Γιατί η Αεροπορία των ΗΠΑ δεν μπόρεσε να αναχαιτίσει τα αεροσκάφη της 11ης Σεπτεμβρίου;

Ένα ερώτημα που βασανίζει ερευνητές και αναγνώστες, είναι για ποιο λόγο οι αεροπορικές δυνάμεις των ΗΠΑ, δεν κατόρθωσαν να εμποδίσουν την τραγωδία της 11ης Σεπτεμβρίου.
Στις 11 Σεπτεμβριου 2011 υπήρχαν μόνο 14 μαχητικά αεροσκάφη σε επιφυλακή για όλο τον εναέριο χώρο των ηπειρωτικών ΗΠΑ. Κανένα δίκτυο υπολογιστών ή συναγερμός δεν ειδοποίησε αυτόματα την North American Air Defense Command (NORAD, δηλαδή την αρμόδια στρατιωτική υπηρεσία για την προφύλαξη των ΗΠΑ από αεροπορικές απειλές) για αεροπλάνα που αγνοούνται. “Το μόνο που έπρεπε να κάνουν (το σύστημα ελέγχου πολιτικών πτήσεων – ATC) ήταν να σηκώσουν το ακουστικό και να μας τηλεφωνήσουν”, έχει δηλώσει ο Επισμηναγός Douglas Martin, αξιωματικός δημοσίων σχέσεων της NORAD. Το Boston Center, μία από τις 22 περιφερειακές εγκαταστάσεις του ATC, κάλεσε τρεις φορές την Διοίκηση NEADS που υπάγεται στη NORAD
Στις 8:37 π.μ. για να ενημερώσει τη NEADS ότι η πτήση 11 έπεσε θύμα αεροπειρατείας.
Στις 9:21 π.μ. να ενημερώσει τη NEADS ότι η πτήση 11 κατευθυνόταν προς την Ουάσινγκτον ενώ το αεροπλάνο είχε χτυπήσει τον Βόρειο Πύργο 35 λεπτά νωρίτερα.
Και στις 9:41 π.μ. για να ενημερώσει (εσφαλμένα) για την πτήση 1989 της Delta Air Lines από τη Βοστόνη πως είναι θύμα πιθανής αεροπειρατείας.
Το ATC της Νέας Υόρκης κάλεσε τη NEADS στις 9:03 π.μ. για να αναφέρει ότι η United Flight 175 είχε καταληφθεί . Την ίδια στιγμή το αεροσκάφος χτύπησε στον Νότιο Πύργο. Μέσα σε λίγα λεπτά από την πρώτη κλήση από το Κέντρο της Βοστώνης, το NEADS απογείωσε δύο F-15 από την βάση Otis στο Falmouth της Μασαχουσέτης και τρία F-16 της Εθνικής Φρουράς  από τη βάση Langley στο Χάμπτον. Κανένα μαχητικό δεν βρέθηκε κοντά στα σημεία που εξελίσσονταν τα γεγονότα.
Γιατί δεν μπορούσε το ATC να βρει τις πτήσεις που είχαν υποστεί αεροπειρατεία; Όταν οι αεροπειρατές απενεργοποίησαν τους αναμεταδότες των αεροπλάνων, οι οποίοι μεταδίδουν σήματα ταυτοποίησης, το ATC έπρεπε να τα αναζητήσει μέσα από 4500 πανομοιότυπα ίχνη ραντάρ, που διασχίζουν μερικούς από τους πιο πολυσύχναστους αεροδιαδρόμους της χώρας.
Και το εξελιγμένο ραντάρ της NORAD; Ήταν στημένο ούτως ώστε να εντοπίζει απειλές που προέρχονται από έξω προς τα μέσα και όχι για απειλές που λαμβάνουν ήδη χώρα σε αμερικανικό εναέριο χώρο. Ακόμη και οι πολιτικές πτήσεις που έρχονταν από το εξωτερικό, δεν παρακολουθούνταν από τη NORAD, διότι δεν θεωρούνταν απειλή.
Τη δεκαετία πριν από την 11/9, η NORAD είχε (σχεδόν) αναχαιτίσει μόλις ένα πολιτικό αεροπλάνο πάνω από τη Βόρεια Αμερική: το Learjet του γκόλφερ Payne Stewart τον Οκτώβριο του 1999. Με επιβάτες και πλήρωμα αναίσθητο από αποσυμπίεση καμπίνας, το αεροπλάνο έχασε αρχικά επαφή ασυρμάτου αλλά παρέμεινε σε επαφή αναμεταδότη μέχρι που συνετρίβη.
Ακόμα κι έτσι, χρειάστηκε ένα F-16 1 ώρα και 22 λεπτά για να φτάσει στο σημείο της συντριβής. Οι κανόνες που ίσχυαν τότε, ισχυαν και στις 11/9 και απαγόρευσαν την υπερηχητική πτήση σε περιστατικά αναχαιτίσεων.
Είναι προφανές λοιπόν πως οι αμερικανικές αεροπορικές δυνάμεις, δεν είχαν τα μέσα να αντιμετωπίσουν μια τόσο αναπάντεχη και καλά σχεδιασμένη επίθεση. Έκτοτε άλλαξαν πολλά και η NORAD τοποθέτησε σταθμούς ραντάρ για να παρακολουθεί τη κίνηση αεροσκαφών (και) στο εσωτερικό των ΗΠΑ, δημιουργήθηκαν “hotlines” για άμεση επικοινωνία μεταξύ NORAD – ATC και ανατέθηκαν περισσότερα αεροσκάφη σε καθήκοντα εσωτερικής αεράμυνας.
Πηγή: Popular Mechanics
Πρώτη δημοσίευση 11/9/2018