O πόλεμος στην Ουκρανία ήταν αναμφίβολα μια μεγάλη αποκάλυψη για τις δυνατότητες των σύγχρονων αρμάτων μάχης, ΤΟΜΑ, πυροβολικού, για το πως διεξάγεται πλέον ο ναυτικός πόλεμος, για την δράση των μη επανδρωμένων και πολλά ακόμη.
Αν στην Ελλάδα από αυτές τις εμπειρίες οι “ιθύνοντες” κατάλαβαν πως χρειαζόμαστε drones (σωστό αυτό), αν δούμε τις ουκρανικές εκκλήσεις για όπλα, από το 2022 μέχρι και σήμερα, αυτό που απαιτεί απεγνωσμένα το Κίεβο είναι περισσότερα πυροβόλα και ρουκετοβόλα. Και όταν λέμε ρουκετοβόλα δεν εννοούμε τα κλασικά σοβιετικής εποχής BM-21/RM-70 αλλά τα HIMARS & MLRS.
To MLRS/HIMARS μπορεί σήμερα να εκτοξεύει κατευθυνόμενες ρουκέτες GMLRS που πλήττουν τους εχθρικούς στόχους με υψηλή ακρίβεια και σε μεγάλες αποστάσεις. Στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης υπάρχουν αμέτρητα βίντεο, όπου ρωσικά πυροβόλα, αποθήκες πυρομαχικών, ρουκετοβόλα, συγκεντρώσεις αρμάτων, αντιαεροπορικά συστήματα, γίνονται βορά των GMLRS. Ειδικά τα τροχοφόρα και πιο περιορισμένου μεγέθους HIMARS, κινούνται με ταχύτητα, βγαίνουν από κρυψώνες, εκτοξεύουν τα όπλα τους, και μετά εξαφανίζονται. Ενώ είναι φανερό πως μεγάλα προβλήματα στους Ρώσους έχουν προκαλέσει και οι πύραυλοι ATACMS, που ευθύνονται για πολλές, υψηλής αμυντικής αξίας, απώλειες (κυρίως αντιαεροπορικών συστοιχιών S-300 & S-400), και σε βάθος στα μετόπισθεν.
Η επιλογή των MLRS
Η Ελλάδα σωστά, μετά τον πρώτο πόλεμο του Κόλπου, επέλεξε την αγορά 36 συστημάτων MLRS Mod 0. Την εποχή εκείνη, το MLRS είχε φτιαχτεί για πόλεμο στη Δυτική Ευρώπη, όπου αναμενόταν πως οι μονάδες πυροβολικού του Αμερικανικού Στρατού και των συμμάχων, θα έπρεπε να σταματήσουν τις επιθετικές “αιχμές” των σοβιετικών τεθωρακισμένων. Αν σας θυμίζει η περιγραφή το μέτωπο του Έβρου, με τουρκικές δυνάμεις να προσπαθούν να ξεχυθούν από ρήγματα στις ελληνικές αμυντικές γραμμές, τότε μπορείτε να κατανοήσετε γιατί αγοράστηκαν και τα ελληνικά MLRS.
Οι βασικές ρουκέτες για αυτά τα συστήματα, οι Μ26, είναι μη κατευθυνόμενες βέβαια, εξοπλισμένες με βομβίδια ενώ το μέγιστο βεληνεκές τους είναι κάπου στα 40+ χιλιόμετρα. Όταν όμως τα βομβιδοφόρα όπλα άρχισαν να περιορίζονται λόγω διεθνών πιέσεων, η τεχνολογία είχε ήδη προχωρήσει στην κατασκευή των ρουκετών GMRLS. Που έκαναν ένα πολύ μεγάλο άλμα ικανοτήτων, καθώς είναι κατευθυνόμενες, φθάνουν ανάλογα την έκδοση από 70 έως 150 χιλιόμετρα και έχοντας μονή κεφαλή χτυπούν με πολύ υψηλή ακρίβεια. Μιλάμε δηλαδή για σημαντική αλλαγή στην χρήση των εκτοξευτών MLRS, όπου στις τελευταίες εκδόσεις τους από όπλο “κατά μεγάλης έκτασης σε μεσαίες αποστάσεις”, μετατράπηκε σε “βολών υψηλής ακριβείας σε μεγάλες αποστάσεις”.
Ακόμη, τα εκσυγχρονισμένα MLRS μπορεί να ρίξουν τις τελευταίες εκδόσεις του πυραύλου ATACMS των 300 χιλιομέτρων εμβελείας, ενώ ήδη περνούν στις ΗΠΑ σε επιχειρησιακή ανάπτυξη και οι PrSM (Prism όπως λέγονται ανεπίσημα). Οι PrSM είναι η νέα γενιά κατευθυνόμενων βαλλιστικών όπλων, με εμβέλεια 500 χιλιομέτρων. Αυτό σημαίνει πως ο χειριστής τους μπορεί να χτυπήσει κέντρα διοίκησης του εχθρού, αεροδρόμια, ελικοδρόμια αλλά και συστήματα αεράμυνας περιοχής (S-400).
Πριν λίγες μέρες, η σελίδα μας έγραψε και για τη δοκιμαστική βολή πυραύλων PrSM εναντίον πλοίου, που έγινε στον Ειρηνικό από τον Αμερικανικό Στρατό. Πολύ καιρό πριν, ώς άρθρο Out Of The Box, είχαμε γράψει πως οι PrSM μπορούν να προκαλέσουν απόλυτη άρνηση στον τουρκικό στόλο να εξέλθει των ναυστάθμων του, αν αποκτηθούν σε ικανό αριθμό και σε έκδοση που μπορούν να στοχεύσει πλοία. Μια τέτοια έκδοση την έχουν ζητήσει εδώ και καιρό οι Αμερικανοί Πεζοναύτες, για ανάπτυξη στη λεκάνη του Ειρηνικού.
Το ενδιαφέρον είναι πως οι εκτοξευτές MLRS/HIMARS νέας γενιάς, έχουν σχεδιαστεί να συμμετέχουν ενεργά στο περίφημο Connected Battlespace, όπου όλα τα συστήματα πυροβολικού, αντιαεροπορικού αγώνα, οι αεροπορικές και ναυτικές πλατφόρμες κ.ο.κ. βρίσκονται διασυνδεδεμένα με κέντρα διοίκησης και ελέγχου. Έτσι για παράδειγμα, μαχητικά F-35A μπορούν να εντοπίζουν στόχους προτεραιότητας, και να τους πλήττουν τα MLRS/HIMARS με GMLRS ή PrSM. Με τις συντεταγμένες να έχουν περάσει αυτόματα στους εκτοξευτές μέσω κρυπτογραφημένων δικτύων όπως τα Link 16.
Άλλο παράδειγμα είναι το πως προγραμματίζουν να πολεμήσουν οι Αμερικανοί Πεζοναύτες και το Αμερικανικό Ναυτικό στον Ειρηνικό. Εκεί, οι Πεζοναύτες θα μετακινούν πυραύλους κατά πλοίων, NSM, πάνω σε μικρά τροχοφόρα JLTV, από νησί σε νησί, όπως επίσης και HIMARS με PrSM. Αεροσκάφη F-35B και F-35C θα παρέχουν στόχους, ενώ όλα μαζί θα διασυνδέονται με αντιτορπιλικά Arleigh Burke Flight III και σε κάποια χρόνια με φρεγάτες Constellation.
Ότι θέλετε να μάθετε για το πρόγραμμα εκσυγχρονισμού των MLRS (και δεν ξέρατε ποιόν να ρωτήστε)
Η ελληνική ανάγκη
Όλα αυτά, και ειδικά η έννοια του Connected Battlespace ήταν γνωστό στο ΓΕΕΘΑ εδώ και χρόνια. Και για αυτό μελετήθηκαν και προκρίθηκαν εξοπλιστικές προτάσεις όπως τα F-35A, ενώ στο ίδιο “οικοσύστημα” θα συμμετέχουν τα εκσυγχρονισμένα F-16V, οι ελπίζουμε εκσυγχρονισμένες πυροβολαρχίες Patriot και κατά πάσα πιθανότητα τα Rafale και οι FDI (τα δυο τελευταία μιλούν τη δική τους “γλώσσα” αλλά προφανώς έχουν προηγμένες δυνατότητες διασυνδεσιμότητας).
Βέβαια, τα MLRS έκδοσης A0 που σήμερα έχουμε σε ελληνική υπηρεσία, απέχουν από αυτό που λέμε “ψηφιακά”. Και καθώς ο εκσυγχρονισμός τους για βολή των σύγχρονων πυρομαχικών συζητείται τόσο καιρό όσο και ο εκσυγχρονισμός των ΜΕΚΟ200ΗΝ, αρχικά μιλούσαμε στην Ελλάδα για αναβάθμιση σε έκδοση έκδοση MLRSA1, μετά σε MLRSA1 με κάποια εξτρά στοιχεία, και πλέον, υπάρχει η δυνατότητα αναβάθμισης μόνο σε MLRSA2. Φυσικά, αν καθυστερήσουμε λίγες δεκαετίες ακόμη, θα υπάρξει προφανώς και επιλογή MLRSA3… και βλέπουμε.
ΑΝΑΛΥΣΗ: Οι δυο αμερικανικές λύσεις, M270A1-MUiC και M270Α2 για εκσυγχρονισμό των ελληνικών MLRS
Το περίεργο είναι, πως ενώ ο εκσυγχρονισμός των MLRS θεωρείται πρόγραμμα κορυφαίας σπουδαιότητας για την άμυνα της χώρας για το ΓΕΣ αλλά και το ΓΕΕΘΑ (λόγω της διακλαδικής του σημασίας), εντούτοις φαίνεται πως το πρόγραμμα είναι σε κατάσταση βαριάς αδράνειας.
Θα πρέπει να σημειώσουμε πως το πρόγραμμα εκσυγχρονισμού των MLRS είχε δεχτεί πολλαπλά πυρά από διάφορα εγχώρια ΜΜΕ, που εστίαζαν στο υψηλό του κόστος, που είχε φτάσει το 1 δις ευρώ. Αυτό βέβαια που δεν έλεγαν τα περισσότερα, είναι πως το πρόγραμμα του 1 δις, περιείχε νέα πυρομαχικά αξίας περίπου 700 εκατ. ευρώ, και τα υπόλοιπα αφορούσαν το πρόγραμμα εκσυγχρονισμού των εκτοξευτών και τη συμφωνία υποστήριξης (FOS), μαζί με τη δημιουργία σχετικών υποδομών σε ελληνικό έδαφος.
Επίσης ο εκσυγχρονισμός των MLRS συγχεόταν με ένα άλλο προτεινόμενο πρόγραμμα, αυτό του εκσυγχρονισμού των παλαιών ρουκετοβόλων RM70, σοβιετικής σχεδίασης που επίσης διαθέτει το Πυροβολικό μας. Μιλάμε όμως για συστήματα με ρουκέτες μη κατευθυνόμενες, που από τα 20 χιλιόμετρα εμβέλεια, με εκσυγχρονισμό θα έφθαναν τα 40. Δηλαδή γινόταν αντιπαράθεση ενός παλαιότερου συστήματος που παραμένει σε χαμηλές/μεσαίες εμβέλειες ακόμη και εκσυγχρονισμένο (τις οποίες καλύπτουν σήμερα τα σύγχρονα αυτοκινούμενα πυροβόλα με καλά πυρομαχικά και με πολύ μεγαλύτερη ακρίβεια), με τα MLRS, πολύ υψηλότερων ικανοτήτων και με ικανότητα στρατηγικού πλήγματος! Άλλο ένα δείγμα δηλαδή πως μπορεί εύκολα να θολωθεί η εικόνα περί εξοπλισμών, συγκρίνοντας τελείως ανόμοια συστήματα και ικανότητες.
Γενικότερα έχουμε διαπιστώσει πως για έναν περίεργο λόγο, στελέχη στα Επιτελεία αλλά και στην πολιτική ηγεσία κοιτούν για πολλά εξοπλιστικά προγράμματα το τι λέει ο “κόσμος” και τις αντίστοιχες φημολογίες, που βαρύνονται από σωρεία λανθασμένων αναλύσεων, είτε από άγνοια είτε από σκοπιμότητα. Αντί να κρίνουν δηλαδή το ουσιώδες, τις πραγματικές επιχειρησιακές ανάγκες και τις απόρρητες πληροφορίες που έχουν οι Επιτελείς στη διάθεσή τους, δίνεται βάρος στις όποιες “αντιδράσεις”, είτε τις επώνυμες, είτε τις ανώνυμες (στο X ευδοκιμούν διάφοροι απίθανοί λογαριασμοί ανώνυμοι υποτίθεται, να παίζουν παράξενα παιχνίδια, προφανώς όχι από χόμπι).
Στο θέμα πάντως του εκσυγχρονισμού των MLRS, η μη υλοποίηση του, ως ενός κρίσιμου και μελετημένου επί δεκαετία προγράμματος, μας στερεί τη δυνατότητα πλήγματος από ξηράς πυροβολαρχιών S-400/βαλλιστικών πυραύλων της Τουρκίας, μας στερεί γενικά τη δυνατότητα πλήγματος ακριβείας σε μεγάλη απόσταση (γιατί άραγε αυτό δεν “αρέσει” σε πολλούς;). Και αφήνει την όποια δυνατότητα βαθιάς κρούσης μόνο στην ΠΑ. Στην οποία “φορτώνουμε” τα πάντα από πλευράς αποστολών, λες και δεν υπάρχει διακλαδικότητα, ή νέα όπλα, ή νέες τακτικές. Όπου και εκεί βέβαια, στην Πολεμική Αεροπορία, άλλα προγράμματα εξοπλισμού, νέων όπλων, ατρακτιδίων στόχευσης κ.λπ., παραμένουν καθυστερημένα.
Φυσικά υπάρχουν πολλές και διαφορετικές λύσεις για το “άλμα στο μέλλον” που μπορεί να κάνει το πυροβολικό μας σε ότι αφορά τα ρουκετοβόλα του. Όπου αντί για το MLRS, μπορεί βρεθεί λύση, π.χ. με τον εκτοξευτή PULS από το Ισραήλ, που επίσης έχει μεγάλη γκάμα δικών του κατευθυνόμενων πυρομαχικών. Αυτό ως σύστημα δεν έχει μελετηθεί στην Ελλάδα, αλλά ας γίνουν επιτέλους οι μελέτες που πρέπει, και ας προχωρήσει κάτι! Γιατί η ανυπαρξία σοβαρής βαλλιστικής ικανότητας από τον Ελληνικό Στρατό (μόνο ελάχιστοι ATACMS Block 1), αλλά και η ανυπαρξία ρουκετών με τερματική καθοδήγηση, είναι τεράστιο πρόβλημα για τα επιχειρησιακά μας σχέδια.
Και είναι εξωφρενικό να βλέπουμε την αντίπαλη πλευρά, να αυξάνει το δικό της βάθος κρούσης, να αναπτύσσει όπλα μεγάλης εμβελείας, να αυξάνει την κινητικότητα της, να βελτιώνεται σε ηλεκτρονικό πόλεμο, να σχεδιάζει νέες τακτικές, και εμείς να μην απαντάμε με εξελιγμένα όπλα! Ενώ αντίθετα κυκλοφορούν προτάσεις για σοβιετικής εποχής ρουκετοβόλα, για πολιτικού τύπου ελικόπτερα, για ενισχύσεις με… τζετ-σκι, για λύσεις εξωφρενικής πολυτυπίας και πολλά ακόμα.
Τελευταία παρατήρηση; Πολλές χώρες στην Ευρώπη είναι σε διαδικασία απόκτησης νέων πολλαπλών εκτοξευτών πυραύλων με κατευθυνόμενα πυρομαχικά, υψηλής ακριβείας και μεγάλης εμβελείας. Αμερικανικούς, ισραηλινούς, κορεατικούς, με αναβαθμίσεις παλαιότερων συστημάτων, και με προμήθεια νέων πυρομαχικών, και με ανάπτυξη νέων ρουκετών. Αν αυτό δεν μας δείχνει κάτι, τότε κάθε άλλο σχόλιο περισσεύει.
Ακολουθήστε μας, στο Facebook, στο Twitter και στο YouTube!
