Σε μια πράξη ηρωϊσμού, την πιο γνωστή στον σκληρό Ρωσοτουρκικό πόλεμο του 1877, μια ίλη Ρώσων δραγώνων με επικεφαλής τον ίλαρχο Αλεξάντρ Μπουράγκο αιφνιδιάζει τους Τούρκους στο φρούριο του Πλοβντίβ (Φιλιππούπολις) και καταλαμβάνει την πόλη. Αυτή ήταν η τελευταία μάχη πριν τη διεθνή παρέμβαση, που τερμάτισε τη σύγκρουση οδηγώντας στη συνθήκη του Αγίου Στεφάνου.
Ο συγκεκριμένος Ρωσοτουρκικός πόλεμος, ο δωδέκατος από τον 16ο αιώνα, ξέσπασε ως αποτέλεσμα -ως συνήθως- του προηγούμενου και μιας ανεπιτυχούς ειρήνης. Το 1856, Ρώσοι και Οθωμανοί υπέγραψαν τη συνθήκη που τερμάτιζε το μεγάλο Κριμαϊκό Πόλεμο, ο οποίος έφερε αντιμέτωπους για πρώτη φορά Βρετανούς, Γάλλους και Ιταλούς με τους Ρώσους. Αφού πέτυχαν τον σκοπό τους, να περιορίσουν την επέκταση της Ρωσίας προς το νότο, οι Αγγλογάλλοι επέτρεψαν κάποιες παραχωρήσεις στους Ρώσους για λόγους ισορροπίας, συγκεκριμένα την ισοπολιτεία των χριστιανών και μουσουλμάνων υπηκόων της Οθωμανικής αυτοκρατορίας.
Στο εξής, με βάση το διάταγμα του Γκιούλχανε (Gülhane ή Ροδώνας), οι χριστιανοί και εβραίοι υπήκοοι του σουλτάνου θα είχαν ίσα δικαιώματα με τους μουσουλμάνους, με κατάργηση της θέση του ραγιά ως “πολίτη δευτέρας κατηγορίας” και κατάργηση των κεφαλικών φόρων λόγω μη προσηλυτισμού στο Ισλάμ (φόρος jizya). Οι ίδιοι πλέον θα υπηρετούσαν στο στρατό με δυνατότητα σταδιοδρομίας ως αξιωματικοί.
Η συνέχεια στο Military History
