωρίς, μετά όμως εμείς, δεν, το θέλαμε, και είπαμε, όμως όχι, αλλά προφανώς είχαμε, αλλά μας έδιναν, και δεν θέλαμε, αυτό μόνο, τίποτε άλλο”. Στις παραπάνω ουσιώδεις κουβέντες, εξαντλείται η απάντηση στο ερώτημα “γιατί δεν πήραμε τις Adelaide”.
Κάπως έτσι χάσαμε και τις Adelaide… Γιατί όταν έχεις Arleigh Burke και Udaloy II στο Στόλο, πως … σκέφτεται Adelaide κι άλλα κουραφέξαλα. Με τα πολλά, οι Adelaide έγιναν επιδόματα, 13η σύνταξη και καθρεπτάκια για τους ιθαγενείς, αλλά εμείς, σε κάθε ευκαιρία, μιλάμε για ένα Πανίσχυρο Πολεμικό Ναυτικό, με αποτρεπτική ικανότητα απίθανη, που βγάζει εκπληκτικά βίντεο, αλλά τα στελέχη (κυριολεκτικά ήρωες, το πιστεύουμε και θα είμαστε πάντα δίπλα τους) πρέπει να πολεμήσουν με φρεγάτες ηλικίας 40 ετών.
Φυσικά η πολιτική ηγεσία, αν την ρωτήσεις θα σου πει πως όλα βαίνουν καλώς, κι αμά λάχει να ούμε κοντράρουμε στα ίσια το -πιο τουρκικό, αυτό το έχουμε για πρωϊνό- κινεζικό ναυτικό εκτός έδρας, στα ανοιχτά της Σαγκάης. Κάθε μη εκσυγχρονισμένη S έχει δυο ομάδες μάχης Liaoning μόνο για προπόνηση. Πάμε παρακάτω…
Η σύμβαση για τα ελληνικά F-16 υπογράφτηκε τελικά με μεγάλη καθυστέρηση το 2018 (τα πάντα ήταν έτοιμα από το 2016), κι αφού οι ΗΠΑ αναγκάστηκαν να βάλουν το χέρι στην τσέπη να δώσουν σχεδόν 500 εκ. δολάρια (αυτό το λέμε για καλό). Από εκεί και πέρα, κι εξαιρώντας την εκπληκτική κίνηση αγοράς 70 μεταχειρισμένων OH-58D Kiowa Warrior σε τιμή λαμαρίνας, τίποτε άλλο δεν έχει προχωρήσει στην έρμη τούτη χώρα αμυντικά. FOS για C-27J, NH-90, Mirage 2000 ακούμε εδώ και χρόνια, αλλά πάντα κάτι “κολλάει”, φταίνει -για κάποιους καλοθελητές της κυβέρνησης- πάντα οι Ιταλοί, οι Αμερικάνοι, οι Γάλλοι, οι Πορτογάλοι, όλοι εκτός φυσικά από την πολιτική ηγεσία.
ΑΠΟΨΗ: Το διαρκές έγκλημα της μη προμήθειας σύγχρονων τορπιλών για τα υποβρύχια 214ΗΝ
Φτάσαμε λοιπόν, καλοκαίρι του 2019 και τίποτε δεν έχει προχωρήσει. Οι ΜΕΚΟ200ΗΝ θέλουν εκσυγχρονισμό, ρίξαμε το κονδύλι από τα 400 εκ. ευρώ στα 160 αλλά και πάλι καθυστερούμε όσο δεν παίρνει, τα 214ΗΝ δεν έχουν τορπίλες, οι Kortenaer κινούνται χάρη στις άοκνες προσπάθειες των στελεχών του ΠΝ αλλά και τις δωρεές, και τα Ναυπηγεία δεν μπορούν να ναυπηγήσουν δυο ρημάδες πυραυλακάτους, με τεχνολογία του 2000. Κατά τα λοιπά, θέλουμε και εγχώριο ναυπηγικό πρόγραμμα. Κάτι ανέκδοτα επιπέδου Belh@rra δεν τα λέμε πια, κρύωσαν.
ΣΥΖΗΤΗΣΗ: Τι είδους Πολεμική Αεροπορία θέλουμε για το μέλλον; Μας αρκούν 30, 50 ή 100 μαχητικά;
Αυτό που θέλουμε να πούμε είναι, πως η ρήση του συμπαθούς πολιτικού του κυβερνώντος Κόμματος, περί “θα το διακινδυνεύσουμε”, έγινε πράξη την τελευταία 5ετία (4,5 χρόνια). Το πάγωμα των αμυντικών δαπανών έχει γίνει πράξη. Το τελευταίο “χαρτζηλίκι” που έδωσε προεκλογικά η κυβέρνηση μπορούσε να κλείσει άμεσα τον εκσυγχρονισμό των ΜΕΚΟ200ΗΝ, τις τορπίλες, να αγοράσει τις Adelaide και να τις εξοπλίσει με αριθμό SM-2. Με αυτά, θα μπορούσαμε να ξαναβγούμε στην Ανατολική Μεσόγειο με αξιώσεις, να κυρήξουμε ΑΟΖ και να την υποστηρίξουμε. Τα έσοδα από την ΑΟΖ θα μπορούσαν να φέρουν χιλιάδες θέσεις εργασίας, δις στον κρατικό κορβανά, ισχυροποίηση της χώρας μας διεθνώς. Αλλά όχι, καλύτερα λίγοι ψήφοι τώρα και στο χέρι, παρά λεφτά στο μέλλον και καρτέρει.
Και κλείνοντας, να πούμε το εξής σημαντικό. Το διακινδυνεύσαμε, έχει όμως καταλάβει κανείς πως χάσαμε; Και τώρα, τι κάνουμε;
