Κατά τη διάρκεια του σύντομου ελληνοτουρκικού πολέμου του 1897, μετά την υποχώρηση από τα Φάρσαλα, οι ελληνικές δυνάμεις, αποδεκατισμένες, νηστικές και με χαμηλό ηθικό, οργανώθηκαν στα υψώματα γύρω από τον Δομοκό, όπου ετοιμάστηκαν να δώσουν την τελική μάχη αναχαίτισης της τουρκικής προέλασης. Αν ο τουρκικός στρατός κατόρθωνε και πάλι να διασπάσει και να ανατρέψει την ελληνική παράταξη, η Αθήνα θα ήταν ανυπεράσπιστη.

Στις 4/15 Μαΐου, ο συνταγματάρχης Σμολένσκης, που έδινε μια μοναχική μάχη στο Βελεστίνο εναντίον τριπλασίων δυνάμεων, με ελάχιστες ενισχύσεις υποχώρησε προς Αλμυρό και γρήγορα έλαβε διαταγές να ενωθεί με τον όγκο των ελληνικών δυνάμεων για να ενισχύσει την άμυνα στη νέα αμυντική τοποθεσία.

Μάχη του Βελεστίνου, το ελληνικό πεζικό αναχαιτίζει την επέλαση του οθωμανικού ιππικού. Παρά το ότι αντιμετώπιζε δυνάμεις υπέρτερες, ο συνταγματάρχης Σμολένσκης κατάφερε να οργανώσει σωστά την άμυνα και να πολεμήσει με πείσμα μέχρι της εξάντλησης των πυρομαχικών και των ανδρών του. Η δράση του ήταν μια φωτεινή εξαίρεση στην εκστρατεία, γεγονός που τον αντάμειψε με το παράσημο του Σωτήρος, μια προαγωγή και την ανακήρυξή του σε εθνικό ήρωα

Η συνέχεια στο Military History