Ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο του investigate-europe.eu θίγει ένα κακοκρυμμένο μυστικό. Δηλαδή το πως πολλές ευρωπαϊκές χώρες συνέχισαν να εξάγουν όπλα και γενικότερα αμυντικά συστήματα στη Ρωσία, ακόμη και μετά το 2014 και την εισβολή της Μόσχας στην Κριμαία, οπότε και επιβλήθηκε σχετικό εμπάργκο.
Συνολικά καταγράφονται εξαγωγές ύψους 346 εκατομμυρίων ευρώ, από 10 χώρες μέλη της Ε.Ε. δηλαδή τις Γαλλία, Γερμανία, Ιταλία, Αυστρία, Βουλγαρία, Τσεχία, Κροατία, Φιλανδία, Σλοβακία και Ισπανία, με τα προϊόντα να είναι κάθε τύπου. Πως γίνονταν αυτές οι εξαγωγές; Αν και υπήρχε εμπάργκο, ένα μεγάλο (όπως αποδείχθηκε) «παράθυρο», ήταν το ότι επιτρέπονταν να διεκπεραιωθούν οι παραγγελίες πολεμικού υλικού που είχαν δοθεί πριν την 1η Αυγούστου 2014. Αλλά και μετά από αυτή την ημερομηνία, οι εθνικές αρχές έδιναν εύκολα την απαραίτητη εξαίρεση για να προωθηθεί η πώληση.
Γαλλία και Γερμανία όμως έχουν τον κύριο ρόλο σε αυτές τις εξαγωγές, με το Παρίσι να στέλνει αμυντικά υλικά αξίας 152 εκατ. ευρώ και τη Γερμανία άλλα 121,8 εκατ. Η γαλλική «συνεισφορά» είναι κρίσιμη καθώς πολλά από τα ρωσικά άρματα και τεθωρακισμένα είναι εφοδιασμένα με τις θερμικές κάμερες εντοπισμού και στόχευσης Catherine της Thales.
H Ιταλία επίσης εξήγαγε στρατιωτικά οχήματα της IVECO που έχει και εργοστάσιο στη Ρωσία, ενώ η Γερμανία έστειλε τυφέκια και «ειδικά οχήματα».
Στην πραγματικότητα, θα προσθέσουμε εμείς, η ευρωπαϊκή στρατιωτική βοήθεια στη Ρωσία είναι ακόμη μεγαλύτερη από τις ανακοινωμένες πωλήσεις αμυντικών υλικών. Π.χ. τα ρωσικά άρματα και οχήματα στην Ουκρανία φέρουν υπολογιστές διαχείρισης των κινητήρων τους, γερμανικής κατασκευής, όπως και συστήματα ψεκασμού, αντλίες, συμπιεστές κ.ο.κ. Το ίδιο συμβαίνει και με ασυρμάτους «πολιτικού» τύπου, με drone, με υπολογιστές και λογισμικά χαρτογράφησης, βιομηχανικής σχεδίασης, διαχείρισης έργου και ότι ανάλογο μπορεί να χρησιμοποιηθεί σε μια στρατιωτική επιχείρηση.
Όλα αυτά τα υλικά, όπως και πολλά ακόμη είναι τα λεγόμενα «διπλής χρήσης», δηλαδή αν και έχουν κυρίως πολιτικές εφαρμογές αξιοποιούνται εύκολα σε στρατιωτικές, χωρίς να υπάρχει κανένα εμπάργκο για αυτά. Συνεργασίες μεταξύ ευρωπαϊκών χωρών και Ρωσίας βρίσκουμε επίσης στον αεροδιαστημικό τομέα, στην κατασκευή αεροπορικών κινητήρων, σε βιομηχανικές υποδομές και εξοπλισμό, σε κατασκευή οχημάτων.
Εδώ βέβαια μπαίνει ένα λογικό ζήτημα: Θα μπορούσε η Ευρώπη να μπλοκάρει κάθε εξαγωγή μηχανημάτων και ηλεκτρονικών στη Ρωσία από το 2014 και μετά, φοβούμενη ότι το όποιο προιόν θα έχει και στρατιωτική χρήση; Η απάντηση είναι όχι, καθώς οι δύο πλευρές διατηρούσαν στενές εμπορικές σχέσεις. Αλλά η «άνεση» με την οποία και το τυπικό εμπάργκο αμυντικών εξαγωγών είτε παραβιαζόταν είτε βρισκόταν μέθοδος παράκαμψης του, δείχνει πως πολλές ευρωπαϊκές χώρες δεν είχαν πάρει καθόλου σοβαρά την όλη πρόβλεψη. Με αποτέλεσμα τώρα να «τρέχουν» να τροφοδοτούν την Ουκρανία με οπλισμό, εν μέρει για να εξισορροπήσουν μια ρωσική πολεμική «μηχανή» με πολλά ευρωπαϊκά «εξαρτήματα».
