Ποιος φταίει; Μια άποψη

Η ανείπωτη εθνική τραγωδία με τις πρόσφατες πυρκαγιές που άφησαν πίσω τους τουλάχιστον 85 νεκρούς, έχει προκαλέσει κύμα οργής και αναπάντητα ερωτηματικά. Ποιος φταίει τελικά για τη τραγωδία;
Ας ξεκινήσουμε με μερικές δύσκολες παραδοχές
Φταίω εγώ, διότι καταπάτησα δασική έκταση και έχτισα αυθαίρετο
Φταίω εγώ, διότι λαδώνω κρατικούς λειτουργούς για να κάνουν τα στραβά μάτια
Φταίω εγώ, διότι δε φρόντισα να αποψιλώσω το χώρο ευθύνης μου
Φταίω εγώ, διότι πετάω τα σκουπίδια μου στα ξερόχορτα
Φταίω εγώ, διότι πετάω τη γόπα του αναμμένου τσιγάρου από το παράθυρο
Φταίω εγώ, διότι οδηγώ στη ΛΕΑ και μπλοκάρω τα οχήματα της πυροσβεστικής
Φταίω εγώ, διότι έχω μάθει να κουνάω το δάκτυλο
Φταίω εγώ, διότι εκτός από το κούνημα του δακτύλου, δε κάνω τίποτα άλλο
Τέλος, φταίω εγώ, διότι δεκαετίες τώρα, ψηφίζω λαϊκιστές που υπόσχονται εύκολες λύσεις και μου χαϊδεύουν τα αυτιά.
Ναι αλλά φταίω μόνο εγώ;

Η χθεσινοβραδινή συνέντευξη τύπου/παρωδία, προσπάθησε να μας πείσει πως για όλα φταίει οργανωμένο σχέδιο εμπρηστών και η κλιματική αλλαγή. Αν και το δεύτερο σκέλος έχει κάποια βάση (εδώ πάλι φταίω εν μέρη και εγώ), η επίκληση σε κάτι που -τουλάχιστον σε αυτή την αρχική φάση των ερευνών- θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως θεωρία συνωμοσίας, είναι το λιγότερο ατυχής.
Ο κρατικός μηχανισμός που υποτίθεται προφυλάσσει τις ζωές και τις περιουσίες των πολιτών, προφανώς κάπου “κόλλησε.” Χαρακτηριστικό παράδειγμα, η υποδειγματική εκκένωση των κατασκηνώσεων από το Δήμο Αθηνών. Εν έτι 2018, μια απλή μαζική αποστολή SMS στα κινητά των κατοίκων από τη πρώτη στιγμή που ξέσπασε η πυρκαγιά, ίσως να έσωζε κάποιες από τις ζωές που χάθηκαν. Έστω και μια! Αξίζει να αναφερθεί πως η Google ενεργοποίησε από τις πρώτες ώρες 3 χρήσιμα εργαλεία, το SOS Alert. το Crisis Map και το Person Finder.
Η αντιμετώπιση και διαχείριση μιας μαζικής καταστροφής δεν είναι δυνατόν να γίνει από ένα σωρό διαφορετικούς φορείς (Δήμους, Περιφέρεια, Πυροσβεστική, Αστυνομία, Στρατό κτλ). Σε αυτές τις περιπτώσεις, ΕΝΑΣ φορέας θα πρέπει να λαμβάνει άμεσα “υπερεξουσίες” και να συντονίζει τις διασώσεις/εκκενώσεις, δίχως αντικρουόμενες εντολές και περισπαστικά στοιχεία και με βάση μνημόνια ενεργειών (check lists στα φραγκολεβαντίνικα) που θα έχουν εκπονηθεί (εννοείται) πριν από τη καταστροφή και θα είναι προσαρμοσμένα στις ανάγκες και ιδιαιτερότητες κάθε περιοχής.
Το 1962, ο μετέπειτα καγκελάριος της Γερμανίας Χέλμουτ Σμιτ, όντας υπουργός εσωτερικών του Αμβούργου, αποφασίσει να κάνει κάτι που φάνταζε αδιανόητο. Στις 16-17 Φεβρουαρίου 1962, το Αμβούργο πλήττεται από πρωτοφανείς πλημμύρες που θα αφήσουν πίσω τους πάνω από 300 νεκρούς. Βλέποντας πως η καταστροφή είναι χωρίς προηγούμενο, ο Σμιτ αποφασίζει να βγάλει το Στρατό (ειδικά μηχανικούς) στους δρόμους, παραβιάζοντας το Γερμανικό Σύνταγμα που απαγόρευε τη χρήση του Στρατού σε εσωτερικά ζητήματα. Μαζί με τη βοήθεια εθελοντών, η πρωτοβουλία του Σμιτ έσωσε πάνω από 10.000 κατοίκους.
Εξυπακούεται πως δε καλούμε το Στρατό “στα όπλα” αλλά το παράδειγμα του Σμιτ, που με κίνδυνο να βρεθεί στη φυλακή, φανερώνει πως όταν ο κατάλληλος άνθρωπος είναι στη σωστή θέση, θα ρισκάρει ακόμη και τη ζωή του για να σώσει ανθρώπους που κινδυνεύουν, επιστρατεύοντας ακόμη και “ακραία” μέσα.
Προφανώς η πυρκαγιά στο Μάτι ήταν δύσκολα αντιμετωπίσιμη, αλλά ο ισχυρισμός των Κυβερνώντων πως όλα δούλεψαν “ρολόι” είναι το λιγότερο προσβλητικός. Μετά από 100 και πλέον θανάτους σε Μάνδρα και Μάτι σε διάστημα λίγων μηνών, φαίνεται πως κάτι δε πάει καλά. Περί παραιτήσεων ούτε λόγος. Περί συγγνώμης, επίσης ούτε λόγος. Το άκρον άωτον του παραλογισμού; η προσπάθεια επίρρηψης της ευθύνης στα θύματα!
Εικόνα εξώφυλλου: άγνωστος χρήστης του Facebook