Οι Ελευθέριος Βενιζέλος, Κωνσταντίνος Φούμης και Κωνσταντίνος Μάνος στη συνέλευση στο Θέρισο Χανίων κηρύσσουν την «Πολιτικήν ένωσιν της Κρήτης μετά της Ελλάδος εις εν μόνον ελεύθερον συνταγματικόν κράτος». Παραδίδουν μάλιστα και ψήφισμα στις Μεγάλες Δυνάμεις υποστηρίζοντας ότι το νόθο μεταβατικό καθεστώς (η «Κρητική Πολιτεία») εμπόδιζε την οικονομική ανάπτυξη του νησιού και μόνη φυσική λύση του κρητικού ζητήματος ήταν η ένωση με την Ελλάδα.
Το “Κρητικό Ζήτημα” σαν θέμα περιφερειακής και διεθνούς έντασης υφίστατο ήδη από την ίδρυση του Ελληνικού Κράτους το 1829 καθώς η Κρήτη, όντας μεγάλο νησί με φύσει στρατηγική θέση στη Μεσόγειο, αποφασίστηκε να μην συμπεριληφθεί στην ελληνική επικράτεια.
Η απόφαση αυτή, που ελήφθη στις διαβουλεύσεις των ανακτοβουλίων της Ευρώπης για το “ελληνικό ζήτημα”, πίκρανε πολύ τους Έλληνες -ιδίως της Κρήτης- που είχαν προσφέρει πολλά στον αγώνα. Στη διάρκεια του 19ου αιώνα, οι Κρήτες επαναστάτησαν πολλές φορές με τα ίδια αποτελέσματα: επικρατούσαν γρήγορα στο μεγαλύτερο μέρος του νησιού, στις αγροτικές περιοχές, αποτύγχαναν να ελέγξουν τις πόλεις και κατέληγαν, χωρίς διεθνή υποστήριξη, να καταρρεύσουν για να ακολουθήσει βίαιη και βάναυση καταστολή από τις Οθωμανικές αρχές.
Η συνέχεια στο Military History
