Τους τελευταίους μήνες έχει γίνει μεγάλη συζήτηση σχετικά την απόκτηση πλοίων τύπου Littoral Combat Ship (παρακτίων επιχειρήσεων ή παράκτιου πολέμου), Freedom από το Αμερικανικό Ναυτικό. Πλέον, μετά την επιστολή Μπλίνκεν που ενημερώνει για την παραχώρηση 4 τέτοιων σκαφών, μπορούμε να καταγράψουμε τι έχει συμβεί.
Τι ακριβώς μας δίνουν οι ΗΠΑ: LCS, Bradley, C-130, Protector, ΜRAP, KC-135
Το ΠΝ από τους δύο διαθέσιμους τύπους LCS του Αμερικανικού Ναυτικού, είχε από την αρχή επικεντρωθεί στη Freedom, παρότι εξέτασε και την Independence. H τελευταία, αν και ένα αξιόλογο πλοίο, κατασκευάζεται εξ’ολοκλήρου από αλουμίνιο. Το υλικό αυτό, ειδικά στις συνθήκες του Αιγαίου έχει πιθανότητα να εμφανίσει ρηγματώσεις (ήδη σε αμερικανική υπηρεσία έδειξε τέτοια προβλήματα), κάτι που αντιμετωπίζεται μεν με επισκευή σε ναυπηγικές δεξαμενές, αλλά το κόστος διατήρησης σε υπηρεσία θα ήταν τεράστιο. Έτσι επιλέχθηκε η χαλύβδινου κήτους Freedom.
Από εκεί και πέρα, το ΠΝ είχε πάρει πλήρη φάκελο σχεδόν για κάθε πλοίο της κλάσης, ακόμη και τα τελευταία που έπεσαν στο νερό, όπως το LCS 31, καθώς ο πρώην ΑΓΕΝ Ναύαρχος Δρυμούσης είχε ζητήσει πλήρες “σκανάρισμα” τους. Κι αυτό καθώς ο τύπος Freedom, έχει 3 διαφορετικές παραλλαγές, που οι Αμερικανοί αναφέρουν είτε σαν Batch είτε σαν Flight. To Flight είναι το πλέον διαδεδομένο και αυτό τον όρο χρησιμοποιούμε εδώ.
Flight 0: Περιλαμβάνονται τα LCS 1 & 3 μόνο. Είναι τα δύο πρωτότυπα πλοία, που εκεί δοκιμάστηκαν και λύθηκαν τα αρχικά ζητήματα του σκάφους. Το ενδιαφέρον είναι πως δεν έχουν κανένα πρόβλημα στο κιβώτιο, καθώς το δικό τους, το έφτιαξε η Ford στις ΗΠΑ.
Flight I: Τα επόμενα σκάφη, νο 5, 7, 9, 11, 13, 15. Είναι ουσιαστικά το Flight 0, μετά τις διορθώσεις από τα πρωτότυπα πλοία. Έχουν όμως κιβώτιο μετάδοσης της Renk. Το εργοστάσιο που κατασκεύαζε τα αρχικά κιβώτια έκλεισε, και η Fincantieri απευθύνθηκε στον κορυφαίο κατασκευαστή παγκοσμίως τέτοιων συστημάτων, τη γερμανική Renk. H οποία όπως απέτυχε να παραδώσει ένα κιβώτιο που να μπορεί να διαχειριστεί την πολύ μεγάλη ισχύ που έχει το LCS Freedom (φτάνει τους 47 κόμβους, με συνδυασμό 2 αεριοστροβίλων και 2 κινητήρων ντίζελ, με ισχύ υπερδιπλάσια μιας τυπικής φρεγάτας). Εδώ το πακέτο ηλεκτρονικών περιλαμβάνει το ραντάρ Hensoldt TRS-3D, ενώ υπάρχει εκτοξευτής αντιαεροπορικών πυραύλων RAM με 21 κελιά.
Flight II: Ξεκίνησε από το LCS 17 με φτάνει μέχρι το τελευταίο της παραγωγής, το LCS 31. Εξοπλίζονται με ραντάρ TRS-4D και στη θέση του RAM υπάρχει το Sea RAM με 11 αντί για 21 πυραύλους, αλλά με δικό του, αυτόνομης λειτουργίας, ραντάρ και ηλεκτροοπτικά.
Ποια πλοία θα αποκτήσει το ΠΝ;
Από την πρώτη στιγμή, το 2020 περίπου, το ΠΝ είχε απορρίψει την ιδέα να αποκτήσει τα πλοία Flight 0, δηλαδή τα LCS 1 και 3. Τέτοια συμβουλή είχε δώσει το ίδιο το Αμερικανικό Ναυτικό αλλά και η κατασκευάστρια εταιρεία, λόγω ρόλου τους ως δοκιμαστήρια.
Το ΠΝ αντιλαμβανόταν πως το Αμερικανικό Ναυτικό θα προσφέρει κάποια στιγμή πλοία του Flight I, που όμως δεν θα είχαν λύσει το πρόβλημα του κιβωτίου. Οι συζητήσεις των στελεχών του ΠΝ με τη Renk αλλά και το ναυπηγείο, είχαν σαν αποτέλεσμα να μάθουν πως το κόστος επισκευής ήταν περίπου 5 με 10 εκατ. ευρώ ανά πλοίο. Όχι απαγορευτικό, αλλά οι Έλληνες επιτελείς το σκέφτονταν πολύ προσεκτικά.
Κάποια στιγμή, το Αμερικανικό Ναυτικό αποφάσισε πως θα αποσύρει σταδιακά το σύνολο των πλοίων LCS Flight Ι. Έτσι το ΠΝ επικέντρωσε το ενδιαφέρον του σε αυτά, και μάλιστα ίσως λίγο “επιθετικά” θα λέγαμε. Όταν ο πρώην ΑΓΕΝ, Ναύαρχος Δρυμούσης ζήτησε εκ νέου LCS (την προηγούμενη φορά τα είχαμε ζητήσει το 2021), ήταν σαφής και κατέγραψε τα LCS 11, 13, 15 και το LCS 17 που, όμως ήταν Flight II! Αυτό έγινε, καθώς το ΠΝ είχε μάθει πως οι ΗΠΑ θα απέσυραν και κάποια Flight II, μάλλον το LCS 17 πρώτα, οπότε το περιέλαβαν στο αίτημα.
Καθώς όμως οι ανάγκες για πλοία ήταν πολύ μεγάλες, ο πρώην ΑΓΕΕΘΑ σε συνεννόηση με το ΓΕΝ, πρότεινε 4 ως 6 LCS. Έτσι, το ΠΝ διεύρυνε το αίτημα, ζητώντας και τα LCS 9 και LCS 19. Ήδη οι ΗΠΑ είχαν αποσύρει το LCS 11, το οποίο είχε μάλιστα γίνει decommision. Οπότε για να ξαναέρθει σε υπηρεσία, χρειαζόταν περίπου 20 εκ. δολάρια, που θα πληρωνόταν από ελληνικής πλευράς, αν το παίρναμε.
Τότε το ΠΝ έκατσε στο τραπέζι, με μια πιο έξυπνη πρόταση. Ο ΑΓΕΝ πρότεινε την hot transfer μεταφορά πλοίων στο ΠΝ, έτσι ώστε και το Αμερικανικό Ναυτικό να μην ξοδέψει χρήματα για απόσυρση, ούτε το ΠΝ, για επαναφορά τους σε υπηρεσία. Έτσι, το αίτημα του Ναύαρχου Δρυμούση ήταν για τα LCS 13, 15, 17 και 19.
Οπότε το ΠΝ έχει ζητήσει και θα λάβει 2 Flight Ι σκάφη (LCS-13 Wichita και LCS-15 Billings) και 2 Flight II (LCS-17 Indianapolis και LCS-19 St. Louis). Άρα μιλάμε για ακόμη πιο νέα σκάφη (ένταξης σε υπηρεσία 2019-2020), τα οποία υπηρετούν στο Αμερικανικό Ναυτικό και θα αποσυρθούν για παραχώρηση.
Με τι όπλα και εξοπλισμό θα τα ενισχύσει το ΠΝ;
Τα πλοία θα μπουν σε ελληνική υπηρεσία άμεσα, χωρίς να γίνει κάποια αλλαγή στις ΗΠΑ. Και το ΠΝ έχει έτοιμο ένα συνεκτικό σχέδιο ενίσχυσης τους.
Έτσι, θα λάβουν σύστημα ηλεκτρονικού πολέμου Scorpius-N, που το ΠΝ γνωρίζει εδώ και αρκετό καιρό, και έχει στα χέρια του τις απόρρητες δυνατότητές του. Οπότε θα γίνει ένα άλμα προς τα εμπρός σχετικά με τον ηλεκτρονικό πόλεμο στο ΠΝ. Για το συγκεκριμένο σύστημα έχουμε γράψει αρκετές φορές.
Σε ότι αφορά τον ανθυποβρυχιακό πόλεμο, σύμφωνα με όσα έχει πει το Αμερικανικό Ναυτικό στο ΠΝ, το πλοίο δεν εντοπίζεται εύκολα από τα υποβρύχια λόγω μικρής ακουστικής υπογραφής (σε μικρές ταχύτητες). Αυτή τη στιγμή, το σκάφος τον ανθυποβρυχιακό πόλεμο τον εκτελεί με τα ελικόπτερα MH-60R Romeo (μπορεί να φέρει δύο) και γίνεται χρήση της σύνδεσης Hawklink για απευθείας επικοινωνία ελικοπτέρου με το σύστημα μάχης.
Σε δεύτερη φάση, θα μπορούσε να τοποθετηθεί κάποιο σύστημα συρόμενου σόναρ, με πιθανότερη επιλογή το LFATS της L3Harris. Το ΠΝ γνωρίζει καλά το σύστημα, και μάλλον θα το προτιμήσει από το CAPTAS-2. To CAPTAS-2 είναι επίσης πολύ καλό, αλλά το LFATS έχει χαμηλότερη τιμή, ενώ οι δυνατότητές του θεωρούνται ανώτερες.
Από πλευράς οπλισμού, δεν έχει ξεκαθαριστεί αν οι ΗΠΑ θα μας αποδεσμεύσουν πυραύλους Hellfire από το απόθεμά τους. Αν αυτό δεν γίνει, το ΠΝ δεν θέλει να ξοδέψει κονδύλια για Hellfire κάθετης εκτόξευσης, οπότε εξετάζει στη θέση τους να τοποθετηθούν οι ανώτερων επιδόσεων SPIKE NLOS (που ήδη θα βάλει και σε άλλα σκάφη), για εμπλοκές σε μικρές αποστάσεις και εξουδετέρωση και μη επανδρωμένων σκαφών επιφανείας. Σημείωνεται πως σε κάθε περίπτωση οι εκτοξευτές Hellfire παραμένουν.
Για εμπλοκές με πλοία πέραν του ορίζοντα, το ΠΝ θέλει τον πολύ εξελιγμένο πύραυλο NSM. Αυτός μπορεί να εγκατασταθεί πολύ εύκολα στα πλοία, υπάρχει χώρος πίσω από το πυροβόλο, και το όπλο είναι ενταγμένο στο σύστημα διαχείρισης μάχης. Αυτό που είναι σε αναμονή, είναι να “κλειδώσει” το πρόγραμμα των ΜΕΚΟ200ΗΝ, οπότε να μπορεί να εκτιμηθεί τι κονδύλια είναι διαθέσιμα.
Αν δεν φτάσουν τα χρήματα για άμεση αγορά ικανού αποθέματος NSM, τότε, το ΠΝ θα βάλει προσωρινά Harpoon, από τις υπό απόσυρση φρεγάτες Kortenaer. Η έκδοση RGM-84A του όπλου δεν δημιουργεί πρόβλημα ενσωμάτωσης στο σύστημα μάχης COMBATSS-21 σύμφωνα με την κατασκευάστρια εταιρεία, αλλά το ΠΝ έχει και πιο απλή λύση αν χρειαστεί, με τη μεταφορά μιας κονσόλας χειρισμού Harpoon (της γνωστής “Χαρπουνιέρας” ή AN/SWG-1A) από κάποιο από τα παλιά πλοία σαν stand-alone λύση. Ούτως ή άλλως, έτσι λειτουργούν τώρα οι Harpoon σε όλα τα πλοία του ΠΝ ανεξαιρέτως. Πάντως η τοποθέτηση των Harpoon γίνεται με πολύ χαμηλό κόστος, ενώ…
H συνέχεια στο Naval Defence
