Βολές κατά Ελλάδας από το λούμπεν της (σκληροπυρηνικής) Ρωσικής Εκκλησίας

Τον περασμένο μήνα έγινε γνωστό πως η Εκκλησία της Ελλάδας αναγνώρισε την αυτοκέφαλη Εκκλησία της Ουκρανίας, μια κίνηση που προκάλεσε αντιδράσεις από τη Μόσχα. Είχε προηγηθεί πριν ένα χρόνο η υπογραφή συμφωνίας αναγνώρισης του αυτοκέφαλου της Ουκρανικής Εκκλησίας από το Οικουμενικό Πατριαρχείο.
Σε αμφότερες τις περιπτώσεις, το Πατριαρχείο της Μόσχας που σε μεγάλο βαθμό επηρεάζεται από το Κρεμλίνο, αντέδρασε σθεναρά στο θέμα της Ουκρανίας και έκανε λόγο για σοβαρό ρήγμα στον Ορθόδοξο Κόσμο.
Αναγνωρίζοντας την ανεξαρτησία της Ουκρανικής από τη Ρωσική Εκκλησία, ο Βαρθολομαίος  επέφερε ένα συντριπτικό πλήγμα εναντίον του Βλαντιμίρ Πούτιν που μέχρι σήμερα είχε στην διάθεσή του την πανίσχυρη επιρροή του Πατριαρχείου Μόσχας επί των Ουκρανών. Η προσάρτηση της Κριμαίας από τη Ρωσία το 2014 και η κατάρριψη της πτήσης των Μαλαισιανών Αερογραμμών το 2015, είχαν προκαλέσει οριστική ρήξη στις σχέσεις Ρωσίας-Ουκρανίας. Ο τελευταίος “δεσμός” δεν ήταν άλλος από τον θρησκευτικό έλεγχο που ασκούσε η Ρωσική Εκκλησία και ο Πατριάρχης Κύριλλος επί της Ουκρανικής Εκκλησίας.
Για να μπορέσει ο Βαρθολομαίος να απονείμει ανεξαρτησία στους Ορθόδοξους Ουκρανούς, θα έπρεπε να βασιστεί στην Δ’ Οικουμενική Σύνοδο, ή Σύνοδο της Χαλκηδόνας, η οποία έλαβε χώρα στις 8 Οκτωβρίου με 1η Νοεμβρίου του 451 μΧ στην πόλη της Χαλκηδόνας στη Βιθυνία (προάστιο της Κωνσταντινούπολης). Με βάση τις εξουσίες που κατέχει το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως από την εποχή της Δ΄ Οικουμενικής Συνόδου που τελέστηκε πριν 1.657 χρόνια, ο Βαρθολομαίος έχει την δυνατότητα να απονέμει αυτοκεφαλία σε οποιαδήποτε ορθόδοξη εκκλησία. Με απλά λόγια, η κριτική που δέχτηκε από τη Ρωσία, ήταν ανούσια και περιορίστηκε μόνο σε “φωτοβολίδες” περί επηρεασμού από δυτικούς παράγοντες.
Μετά την πρόσφατη αναγνώριση του αυτοκέφαλου της Ουκρανικής Εκκλησίας από την Ελληνική, ήταν αναμενόμενο να υπάρξουν πάλι αντιδράσεις από πλευράς Ρωσίας. Η πιο αξιοσημείωτη, ή ορθότερα αξιοπερίεργη, ήταν η πορεία προς την Ελληνική Πρεσβεία της Μόσχας, με μπροστάρη μια αμφιλεγόμενη φιγούρα της ρωσικής Ορθοδοξίας.
Πρόκειται για τον ιερέα Vsevolod Chaplin, ο οποίος θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως το λούμπεν της Ρωσικής Εκκλησίας, μιας και τα καμώματά του τον έφεραν σε σύγκρουση ακόμη και με τον Πατριάρχη Κύριλλο, οδηγώντας τον στο περιθώριο. Ο αμφιλεγόμενος ιερέας, παρουσίασε πανό στο οποίο απεικονίζεται ο Έλληνας πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης ως καρικατούρα, να έχει υπό τη “σκέπη” του τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών Ιερώνυμο, και τον Πατριάρχη Αλεξανδρείας Θεόδωρο. Ως “στέμμα”, ο Κ. Μητσοτάκης φέρει την ΕΕ, και στη βάση της εικόνας το Δημοκρατικό Κόμμα των ΗΠΑ. Φυσικά οι Δημοκρατικοί δεν είναι στην εξουσία, αλλά οι Ρεπουμπλικάνοι, αλλά αυτό είναι λεπτομέρεια. Εκατέρωθεν του πρωθυπουργού, αναγράφεται “ΈΤΣΙ ΠΟΥΛΑΝΕ ΠΙΣΤΗ”. Όλα τα ανωτέρω, φρόντισε να τα δημοσιεύσει μέσω μιας πύρινης ανάρτησης στον προσωπικό του λογαριασμό στο Facebook.

Ο Chaplin είναι μια αμφιλεγόμενη φιγούρα όπως προαναφέραμε, και χρησιμοποιεί συχνά πύρινη και λαϊκιστική ρητορική. Εκτός αυτού, είναι ιδιαίτερα σκληροπυρηνικός σε ζητήματα όπως όπως ο βιασμός των γυναικών, τις οποίες καλεί  να είναι πιο “σεμνές” για να μην δίνουν αφορμές στους θύτες τους. Είναι ένθερμος υποστηρικτής της ρωσικής στρατιωτικής εμπλοκής σε Ουκρανία και Συρία (ειδικά για τη Συρία μίλησε για ιερό πόλεμο), και φυσικά δεν θα μπορούσε να μην ήταν αρνητής της Θεωρίας της Εξέλιξης.
Ο Chaplin ήταν το δεξί χέρι του Κύριλλου (και κατ’ επέκτασιν του Πούτιν) μέχρι πριν λίγα χρόνια, διατηρώντας μέχρι το 2009 τη θέση του επικεφαλής του Γραφείου Εξωτερικών Εκκλησιαστικών Υποθέσεων του Πατριαρχείου. Το 2015 αποπέμφθηκε και έχασε την πρόσβαση που απολάμβανε στα ΜΜΕ της χώρας (τα οποία τον φιλοξενούσαν τακτικά). Κατόπιν, επιδόθηκε σε σκληρή ρητορική κατά της Εκκλησίας και του Κρεμλίνου, κάτι που (όχι παραδόξως) απέφευγε στο παρελθόν, με εξαίρεση το θέμα της Συρίας, όπου η “παρεκτροπή” του, οδήγησε στην “αποκαθήλωσή” του με συνοπτικές διαδικασίες.
Η διαδήλωση με μπροστάρη τον Chaplin στην Ελληνική Πρεσβεία της Μόσχας, αφενός φανερώνει πως ο λαϊκισμός που κάνει επίκληση στο θρησκευτικό/πατριωτικό συναίσθημα δεν είναι αποκλειστικό προνόμιο των πολιτικών, αλλά και του Κλήρου, αφετέρου του έδωσε τα 15′ δημοσιότητας που του έλλειπαν, αφού τα καμώματά του έγιναν θέμα σε μεγάλα ρωσικά ΜΜΕ, ανάμεσά τους και το Interfax. Το πρόβλημα ωστόσο είναι πως φανατικοί όπως ο Chaplin, έχουν τεράστια επιρροή στους πολίτες, καθότι μεταχειρίζονται τα γνωστά εργαλεία που προαναφέραμε, δημιουργώντας αρνητικές και εχθρικές εντυπώσεις σε μεγάλο μέρος του κοινού που επηρεάζουν, και μάλιστα στην προκειμένη περίπτωση κατά της Ελλάδας.