Στο τρίτο έτος του Αμερικανικού Εμφυλίου, οι επιχειρήσεις στο ανατολικό μέτωπο κυριαρχούσαν, με τους μεγάλους στρατούς των αντιμαχομένων να αγωνίζονται για να πετύχουν ένα αποφασιστικό αποτέλεσμα, συγκρουόμενοι κοντά στις πρωτεύουσες των δύο συνασπισμών.
Ταυτόχρονα, όμως, η κατάσταση και οι επιχειρήσεις στις άλλες περιοχές, όπως στα κεντροδυτικά της χώρας δεν υπολείπονταν σε ένταση. Όπως και στα ανατολικά, το κλειδί των επιχειρήσεων ήταν ο ανεφοδιασμός. Όποιος κατόρθωνε να ελέγξει τη ροή εφοδίων στον πληθυσμό και στον στρατό, θα νικούσε, χωρίς την ανθρωποσφαγή που θα απαιτούσε η καταστροφή του εχθρικού στρατού, που θα υποσιτιζόταν μέχρι διάλυσης.
Η μεταφορά των εφοδίων γινόταν μέσω τραίνων, ιππηλάτων αμαξών και ποταμοπλοίων. Στην περιοχή του Αρκάνσας, που διασχίζει ο ομώνυμος ποταμός (Άρκανσο), αξιωματικοί του Συνομοσπονδιακού Ναυτικού του Νότου ανέλαβαν την οργάνωση των λιμένων και την οχύρωσή τους με μια σειρά παροχθίων οχυρών, τα οποία εξοπλίστηκαν με παλιά πυροβόλα από πλοία του ναυτικού. Ένα τέτοιο ήταν το οχυρό “Χίντμαν”, που προστάτευε το στόμιο του Άρκανσο. Τον Δεκέμβριο του 1862, το οχυρό τράβηξε την προσοχή του στρατηγού Γκραντ, που διοικούσε τις δυνάμεις των Ομοσπονδιακών στρατευμάτων του Βορρά και σχεδίαζε μια προέλαση προς το Βίκσμπουργκ.
Η συνέχεια στο Military History
