Γράφει ο Ηρακλής Μαρδύρης
Η επιλογή και προμήθεια νέων και μοντέρνων οπλικών συστημάτων μονοπωλεί τα φώτα της δημοσιότητας και όχι άδικα. Η τεχνολογία προοδεύει και μαζί της τα οπλικά συστήματα, τα οποία όμως είναι τα εργαλεία που χρησιμοποιούνται προς την επίτευξη του σκοπού. Ο λαός μας λέει ότι τα εργαλεία κάνουν τον μάστορα, αλλά αυτή είναι η μισή αλήθεια. Αν κάποιος από μας βρεθεί στο κόκπιτ ενός F-22, οι πιθανότητες είναι ότι θα κάνουμε μάλλον κάποια ζημιά… Ακόμα και αν υπάρχουν τα καλύτερα εργαλεία και οι καλύτεροι μάστορες, θα πρέπει να ξέρουμε πως να τα χρησιμοποιήσουμε, πότε και γιατί. Το δόγμα χρήσης και η στρατηγική. Ο Γαλλικός στρατός το 1940, σε σχέση με το Γερμανικό δεν είχε να ζηλέψει πολλά ούτε σε αριθμό αρμάτων, ούτε στα τεχνικά χαρακτηριστικά των αρμάτων. H στρατηγική, το δόγμα χρήσης και η εκπαίδευση βασισμένη σε αυτά κάνανε όλη τη διαφορά. Η χρήση νέων τεχνολογιών και η προσαρμογή του τρόπου πολέμου σε αυτές είναι αναγκαία προϋπόθεση για την επιβίωση μιας χώρας. Όλες οι χώρες το έχουν κάνει, καμία δεν πολεμάει με πέτρες και ξύλα. Αυτές που μπορούν να προσαρμοστούν πιο γρήγορα αποκτούν ένα πλεονέκτημα και συνήθως είναι οι χώρες που επενδύουν πολύ στην έρευνα και τεχνολογία, αλλά και οι χώρες που βρίσκονται σε μειονεκτική θέση σε σχέση με τους ανταγωνιστές τους και θέλουν να κλείσουν την ψαλίδα με τη χρήση νέων τεχνολογιών ή/και δογμάτων. Η Ελλάδα ήταν μία τέτοια χώρα, που χωρίς να παράγει τεχνολογία, προσπαθούσε να χρησιμοποιήσει τα οφέλη της, από την εισαγωγή της Καρτερίας, ενός από τα πρώτα ατμοκίνητα πολεμικά πλοία, και του NORDENFELT (ήταν ατμόπλοιο υποβρύχιο που δεν μπήκε τελικά σε υπηρεσία) μέχρι τα υποβρύχια 214.
Η υιοθέτηση νέων δογμάτων όμως δεν ήταν αντίστοιχα επιτυχημένη. Οι αξιωματικοί μας αρέσκονταν στο να αγοράζουν νέα οπλικά συστήματα, αλλά ήταν συντηρητικοί στον τρόπο που πολεμάγανε. Οι αλλαγές δεν γίνονταν σε μικρά εξελικτικά βήματα, αλλά σε επαναστάσεις που ήταν συνδεδεμένες με την στρατιωτική αποστολή με την οποία συνεργαζόμασταν.
Διαβάστε τη συνέχεια στο Naval Defence
