Άυπνες νύχτες στην Κορέα: Πώς τα μικρά Po-2 έγιναν το μεγάλο πρόβλημα των Αμερικανών

Τα ραντάρ δεν τα έπιαναν, ο μικρός εμβολοφόρος κινητήρας τους μόλις που ακουγόταν. Όταν τον άκουγες, αυτό σήμαινε ότι τα μικρά διπλάνα ήταν πια πάνω από το αεροδρόμιο και η επιδρομή άρχιζε.

Λέγεται πως εθελόντριες έριχναν από το πίσω κόκπιτ με το χέρι ελαφρές βόμβες με στόχο τα παρατεταγμένα αεροπλάνα στην γραμμή πτήσης. Μετά ακολουθούσε πολυβολισμός με οπλοπολυβόλο PPsh-41 των 7,62 χιλ. Την πρώτη φορά που ακούσθηκε ο χαρακτηριστικός θόρυβος βορειοκορεατικού Po-2LNB πάνω από την αεροπορική βάση της Suwon, οι Αμερικανοί δεν έδωσαν πολλή σημασία. Το να υποτιμάς τον αντίπαλο όμως είναι ένα λάθος που ιστορικά το έχουν μετανιώσει πολλοί.
Εκείνο το βράδυ, δύο μαχητικά F-86 καταστράφηκαν από τις μικρές βόμβες του βορειοκορεατικού διπλάνου και οκτώ ακόμη Sabres υπέστησαν σοβαρές ζημιές. Μπορεί να ήταν εύθραυστα κατασκευάσματα από ξύλο και καμβά της εποχής του Μεσοπολέμου, όμως στον ρόλο του νυχτερινού επιδρομέα τα μικρά Polikarpov απεδείχθησαν κάτι παραπάνω από μια νυχτερινή όχληση.

Χρόνια πριν το επεισόδιο της Suwon, οι Γερμανοί στο Ανατολικό Μέτωπο είχαν μάθει να σέβονται τα Ρο-2. Και να τα φοβούνται: οι βετεράνοι της Wehrmacht ορκίζονταν ότι χάρη στην μικρή τους ταχύτητα τα Ρο-2 του Κόκκινου Στρατού επέτρεπαν στον πιλότο να βλέπει από τα παράθυρα ενός σπιτιού αν υπήρχαν μέσα στρατιώτες. Ήταν το Μάτι του Θανάτου.

Μετά από την πρώτη επιδρομή οι Αμερικανοί κατάλαβαν πως έχουν να κάνουν με μια νέα απειλή. Τόσα τζετ κατεστραμμένα ή εκτός μάχης σε τόσο λίγο χρόνο ήταν κάτι που δεν είχαν καταφέρει ούτε τα επίφοβα MiG-15. Σαν να μην έφθανε αυτό, δύο μη αναγνωρίσιμα αεροσκάφη έριξαν πέντε βόμβες στην αποθήκη καυσίμων της Ιντσόν προκαλώντας σημαντικές ζημιές: 97.950 βαρέλια των 93 γαλονιών και 48.000 βαρέλια των 5 γαλ. με πετρελαιοειδή έγιναν παρανάλωμα του πυρός.
Η νύχτα της 16^ης προς 17^ης Ιουνίου 1951 ήταν απλώς η πρώτη από τις πολλές άγρυπνες νύχτες που θα ακολουθούσαν. Τα μαύρα διπλάνα έρχονταν χαμηλά ξεγλιστρώντας από τα ραντάρ, έριχναν χειροβομβίδες στις σκηνές του προσωπικού, πολυβολούσαν για λίγο ό,τι έβρισκαν και εξαφανίζονταν το ίδιο ξαφνικά όπως είχαν έλθει. Κάποιος είπε ότι έρχονταν για να δουν αν όλοι ήταν στα κρεβάτια τους. Η κωδική ονομασία για τα Ρο-2 ήταν «Mule» αλλά στην Κορέα κανείς δεν τα έλεγε έτσι. Για τους στρατιώτες, ο απρόσκλητος νυχτερινός επισκέπτης ήταν ο «Bedcheck Charlie».

Το πρόβλημα με τα απαρχαιωμένα αυτά αεροπλάνα ήταν πως η κατασκευή τους τα έκανε αόρατα στα ραντάρ. Επίσης, ούτε ο οπτικός εντοπισμός τους ήταν εύκολος καθώς ήταν συνήθως βαμμένα μαύρα. Το χειρότερο ήταν ότι πετούσαν τόσο αργά και χαμηλά που τα νυχτερινά καταδιωκτικά των δυνάμεων του ΟΗΕ δυσκολεύονταν εξαιρετικά να τα αναχαιτίσουν.
Χτυπώντας ένα «κουνούπι» με… βαρειά

Στις 30 Ιουνίου 1951, ο Λοχαγός των Πεζοναυτών Έντουιν Λονγκ πετούσε με ένα F7F-3N Tigercat της Μοίρας VMF(N)-513 «Flying Nightmares» όταν πήρε vectoring από το ραντάρ προς ένα άγνωστο στίγμα βορείως της Σεούλ. «Χρειάσθηκε να κάνω τρείς διελεύσεις για να τον φέρω μπροστά μου, ήταν σχεδόν αδύνατον να πετύχεις μια καλή βολή εναντίον ενός τόσο αργού και ευέλικτου αεροπλάνου. Όταν το κατάφερα, η τρομερή δύναμη πυρός του Tigercat τελείωσε γρήγορα την δουλειά» ανέφερε αργότερα. Το βορειοκορεατικό αεροπλάνο τσακίστηκε σε μια πλαγιά τυλιγμένο στις φλόγες.

Στις 24 Ιουνίου, ένα ακόμη Ρο-2 βρέθηκε μπροστά από ένα Β-26Β της 3^ης Σμηναρχίας Βομβαρδισμού. Ο χειριστής του, Λοχαγός Ρίτσαρντ Χέιμαν, ήταν πρώην πιλότος μαχητικών –αν και δεν ήταν απαραίτητο να έχει κανείς πείρα μαχητικών για να κάνει αυτό που έκανε βλέποντας το διπλάνο μπροστά από τα πολυβόλα του Invader. Κόβοντας ταχύτητα για να μην αστοχήσει, πάτησε την σκανδάλη για μια σύντομη ριπή 100 βλημάτων από απόσταση 500 ποδών και το αεροπλανάκι απλώς εξαφανίσθηκε…

Μια ακόμη κατάρριψη για τους Πεζοναύτες ήλθε στις 10 Δεκεμβρίου 1952, στην περιοχή του Σιναντζού. Αυτή την φορά το πλήρωμα του αμερικανικού νυχτερινού μαχητικού ούτε που είδε τον αντίπαλο. Ο Αρχιλοχίας Νταν Τζώρτζ, χειριστής ραντάρ του F3D-2 Skyknight που πετούσε ο Υπολοχαγός Τζόζεφ Κόρβι, κατάλαβε ότι το αεροπλάνο που εντόπισε, ιχνηλάτησε ηλεκτρονικώς και έβαλλε εναντίον του κατερρίφθη όταν είδε ξαφνικά φλεγόμενα συντρίμμια κι ένα φτερό να περνούν δίπλα του.
Τον Δεκέμβριο του ’52 οι Βορειοκορεάτες άρχισαν να χρησιμοποιούν στις νυχτερινές επιδρομές παρενόχλησης έναν ακόμη τύπο αεροσκάφους. Το Yak-18 «Max» ήταν διθέσιο εκπαιδευτικό, με κλειστό κόκπιτ για το πλήρωμα και μεταλλική δομή, διαθέτοντας μικτή επικάλυψη υφάσματος-μετάλλου. Η χρήση λίγο περισσότερου μετάλλου στην κατασκευή του μόλις που διευκόλυνε την ιχνηλάτηση από τα ραντάρ ενώ τα 154 μίλια ταχύτητα που έδινε ο κινητήρας M-IIR των 160 ίππων μπορούσε να τρελάνει τα πληρώματα των αμερικανικών νυχτερινών μαχητικών που προσπαθούσαν να τα αναχαιτίσουν.

Με ακτίνα δράσης 310 μιλίων, τα μικρά Yak-18 είχαν ελαφρώς μικρότερη εμβέλεια από τα Ρο-2 αλλά αυτό δεν τα έκανε μικρότερη απειλή. Οι Βορειοκορεάτες άνοιγαν την καλύπτρα εν πτήσει και πετούσαν μικρές βόμβες σε ο,τιδήποτε τους κινούσε το ενδιαφέρον. Οι Αμερικανοί δοκίμασαν να αναχαιτίσουν την μάστιγα του «Bedcheck Charlie» ακόμη και με τα προηγμένα για την εποχή F-94B Starfire, εφοδιασμένα με το απόρρητο σύστημα ελέγχου πυρός Ε-Ι της Hughes, ωστόσο η εμπλοκή με έναν στόχο που μπορούσε να πετά με 90 μίλια την ώρα στο ύψος των δένδρων δεν ήταν τόσο απλή.

Ο πιλότος ενός F-94B που είχε απογειωθεί για να αναχαιτίσει ένα Ρο-2 τον Φεβρουάριο του ’52 δεν υπολόγισε καλά την ταχύτητα στην προσπάθειά του να βρεθεί εντός παραμέτρων βολής, με αποτέλεσμα στην τρίτη του διέλευση το τζετ να περάσει κυριολεκτικά μέσα από το διπλάνο σκοτώνοντας και τους τέσσερεις αεροπόρους… Κατά την διάρκεια του πολέμου στην Κορέα οι Αμερικανοί έχασαν ένα ακόμη Starfire εξαιτίας της δυσκολίας που παρουσίαζε η αναχαίτιση τόσο αργών στόχων, όταν η ανάκρουση των όπλων έριξε την ήδη οριακά χαμηλή ταχύτητα του αναχαιτιστικού, επιφέροντας απώλεια στήριξης. Κανείς δεν σώθηκε.
Σύντομα οι Αμερικανοί πιλότοι έμαθαν από τα λάθη τους και βελτίωσαν τις τακτικές τους. Η νύχτα έπαψε να ανήκει στους τολμηρούς επιδρομείς και κάποια στιγμή ο «Bedcheck Charlie» έπαψε να έρχεται για να δει αν όλοι κοιμούνταν στις σκηνές τους. Για τους κουρασμένους από τον πόλεμο και άυπνους στρατιώτες, αυτή ήταν μια από τις μεγαλύτερες νίκες του πολέμου.
 
Αλέξανδρος Θεολόγου
 
Πρώτη δημοσίευση 28/9/2018