Η Τουρκία εισχωρεί και στον Νίγηρα, στα νότια της Λιβύης

Η είδηση πέρασε στα «ψιλά» αλλά είναι ενδεικτική πώς κινείται η Τουρκία: μεθοδικά και με στρατηγικό όραμα. Η στρατιωτική συμφωνία που υπέγραψε η Άγκυρα με την κυβέρνηση του Νίγηρα της επιτρέπει να «βάλει πόδι» στα νώτα της πλούσιας σε πετρέλαιο Λιβύης, θέτοντάς την ουσιαστικά σε μια λαβίδα. Άλλωστε οι Τούρκοι ανέκαθεν εκτιμούσαν την αξία μιας «κερκόπορτας».
Με την κίνηση αυτή η Τουρκία αποκτά χερσαία σύνορα με την Λιβύη, κάτι που θα της λύσει τα χέρια σε περίπτωση που η θάλασσα αποβεί… ιδιαίτερα «θερμή» γι’ αυτήν ή αν η Αίγυπτος αποφασίσει να κινηθεί στρατιωτικά. Ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών Μέβλουτ Τσαβούσογλου, ο οποίος υπέγραψε την συμφωνία, συζήτησε το θέμα της σπαρασσόμενης από τον εμφύλιο Λιβύης με τον Πρόεδρο του Νίγηρα, Ισσούφου Μαχαμαντού, αλλά στο μυαλό του είχε αυτό που ενδιαφέρει την Άγκυρα.
Πώς εξασφάλισε την θετική ανταπόκριση του Νίγηρα; Όπως κέρδισε τον πρωθυπουργό αλ-Σαράζ της Κυβέρνησης Εθνικής Ενότητας (GNA) της Τρίπολης: υποσχόμενος υποστήριξη και συνεργασία. Στην συγκεκριμένη περίπτωση η Τουρκία ακολουθεί το κινεζικό μοντέλο διείσδυσης στην Αφρική –επενδύσεις στους τομείς των μεταφορών, κατασκευών, ενέργειας, εξορύξεων και γεωργίας. Είπαμε ότι μεταξύ άλλων ο Νίγηρας εξορύσσει και ουράνιο; Στοίχημα πως η Τουρκία το γνωρίζει.

Πρώην γαλλική αποικία (1900-1958) ο Νίγηρας είναι από τις αναπτυσσόμενες χώρες της αφρικανικής ηπείρου. Η έρημος της Σαχάρας αποτελεί το 80% της ως επί το πλείστον μουσουλμανικής αυτής χώρας η οποία χαρακτηρίζεται από υπερπληθυσμό, φτωχή εκπαίδευση και περίθαλψη, ανεπαρκείς μεθόδους καλλιέργειας και μεγάλες ελλείψεις υποδομών. Ιδανική για την δουλειά που την θέλει η Τουρκία.
Η τουρκική «σφήνα» σε καίριες υποδομές της χώρας θέτει βάσεις εξάρτησης τις οποίες η Άγκυρα φυσικά σκοπεύει να εξαργυρώσει κατάλληλα. Για αρχή, καθιστώντας τον Νίγηρα εναλλακτικό ορμητήριο για επιχειρήσεις στην Λιβύη. Βεβαίως όλα τα ωραία σχέδια κρύβουν και μια αδυναμία. Το συγκεκριμένο έχει τουλάχιστον δύο.
Η Τουρκία δεν φαίνεται να έχει λάβει υπ’ όψιν της τις φυλές στην Λιβύη, οι οποίες ακόμη και σήμερα έχουν σημαίνοντα λόγο και δεν μπορεί να γίνει τίποτα χωρίς την υποστήριξή τους. Σημειωτέον ότι στην πλειονότητά τους οι φυλές έχουν ταχθεί με την κυβέρνηση της ανατολικής Λιβύης και όχι με την Τρίπολη που υποστηρίζει η Άγκυρα. Το θέμα είναι εξαιρετικά πολύπλοκο για τους Τούρκους οι οποίοι θεωρούνται ως ξένοι κατακτητές. Το άλλο «αγκάθι» παραμένει πάντα η Αίγυπτος –η οποία δεν ξεχνά την υποστήριξη του Έρντογαν στους Αδελφούς Μουσουλμάνους– και η ενδεχόμενη αντίδρασή της.
Σημειώστε επίσης ότι ο Νίγηρας συνορεύει με το Μαλί στα δυτικά και το Τσαντ ανατολικά –χώρες στις οποίες η Γαλλία έχει πολιτική επιρροή. Μόλις μερικές ημέρες νωρίτερα η Τουρκία χλεύαζε την Γαλλία προτείνοντας να πάψει να κοιτάζεται στον καθρέπτη που την δείχνει μεγαλύτερη απ’ ότι είναι. Και αυτό, όπως θα ανακαλύψει η αμετροεπής Άγκυρα, δεν καταπίνεται ούτε με σαμπάνια.
Αλέξανδρος Θεολόγου