Συνδυασμός στοχευμένης παραπληροφόρησης και φήμης, ότι Έλληνες τοποθέτησαν εμπρηστικό μηχανισμό για να κάψουν το σπίτι που γεννήθηκε ο Κεμάλ Ατατούρκ στη Θεσσαλονίκη, φέρνει όχλο Τούρκων, πολλοί από τους οποίους μεταφέρθηκαν στην Κωνσταντινούπολη με λεωφορεία, να κάνει πογκρόμ κατά της εκεί ελληνικής κοινότητας.
Ο ελληνισμός της Κωνσταντινούπολης το 1955 ήταν ακόμη ακμαίος αλλά απομεινάρι του παρελθόντος. Η ανταλλαγή των πληθυσμών που ακολούθησε μετά τη συνθήκη της Λωζάννης, εξαίρεσε κατόπιν ελληνικού αιτήματος τον ελληνικό χριστιανικό πληθυσμό της Κωνσταντινούπολης, με αντάλλαγμα τη διατήρηση της πληθυσμιακής σύνθεσης της ελληνικής δυτικής Θράκης. Έστω και έτσι η ελληνική κοινότητα κυρίως εμπόρων, βιοτεχνών, επιχειρηματιών και λογίων, ήταν δραστήρια ενώ είχε στο κέντρο της το Οικουμενικό Πατριαρχείο.
Στα χρόνια που ακολούθησαν τη Μικρασιατική Καταστροφή, οι ελληνοτουρκικές σχέσεις διένυσαν την καλύτερη περίοδο σε πολιτικό και διπλωματικό επίπεδο. Η Ελλάδα στήριξε την τουρκική είσοδο σε διεθνείς οργανισμούς και συμμαχίες λαμβάνοντας αντίστοιχα την τουρκική στήριξη. Σειρά συμφωνιών σε οικονομικό και πολιτικό επίπεδο έδειχναν σε τρίτους παρατηρητές την Ελλάδα να έχει εγκαταλείψει τον βαλκανικό μεγαλοϊδεατισμό της και την Τουρκία να έχει ξαναγεννηθεί ως ένα κοσμικό κράτος του 20ού αιώνα, αφήνοντας πίσω της το μεσαιωνικό οθωμανικό της κέλυφος.
Κάτω, όμως, από αυτήν την επιφανειακή φιλία που επειδείκνυαν στις φωτογραφίες οι μεγάλες πολιτικές φυσιογνωμίες των δύο χωρών, κρυβόταν η πραγματική τουρκική στρατηγική. Το 1932, νομοθετήθηκε ο αποκλεισμός των χριστιανών κατοίκων (κυρίως Ελλήνων και Αρμενίων που επέζησαν της Μικρασιατικής καταστροφής) από μια σειρά 30 επαγγελμάτων και τεχνών, που περιλάμβαναν από ραπτική και ξυλουργική μέχρι την εξάσκηση νομικών, ιατρικών και κτηματομεσιτικών υπηρεσιών. Δέκα χρόνια μετά, το 1942, μεσούντος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, η Τουρκία επέβαλε το φόρο περιουσίας “Βαρλίκ Βεργκισί”, που εξόντωσε οικονομικά τις ελληνικές επιχειρήσεις, με τις απαιτήσεις να φτάνουν ακόμα και το 100% της αξίας τους.
Το 1955, με την έναρξη του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα της ΕΟΚΑ στην Κύπρο, ο ελληνισμός της Κωνσταντινούπολης μπήκε και πάλι στο στόχαστρο των εθνικιστικών ομάδων της Τουρκίας και ιδίως της νεοεμφανιζόμενης Kibris Türktür Cemiyeti (“η Κύπρος είναι τουρκική”), που ελεγχόταν -ανάμεσα σε άλλους- από τον Hikmet Bil, αρχισυντάκτη της εφημερίδας Hürriyet.
Η συνέχεια στο Military History
