Στις 13 Σεπτεμβρίου 1985, έλαβε χώρα η πρώτη εξωατμοσφαιρική κατάρριψη από αεροσκάφος. Ο Επισμηναγός Wilbert “Doug” Pearson πετούσε πάνω από τον Ειρηνικό Ωκεανό, σε υψόμετρο 38.000 ποδών και με ταχύτητα 1 Mach. Ο στόχος του βρισκόταν 480 χιλιόμετρα ψηλότερα και κινούταν με ταχύτητα 28.160 χιλιομέτρων την ώρα…
Ο Pearson ήταν ο πιλότος ενός F-15A και η αποστολή του ήταν να καταρρίψει το δορυφόρο P78-1, δοκιμάζοντας για πρώτη φορά το βλήμα ASM-135 ASAT. Επρόκειτο για ένα ολοκαίνουργο πύραυλο πολλών ορόφων (σταδίων), σχεδιασμένο αποκλειστικά για καταρρίψεις δορυφόρων σε χαμηλή τροχιά. Η πλατφόρμα εκτόξευσης δεν θα μπορούσε να είναι άλλη από το F-15, δεδομένου πως ο ASM-135 ζύγιζε 1.180 κιλά και θα έπρεπε να εκτοξευτεί από ύψος τουλάχιστον 35.000 ποδών, με το αεροσκάφος να βρίσκεται σε ανοδική πορεία 65 μοιρών με υπερηχητική ταχύτητα.
Η αλήθεια είναι πως οι ΗΠΑ είχαν προσπαθήσει ξανά στα τέλη της δεκαετίας του ’50 να κατασκευάσουν έναν αερομεταφερόμενο καταστροφέα δορυφόρων, αλλά οι περιορισμένες τεχνολογικές δυνατότητες της εποχής, σήμαινε πως μόνο εάν ήταν εξοπλισμένος με πυρηνική κεφαλή θα είχε πιθανότητες να καταστρέψει κάποιο δορυφόρο. Σχεδόν την ίδια εποχή και οι Σοβιετικοί προσπάθησαν να αναπτύξουν όπλα κατά δορυφόρων, αλλά με διαφορετική φιλοσοφία που αφορούσε αποκλειστικά πυραύλους που εκτοξεύονταν από το έδαφος.
Στη περίπτωση της δοκιμής του 1985, ο ASM-135 διέθετε τρεις ορόφους με τον πρώτο να αποτελεί το πυραυλοκινητήρα στερεών καυσίμων, το δεύτερο το αδρανειακό σύστημα καθοδήγησης και το τρίτο να κουβαλά υγρό ήλιο για τη ψύξη του αισθητήρα υπερύθρων.
Στο τρίτο “όροφο” βρισκόταν επίσης το “miniature kill vehicle” (MKV) που περιλάμβανε τους αισθητήρες, τον υπολογιστή ναυτιλίας και 63 μικροσκοπικούς πυραυλοκινητήρες για τη διεξαγωγή ελιγμών και διορθώσεων της πορείας. Ο υπολογιστής ζύγιζε μόλις 362 γραμμάρια και είχε (την “αστεία” για την εποχή μας) υπολογιστική ισχύ των 24.000 bytes.
Σύμφωνα με την αποστολή, ο πρώτος όροφος, δηλαδή ο κυρίως πυραυλοκινητήρας, θα τοποθετούσε το βλήμα στο κατάλληλο τροχιακό υψόμετρο και σε πορεία σύγκρουσης με το δορυφόρο. Ο δεύτερος όροφος θα γυρνούσε το βλήμα προς την ακριβή θέση του στόχου, ούτως ώστε ο υπέρυθρος αισθητήρας του τρίτου ορόφου να τον “κλειδώσει”, δίνοντας παράλληλα δεδομένα στον υπολογιστή ναυτιλίας για να εκτελεστούν οι αναγκαίες “μανούβρες” και διορθώσεις πορείας, ώστε το MKV να συγκρουστεί με το στόχο και να τον καταστρέψει.
Αυτό ακριβώς συνέβη στη δοκιμή της 13ης Σεπτεμβρίου 1985. Οι Αμερικανοί πέτυχαν να χτυπήσουν μια “σφαίρα”, χρησιμοποιώντας μια άλλη “σφαίρα” με τις μεταξύ τους (σχετικές) ταχύτητες να φτάνουν μέχρι 30.000 χιλιόμετρα την ώρα.
Αν και η δοκιμή στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία και ο Επισμηναγός Wilbert Pearson πέρασε στην ιστορία ως ο πρώτος άνθρωπος που κατέρριψε δορυφόρο, ο ASM-135 ουδέποτε εισήλθε σε μαζική παραγωγή εξαιτίας μεγάλων υπερβάσεων στο κόστος ανάπτυξης.
Δείτε τη ψηφιακή αναπαράσταση της αποστολής αλλά και πρωτότυπα πλάνα μέσα από το πιλοτήριο στο παρακάτω βίντεο του Smithsonian Channel.
Το παρόν άρθρο πρωτοδημοσιεύτηκε στις 8 Μαΐου 2018
