To ερώτημα αυτό αιωρείται από τότε που τα μη επανδρωμένα αεροχήματα με ρόλο στρατηγικής αναγνώρισης, τα οποία σύμφωνα με κάποια δημοσιεύματα του κινεζικού Τύπου ονομάζεται DR-8 ή WZ (Wezhen)-8 και εμφανίστηκαν τον περασμένο Οκτώβριο στην μεγάλη στρατιωτική παρέλαση στην πλατεία Τιεν Αν Μεν. Δύο τέτοια MEA υψηλής ταχύτητας (λειτουργικά και όχι προπλάσματα, σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις) επιδείχθηκαν πάνω σε πλατφόρμες, παρουσιάζοντας ορισμένα ενδιαφέροντα στοιχεία, αν και λόγω έλλειψης επίσημης πληροφόρησης άνοιξαν τον «ασκό του Αιόλου» για εικασίες και εκτιμήσεις (βλέπε παρακάτω).
Χθες η κινεζική κρατική τηλεόραση παρουσίασε σε εκπομπή επικαίρων στιγμιότυπα από μονάδα που αξιοποιεί τα WZ-8, από όπου και προέρχονται οι φωτογραφίες (μέσω @ East Pendulum). Αν και τα στιγμιότυπα είναι τυπικά προπαγανδιστικά, εντούτοις αποκαλύπτουν ότι τα WZ-8 είναι επιχειρησιακά συστήματα και όχι προπλάσματα, όπως ήταν αρκετά από τα όσα εμφανίστηκαν στην παρέλαση του περασμένου Οκτωβρίου.
«Αντιγράφοντας» από την ανάλυση του σχετικού άρθρου για τα νέα κινεζικά όπλα του τεύχους μας ΠΤΗΣΗ 402:
[Το γενικότερο σχήμα τους, η μεγάλη οπισθόκλιση της πτέρυγας τύπου «Δέλτα» άνω των 60 μοιρών και το ουραίο πτέρωμα υποδηλώνουν ικανότητα υψηλής υποηχητικής ταχύτητας.
Ένα από τα χαρακτηριστικά που επισημάνθηκαν αφορά στο δυνητικό κινητήριο σύστημα: δύο μικρά σχετικά ακροφύσια και η απουσία (εμφανούς) εισαγωγής αέρα υποδηλώνουν τη χρήση πυραυλοκινητήρων. Αν αυτή η διαμόρφωση επιβεβαιωθεί, τότε θα πρόκειται για κινητήρες υγρών καυσίμων (πιθανότατα -απλούστερης σχεδίασης- «ανοικτού κύκλου») με ικανότητα αυξομείωσης ισχύος (throttlable) και διακοπής/επανεκκίνησης της λειτουργίας τους. Μια τέτοια λύση ώσης που δεν απαιτεί ατμοσφαιρικό αέρα («non air breathing»), αν και ενέχει μειονεκτήματα σχετικά με τη διαχείριση των καυσίμων, δίνει στο όχημα το μεγάλο πλεονέκτημα να μπορεί να ανέλθει σε πολύ μεγάλα ύψη, ίσως και να εκτελεί υποτροχιακά άλματα (βλέπε παρακάτω), καθιστώντας το WZ-8 μοναδικό στο είδος του.
Ένα άλλο ενδιαφέρον στοιχείο είναι η ύπαρξη δύο σημείων ανάρτησης στη ράχη του, τα οποία σε συνδυασμό με το «ανεμικό» σύστημα προσγείωσης, υποδηλώνουν ότι το DR-8/WZ-8 είναι μάλλον αεροεκτοξευόμενο. Το ΜΕΑ μεταφέρεται σε μεγάλο ύψος αναρτημένο κάτω από την πτέρυγα ή την άτρακτο κάποιας πλατφόρμας, για παράδειγμα ενός βομβαρδιστικού H-6, και αφήνεται να πέσει πριν εκκινήσει τους κινητήρες του, ώστε να εκτελέσει αυτόνομη πτήση. Η υπόθεση περί ανάρτησης σε άλλο αεροσκάφος ενισχύεται και από το γεγονός ότι οι ουραίες επιφάνειές του (δύο κάθετα σταθερά ως συνέχεια των ακροπτερυγίων) έχουν «συγκρατηθεί» σε μικρό μέγεθος όχι μόνο ως απαίτηση στελθ χαρακτηριστικών, αλλά και για να εξυπηρετήσουν τις χωρικές απαιτήσεις τοποθέτησης σε (πιθανότατα υποπτερυγικό) πυλώνα.
Η ιδέα ενός δέσμιου αεροσκάφους που απελευθερώνεται από εναέρια πλατφόρμα, για να εκτελέσει την αποστολή του, δεν είναι καινούργια. Ένα από τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα του παρελθόντος αφορά μια εφαρμογή στρατηγικής αναγνώρισης και είναι το δίδυμο SR-71/A-12 και D-21. Στις αρχές της δεκαετίας του 60, στο πλαίσιο του γενικότερου προγράμματος που γέννησε το θρυλικό τρισονικό αεροπλάνο της Lockheed, αναπτύχθηκε και το μη επανδρωμένο D-21, σχεδιασμένο αρχικά για να εξαπολύεται από τη ράχη ενός M-21 (ειδικά διασκευασμένου A-12). Στην περίπτωση εκείνη το ΜΕΑ μήκους 5,8 μέτρων και βάρους 5 τόνων χρησιμοποιούσε αυλοωθητή Marquardt RJ43-MA-20S4 των 6,7 kN (1.500 λιβρών), για να επιταχύνει πάνω από τα 3,3 Μαχ και να εκτελεί διείσδυση μέσα στην εχθρική ενδοχώρα, πρακτικά «ατιμωρητί» από την αντίπαλη αεράμυνα, λόγω της πολύ υψηλής ταχύτητάς του (όπως άλλωστε και το μητρικό A-12/SR-71/M-21). Διέθετε μια φωτομηχανή υψηλής διακριτικής ικανότητας και μετά την αποστολή του αποσυρόταν σε ασφαλή εναέριο χώρο όπου απέρριπτε με αλεξίπτωτο το «πακέτο» του φιλμ, το οποίο συνέλεγε στον αέρα ειδικά διαμορφωμένο αεροσκάφος, πριν το ίδιο αυτοκαταστραφεί. Το D-21, λόγω δυσκολιών στην εξαπόλυσή του από το M-21 και ενός παρ’ ολίγον μοιραίου περιστατικού, επανασχεδιάστηκε για άφεση από B-52.. Οι τέσσερις όμως γνωστές απόπειρες επιχειρησιακής χρήσης πάνω από την Κίνα ήταν αποτυχημένες και τελικά το συνολικό πρόγραμμα ακυρώθηκε το 1971.
Το WZ-8 (σε αντίθεση με το D-21 που περιοριζόταν σε ενδοατμοσφαιρική χρήση λόγω του υποσυστήματος ισχύος) με πυραυλοκινητήρες ανοίγει ένα σημαντικό, νέο «παράθυρο» δυνατοτήτων, το ίδιο που εκμεταλλεύεται το υποτροχιακό SpaceShipTwo (SS2). Το όχημα «διαστημικού τουρισμού» της Virgin Galactic, το οποίο αφήνεται σε ύψος από τον μητρικό φορέα WhiteKnightTwo (WK2), πυροδοτεί στη συνέχεια τον πυραυλοκινητήρα του, για να φτάσει στα όρια του Διαστήματος, στα 300.000 πόδια! Το κινεζικό όχημα θα μπορούσε θεωρητικά να έχει αντίστοιχο επιχειρησιακό προφίλ εκτελώντας υπερπτήση στο σημείο ενδιαφέροντος μετά την άφεσή του από ένα H-6 και να επιστρέφει για προσγείωση (ή να είναι αναλώσιμο σε κάποιες αποστολές). Φυσικά, σε αντίθεση με το D-21, θα μπορεί να μεταδίδει τα στοιχεία που συλλέγει με ραδιοζεύξη πίσω στο μητρικό αεροσκάφος ή σε επίγειους σταθμούς.
Το πόσο ψηλά όμως θα μπορεί να πετά το WZ-8 είναι ένα ερώτημα χωρίς προς το παρόν απάντηση, όπως και οι περισσότερες άλλες απορίες σχετικά με το κινεζικό ΜΕΑ. Σε ύψη πάνω από τα 130.000-140.000 πόδια οι αεροδυναμικές επιφάνειες ελέγχου χάνουν την αποτελεσματικότητά τους και απαιτούνται άλλες διατάξεις, όπως σύστημα προωθητών ανάδρασης RCS (Reaction Control System) αντίστοιχο με αυτό που χρησιμοποιούν εξωατμοσφαιρικά οχήματα σε τροχιά. Από τις φωτογραφίες και τα βίντεο της παρέλασης δεν φαίνεται το WZ-8 να είναι εφοδιασμένο με RCS και ίσως είναι τελικά ένα πολύ απλούστερο όχημα, όπως δείχνει και η χρήση πυραυλοκινητήρων (αφού ένα κινητήριο σύστημα άλλης κατηγορίας, όπως το scramjet για χρήση σε πολύ μεγάλα ύψη και υψηλές ταχύτητες, ενέχει τεχνολογία που δεν είναι ακόμη διαθέσιμη). Σε κάθε περίπτωση όμως η ύπαρξή του αποδεικνύει τις πολύ μεγάλες προόδους που έχει κάνει η Κίνα στον τομέα των μη επανδρωμένων οχημάτων όλων των κατηγοριών.
Αναπάντητο παραμένει επίσης το ερώτημα που αφορά στο πόσο γρήγορα μπορεί να πετάξει το WZ-8. Κάποιοι αναλυτές υποστηρίζουν ότι με τα γνωστά στοιχεία (κυρίως εκτιμήσεις από το σχήμα του), πτήσεις με ταχύτητες στα 3,5-4,5 Mach και σε ύψη έως 140.000 πόδια είναι εφικτές, έστω και για σύντομα χρονικά διαστήματα, ενώ το σκάφος εκτελεί τροχιά ημι-βαλλιστικού προφίλ. Με τέτοιες ταχύτητες όμως θα μπορεί να καλύπτει εκατοντάδες χιλιομέτρων, στο ίχνος των οποίων θα καταγράφει το φορτίο αισθητήρων που θα μεταφέρει.]
